ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 – ΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΑΥΤΗ ΟΜΩΣ ΣΤΕΦΑΝΩΝΕΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΕΣ
04/12/2019 | ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ.net
«…Γνωρίζετε καλώς το ιστορικόν μήνυμα του συντρόφου Στάλιν διά τον Δεκέμβριον 1944, το οποίον μας παρεκίνησε να κηρύξωμεν την λαϊκήν εξέγερσιν με τα γνωστά και τραγικά αποτελέσματα, άτινα μας ωδήγησαν εις Βάρκιζαν και άτινα οφείλονται εις το γεγονός ότι, όταν απευθύνθημεν διά βοήθειαν προς την Μόσχαν, ο σύντροφος Στάλιν, λησμονώντας υποσχέσεις του, ωμίλησε περί διπλωματικών υποχρεώσεων…»
(Από την επιστολή του Μάρκου Βαφειάδη προς τον Νίκο Ζαχαριάδη – Νοέμβριος 1948)
Οι 33 ημέρες του 1944 οι οποίες καταχωρήθηκαν στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία με την κωδική ονομασία: «Δεκεμβριανά», πήγαν την Ελλάδα δεκαετίες πίσω και στοίχισαν σε αίμα Ελλήνων που χύθηκε άδικα.
Τότε ξεκίνησε ένας άγριος ανελέητος πόλεμος, που επιεικώς σήμερα, ίσως και εσφαλμένα, χαρακτηρίζουν ως “εμφύλιο”. Ήταν όμως συμμοριτοπόλεμος εγκληματικών και ανθελληνικών κομμουνιστικών στοιχείων, εναντίον των πατριωτών Ελλήνων, της συντεταγμένης Πολιτείας και του Ελληνικού Στρατού.
Οι νικημένοι κομμουνιστές, ΔΕΝ δέχονται καμία άλλη φωνή, ενώ προσπαθούν ακόμη και σήμερα να ξαναγράψουν την Ιστορία προς όφελος τους. Δεν έχουν το θάρρος να πουν πως ο Δεκέμβριος του 1944 υπήρξε ένα από τα ολέθρια λάθη τους που ζημίωσαν την χώρα.
Αν τους δινόταν η ευκαιρία θα επαναλάμβαναν ακριβώς τα ίδια λάθη…
Τι συνέβη τον Δεκέμβριο του 1944;
Η επίσημη εκδοχή της Αριστεράς υποστηρίζει ότι τα Δεκεμβριανά ήταν η περήφανη απάντηση του λαού στην προσπάθεια του βρετανικού ιμπεριαλισμού να αλυσοδέσει τη χώρα μας. (Oι φαιδρότητες περί υποκινήσεως των Δεκεμβριανών από τους Βρετανούς ανήκουν στον χώρο της γελοιότητος και σίγουρα τροφοδοτούν με άφθονο νερό τον μύλο της κομμουνιστικής παραφιλολογίας).
Η Αριστερά αντιδρούσε στον αφοπλισμό των ανταρτών, διότι ήξερε πολύ καλά πόσο πιο αποτελεσματική είναι η «κριτική των όπλων» από το «όπλο της κριτικής». Καταλάβαινε πως η εξουσία χανόταν οριστικά στα βάθη του ορίζοντα… Ο Γ. Παπανδρέου επέμενε στον αφοπλισμό αλλά δεν δεχόταν την ταυτόχρονη διάλυση του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας. Και ενώ είχαν φτάσει τελικά σε μια κάποια συμφωνία, οι κομμουνιστές ανακάλεσαν την πρόταση που οι ίδιοι είχαν κάνει, και απαίτησαν ματαίωση του αφοπλισμού του Ε.Λ.Α.Σ. και άμεση διάλυση της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, κάτι που δεν έγινε φυσικά αποδεκτό.
Ο Β΄ Γύρος
Πώς φθάσαμε λοιπόν στον Β΄ Γύρο του «Κόμματος Εγκλήματος και Προδοσίας», όπως πολύ εύστοχα το είχε χαρακτηρίσει ο Γεώργιος Παπανδρέου; (και ας ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που είχε στην κυβέρνησή του κομμουνιστές υπουργούς)…
Η Κεντρική Επιτροπή του Ε.Α.Μ. λαμβάνει την απόφαση «να χτυπηθούν με τους Εγγλέζους», με τους πάντες στην επιτροπή να είναι σύμφωνοι. Κομίζουν τελεσίγραφο στον Γ. Παπανδρέου, στο οποίο απαιτούν οπωσδήποτε την διάλυση της ΙΙΙ Ε.Ο.Τ. και του Ιερού Λόχου. Ο πρωθυπουργός τους επιδεικνύει τηλεγράφημα υπογεγραμμένο από τον Βρετανό πρωθυπουργό με το οποίο δεν αποδεχόταν τον αφοπλισμό.
«Πέρασε η ώρα των διαπραγματεύσεων», ωρύεται σε πρωτοσέλιδο ενυπόγραφο άρθρο του στις 2/12/1944 στον «Ριζοσπάστη» ο Γ. Ζεύγος, «και μόνον τα όπλα μπορούν να λύσουν τις διαφορές! Τώρα τον λόγον έχουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΕΛΑΣ, οι οποίοι καλούνται να σαρώσουν την κυβέρνησιν του εμφυλίου πολέμου»!
Μα πού είχαν μπαρουτοκαπνισθεί οι μαχητές; Μήπως πολεμώντας εναντίον του Ζέρβα και του Τσαούς- Αντών, μήπως σφάζοντας τον Ψαρρό και τους άνδρες του, ή μήπως πλημμυρίζοντας την Πελοπόννησο με δέκα χιλιάδες πτώματα; Μια φορά, μπαρούτι εναντίον των Γερμανών και ιδιαίτερα εναντίον των φίλων κι συνεργατών τους των Βουλγάρων, δεν είχαν χρησιμοποιήσει σε πραγματικές μάχες…
Την ίδια μέρα, παραιτούνται από την κυβέρνηση τα προερχόμενα από το ΕΑΜ μέλη της. Εκείνη με τη σειρά της αποφασίζει την διάλυση του συνόλου των ανταρτικών οργανώσεων και την παράδοση όπλων και πυρομαχικών.
Το συλλαλητήριο
Το ΚΚΕ, καλυμμένο πίσω από τις γελοίες παραφυάδες του, τα Ε.Α.Μ και την Π.Ε.Ε.Α, καλεί τον λαό «σε πάνδημο συλλαλητήριο στο κέντρο της πρωτεύουσας» και τους εργάτες «σε γενική πανελλαδική απεργία» την 3η Δεκεμβρίου. Η κομμουνιστική ηγεσία ήθελε να ανατρέψει τα πάντα και να μετατρέψει την Ελλάδα σε σταλινικό προτεκτοράτο.
Η τότε κυβέρνηση δεν ήταν δυνατόν να δεχθεί το συλλαλητήριο, γιατί έτσι θα ήταν σαν να συναινούσε στην κατάλυση του κράτους. Οι κομμουνιστές όπως ήταν φυσικό έγραψαν την απαγόρευση στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Είχε πια σημάνει η ώρα του δεύτερου γύρου τους, ο οποίος θα καταχωρηθεί στις μελανότερες σελίδες της ιστορίας της χώρας…
Το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου 1944 απετέλεσε την έναρξη των αιματηρών φάσεων που ακολούθησαν. Οι πάσης αποχρώσεως ερυθρού χρώματος μαρξιστές, αιώνιοι ψεύτες και βιαστές της αλήθειας, ισχυρίζονται ότι εξωθήθηκαν στο άθλιο Δεκεμβριανό κίνημα για πολλούς και διάφορους λόγους. Η στάση όμως του ΚΚΕ είχε αποφασιστεί πολύ καιρό πριν. Την μοιραία Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου λοιπόν, οι κομμουνιστές με ενόπλους επικεφαλής, προσέρχονται στις Στήλες Ολυμπίου Διός, προχωρούν προς την πλατεία Συντάγματος, επιχειρούν να καταλάβουν την αστυνομική διεύθυνση, πυροβολούν κατά σκοπών αστυφυλάκων, αφοπλίζουν άλλους, εκσφενδονίζουν χειροβομβίδα κατά της πρωθυπουργικής κατοικίας, τραυματίζουν τον φρουρό, η αστυνομία αναγκάζεται να ανταποδώσει τα πυρά και κατά τις συμπλοκές σκοτώνονται έντεκα διαδηλωτές και ένας αστυνομικός, με τραυματίες αντίστοιχα εξήντα τρεις – και μ΄αυτόν τον τρόπο το Κ.Κ.Ε. εξασφαλίζει την επιθυμητή «εύλογη αφορμή», την οποία φυσικά δεν άφησε ανεκμετάλλευτη. Στις 4 Δεκεμβρίου η αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» και οι τηλεβόες στις συνοικίες εξάπτουν τον φανατισμό και ξυπνούν αιμοδιψή πάθη.
Όσοι βρέθηκαν τον Δεκέμβριο του 1944 στην Αθήνα, θυμούνται με δέος και αποτροπιασμό τις τραγικές και εφιαλτικές στιγμές, τις οποίες έζησε η πρωτεύουσα την θλιβερή εκείνη περίοδο. Ακόμη δεν είχε καλά-καλά ελευθερωθεί η Ελλάς από τον κατακτητή και νέος επίδοξος κατακτητής εμφανίσθηκε συναγωνιζόμενος σε σκληρότητα τον απελθόντα. Σκοπός ήταν να επιβληθεί ο στυγνός ολοκληρωτισμός του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Το Κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας επιδόθηκε σε πράξεις φρικτές, και πριν από τα Δεκεμβριανά, και κατά τη διάρκειά τους, αλλά και μετά.
Όμως, ακόμη και όταν τα Δεκεμβριανά κάποτε έληξαν, το όργιο αίματος διαδέχθηκε ένα άλλο. Το όργιο της παραπληροφόρησης. Η μαύρη και η γκρίζα προπαγάνδα θριάμβευσαν. Αυτή η παραπληροφόρηση, κάτω από διάφορα προσχήματα και με ποικίλες μεθοδεύσεις, βασιλεύει μέχρι και σήμερα. Αδιαμφισβήτητα γεγονότα διαστρεβλώθηκαν και μυθοποιήθηκαν. Εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, εμφανίστηκαν ως ήρωες! Ρίχνοντας μια ματιά στα βιβλία που έχουν εκδοθεί όλα αυτά τα χρόνια και αναφέρονται στα Δεκεμβριανά, θα διαπιστώσουμε ότι εννέα στα δέκα θεωρούν το κίνημα ως λαϊκή εξέγερση προερχόμενη από την καταπίεση της κυβέρνησης Παπανδρέου που δυνάστευε τον λαό (και ας είχε αυτή η κυβέρνηση έξι υπουργούς του ΕΑΜ σε κρίσιμα υπουργεία) και της ιμπεριαλιστικής Αγγλίας.
Μπορεί οι κομμουνιστές να είναι καλοί στην προπαγάνδα, δεν κέρδισαν όμως την Ιστορία. Απόδειξη, το ότι σήμερα ΔΕΝ υπάρχει σταλινικός κομμουνισμός πουθενά στην Ευρώπη, ούτε καν στην Ρωσία, (πρώην ΕΣΣΔ), ενώ υπάρχει στην Ελλάδα.
Όσο για τους Γενναίους Υπερασπιστές της Ελευθερίας, του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη και αλλού, που έχυσαν το αίμα τους και πλήρωσαν με την ζωή τους το μένος των εγκληματιών κομμουνιστοσυμμοριτών, κάποτε θεωρούνταν υποχρέωση από πολιτικούς και μη, να τους αποδίδεται φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης. Σήμερα, χάρη στην κομμουνιστική δημ(ι)οκρατία που μας επεβλήθη από τους ηττημένους, τους τιμούν μονάχα οι τελευταίοι πιστοί της Ιδέας και της Ελλάδος, οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής.
Οι υπόλοιποι, αποδίδουν τιμές στους ανύπαρκτους «νεκρούς του Πολυτεχνείου».
Τιμή και δόξα στους αδικοχαμένους υπερασπιστές της Ελλάδας μας. Ντροπή και τύψεις για τους δημιουργούς και ενσαρκωτές της εθνικής μας κατάρας, που έκαναν τον Σικελιανό να πει εύστοχα: «Κι εγώ που νόμιζα πως οι Έλληνες είναι ώριμος λαός», με τον Καζαντζάκη να απαντά: «Μήπως είναι υπερώριμος»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.