Συνέντευξη Alain de Benoist: o καπιταλισμός αφαιρεί την ανθρωπιά μας!

Η συνέντευξη δόθηκε στο Breizh-info.com τον Οκτώβριο 2021

Μετάφραση: Άγγελος Δημητρίου

Καταρχάς, πώς βλέπετε τη μιντιακή και πολιτική άνοδο του Eric Zemmour λίγους μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές;

Κάθε προεδρική εκστρατεία στη Γαλλία έχει ανατροπές και απρόβλεπτα γεγονότα. Φέτος, είναι το φαινόμενο Zemmour. Τον κοιτάζω με περιέργεια – αλλά και με αποστασιοποίηση, τόσο πεπεισμένος παραμένω ότι καμία εκλογή, έστω και προεδρική, δεν μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την πραγματική επανάσταση που χρειάζεται ο λαός μας.

Ο Eric Zemmour είναι ένας φίλος, του οποίου γνωρίζω την τεράστια πολιτικο-ιστορική κουλτούρα και του οποίου θαυμάζω την ανθεκτική στάση και την επιθετικότητα, κάτι που δεν με εμποδίζει να διαφωνήσω μαζί του σε πολλά σημεία (τον γιακωβινισμό του, την κριτική του στην ιδέα της Αυτοκρατορίας, την προκατάληψή του απέναντι στην αφομοίωση, την εχθρότητά του προς τις περιφερειακές δυνάμεις , για να μην πω για το ζήτημα των «χριστιανικών ριζών»). Η άνοδός του ως «σχεδόν υποψήφιος» ήταν αξιοσημείωτη, καθώς τώρα φαίνεται ότι μπορεί να κρατήσει τη Μαρίν Λεπέν από το να βγει στην κορυφή στον πρώτο γύρο, αν όχι να την αποτρέψει από το να είναι παρούσα στον δεύτερο. Ωστόσο, έξι μήνες πριν από τις εκλογές, δεν υπάρχει βάση για να γίνει πρόγνωση. Ο Zemmour μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει να προοδεύει, όπως ο Μακρόν το 2017, ή να καταρρεύσει απότομα.

Αρχικά, η υποψηφιότητα Zemmour υποστηρίχθηκε, αφενός από Ρεπουμπλικάνους που συμφωνούσαν με τη Μαρίν Λεπέν για τη μετανάστευση, αλλά που βρίσκουν τις θέσεις της στα κοινωνικά ζητήματα υπερβολικά εξτρεμιστικές, και από μια σειρά απογοητευμένων πολιτών που, αντίθετα, τον κατηγορούν για υπερβολική δαιμονοποίηση του λόγου του με τον κίνδυνο να ευτελιστεί, με κύριο στόχο, όχι να αποτρέψουν την επανεκλογή του Μακρόν, αλλά να «απεγκλωβίσουν οριστικά την Μαρίν». Το πρόβλημα είναι προφανώς ότι είναι δύσκολο να παρασύρεις μόνιμα ανθρώπους που βρίσκουν αυτή την τελευταία πολύ ριζοσπαστική και άλλους που την βρίσκουν ανεπαρκή…

Πιστεύω επίσης ότι θα ήταν λάθος να θάψουμε τη Μαρίν Λεπέν πολύ γρήγορα. Παρά τη θλιβερή κατάσταση του RN (αλλά σε προεδρικές εκλογές, ψηφίζουμε για ένα άτομο, όχι για ένα κόμμα), παραμένει η προτιμώμενη υποψήφια των λαϊκών τάξεων. Ο Zemmour, λέει ότι θέλει να συμφιλιώσει τις λαϊκές τάξεις και την «πατριωτική αστική τάξη» (ή να συγχωνεύσει την κοινωνιολογία της Προστασίας Για Όλους και αυτή των κίτρινων γιλέκων), αλλά προς το παρόν δεν αγγίζει πρακτικά ούτε τους πρώτους, που εξάλλου τον γνωρίζουν σχετικά λίγο. Το αναγνώρισε έμμεσα όταν δήλωσε, στις 22 Οκτωβρίου, ότι «η Μαρίν Λεπέν έχει μόνο τις εργατικές τάξεις για εκείνη, είναι κλεισμένη σε ένα είδος γκέτο εργαζομένων και ανέργων, που είναι αρκετά ανθρώπινοι, αξιοσέβαστοι και σημαντικοί, αλλά δεν επηρεάζουν την αστική τάξη». Ο Zemmour, από την πλευρά του, είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος με τη μικρομεσαία αστική τάξη που φοβάται για το μέλλον και την ταυτότητά της επειδή ανησυχεί για την πολιτιστική της ανασφάλεια, αλλά ελάχιστα για την οικονομική ανασφάλεια, η οποία, αντίθετα, είναι το κύριο μέλημα της «περιφερειακής Γαλλίας», η οποία, όπως είπε η Μαρίν Λεπέν, «δεν θα δεχτεί να θυσιαστεί σε ένα υπερφιλελεύθερο οικονομικό όραμα».

Υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο πολύ διαφορετικοί τρόποι σύλληψης του σχηματισμού ενός νέου ιστορικού μπλοκ με ηγεμονική κλίση: η «ένωση των δικαιωμάτων» και αυτό που ο Christophe Guilluy ή ο Jérôme Sainte-Marie αποκαλούν το «λαϊκό μπλοκ». Το πρώτο βασίζεται σε μια σχάση δεξιάς-αριστεράς που δεν έχει πλέον πολύ νόημα σήμερα, το άλλο σε μια ταξική σχέση που αντίθετα επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο, καθώς η αγοραστική δύναμη μειώνεται, και η επισφάλεια γενικεύεται. Αυτές οι δύο απόψεις δύσκολα συμβιβάζονται. Σε μια εποχή που όλοι οι θεσμοί του παρελθόντος μπήκαν σε κατάσταση κρίσης, είναι δύσκολο να ληφθούν υπόψη οι απαιτήσεις των λαϊκών τάξεων, αντιμέτωπες τόσο με την κοινωνική μιζέρια όσο και με τη μετανάστευση που έχει καταστεί αδιαχείριστη, και που γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας είναι αδιαχώριστο από το κοινωνικό ζήτημα.

Ας περιμένουμε λοιπόν άλλους έξι μήνες. Τότε θα ξέρουμε αν ο Zemmour έχει πετύχει κάτι άλλο εκτός από την επανεκλογή του Μακρόν.

Η τυραννική (επισήμως υγειονομική) πολιτική που εφαρμόζουν οι γαλλικές αρχές συνεχίζεται. Η πλειονότητα του γαλλικού πληθυσμού φαίνεται να έχει συνθηκολογήσει, ή τουλάχιστον αποδέχτηκε, να περιορίζεται στην επίδειξη απόδειξης εμβολιασμού για να δειπνήσει στην πόλη, να πάει σινεμά κ.λπ. Αυτά τα γεγονότα σας ανησυχούν ;

Ξεχνάς ακόμα ότι στην καρδιά του περασμένου καλοκαιριού, σε μια εποχή του χρόνου που κανένα συνδικάτο δεν τόλμησε ποτέ να οργανώσει διαδήλωση, είδαμε εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλους να διαδηλώνουν για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του υγειονομικού πιστοποιητικού. Κάτι που δεν έχουμε δει ποτέ.

Από την άλλη – πιστεύω ότι το έχουμε ξαναπεί – είναι σαφές ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τις ελευθερίες του όταν πιστεύει ότι απειλείται η ασφάλειά του ή η υγεία του. Ο φόβος είναι η πρωταρχική μηχανή της εθελοντικής δουλείας. Αλλά αυτό που ερμηνεύετε με όρους υποταγής μπορεί επίσης να ερμηνευθεί με όρους ανθεκτικότητας ή προσαρμοστικής δύναμης, χωρίς να εμποδίζεται ο θυμός να βουίζει. Την γενικευμένη υποταγή, προσωπικά, θα την έβλεπα μάλλον στην αποδοχή από τις μάζες ενός καπιταλιστικού συστήματος που βρίσκεται στο δρόμο να τους αφαιρέσει την ανθρωπιά τους.

Πρόσφατα δημοσιεύσατε το «Survivre à la désinformation », ένα βιβλίο που συγκεντρώνει τις συνεντεύξεις σας στον Nicolas Gauthier στον ιστότοπο «Boulevard Voltaire». Πώς ενημερώνεστε σωστά σε μια ανοιχτή κοινωνία που παράγει πληροφορίες κάθε δευτερόλεπτο;

Υπάρχουν προφανώς κάποιες πηγές πληροφοριών που είναι καλύτερες από άλλες. Δεν χρειάζεται να τις απαριθμήσουμε. Αλλά το σημαντικό δεν είναι τόσο πόσες πληροφορίες απορροφάτε όσο το πώς να αξιολογήσετε τη σημασία τους. Το τραγικό είναι ότι τα σημερινά μέσα ενημέρωσης, λόγω της ίδιας της δομής τους, απαγορεύουν όλο και περισσότερο την ιεράρχηση των πληροφοριών, και κυρίως την κατανόηση της σημασίας και του πεδίου εφαρμογής της. Το να δείξουμε ότι γεγονότα που ενδέχεται να έχουν πραγματική ιστορική σημασία δεν είναι απαραίτητα και τα πιο πολυσυζητημένα είναι ακριβώς ένας από τους στόχους αυτής της συλλογής.

Τελικά, τι διαφορά μπορούμε να βρούμε μεταξύ του ανεπαρκώς ενημερωμένου -δηλαδή αυτού που παρακολουθεί μόνο τα δελτία ειδήσεων ή διαβάζει μόνο μερικά αποσπάσματα από μια εφημερίδα- και του ατόμου που κατακλύζεται από πληροφορίες όλη μέρα;

Τελικά καμία. Ο πρώτος δεν ξέρει πολλά, ο δεύτερος τα έχει ακούσει όλα αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα. Η περίσσεια πληροφοριών ισοδυναμεί απόλυτα με την απουσία πληροφοριών, λόγω ενός φαινομένου αντιπαραγωγικότητας για το οποίο ο Ivan Illich έχει δώσει πολλά παραδείγματα.

Για να συζητήσουμε για την Ευρώπη και το μέλλον της, πώς αναλύετε τις ολοένα και πιο βίαιες επιθέσεις της Επιτροπής των Βρυξελλών έναντι των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, της Πολωνίας και της Ουγγαρίας; Πιστεύετε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε ενδεχομένως να εκραγεί ή να χωριστεί στα δύο;

Η Επιτροπή των Βρυξελλών δεν υποστηρίζει αυτό που πάντα παρουσιάζει ως «επιθέσεις στο κράτος δικαίου». Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, αφού είναι ένας από τους φορείς μιας κυρίαρχης ιδεολογίας που βλέπει στο κράτος δικαίου ένα μέσο για την υποταγή της πολιτικής στην εξουσία των δικαστών και της λαϊκής κυριαρχίας στην ηθική των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι χώρες της Ανατολής, από την πλευρά τους, ανακάλυψαν ότι ο «ελεύθερος κόσμος» που ονειρευόντουσαν κατά την κομμουνιστική εποχή είναι ακόμη λιγότερο παράδειγμα προς μίμηση, καθώς μπορεί επίσης να συνιστά απειλή. Στη διαμάχη για την οποία μιλάτε, η Πολωνία και η Ουγγαρία δεν είναι απομονωμένες αφού στις 7 Οκτωβρίου, τουλάχιστον δώδεκα χώρες μέλη (Αυστρία, Βουλγαρία, Κύπρος, Δανία, Εσθονία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Λιθουανία, Λετονία, Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία ) προσπάθησαν να εγκρίνουν ένα κείμενο που να απαιτεί από την Επιτροπή να χρηματοδοτήσει την κατασκευή τειχών ή συρματοπλέγματος στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης. Το αίτημα αυτό φυσικά απορρίφθηκε, αλλά είναι ωστόσο σημαντικό.

Σίγουρα θα μπορούσαμε να δούμε στον όμιλο του Βίσεγκραντ την έναρξη μιας «διαφορετικής Ευρώπης». Αυτή είναι μια λογική ελπίδα, αλλά δεν πρέπει να αγνοηθεί ότι οι χώρες που αποτελούν μέρος της απέχουν πολύ από το να συμφωνούν σε όλα. Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, για παράδειγμα, η Πολωνία συνεχίζει να ευθυγραμμίζεται τυφλά με τις Ηνωμένες Πολιτείες και διακηρύσσει μια ρωσοφοβία που δεν συμμερίζεται η Ουγγαρία. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι η Πολωνία έχει πολλά να χάσει σε μια αναμέτρηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς αυτή τη στιγμή είναι ο κύριος δικαιούχος των κοινοτικών κονδυλίων. Περισσότερο από μια έκρηξη, τείνω να πιστεύω σε μια κατάρρευση της ΕΕ που θα οδηγούσε σε de facto εξάρθρωση.

Στη Γαλλία, με βάση αυτήν την υπόθεση, τότε αναμφίβολα θα βρισκόμασταν στο δυτικό στρατόπεδο … δηλαδή, όχι στο στρατόπεδο των υπερασπιστών του ευρωπαϊκού πολιτισμού … Τι να κάνουμε λοιπόν αύριο για να διατηρήσουμε τις θεμελιώδεις γέφυρες;

Ο κίνδυνος να καταλήξουμε στο «δυτικό στρατόπεδο» μου φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικός στην αντιπαράθεση που αναπτύσσεται επί του παρόντος ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο και η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει την μια μέρα ή την άλλη σε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ μιας φθίνουσας αμερικανικής υπερδύναμης και μιας ανερχόμενης κινεζικής δύναμης που συνεχίζει να επιβάλλεται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν ήδη ελιγμούς για να ανασυγκροτήσουν έναν «δυτικό συνασπισμό» κατά της Κίνας παρόμοιο με αυτόν που προσπάθησε να περιορίσει τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Σε περίπτωση πολέμου, το μεγαλύτερο λάθος για τους Ευρωπαίους θα ήταν να ευθυγραμμιστούν με την Ουάσιγκτον, αντί τουλάχιστον να υιοθετήσουν μια στάση ουδετερότητας. Η Ευρώπη δεν καλείται να κάνει πόλεμο με τους Κινέζους!

ΠΗΓΗ: Περιοδικό «ΑΝΑΚΤΗΣΗ»