Η Δύση πρέπει να μάθει να χάνει

Σχεδόν κάθε φορά που η Δύση αντιμετωπίζει τα αποτελέσματα της δικής της κοινωνικότητας προσποιείται ότι δεν έχει σχέση με αυτά. Όπως η Παρθένος με το Παιδί, έτσι και η Δύση οδηγείται στην άμωμο κρίση, μη αποδεχόμενη ότι αυτή η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης, αλλά της δικής της πολιτικής ανωριμότητας.

Από που προέρχεται το κακό και ο πόλεμος; Μα φυσικά από έξω. Πιο είναι αυτό το έξω; Μα φυσικά η Ρωσία και ο ηγέτης της, αυτός ο τρελός και απρόβλεπτος. Πόσο εύκολες είναι οι κατηγορίες του παραλογισμού από τα χείλη αυτών που ασκούν καθημερινά το παράλογο και την ανοησία. Τίποτε δεν ανακουφίζει περισσότερο από την απλή κατανομή ρόλων. Τα πιο απλά πράγματα ξεχνιούνται, ήτοι ότι η ειρήνη βοηθά στην προετοιμασία για πόλεμο, ότι η οικονομία είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα, ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες. Σήμερα ο πολίτης της Δύσης κάνει αναρτήσεις στο διαδίκτυο για εγκλήματα πολέμου, φωνάζει για τιμωρία, αυτοϊκανοποιείται με φαντασιώσεις εκδίκησης, κυματίζει εθνικές σημαίες άλλων χωρών που θεωρεί ότι αδικήθηκαν και καλεί για ειρήνη ενώ είναι έτοιμος να ζωστεί με τα όπλα.

Η διάθεση των μαζών είναι υστερική, για άλλη μια φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν μπορούν να υπάρξουν δυο απόψεις. Όποιος δεν συμφωνεί με την καθεστωτική ενημέρωση ή δεν δείχνει αλληλεγγύη με τον «αδικημένο» είναι ένα βήμα πριν από την στρατολόγηση σε τάγματα εργασίας.

Οι νέοι «πατριώτες» έχουν επιτέλους έναν εχθρό, η βότκα που έπιναν αντικαθίσταται με ουίσκι. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι της δυτικής ιδεολογίας λαχταρούν για ηρωικές πράξεις, αλλά το θέμα δεν είναι ηρωικό. Όλα όσα εξακολουθεί να έχει η Δύση, το χρηματοπιστωτικό σύστημα του δολαρίου, ο στρατιωτικός μηχανισμός, το καρτέλ των μέσων ενημέρωσης, όλα αυτά δεν μπόρεσαν να την εμποδίσουν να φτάσει στα όρια της, καθώς Ρωσία και Κίνα δεν θέλησαν να γίνουν μέρος της παγκοσμιοποίησης. Στον ρόλο της Νεμέσεως είναι ο Ρώσος ηγέτης. Ο ανταγωνισμός για την Δύση ξεπρόβαλε, η Νέμεσις της δικής της Ύβρεως.

Ο ηλικιωμένος ηγέτης της Δύσης μαζί με τα υποχείρια του διακηρύσσει ότι η Ρωσία δεν ήταν ποτέ τόσο απομονωμένη στον κόσμο όσο είναι τώρα. Αυτό όμως θα ισχύσει για την δική του αυτοκρατορία στο εγγύς μέλλον. Εκτός από την Κίνα, η Ινδία, το Ιράν, η Βραζιλία, η Ινδονησία, η Τουρκία, το Ισραήλ και τα αραβικά πετρελαϊκά κράτη, μεταξύ άλλων, δεν συμμετέχουν στην προσπάθεια καταστροφής της ρωσικής οικονομίας. Επιφανείς οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι στο τέλος αυτής της προσπάθειας οι οικονομίες της Δύσης θα κείνται σε ερείπια. Οι υπόλοιποι θα το καταλάβουν όταν η μαζική εξαθλίωση θα γίνει ένα φαινόμενο που δεν θα μπορεί πλέον να ελεγχθεί, ακόμη και με υποχρεωτική αποχή από το κρέας και το ψωμί.

Ο «εχθρός» της Δύσης έχει κάνει τις προετοιμασίες του εδώ και αρκετό χρόνο, σφραγίζοντας εταιρικές σχέσεις και στρατιωτικές συμμαχίες με τους φίλους και υποστηρικτές του. Η παλιά τάξη αποσυντίθεται με γρήγορους ρυθμούς, νέες συμμαχίες αναδύονται. Η Δύση αυτοκτονεί από τον φόβο του επερχόμενου γήρατος. Ό,τι μπορεί να σωθεί το θυσιάζει στον πόλεμο. Σε αυτό τον πόλεμο που δεν μπορεί πλέον να κερδίσει τίποτε, τουναντίον μπορεί να καταστρέψει πολλά. Εξ ου και η υστερία του ηλικιωμένου ηγέτη, μια υστερία που ιστορικά συνοδεύει πάντα την άφιξη της μοιρολατρίας.

Το πραγματικό πεδίο μάχης δεν είναι αυτό που φαίνεται, είναι η παγκόσμια οικονομική τάξη που υπαγορεύεται από την Δύση και ελέγχεται από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι πρώτες ύλες και η παραγωγή βρίσκονται σε άλλες περιοχές του κόσμου, δεν βρίσκονται στη Δύση. Η βάση της παραγωγής έχει αλλάξει, το υπερκείμενο οικονομικό σύστημα πρέπει τώρα να κάνει το ίδιο. Το γεγονός ότι αυτό δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής είναι μια ιστορική παράλειψη, όμως η ιστορία πάντα διορθώνει τις παραλήψεις.

Η Δύση αν δεν επιτρέψει την διόρθωση αυτής της παράλειψης, τότε δεν θα είναι μέρος της αναδυόμενης νέας τάξης πραγμάτων εξ Ανατολών. Η Δύση πρέπει να μάθει να χάνει, δεν μπορεί να κερδίσει, ακόμα και με τίμημα τον αφανισμό. Ό,τι συμβαίνει, συγκρούσεις και κυρώσεις, πρέπει να γίνουν κατανοητά ως μέρος της παγκόσμιας αναγκαιότητας.
Στην κατανόηση αυτής της αναγκαιότητας σίγουρα δεν βοηθά η εν κρανίω τρικυμία του ηλικιωμένου ηγέτη της Δύσης και των υποστηρικτών του, από την ένταση της επερχόμενης κρίσης και από την επίδραση της δεν θα σωθεί κανένα κράτος της Δύσης, όσο οικονομικά επίλεκτο κι αν είναι.

Γ. Λιναρδής 

ΠΗΓΗ: istos.net.gr