"Εθνικισμός είναι το σύμβολο μιας πίστεως, μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας"

(Από μια ομιλία του Δ. Βεζανή στον κινηματογράφο «Καπιτόλ», την 9η Σεπτεμβρίου 1945)

«Εθνικισμός είναι το σύμβολο μιας πίστεως, μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας. Και οι εθνικιστές είναι οι πιστοί της θρησκείας αυτής….. Εις τας τάξεις των εθνικιστών δεν γίνονται δεκτοί όσοι απλώς πιστεύουν και δέχονται την ιδέα του έθνους, αλλά μόνο εκείνοι που πιστεύουν εις αυτήν και είναι έτοιμοι να την πραγματοποιήσουν. Και εις αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η διαφορά μεταξύ του απλώς εθνικόφρονα και του εθνικιστή»…… «Το Έθνος δεν είναι μόνο το σύνολο των ζώντων τους οποίους συνδέουν δεσμοί, αλλά είναι το σύνολο των γενεών, παρελθουσών, παρουσών και μελλουσών… έτσι φτάνουμε εις την βαθυτέραν έννοια του έθνους, ότι είναι το σύνολον των γενεών. Είναι αναμφισβήτητον, ότι όσον περισσότερον εθνικοποιημένος είναι ο λαός, τόσον η δύναμις και η απόδοσις του Κράτους είναι μεγαλυτέρα…»

Στην συνέχεια της ομιλίας του μπροστά σε ένα πλήθος Εθνικιστών ο Δημήτριος Βεζανής αναλύει την έννοια του αληθινού σοσιαλισμού και επισημαίνει τα εξής :

«Πιστεύουμε στον Σοσιαλισμό. Ο Εθνικισμός ο οποίος τόσο προέχουσαν θέση δίνει εις το σύνολο και του οποίου η κυριότερη ηθική επιταγή λέγει «θυσιάσου χάριν του συνόλου» δεν μπορεί παρά να θέλει να εξυψώσει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν την τιμή να ανήκουν στο ελληνικό έθνος. Ο σοσιαλισμός όμως των οποίον θέλουμε διαφέρει ριζικώς από τον Σοσιαλισμό του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ λέγει «αρπάχτε και φάτε». Εμείς λέμε «δημιούργησε και ζήσε».

Θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είμαστε όμως παράφρονες να θέλουμε να σταματήσει η παραγωγή όπως ήθελαν οι άνθρωποι του ΚΚΕ …. Η παραγωγή δεν πρέπει να διατηρείται εις το σημερινό της επίπεδο. Πρέπει διαρκώς να αυξάνει για να ανταποκρίνεται εις τις ανάγκες του λαού. …

Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η πραγματική παραγωγή είναι η παραγωγή των υλικών αγαθών και η πραγματική δημιουργική εργασία είναι η εργασία του εργάτη και του αγρότη. Οι διοικητικές γραφικές υπηρεσίες πρέπει να είναι μόνο οι απαραιτήτως αναγκαίες και να μην μεταβάλλονται εις παράσιτα που θα απορροφήσουν τον δημιουργικό μόχθο του εργάτη……

Ο Σοσιαλισμός για εμάς δεν επιτυγχάνεται με την λήψη ορισμένων μέτρων όπως για παράδειγμα είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων, η γενική κατάργηση της ιδιοκτησίας, όπως υποστηρίζουν οι κομουνιστές και οι αριστεριστές. … Αφελές και παιδαριώδες είναι να νομίζουμε ότι η κοινωνική ευτυχία θα κατακτηθεί ως δια μαγείας με μιαν μονοκονδυλιά.

Μόνο με συνεχείς αγώνες και με διαδοχικές προσεγγίσεις θα πλησιάσουμε την κοινωνική ευτυχία. Και λέγοντας αγώνες δεν μιλάμε για ταξικούς, αλλά για μια συνολική προσπάθεια του Λαού και της Διοίκησης της Πολιτείας να υπερνικά διαρκώς τις συνεχείς δυσκολίες και τα αφάνταστα εμπόδια που βάζει ο καπιταλισμός.

Απαράβατος όρος μας είναι ότι η ελληνική παραγωγή πρέπει να διατηρηθεί και να αυξάνεται. Κάθε μέτρο μείωσης της παραγωγής είναι μέτρο αντισοσιαλιστικόν και αντεθνικόν. Το τεράστιο χάσμα και η τεράστια διαφορά η οποία χωρίζει τον Σοσιαλισμό μας από τον Σοσιαλισμό των μπολσεβίκων είναι ότι εμείς θέλουμε να γίνουν και οι εργάτες άρχοντες ενώ οι κομουνιστές θέλουν να καταστεί πτωχότερος ολόκληρος ο ελληνικός λαός, με τον υποβιβασμό όχι μόνο των ευημερούντων αλλά και αυτών των εργατών και των μισθωτών. Με όσα ανέπτυξα προκύπτει ένα αναμφισβήτητο συμπέρασμα : Ο Εθνικισμός δεν είναι κίνημα αντιδραστικό, δεν είναι ένα κίνημα πλουσίων. Ο Εθνικισμός είναι κίνημα κατ’ εξοχήν λαϊκό».

Ο Εθνικισμός λοιπόν είναι «Η ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ!»

___________________________________________________________

Ο Δημήτριος Βεζανής, εξέχων πολιτικός επιστήμων, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα (1904-1968).
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτωρ της σχολής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
Διετέλεσε Υφηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1932). Έκτακτος Καθηγητής της ίδιας έδρας 1948–1951 και 1953–1956.
Έκτακτος Καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο. Τακτικός Καθηγητής της ίδιας έδρας από το 1943.
Διετέλεσε επίσης Νομάρχης Άρτας 1930-1931 και Γενικός Διευθυντής του ΙΚΑ 1936-1948. Έγραψε πολλά συγγράμματα και μελέτες. Ορισμένες μελέτες του δημοσιεύτηκαν σε ξένα έγκριτα επιστημονικά περιοδικά.

Πριν και μετά την κατοχή υπήρξε ηγετικό στέλεχος του «ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» μαζί με τους Ρουμάνη, Παμπούκη, και Σούτζο.
Πυρήν αυτού του Συνδέσμου εδημιούργησε κατά την κατοχή την αντικομμουνιστική οργάνωση «ΠΡΟΜΑΧΟΙ» η οποία εξέδιδε τα έντυπα «Ο ΠΡΟΜΑΧΩΝ» και «Η ΜΠΟΜΠΑ».

Υπήρξε μια μορφή εξόχως φωτεινή, με ιδέες απόλυτα ξεκαθαρισμένες, ένας πραγματικός καθοδηγητής, που στην δύσκολη καμπή της προπολεμικής αλλά και μεταπολεμικής εποχής έδωσε στους νέους όχι μόνο γνώσεις, αλλά και κυριολεκτικά σφυρηλάτησε συνειδήσεις με ιδανικά.

Επίστευε ότι είναι ολέθριο σφάλμα να μεταφέρονται απαράλλαχτες οι πολιτικές μέθοδοι από άλλα κράτη στην Ελλάδα χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το «διαφορετικό» των ελληνικών συνθηκών και ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Επίσης επίστευε ότι, για το ελληνικό Κράτος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος ο μεγάλος στόχος, παρά η διατήρηση της ελληνικότητας, η προστασία δηλαδή και προώθηση του ελληνισμού ως Έθνους.

Διετύπωσε στα βιβλία του την κοσμοθεωρία τού Ελληνικού Εθνικισμού με κρυστάλλινη καθαρότητα, συνεχίζοντας το έργο των Ίωνα Δραγούμη και Περικλή Γιαννόπουλου. Ο αείμνηστος καθηγητής Βεζανής ετοποθέτησε στις σωστές του διαστάσεις το ζήτημα του Ελληνικού Εθνικισμού, ο οποίος στηρίζεται σε πολιτιστικές αξίες διαχρονικές, βασιζόμενες στον ελληνικό πολιτισμό που είναι ανθρωποκεντρικός και φιλοσοφικά δομημένος. Ο ίδιος, βαθύτατος γνώστης των δομών του κράτους ως καθηγητής της πολιτειολογίας, μπόρεσε και διετύπωσε τις αρχές και τους στόχους ενός Λαϊκού Εθνικού κινήματος, ενός ιδεολογικοπολιτικού φορέως όπως το Κίνημά μας, που σήμερα είναι περισσότερο από απαραίτητο για την επιβίωση του Έθνους στον άναρχο και παγκοσμιοποιούμενο κόσμο. 

Ο Βεζανής υπήρξε δραστικά παρών σε όλες τις εκδηλώσεις, όπου τον καλούσε το Έθνος, ενώ μεγάλο βάρος της πολύπλευρης δραστηριότητάς του απερρόφησε η μαρτυρική Μεγαλόνησος Κύπρος, όπου από πολύ νωρίς έθεσε το ζήτημα διεκδικήσεως της, μένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του φανατικός αγωνιστής της Ενώσεως της με την Ελλάδα, δίχως ποτέ να εμπλακεί στις μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις, πιστός στην αρχή της ενότητας των Ελλήνων στα εθνικά ζητήματα.