Αόρατος ηγεμών κινεί τα νήματα

19/01/2020

Η επιλογή της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου ήρθε να επιβεβαιώσει ότι οι ρίζες του αρχιερέα της διαπλοκής βρίσκονται απλωμένες βαθιά στο πολιτικό σύστημα της χώρας
Πώς τα «παιδιά» του εκσυγχρονισμού βρίσκονται πάντα σε θέσεις-κλειδιά
Τα πρόσωπα που είναι οι διαχρονικά εκλεκτοί όλων των κομμάτων εξουσίας

Από τον
Ανδρέα Καψαμπέλη

«Απ' όσο ξέρω, δεν προέρχεται από τη δική μας πολιτική οικογένεια». Με αυτή την αναφορά στο διάγγελμα της Τετάρτης για την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε να τονίσει τον «ενωτικό» και «συναινετικό» χαρακτήρα της υποψηφιότητάς της για την Προεδρία της Δημοκρατίας, τροφοδοτώντας όμως έτι περαιτέρω τις συζητήσεις για τις καταβολές τής έως τώρα προέδρου της ΣτΕ και τις σκοπιμότητες της επιλογής της... 

Από τυπικής πλευράς, βέβαια, μία δικαστικός -και δη ανώτατος- δεν έχει πολιτικό ή κομματικό χρώμα. Ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να έχει. Υπό την έννοια αυτή δεν νοείται και η ένταξή της σε (οποιαδήποτε) «πολιτική οικογένεια» και μάλιστα από τον πρωθυπουργό. Αυτά όμως εν Ελλάδι αποτελούν λεπτομέρειες, καθώς είναι, ανέκαθεν, κοινό μυστικό ότι ούτε ο χώρος της Δικαιοσύνης εξαιρείται από κομματικές επιρροές και παρεμβάσεις. 

Όντως, λοιπόν, το πρόσωπο που πρότεινε ο κ. Μητσοτάκης δεν προέρχεται από την «πολιτική οικογένεια» της Κεντροδεξιάς, κάτι που ο πρωθυπουργός υπενόησε ως θετικό. Δεν είπε όμως την άλλη μισή αλήθεια, για το έντονο... σημιτικό άρωμα που αποπνέει η επιλογή της! 

Προερχόμενη από δικαστική οικογένεια, καθώς ο πατέρας της διετέλεσε αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, έχοντας μετάσχει και στη σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου που αθώωσε τον Ανδρέα Παπανδρέου για το σκάνδαλο Κοσκωτά, η κυρία Σακελλαροπούλου διατηρούσε παλαιόθεν καλές σχέσεις με τον χώρο της Κεντροαριστεράς και δη με τα «εκσυγχρονιστικά» τμήματά της. Από τη δεκαετία του 1980, άλλωστε, είχε αναπτύξει έντονη συνδικαλιστική δράση υπό τη σκέπη της Ένωσης Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας. Επίσης, λόγω καταγωγής από τη Θεσσαλονίκη και των οικογενειακών σχέσεων, ο σύνδεσμός της με τον Ευάγγελο Βενιζέλο έγινε, προϊόντος του χρόνου, ισχυρότερος στο πλαίσιο πάντα της «εκσυγχρονιστικής» νεωτερικότητας, γεννήτορας της οποίας υπήρξε ο Κ. Σημίτης... 

Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα επιμέρους και συμπτωματικό στοιχείο, εάν ο 84χρονος πρώην πρωθυπουργός δεν επεδίωκε ακόμη και τώρα να ηγεμονεύει έστω και κατά τρόπο «αόρατο» στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Η επιδίωξή του αυτή μάλιστα συναντά εντυπωσιακή ανταπόκριση εάν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη στελεχώθηκε μετά τις εκλογές, σε διάφορα επίπεδα, από κάθε λογής «ορφανά» του κ. Σημίτη! 

Πολλά από τα στελέχη της πάλαι ποτέ «ένδοξης» σημιτικής περιόδου τα κληρονόμησε με την πάροδο του χρόνου ο κ. Βενιζέλος παραμένοντας στην ενεργό δράση. Ουκ ολίγα ασφαλώς αυτονομήθηκαν, αλλά η μήτρα παρέμεινε η ίδια, με κοινό παρονομαστή και την (άμεση ή έμμεση) συμπόρευση με τη Ν.Δ. που σε αρκετές περιπτώσεις πήρε τη μορφή της πολιτικής υιοθεσίας εκ μέρους της. Οπως αποδείχθηκε, τα ανοίγματα για τα οποία μιλούσε, πριν ακόμη από τις εκλογές, ο πρωθυπουργός αφορούσαν όχι συλλήβδην το Κέντρο, αλλά τα «εκσυγχρονιστικά» του υπολείμματα και ακόμη πιο ειδικά τις διάφορες ελίτ τους.

Για τον κ. Μητσοτάκη η επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου προσφέρει έναν κορυφαίο συμβολισμό της στρατηγικής του να μετατοπίσει, κατά τη νέα περίοδο που θεωρεί ότι θα σφραγίσει ίδιος, το κέντρο βάρους της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας της Ν.Δ. πιο κοντά σε θέσεις και αντιλήψεις του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού Κέντρου», αφήνοντας για τον ΣΥΡΙΖΑ τα θεωρούμενα «λαϊκιστικά» στοιχεία αυτού του χώρου. Αυτές οι θέσεις και αντιλήψεις είναι πιο εμφανείς όχι τόσο σε θέματα οικονομίας όσο στα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, για τα οποία άλλωστε αποτυπώνονται ολοένα περισσότερο αντιθέσεις και κραδασμοί. 

Σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα, από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι του Γ. Στουρνάρα, ο οποίος ξεκίνησε από πολιτικό παραπαίδι του κ. Σημίτη για να βρεθεί -με τις ευλογίες και της τρόικας- υπουργός Οικονομικών, αρχικά στην κυβέρνηση Σαμαρά και μέχρι σήμερα διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος. Ο κ. Μητσοτάκης τού είχε προτείνει μάλιστα να αναλάβει υπουργός Οικονομικών και στη σημερινή κυβέρνηση. Επίσης το φλερτ της Άννας Διαμαντοπούλου θα είχε προχωρήσει σε κυβερνητικό συνοικέσιο μετά τις εκλογές του Ιουλίου, εάν δεν ήταν ισχυρές και αποτρεπτικές οι εσωτερικές αντιστάσεις στη Ν.Δ.

Το δεξί χέρι της πάντως Γ. Μαστρογεωργίου ορίστηκε εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. ενώ η ίδια παρέμενε μέχρι τα προημιτελικά στις πιθανές επιλογές για την Ηρώδου Αττικού. Αλλη περίπτωση αποτελεί ο παλαιός συνεργάτης του Γ. Σουρνάρα Ακης Σκέρτσος, ο οποίος, έχοντας θητεύσει ενδιαμέσως και στον ΣΕΒ, μετά τις εκλογές χρίστηκε από τον κ. Μητσοτάκη υφυπουργός αρμόδιος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου με έδρα το Μέγαρο Μαξίμου.

«Εκσυγχρονιστικές» καταβολές έχουν και άλλα στελέχη, όπως ο Δημ. Τσιόδρας, επικεφαλής σήμερα στο πρωθυπουργικό γραφείο Τύπου, ή ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού Γ. Μαυρωτάς, που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στο Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη, το οποίο όμως είναι κοινό μυστικό πως είχε ιδρυθεί με τις ευλογίες του κ. Σημίτη στο πλαίσιο της επιδίωξης για διεύρυνση των επιρροών του. 

Ακόμη, ο άλλοτε στενότατος συνεργάτης του κ. Βενιζέλου, καθηγητής Θεόδωρος Πελαγίδης, έγινε σύμβουλος επί των οικονομικών του κ. Μητσοτάκη, ενώ κατά το στάδιο της κυβερνητικής προετοιμασίας της Ν.Δ. ανασύρθηκε και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης για να γίνει υπουργός Προστασίας του Πολίτη, όπως και η Λίνα Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού. Με τις ίδιες «εκσυγχρονιστικές» καταβολές και έχοντας περάσει και από το άρμα Βενιζέλου είναι και ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κ. Πιερρακάκης.

Από τον χώρο αυτόν προέρχεται και ο υπουργός Επικρατείας και στενός πρωθυπουργικός συνεργάτης Γ. Γεραπετρίτης, έχοντας διατελέσει σύμβουλος και του Γιώργου Παπανδρέου επί πρωθυπουργίας του μετά το 2009. Ακόμη και σήμερα συνεχίζει να διατηρεί πολύ στενές σχέσεις και να βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με τον Ευάγγελο Βενιζέλο όχι μόνο για επιστημονικά θέματα (αμφότεροι γαρ καθηγητές πανεπιστημίου) αλλά και για τα αμιγώς πολιτικά.

Δίαυλος
Οι πληροφορίες αναφέρουν μάλιστα ότι η πρόταση προς τον πρωθυπουργό για την υποψηφιότητα της κυρίας Σακελλαροπούλου έγινε μέσω του κ. Γεραπετρίτη, ο οποίος λειτούργησε και ως δίαυλος επικοινωνίας μαζί της μέχρι την οριστικοποίηση της επιλογής της. Η ίδια η μέχρι τώρα πρόεδρος του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου φέρεται επίσης ότι διατηρούσε και από τη δική της πλευρά πολύ καλές σχέσεις με «εκσυγχρονιστικά» think tanks, όπως η διαΝΕΟσις (διευθυντής της οποίας ήταν έως την υπουργοποίησή του ο Κ. Πιερρακάκης). Η διαΝΕΟσις ήταν αυτή που ανέλαβε και να εκδώσει το 2018 το βιβλίο «Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα» που συνέγραψε η κυρία Σακελλαροπούλου μαζί με άλλους συναδέλφους της με προτάσεις για «ένα σύγχρονο δικαστικό σύστημα».

Κι όπως λέγεται, η πρωτοβουλία για την προσέγγιση με το think tank ανήκε στην πρόεδρο του ΣτΕ, η οποία φέρεται παράλληλα ότι είχε διαμορφώσει ανάλογα καλές σχέσεις και με τον χώρο του ΣΕΒ. Ολα αυτά δεν την είχαν εμποδίσει, στο πλαίσιο της... ευρύτερης Κεντροαριστεράς, να κερδίσει τη στήριξη ανθρώπων του περιβάλλοντος του κ. Τσίπρα κι έτσι τον Οκτώβριο του 2018 να προταθεί από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Μιχ. Καλογήρου για τη θέση της προέδρου του ΣτΕ...

ΠΗΓΗ: www.dimokratianews.gr