Η αποτρόπαια κληρονομιά της 21ης Απριλίου

Γράφει ο Ίων Φιλίππου

Τις πρώτες ημέρες του φθινοπώρου του 1974 με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας επισκέφθηκα τον αείμνηστο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τελευταίο εκλεγμένο πρωθυπουργό του 1967, συλληφθέντα ως γνωστόν εν ύπνω με τις πυζάμες από τους πραξικοπηματίες της 21^ης Απριλίου. Ήμουν το νεότερο μέλος μιας μικτής ομάδας νεολαίων της παλαιάς ΕΚΟΦ (με την οποία δεν είχα καμιά σχέση πρωτίστως λόγω ηλικίας) και της Τετάρτης Αυγούστου. Υπό την προσχηματική επίκληση της ΕΡΕΝ, νεολαίας της παλιάς ΕΡΕ, επισκεφθήκαμε τότε τον Κανελλόπουλο για να ακούσουμε την εκτίμηση του ως προς τις επικείμενες πολιτικές εξελίξεις υπό το κράτος της νωπής εθνικής τραγωδίας της Κύπρου.

Ο Κανελλόπουλος, λαμπρός ανήρ των Γραμμάτων για τον οποίο ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει το περίφημο όσο και αληθές “έχασαν τα γράμματα ένα γίγαντα για να κερδίσει η πολιτική ένα νάνο”, ομού τίμιος δημοκράτης και πατριώτης, μας μίλησε με ειλικρίνεια και μεταξύ των άλλων προέβη, απαντώντας σε σχετική ερώτηση μου σε μια σύγκριση μεταξύ των προσωπικοτήτων του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, ως ηγετών των δύο ιστορικών Δικτατοριών της Ελλάδος του 20^ου αιώνα. Είπε επί λέξει τα εξής: “Ο Μεταξάς υπήρξε μια προσωπικότητα. Και με τo ΟΧΙ του, δεν δόξασε μόνον την Ελλάδα αλλά διέσωσε κατά σχήμα οξύμωρο, αυτός ο φασίστας και την τιμή της βαρέως νοσούσης εκείνα τα χρόνια δημοκρατίας. Ο Παπαδόπουλος είναι πολιτικά γελοίος και προετοίμασε με την επιπολαιότητα του την εθνική καταστροφή της Κύπρου”. 

Κατά την κρίση μου, ο Κανελλόπουλος στην ρήση του αυτή έδωσε ακριβώς το μέτρο σύγκρισης των δύο ανδρών. Πράγματι, για την Ιστορία ο Μεταξάς υπήρξε ένας μικρόσωμος γίγαντας, ενώ ο Παπαδόπουλος ένας μεγαλόσχημος νάνος. 
Ο Μεταξάς βρίσκεται στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο κάθε μεγάλης στιγμής του  Έθνους κατά το πρώτο ήμισυ του 20^ου αιώνα.
Το 1912-13 ως επιτελικός αξιωματικός υπήρξε ο αρχιτέκτονας της Νίκης των Βαλκανικών Πολέμων πίσω από τον Βενιζέλο. Μάλιστα η περίφημη στροφή του Ελληνικού Στρατού προς την Θεσσαλονίκη αντί των Ιωαννίνων όπως ο άκαπνος Διάδοχος Κωνσταντίνος διέτασσε, υπήρξε το αριστουργηματικό επιτελικό επίτευγμα του Μεταξά, το οποίο πιστώθηκε πολιτικά στον υπό στρατηγικό πνεύμα επαρχιακού λοχίου εμφορούμενο Βενιζέλο (Αθάνατε Ήρωα λοχία Δημήτρη Ίτσιε συγχώρησον με!).

Ο Μεταξάς ήτο εκείνος που προέβλεψε ήδη από το 1918 την Μικρασιατική Καταστροφή αποφαινόμενος, ότι υπό τις κρατούσες συνθήκες εκρηκτικής ανάπτυξης του τουρκικού εθνικισμού, η εθνική άμυνα και διαφύλαξη των ελληνικών παραλίων της Ιωνίας μετά την απόσυρση των Συμμαχικών Δυνάμεων και υπό την πίεση των τουρκικών στιφών της αχανούς ενδοχώρας ήτο στρατηγικώς αδύνατη. Ούτω πως προέτεινε την εισβολή και προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην Ανατολική Θράκη, ώστε η βέβαιη απώλεια της Ιωνίας να αντισταθμιστεί από τη εφικτή τότε κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, ίνα πληρωθεί το όνειρο και όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Αντ’ αυτού, ο υπό στρατηγικό πνεύμα επαρχιακού λοχίου εμφορούμενος Βενιζέλος υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα της Αντάντ και όταν διεφάνη η εκ μέρους της εγκατάλειψη του μαχόμενου Ελληνικού Στρατού, διενήργησε εν μέσω της λαίλαπος του Πολέμου τις…εκλογές (!) της 1^ης Νοεμβρίου γνωρίζοντας πως θα τις χάσει, ώστε να εγκαταλείψει την “καυτή πατάτα” της επερχόμενης συντριβής στα χέρια των αδαών και μικρόνοων πολιτικών αντιπάλων του, που επί πλέον εστερούντο των υπηρεσιών του μεγαλοφυούς, εισέτι πολιτικού εξορίστου, Μεταξά.

Αποτέλεσμα: Όταν η Σμύρνη επυρπολείτο, ο ελληνικός πληθυσμός της Ιωνίας εξανδραποδίζετο και η συντέλεια της Μικρασιατικής Καταστροφής επήρχετο, σηματοδοτώντας την μεγαλύτερη ήττα του Ελληνισμού από το 1453, ο Βενιζέλος διήγε εξάμηνο (!) μήνα μέλιτος με την Έλενα στα Βραχώδη Όρη! Αυτός ο ηγέτης, ανηγορεύθη υπό των ζηλωτών του ….Εθνάρχης των Ελλήνων!

Επανερχόμενος επί του θέματος, θεωρώ την οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ του Μεταξά και του Παπαδόπουλου ως ιστορική ύβρι, διότι ενώ η Τετάρτη Αυγούστου υπήρξε σωτήρια για την Πατρίδα και το Έθνος, αφού προετοίμασε και δημιούργησε την λαμπρότερη στιγμή της ιστορίας του 20^ου αιώνα, την Δόξα του ΟΧΙ και του 40, η 21^η Απριλίου υπήρξε ολέθρια για την Πατρίδα και το Έθνος, αφού ευθύνεται για την μεγαλύτερη μετά το 1922 Εθνική Καταστροφή, αυτήν της Κύπρου.

Παρατηρώ με συμπάθεια αλλά όχι συγκατάθεση ή συγκατάβαση την προσπάθεια ορισμένων κατά τα άλλα αξιοσέβαστων νέων ιστορικών να αποπλύνουν τον Παπαδόπουλο από την εγκληματική πολιτική του αφέλεια και την Δικτατορία συλλήβδην από τα εθνικά ανομήματα της, κατατριβόμενοι με λεπτομέρειες που συσκοτίζουν την ουσία και τις οποίες δικαίως αντιπαρέρχεται περιφρονώντας τες η Ιστορία. Οι συνθήκες για παράδειγμα υπό τις οποίες ο Παπαδόπουλος απέσυρε την Μεραρχία το 1967 υπό την πίεση του έτερου …Εθνάρχη των Ελλήνων του …αοιδήμου ολετήρα του Κυπριακού Ελληνισμού Μακαρίου, δεν έχουν τελικώς καμιά ιστορική σημασία και δεν απαλλάσσουν τον Παπαδόπουλο από το εθνικό έγκλημα που διέπραξε. Το αυτό ισχύει και για την εκκόλαψη στους κόρφους της Δικτατορίας του δηκτικού όφεως που φέρει το όνομα Ιωαννίδης (άκου…στρατηγός ο σύγχρονος Εφιάλτης!), που ευθύνεται μαζί με τους νατοϊκούς Αρχηγούς των Επιτελείων για την υπόθαλψη της Τουρκικής Εισβολής και την εγκατάλειψη του πεδίου της μάχης και της εθνικής άμυνας, ο οποίος υφάρπαξε από τον Παπαδόπουλο την Εξουσία κατά τις σκοτεινές ημέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την δολοφονία του Διγενή, γεγονότα που προετοίμασαν το Πραξικόπημα και την Εισβολή στην Κύπρο. Το δε ακρίτως επαναλαμβανόμενο “επιχείρημα” ότι κατά την Εισβολή “Ο Παπαδόπουλος είχε ανατραπεί και η …Επανάσταση είχε λήξει”, προσβάλλει βάναυσα την νοημοσύνη και την κρίση κάθε Έλληνα, διότι θυμίζει την εξής παρομοίωση: Ναυαγοσώστης εγκαταλείπει αβοήθητο μισοπνιγμένο κολυμβητή και όταν εγκαλείται για τον πνιγμό του, επικαλείται ότι αυτός…δεν ήταν παρών!

Η…Επανάσταση άφησε στην Πατρίδα μια αποτρόπαιη κληρονομιά. Πρώτον και κύριο την Εθνική Καταστροφή της Κύπρου, αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Η Δικτατορία απέπλυνε με την άφρονα πολιτική της τα ανομήματα και τα εγκλήματα των Κομμουνιστών και λοιπών Συμμοριτών, τους οποίους απέδωσε πάλλευκους στην κοινωνία της Μεταπολίτευσης, μετατρέποντας τους Αρνησιπάτριδες Θύτες σε δήθεν δημοκρατικά Θύματα! 

Η Δικτατορία φόρεσε στους Κομμουνιστές την μηλωτή του Δημοκράτη αποκαθιστώντας τα εθνοπροδοτικά μιάσματα του Χθες, ως ισότιμους αν μη κυρίαρχους πολιτικούς συνομιλητές του Σήμερα! 

Τέλος υπάρχει και μια Τρίτη βαριά κληρονομιά και αυτή δεν είναι άλλη από την ανυπαρξία Πολιτικής Κληρονομίας. Η Τετάρτη Αυγούστου άφησε μια μικρή μεν πλην υπαρκτή πολιτική κληρονομία, η οποία χάρις στον Κώστα Πλεύρη έφθασε έως τις ημέρες μας. Η 21^η Απριλίου δεν άφησε απολύτως καμιά.

Για τους λόγους αυτούς και για πολλούς άλλους δευτερότερους, θα συμβούλευα τους διάφορους ακροδεξιούς και εθνικιστές απολογητές της Δικτατορίας της 21^ης Απριλίου και του Παπαδόπουλου, να εγκαταλείψουν τις φιλοφρονήσεις προς μια από τις πιο μαύρες πολιτικές περιόδους της Πατρίδος μας κατά τον 20^ο αιώνα, αν θέλουν οι αντίπαλοι τους αλλά και η Ιστορία να τους πάρουν στα σοβαρά.

ΠΗΓΗ: panusis.blogspot.com