ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Μεταξύ των ετών 1927-1931 έλαβε χώρα στην Γερμανία η ούτω πως αποκληθείσα Οντολογική Επανάσταση, η οποία ήταν ομού επανάσταση Φιλοσοφική, Επιστημονική και Κοσμολογική. Δημιουργοί και φορείς της υπήρξαν τρεις μέγιστοι στοχαστές και επιστήμονες, οι οποίοι απεκάλυψαν στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου τον συμπαντικό λόγο τους σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ που με το έργο του “Είναι και Χρόνος” το 1927 ανέτρεψε την Μεταφυσική δύο και πλέον χιλιετιών από τον Πλάτωνα έως τον Νίτσε, ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ που με την Κβαντική Μηχανική το 1927 ανέτρεψε ριζικά την Κλασική Φυσική από τον Νεύτωνα έως τον Αϊνστάιν και ο Κουρτ Γκαίντελ (Kurt Gödel) που με το Θεώρημα Μη Πληρότητος υπερκέρασε οριστικά τις Αρχές της Λογικής από τον Αριστοτέλη έως τον Καντ.

Ασφαλώς κάθε ένα από τα ανωτέρω φιλοσοφικο-επιστημονικά επιτεύγματα χαιρετίστηκε από την Αρία Ευρώπη στο επί μέρους γνωστικό πεδίο στο οποίο και αναδείχθηκε. Εκείνο όμως που αποτελεί την Οντολογική Επανάσταση, η οποία ακόμη και σήμερα ένα αιώνα μετά δεν έχει συνειδητοποιηθεί από την Αρία Ευρώπη, είναι ο οργανικός τρόπος σύνδεσης, σύνθεσης και συλλειτουργίας των τριών επαναστατικών συλλήψεων, ο οποίος ανατρέπει συλλήβδην την φιλοσοφικο-επιστημονική κοσμοθέαση του Δυτικού Πολιτισμού. Ο κλειδόλιθος που συναρμόζει αδιάρρηκτα τους τρεις ανωτέρω δομικούς λίθους της Οντολογικής Επανάστασης είναι η πολύτιμη κιβωτός που συγκομίζει η ερμηνεία του όρου Διπλόη, λέξη που σημαίνει την πτύχωση του χιτώνα η οποία αποκρύπτει την έσω από την έξω πτυχή και αντιστρόφως στο ένα και το αυτό ένδυμα, εναρμονίζοντας την αντίθεση και εναλλάσσοντας την αποκάλυψή τους. Η Διπλόη καταλύει στην φιλοσοφία, την επιστήμη και την κοσμολογία κάθε Μονισμό ή Εμμένεια και ομολόγως κάθε Δυϊσμό ή Υπερβατικότητα.

Πώς αποκαλύπτεται η Διπλόη στον στοχασμό του Χάιντεγκερ; Ως έγερση του οντολογικού διπόλου Αλήθεια–Λήθη. Η Αλήθεια δεν είναι Α-λάθεια δηλονότι η άρνηση του Ψεύδους του Λόγου, αλλά Α-λήθη, ήγουν η άρση της Λήθης του Είναι. Εν τούτοις, αυτή είναι η μία μόνον όψη του διθυραμβικού (το θάμβος των δύο θυρών…) χαϊντεγκεριανού στοχασμού. Η έτερη παραπληρωματική όψη του είναι το Ενθάδε (εδωνά…) Είναι ως φωτοστέφανο του Όντος δηλονότι η Διπλόη του Εγώ – Εδώ.

Κατά τον Χάιντεγκερ το Εγώ του Εαυτού φανερώνεται μόνον εντός του Εδώ της Πόλεως, που συντήκει το Ενθάδε του όντος. Δίχως την Πόλι δηλονότι το Εδώ, το Εγώ δεν εξίσταται, δηλαδή δεν δύναται να υπερβεί τον εαυτό του αποκτώντας χρονικότητα και ιστορικότητα και άρα δεν είναι ελεύθερο.

Πώς φανερώνεται η Διπλόη στον κβαντικό λόγο του Χάιζενμπεργκ; Ως έγερση του γνωσιολογικού διπόλου Ύλη–Δόνηση. Η κβαντική θεωρία αποκαλύπτει την σωματοκυματιδιακή φύση του Κόσμου. Η ουσία του Κόσμου δεν είναι μία η Ύλη, αλλά δύο, η Ύλη και η Δόνηση. Η κβαντική δόνηση δεν είναι υλικό κύμα όπως ο ήχος ως παλμός του αέρος ή ο θαλάσσιος κυματισμός ως ενεργειακή ρυτίδα του ύδατος. Η κβαντική δόνηση δεν είναι ο κυματισμός του υλικού σωματιδίου, αλλά η μετουσίωσή του, αυτό που αποκαλύπτεται όταν το υλικό σωματίδιο αίρεται. Είναι το φωτοστέφανο, ο αιθέρας εντός του οποίου το σωματίδιο τίθεται υπό συνθήκες φυσικά μετρούμενης απροσδιοριστίας. Ούτω πως η Διπλόη Ύλη–Δόνηση δεν είναι καρτεσιανός δυϊσμός ύλης-πνεύματος ή σώματος-ψυχής, διότι ενώ στον δυϊσμό οι ουσίες είναι διακριτές, στην Διπλόη οι ουσίες είναι ομού διακριτές και αδιάκριτες. Εν τούτοις και στον Χάιζενμπεργκ το δίπολο Ύλη–Δόνηση είναι η μία όψη της Διπλόης. Η έτερη είναι το δίπολο Υποκείμενο–Αντικείμενο, τα οποία συντήκονται ως παρατηρητής και παρατηρούμενο κατά την εκδήλωση του κβαντικού συμβάντος.

Πώς τέλος εκδηλώνεται η Διπλόη στον λογικό συμπερασμό του Γκαίντελ; Ως έγερση του δεοντολογικού διπόλου  Επιστήμη–Φιλοσοφία. Ένεκα της ριζικής διάστασης της Γνώσης από την θύραθεν Αλήθεια η Επιστήμη διακονεί την Γνώση μέσω της αιτιακής σχέσης του αποδεικτικού λογισμού. Η οδός εν τούτοις του αιτίου–αιτιατού δεν άγει στην Αλήθεια, η οποία δεν θωπεύεται από την Απόδειξη αλλά από την Αποκάλυψη, διότι έλκεται θύραθεν ή θεόθεν. Ούτω πως η γεωκεντρική Επιστήμη, παρά την αλαζονική βεβαιότητα των διακόνων της, δεν δύναται να πορευτεί δίχως τον Λόγο της, που είναι η Οντολογία. Ομολόγως και στον Γκαίντελ το δίπολο Επιστήμη–Φιλοσοφία είναι η μια όψη της Διπλόης. Η έτερη είναι το δίπολο Εγκέφαλος–Συνείδηση, όπου Συνείδηση δεν είναι παρά η κβαντική Δόνηση του Εγκεφάλου. Τοιουτοτρόπως, ο Άνθρωπος δεν είναι γαιώδης και χθόνιος αλλά αστρικός και ουράνιος. Ιδιαίτατα δε ο Άριος είναι το κβαντικό αντηχείο του Σύμπαντος, που μετά τον θάνατο του γεωκεντρικού Δυτικού πολιτισμού θεμελιώνει τον θεοκεντρικό Άριο πολιτισμό.

Ἴων Φιλίππου

ΠΗΓΗ: https://www.armahellas.com/