Η επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου

Η επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (1ο μέρος)

 21/03/2022

Τον Τζίτζη βέβαια τόνε θυμόσαστε. Είναι ο τύπος που έφθασε ξαφνικά στη γειτονία, ήτανε μυστήριος, δεν είχε πολλά πάρε δώσε με την ομήγυρη, αλλά είχε πολλά πάρε δώσε με τον καφετζή Νικόλαο Μερακλή, τον επιλεγόμενο και «Μπίχλα», καθόσον η καθαριότης δεν ήταν και το δυνατό του σημείο. Το πάρε δώσε του Τζίτζη με τον καφετζή, εξαργυρωνόταν  με σπέσιαλ μεζέ ούζου, ήγουν σαρδέλες 2 αντί της  μισής προβλεπομένης, ελιές 10 αντί των 5 και έξτρα κεφτεδάκια, παστουρμάς και σαλάμι Λευκάδος.

Από τον Χρήστο Μπολώση

Ο Τζίτζης το λοιπόν, μπήκε σήμερα σοβαρός όπως πάντα, στο καφενείο «Η συνάντησις των φίλων», έριξε ένα βλέμμα στο πλήθος, τίγκα ο καφενές, έκανε νόημα στο Μενέλαο που θα πει «φέρε το ούζο με τα σχετικά ρε μάγκα» και μετά πλησίασε το τραπέζι που καθόταν ο Προκόπης. Ο Προκόπης, χρόνια μέλος του ΚΚΕ, είχε απλωμένο στο τραπέζι τον «Ριζοσπάστη»

– Τι διαβάζεις ρε Προκόπη;
– Ό, τι λέει η εφημερίς Τζίτζη.
– Λέει ρε για την επιδρομή του ΕΛΑΣ στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ) που κοντά 100 «γενναία» συντρόφια επιτέθηκαν σε 10 χωροφύλακες;
– Μα ρε Τζίτζη γιατί να λέει γι’ αυτά; Αυτά πάνε περάσανε.
– Άστα αυτά ρε  και κάτσε να σου πω εγώ τι έγινε πριν από 76 χρόνια.

Ο Προκόπης στριτζώθηκε, όμως οι άλλοι αναμοχλεύτηκαν στις καρέκλες τους και στράφηκαν με ενδιαφέρον προς το μέρος του Τζίτζη.  Πρώτος μίλησε ο ίδιος ο καφετζής ο Νικόλαος Μερακλής, ο επιλεγόμενος και «Μπίχλας», καθόσον η καθαριότητα δεν είναι και το δυνατό σημείο του.

– Για δε μας λες και ‘μας να μάθουμε κύριε Τζίτζη;
– Μα τώρα δεν τα αφήνουμε αυτά κ. Τζίτζη, είπε ο Προκόπης.
– Όχι δεν τα αφήνουμε ρε και φώναξε και τον χιουμορίστα τον  σ. Κουτσούμπα να τ’ ακούσει.

Οι άλλοι μάγκες που άκουσαν τη συζήτηση, άρχισαν να φωνάζουν.

– Όχι ρε, να τα πει για να τα μάθουμε. Πες τα κυρ Τζίτζη να χαρείς.

Και λέγοντας τα λόγια αυτά οι καφενόβιοι, έσουραν τις καρέκλες τους και έκαναν έναν κύκλο γύρω από τον Τζίτζη, ο οποίος καμάκωσε μια ελιά, ήπιε μια γουλιά ούζο και άρχισε.

– Αρχίζω και οι απορίες στο τέλος. Από την Άνοιξη που λέτε του 1945, ο διεθνής κομμουνισμός, ο Στάλιν πα να πει, αφού μελέτησε το μπάχαλο που γινόταν στα Βαλκάνια αποφάσισε να σκαρώσει έναν συμμοριακό αγώνα στις βόρειες  Ελληνικές επαρχίες να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Οι από Μόσχα μεριά σύντροφοι, σχεδίασαν  να επιτεθούν σε Μακεδονία και Θράκη, ενώ παράλληλα με ληστρικές μεθόδους, σε διάφορες περιοχές, θα αναστάτωναν τη χώρα.

Εκτός από αυτό οι ντόπιοι κομμουνιστές, θα έκαναν προσπάθεια  με πλέρια διπλωματική και πολιτική εκμετάλλευση, ώστε το κατσαπλιάδικό τους να παρουσιαστεί ως «Εμφύλιος» πόλεμος. Για να γίνει όμως αυτό, όπως ξέρουν και όσοι έχουν περάσει απ’ όξω από την Νομική, όταν δεν την έχουν καταλάβει οι δημοκρατικά διαμαρτυρόμενοι αναρχοάπλυτοι, θα πρέπει και τα δύο αντιμαχόμενα μέρη να κατέχουν Έδαφος, να ασκούν πλήρη κι όχι περιστασιακή κυριαρχία επ’ αυτού και να είναι αναγνωρισμένη η κυριαρχία τους αυτή. Την κυριαρχία του ΕΛΑΣ την  είχε αναγνωρίσει μόνο η γνωστή αγωνίστρια… συντρόφισσα Ιωσηφίνα Βουνοτρυπίδου. Τέλος μάγκες και για να μη σας δουλεύουν, ο ίδιος ο ΟΗΕ είχε πει ότι ο πόλεμος αυτός ήταν «Guerilla war» ήγουν ανταρτοπόλεμος δηλαδή ανορθόδοξος πόλεμος, ήγουν όχι κανονικός πόλεμος, ήγουν….

Τότε λοιπόν απέτυχαν να τον αναγνωρίσουν ως «Εμφύλιο». Και να δεις φίλε μου που το πέτυχαν το… 1989 με την υπογραφή του Σαμαρά.

– Του δικού μας Σαμαρά κύριε Τζίτζη; ρώτησε ο Σοφρώνης, που ήταν και πρόεδρος της Τοπικής της ΝΔ.
– Δεν το ήξερες κύριε Σοφρώνη; Ναι, με του δικού σας του Σαμαρά. Συγκεκριμένα με τον Νόμο 1863 του 1989, τότε που το ΚΚΕ συγκυβερνούσε με την ΝΔ.

Ο Σοφρώνης μαζεύτηκε. Δεν το ήξερε, καταντράπηκε και αναρωτήθηκε: «Και τότε, γιατί σκοτώθηκε ο πατέρας μου, που υπηρετούσε στο Εθνικό Στρατό ως Λοχίας, στο Βίτσι; Και απάντηση δεν μπορούσε να του δώσει μήτε ο Άδωνης.

– Το λοιπόν συνεχίζουμε και είπαμε απορίες στο τέλος, εξόν και είναι τίποτις βροντώδεις. Για να πετύχουν το λοιπόν οι σύντροφοι αυτά που είπαμε παραπάνω σκέφτηκαν, γιατί κάπου κάπου σκέφτονταν κιόλας, να βάλουν στο χέρι τα βουνά Όλυμπος, Πιέρια, Χάσια κ.λπ., ώστε να χωρίσουν την Ελλάδα στα δύο. Αυτό δηλαδή πούχε κάνει νωρίτερα, το 1916 ο Ελ. Βενιζέλος και τον κάνανε «Εθνάρχη». Άπαξ το λοιπόν και είχαν εξασφαλίσει την απομόνωση της Βόρειας Ελλάδας από την Νότια, θα έκαναν ντου για να καταλάβουν την  Μακεδονία, ενώ από τον Βορρά θα είχαν βοήθεια από τις γειτονικές  κομμουνιστικές χώρες (Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία).

»Έτσι οι σύντροφοι, αποφάσισαν  την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 1946 να οργανώσουν μια σειρά ενόπλων «δημοκρατικών» δραστηριοτήτων, δηλαδή να την πέσουν σε  μικρά στρατιωτικά τμήματα, να προσβάλλουν  σταθμούς χωροφυλακής και να διοργανώσουν συλλαλητήρια σε μεγάλα αστικά κέντρα, τα οποία πολλές φορές και εντελώς «αυθόρμητα», εξελίσσονταν σε αιματηρές συμπλοκές με την αστυνομία. Μέσα σ’ όλα, από κοντά  και η κομμουνιστική προπαγάνδα με τα χωνιά, τις εφημερίδες τοίχου και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που εκπέμπανε από τα γειτονικά κομμουνιστικά  κράτη, πιπίλιζε το μυαλό του απλού κοσμάκη, ο οποίος προσπαθούσε να συνέλθει, όπως όλη η Ευρώπη, από την λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Τζίτζης σταμάτησε, ήπιε μια γουλιά νερό και περίμενε λίγο να δει αν παρακολουθάνε οι βλάμηδες. Είδε ότι όλα καλώς έχουν και συνέχισε.

»Το λοιπόν συνεχίζουμε. Το ΕΑΜ την πρώτη καλά οργανωμένη επίθεση την σχεδίασε  εναντίον του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ). Ξέρετε πού είναι το Λιτόχωρο ρε; ρώτησε ο Τζίτζης για να τεστάρει τις γνώσεις του ακροατηρίου.

– Ναιαιαι, απάντησαν οι από κάτω.
– Πού ρε;

Τότε, όλοι άρχισαν να κοιτάνε όξω απ’ το παράθυρο και κανένας δε μίλαγε.

– Κατάλαβα. Κοντά στη Κατερίνη ρε.
– Και πού είναι η Αικατερίνη κ. Τζίτζη, ρώτηξε ο Μεμάς, διπλωματούχος της Γ΄ Δημοτικού.
– Η Αικατερίνη είναι ΄δω δίπλα, η κόρη της κυρά Σταματούλας. Η Κατερίνη όμως είναι στην Πιερία.
– Και η Πιερία τι είναι και πού βρίσκεται;
– Αφήστε το μάγκες. Θα το πούμε άλλη φορά στη Γεωγραφία. Στον ΣΧΛ λοιπόν, στους πρόποδες του Ολύμπου θα κάνανε  τα παλικάρια του ΕΑΜ επίθεση. Πότε; Την νύχτα  της 30 προς 31 Μαρτίου του 1946. Γιατί τότε;  Γιατί στις 31 Μαρτίου θα γίνονταν βουλευτικές εκλογές,  για τις οποίες το «τιμημένο ΚΚΕ» είχε κηρύξει «Αποχή», επειδή, λέει, τους κυνηγούσαν οι δεξιοί… Τώρα εγώ θα ρωτήσω. Αφού το ΚΚΕ όπως ισχυριζόταν τότε, αλλά και όπως λέει και σήμερα, είχε την πλέρια αποδοχή των λαϊκών μαζών, γιατί δεν «κατέβηκε» στις εκλογές; Μήπως κάτι «ψυλλιάζοταν»; Μήπως έτρεμε τη λαϊκή καταδίκη; Ή μήπως σκέφτηκε, είπαμε κάπου κάπου και αυτοί σκέφτονται, ότι καλύτερα εκτός βουλής, ώστε να μπορούν να κάνουν το τζέρτζελο που ακολούθησε;

Σ’ αυτό το σημείο ο Τζίτζης σταμάτησε, καμάκωσε μία ολόκληρη σαρδέλα, ήπιε μια γουλιά ούζο και δήλωσε:

– Κύριοι αρκετά για σήμερα. Λίαν προσεχώς θα συνεχίσουμε. Χαίρετε και τα σεβάσματά μου στους δικούς σας.

Υστερόγραφο:

Σήμερα συνεχίζουμε το «ένθετο» με τις απόψεις μεγάλων πολιτικών μας για το Συμμοριτοπόλεμο.

Σήμερα φιλοξενούμε την γνώμη του Γεωργίου Παπανδρέου του αποκληθέντες και «Γέρου της Δημοκρατίας». Ο Παπανδρέου αργότερα συνεργάστηκε με τον «συρφετό των προδοτών» όπως αποκαλεί τους συντρόφους του ΚΚΕ, όπως άλλωστε συνεργάστηκε και με τον Αλέξανδρο Παπάγο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όπως είπε ο Χουν Τζι Τσεν… Ποιος είναι αυτός; Ποιος ξέρει;  Ίσως κάποια φορά μας το εξηγήσει ο Τζίτζης…

Η επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (2ο μέρος)

28/03/2022

Εκείνο το πρωινό ό Τζίτζης έφθασε νωρίς στο καφενείο «Η Συνάντησις των φίλων» του  Νικολάου Μερακλή, του επιλεγόμενο και «Μπίχλα» καθόσον η καθαριότης δεν είναι και το δυνατό του σημείο.

Aπό τον Χρήστο Μπολώση

Εδώ και δυο μέρες στη πόρτα του καφενέ είχε αναρτηθεί σχετική ανακοίνωση, που ενημέρωνε το ευγενές και φιλομαθές κοινό, ότι ο αξιότιμος κ. Τζίτζης θα συνέχιζε σήμερα την κουβέντα περί την επίθεση στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ), που έγινε την νύχτα της 30 προς 31 Μαρτίου του 1946.

Μαζεύτηκε το λοιπόν ο κόσμος, παρήγγειλλαν τα ούζα τους, έσουραν τις καρέκλες τους γύρο απ΄ το τραπέζι του δάσκαλου και ο Τζίτζης άρχισε.

– Η 2^η Ολομέλεια του ΚΚΕ μάγκες, που έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1946, αποφάσισε μεταξύ των άλλων: «…Το ΕΑΜ πρέπει αμέσως να πάρει όλα τα οργανωτικά – τεχνικά μέτρα που θα επιτρέψουν στο λαό μας ν’ αποκρούσει τη δολοφονική τρομοκρατία και να ματαιώσει τα φασιστικά σχέδια των εκμεταλλευτών του. Πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι να σταματήσει ο λαός με τη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα…».

«Λαϊκή Αυτοάμυνα» λοιπόν. Άρα; Άρα αποφασίστηκε η υλοποίηση της εντολής του κόμματος και  ξημερώνοντας η 31 Μαρτίου που είχε ορισθεί μέρα των εκλογών και από τις οποίες το ΚΚΕ είχε κηρύξει αποχή, ξεκινάει το πανηγύρι.

– Το οποίον δάσκαλε; αρωτάει ο Στελάκης που τραβολογιέται μεν με την ΚΝΕ, αλλά και σάμπως και δεν τα καταπίνει αμάσητα τα παραμύθια που τους ταΐζουν.

– Το οποίον Στελάκη και σεις η εκλεκτή ομήγυρης, γύρω στα μεσάνυχτα της 30 Μαρτίου του 1946, περίπου 100 νταήδες του ΚΚΕ επιτέθηκαν στον ΣΧΛ στο οποίον στρατωνίζονταν καμιά δεκαριά χωροφύλακες και στρατιώτες, που προορίζονταν για φρούρηση των εκλογικών τμημάτων την άλλη μέρα.

Το τι έγινε, αναφέρεται στην ανακοίνωση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Ακούστε την, που την έφερα μαζί μου: «Το υπουργείον Δημοσίας Τάξεως ανακοινοί μετά λύπης, ότι κατά τηλεγράφημα του Διοικητού Χωροφυλακής Κατερίνης, την ώραν 23.30′ της 30ής Μαρτίου ενεστώτος έτους συμμορία εξ εκατό και πλέον κομμουνιστών, ωπλισμένων δι’ αυτομάτων όπλων και όλμων, προσέβαλεν δολοφονικώς τους εις τον Σταθμόν Χωροφυλακής Λιτοχώρου Κατερίνης στρατωνιζομένους άνδρας της Χωροφυλακής και Εθνοφυλακής, οίτινες προωρίζοντο διά την τήρησιν της τάξεως κατά τας εκλογάς (σημείωση: Η σύγκρουση έγινε ταυτόχρονα σε δύο σημεία. Στον Σταθμό Χωροφυλακής, κοντά στην κεντρική πλατεία, και στο διώροφο κτίριο όπου στεγαζόταν το απόσπασμα Χωροφυλακής στο δυτικό μέρος του χωριού, κοντά στη σημερινή πλατεία Εθνικής Αντίστασης). Επηκολούθησε συμπλοκή διαρκέσασα πλέον της ώρας, καθ’ ην το οίκημα του Σταθμού Χωροφυλακής ανεφλέγη εκ των βλημάτων όλμων. Κατά ταύτην εφονεύθησαν 6 χωροφύλακες, 2 λοχίαι, 2 στρατιώται και ετραυματίσθησαν 2 χωροφύλακες. Η συμμορία, μετά την πραγματοποίησιν του εγκληματικού σχεδίου της, ετράπη προς την ορεινήν δασώδη περιοχήν του Ολύμπου». (Η κυβερνητική ανακοίνωση στις εφημερίδες της 1ης Απριλίου 1946).

– Και οι παλικαράδες, που 100 τα ‘βαλλαν με 10,  τι απώλειες είχαν κ. Τζίτζη; ρώτησε κάποιος απ’ το βάθος.

– Δεν ξέρουμε, γιατί οι συμμορίτες είχαν την πρακτική   να παίρνουν μαζί τους, τους νεκρούς και τραυματίες τους.

Ο Τζίτζης σταμάτησε να πάρει  μιαν ανάσα. Είπε στον καφετζή Νικόλαο Μερακλή τον επιλεγόμενο και «Μπίχλα», να του φέρει ένα καινούργιο ποτήρι νερό, γιατί σ΄ αυτό που του είχε φέρει έπαιρνε το μπάνιο της μια μύγα και κοίταξε ένα έναν τους φιλομαθείς ακροατές του και φώναξε:

-Ρε σεις θέλετε αποδείξεις ότι το ΚΚΕ ό,τι και να γινόταν θα άρχιζε τον Συμμοριτοπόλεμο;

– Ε, αν γίνεται, είπε ο Προκόπης και δίπλωσε τον «Ριζοσπάστη».

– Πώς δε γίνεται ρε. Για ακούστε.  Ο «αντιστράτηγος» του ΕΛΑΣ Κικίτσας, του οποίου το όνομα ήταν Σαράντης Πρωτοπαπάς αλλά όλοι οι κομμουνιστοσυμμορίτες (Κ/Σ)  είχαν ψευδώνυμα, όπως οι λωποδύτες και οι εγκληματίες. Και μήπως δεν ήταν;…

Συνεχίζουμε όμως. Ο Κικίτσας λοιπόν, κράταγε και Ημερολόγιο, ένα απόσπασμα του οποίου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός». Ακούστε ρε τι έλεγε: «Και φθάνωμεν στις 31 Μάρτη 1946. Τις κάλπικες εκλογές που ενεργεί ο μοναρχοφασισμός, τις συνοδεύουν οι αστραπές του Λιτοχώρου. Στην επιχείρηση του Λιτοχώρου παίρνουν μέρος οι αγωνιστές Αλέκος Ρόσιος (Υψηλάντης), Παλάσκας (Παππούς Τζαβέλας), Γιώργος Ελευθερίου (Φωτεινός), Κοκοτάσιος (Ανδρεάδης), Βαγγέλης Μυλωνάς (Κωστάκης) και άλλοι. Το Λιτόχωρο  είναι ειδοποίηση του αδάμαστο λαού μας προς τον μοναρχοφασισμό ότι δεν θα δεχτεί πλαστογράφηση της θέλησής του. Έτσι ανοίγουν λαμπρές σελίδες της ένοπλης πάλης του λαού μας». Τι θα πει αυτό ρε σεις; Ρώτησε ο Τζίτζης.

– Να πω εγώ δάσκαλε; Πετάχτηκε ο Γρηγόρης, που μπορεί να ήταν κομμάτι ζωηρός, αλλά είχε μία μανία. Να διαβάζει.

– Για πες ρε Γρηγόρη.

– Θα το πω όμως με δικά μου λόγια.

– Πέστο όπως θες.

– Είπανε το λοιπόν οι ΚΚΕδες: Ρε τον απαυτό σας να χτυπήσετε κάτω, εμείς σας έχουμε ετοιμάσει ένα συμμοριτοπόλεμο μούρλια και θα τον κάνουμε ότι και να γίνει καθόσον η Ελλάδα είναι μαγαζί γωνία και λέμε να το κάνουμε πεσκέσι στον πατερούλη τον Στάλιν.

– Έτσι ακριβώς. Και δεν ήταν μόνο αυτά που είπαμε. Στις 25 Μαρτίου του 1946, ο Αρχηγός του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έλεγε στους Έλληνες κομμουνιστές που βρίσκονταν στο Μπούλκες: «Πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Είναι ανάγκη να εκπαιδευτείτε στρατιωτικά και μορφωθείτε πολιτικά. Στην Ελλάδα θα γυρίσετε με το ντουφέκι. Άλλη λύση δεν χωρεί».

– Με συγχωρείτε κ. Τζίτζη, πού είναι το Μπούλκες και τι απέγινε ο Ζαχαριάδης, ρώτησε με πονηρό ανθυποχαμόγελο ο Αντρέας, που ήταν και δεξιός ψάλτης στη εκκλησία της γειτονιάς, βοήθειά μας.

– Το Μπούλκες είναι  ένα χωριό που βρίσκεται στην σημερινή βόρεια Σερβία. «Μπούλκες» είναι η γερμανική ονομασία, ενώ σήμερα οι Σέρβοι το λένε «Μαγκλίτς», που θα πει «Νύφη». Μετά λοιπόν την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, περίπου 4.500 Έλληνες κομμουνιστές πέρασαν τα σύνορα και αφού περιπλανήθηκαν στο Μοναστήρι (στη Βόρεια Μακεδονία πα να πει…), στη Στρώμνιτσα, στο Τέτοβο, στα Σκόπια, στο Πρίλεπ, στο Βέλες, στο Κουμάνοβο και αλλού, τελικά μεταφέρθηκαν στο Νόβι Σίβατς και στις 11 Ιουνίου του 1945 στο Μπούλκες. Εκεί γινόταν εκπαίδευση, όπως είχε ζητήσει ο Ζαχαριάδης, με σκοπό να ετοιμασθεί ένα στρατός για να εκτελέσει τον συμμοριτοπόλεμο που άρχισε με την επίθεση στον ΣΧΛ, όπως και έγινε.

»Για τον φουκαρά τον Ζαχαριάδη τι να πούμε; Κατέληξε μία τραγική φιγούρα, αφού μετά τα μεγαλεία (διετέλεσε και «πρωθυπουργός» στην «Προσωρινή Δημοκρατικά Κυβέρνηση»…), τελικώς,  το 1956, καθαιρέθηκε από την 6^η «Πλατειά Ολομέλεια» του ΚΚΕ, αφού κατηγορήθηκε ως «Σεχταριστής». Δηλαδή για στενότητα πνεύματος, δηλαδή για… ξεροκεφαλιά. Ακολούθησε και αυτός την μοίρα όλων των ΓΓ το ΚΚΕ, που με διάφορες προφάσεις διεγράφησαν. Εξαίρεση αποτελεί η κα Παπαρρήγα… Τελικώς ο Ζαχαριάδης εξορίστηκε στην Σ. Ένωση και πέθανε κάτω από άθλιες συνθήκες στο Σοργκούτ της Σιβηρίας το 1973. Φήμες ότι τον σκότωσε η χούντα δεν επιβεβαιώνονται…

»Α, ο Ζαχαριάδης είχε πει και κάτι άλλο, σε ραδιοφωνικό του μήνυμα στις 16 Οκτωβρίου του 1949: «Ο Δημοκρατικός Στρατός δεν κατέθεσε τα όπλα, μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του». Ήταν αμέσως μετά τη σφαλιάρα (μα τι σφαλιάρα!…)   στο Γράμμο και στο Βίτσι τότε που ο «ΔΣΕ» είχε καταντήσει ένα μάτσο εξαθλιωμένα ανθρωπάκια, που εκλιπαρούσαν για καταφύγιο τις γειτονιές «λαϊκές δημοκρατίες».

• Και τώρα τα γίνεται κ. Τζίτζη; Ρώτησε πάλι ο Στελάκης.
• Τώρα; Τώρα τιμούμε τους αγώνες του ΚΚΕ…

Υστερόγραφο

Συνεχίζουμε σήμερα την προσφορά μας στο φιλομαθές κοινό με την άποψή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τον Συμμοριτοπόλεμο.

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr