Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Αι άρισται δοκούσαι είναι φύσεις μάλιστα παιδείας δέονται. Ξενοφών
(Εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία)

Η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει με ρεπορτάζ για κάποιον Αφρικανό νεαρό που «βρέθηκε» στην Ελλάδα, πήγε σχολείο, είναι λέει αριστούχος μαθητής και τον είδαμε στην μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου, αλλά για κάποιον λόγο αντιμετωπίζει την «σκληρότητα» του νόμου που θα τον απελάσει…και θα τον χάσουμε…

Λίγο με ενδιαφέρει, η σαφέστατη χειραγώγηση των ειδήσεων για να συγκινήσει η ιστορία του νεαρού, την έχουμε εξάλλου βιώσει ξανά και ξανά και σίγουρα θα την συναντήσουμε και στο μέλλον.

Λίγο με ενδιαφέρει, ότι η κυβέρνηση «των αρίστων» όπως μας αυτοσυστήθηκε, αντιλαμβάνεται την «αριστεία» με ελλειμματικό τρόπο αφού ο νεαρός δεν μπορεί να είναι αριστούχος των Ελληνικών σχολείων χωρίς να μιλάει καλά Ελληνικά, τόσο πολύ που όταν συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό χρειάστηκε διερμηνέα.

Λίγο με ενδιαφέρει, ακόμη και η βαριά προσβολή του Πρωθυπουργού προς την Δικαιοσύνη, αφού ως Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, όταν πιθανώς διαπιστώνεις ότι ένας νόμος αδικεί, εργάζεσαι να τον διορθώσεις και δεν επεμβαίνεις ρουσφετολογικά για να επηρεάσεις και να μοχλεύσεις την έκβαση μιας υποθέσεως, συναντώντας στο γραφείο σου τον υπό απέλαση νεαρό και υποσχόμενος ότι θα κάνεις ότι μπορείς για να τον βοηθήσεις. Τι ακριβώς δηλαδή μπορεί να κάνει;
Αυτά δεν γίνονται σε «δημοκρατίες δυτικού τύπου» αλλά σε Επαρχίες Αυτοκρατοριών ή τσιφλίκια. Παρόλα αυτά, το υπουργείο Παιδείας μας ενημέρωσε με ανακοινώσεις του ότι, προσπαθεί να μην απελαθεί ο νεαρός μαθητής, ενεργώντας προφανώς παράτυπα (τουλάχιστον).

Λίγο με ενδιαφέρει αν ο νόμος είναι σκληρός προς τον νεαρό Αφρικανό.
Πρώτον διότι στον «δυτικό πολιτισμό» έχουμε μιαν βασική έννοια δικαιοσύνης που ονομάζεται : ισονομία.
Δεύτερον διότι είμαι απολύτως σίγουρος ότι ο όποιος Ελληνικός νόμος, είναι κατά πολύ επιεικέστερος από τον πλέον επιεικέστερο νόμο της Πατρίδος του νεαρού Αφρικανού, και γι’ αυτό προφανώς δεν θέλει να επιστρέψει στη χώρα του.

Με ενδιαφέρει όμως πάρα πολύ κάτι άλλο. Ότι στην ίδια μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στην Μυτιλήνη όμως, παρέλασε και μια πραγματικά άριστη Ελληνίδα η οποία αγνοήθηκε με τον χείριστο τρόπο και από τα Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως και από το υπουργείο Παιδείας και βεβαίως από τον Πρωθυπουργό.
Παρέλασε λοιπόν, ως Σημαιοφόρος Αριστούχα μαθήτρια, η κα Καλλιόπη Ψυρούκη, ετών 37 και μητέρα 3 παιδιών. 

Η κα Ψυρούκη, εκτός της προφανούς ασχολίας, της ανατροφής τριών παιδιών, είναι ταυτόχρονα και μια άξια βιοπαλαιστής, η οποία δεν λυγίζει από τις προκλήσεις της ζωής και εργάζεται σε κάθε δυνατή εργασία ώστε να εξασφαλίσει τα προς το ζην, αλλά ταυτόχρονα να εξελίξει τον εαυτό της και να αποτελέσει πρότυπο προς τα παιδιά της, τελειώνοντας το σχολείο και βελτιώνοντας την θέση της στην κοινωνία. Με τα λόγια τα δικά της: «Στις ελιές δούλευα, στην οικοδομή, πεντάμηνα καθαριότητας, σε μονώσεις, ελαιοχρωματισμούς, έκαιγα κλαδιά από κλαδέματα, καθάριζα τα κτήματα με μεροκάματο. Το ήθελα το σχολείο.»

Με ενδιαφέρει πολύ λοιπόν, η αδυναμία του κράτους αλλά και του Πρωθυπουργού, να αντιληφθεί, ποιο είναι το ισχυρότερο και ωφελιμότερο κίνητρο-πρότυπο για την νεολαία και την κοινωνία, μεταξύ ενός καημένου νεαρού Αφρικανού που ζητά δικαιώματα που δεν του ανήκουν και μιας άξιας, εργατικής και φιλομαθούς μητέρας, που αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις της προς την οικογένεια και τον εαυτό της και εργάζεται σκληρά για να τις αντιμετωπίσει. Τόσο σκληρά που τερματίζει πρώτη, ανάμεσα σε πολύ πιο προνομιούχους συμμαθητές της.
Αυτό το χρήσιμο παράδειγμα, ο Πρωθυπουργός αδυνατεί να κατανοήσει ότι έχει υποχρέωση να το φωτίσει, να το προστατεύσει και να το βραβεύσει. Και με την αδυναμία του αυτή, αποτυγχάνει να εκπληρώσει τον ηγετικό ρόλο του προς την Ελληνική κοινωνία.

Δεν θέλω να πω το προφανές ότι δηλαδή τέτοιες συμπεριφορές αποτελούν «ρατσισμό» εναντίον των Ελλήνων (που έχουν εκλέξει και πληρώνουν τον Πρωθυπουργό).
Προσωπικά με έχει κουράσει πια αυτή η συνεχής «ρατσιστολογία» που μου θυμίζει ποντίκι hamster που τρέχει με μανία στην ρόδα του κλουβιού του, χωρίς κανένα λόγο…

Αναγκαστικά όμως θα πω ότι, η εξόφθαλμη αγνόηση, απαξίωση, παραγκώνιση και αδιαφορία προς τους Έλληνες πολίτες που καθημερινά κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους σε μιαν συνεχή προσπάθεια προς την Αριστεία με ταπεινοφροσύνη και επιμέλεια (όπως η κα Ψυρούκη) αποτελεί κυρίαρχη διάκριση και μιαν ιδιαίτερα επικίνδυνη ξέφρενη πορεία προς έναν αδυσώπητο τοίχο, όπου θα τελειώσουν όλα σε μια τραγική μετωπική σύγκρουση.

Προφανώς δεν είναι καθόλου τυχαίες οι παλαιότερες δηλώσεις του Πρωθυπουργού, όταν μας ενημέρωνε πως :
«θα πολεμήσω τον νατιβισμό».  

Αχιλλέας Ξανθάκης

ΠΗΓΗ: istos.net.gr