«ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ» - Aπό το δυστοπικό και εξεγερτικό βιβλίο του Ιουλίου Έβολα «Παγανιστικός Ιμπεριαλισμός» (1928)

“Ο τρέχων «πολιτισμός» της Δύσης οφείλει να υποστεί μια θεμελιώδη αναμόρφωση, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένος αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει. Αυτός ο «πολιτισμός» έχει ολοκληρώσει την πληρέστερη διαστροφή κάθε ορθολογικής τάξης πραγμάτων. Μέσα σε αυτό το βασίλειο της ύλης, του χρυσού, της μηχανής, των αριθμών, δεν υπάρχει πλέον ούτε πνεύμα, ούτε ελευθερία, ούτε φως.

Η Δύση έχει χάσει την αίσθηση της διοίκησης και της υπακοής. Έχει χάσει την αίσθηση της Δράσης και της Ενατένισης. Έχει χάσει την αίσθηση της ιεραρχίας, της πνευματικής δύναμης, των θεανθρώπων.

Η Δύση δεν γνωρίζει πλέον την φύση. Για τον Δυτικό άνθρωπο δεν αποτελεί ένα ζωντανό σώμα φτιαγμένο από σύμβολα, Θεούς και τελετουργικές πράξεις: ένας υπέροχος κόσμος, στον οποίον ο άνθρωπος κινείται ελεύθερα, ως ένας μικρόκοσμος μέσα στο μακρόκοσμο. Αντιθέτως, έχει αποσυντεθεί σε μιαν αδιαφανή και θανατηφόρο εξωτερικότητα, το μυστήριο της οποίας επιδιώκουν να αγνοήσουν οι βέβηλες επιστήμες, με τη βοήθεια των ασήμαντων νόμων τους και των μικροπρεπών υποθέσεών τους.

Η Δύση δεν γνωρίζει πλέον την Σοφία : Αγνοεί την μεγαλοπρεπή σιωπή εκείνων που αυτοκυριαρχήθηκαν, την λαμπρή φωτεινή ηρεμία των Μάντεων, την υπέροχη ηλιακή πραγματικότητα εκείνων στους οποίους η ιδέα έχει γίνει αίμα, ζωή και δύναμη. Η Σοφία έχει αντικατασταθεί από την ρητορεία της «φιλοσοφίας» και του «πολιτισμού», από το βασίλειο των καθηγητών, των δημοσιογράφων και των αθλητών, γεμάτο από σχέδια, προγράμματα και διακηρύξεις. Έχει ενδώσει στη συναισθηματική, θρησκευτική, ανθρωπιστική μόλυνση και στην φυλή των φλύαρων που τρέχουν ολόγυρα σαν τρελοί, εκθειάζοντας την «επίτευξη» και την «εμπειρία», επειδή η σιωπή και o διαλογισμός τους φοβίζουν.

Η Δύση δεν γνωρίζει πλέον το Κράτος : Το ανδρείο Κράτος, την Αυτοκρατορία, ως σύνθεση της πνευματικότητας και της βασιλείας, ως μιαν οδό προς το «υπερκόσμιο». Το Κράτος, όπως έγινε γνωστό από τους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς από την Κίνα έως την Αίγυπτο, από την Περσία έως την Ρώμη και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους, έχει πλέον βυθιστεί στην αστική ένδεια ενός καταπιστεύματος σκλάβων και εμπόρων.

Αγνοείται αυτό που είναι ο πόλεμος, ο αυτόβουλος πόλεμος, ως αξία υπέρτερη και της νίκης και της ήττας.
Ως εκείνο το ιερό μονοπάτι προς την πνευματική ολοκλήρωση, για το οποίο η Βαλχάλλα, η ουράνια έδρα του Όντιν, είναι το προνόμιο των ηρώων που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Η πορεία για την οποία στο Ισλάμ, «ο ιερός πόλεμος», το τζιχάντ, είναι συνώνυμος με τον «δρόμο του Θεού». Η πορεία κατά την οποία στην άρια Ινδία, ο πολεμιστής παραστέκει με τον ασκητή και, στην κλασική αρχαιότητα, ο «θριαμβικός θάνατος («mors triumphalis») εννοείται ως νίκη επί του θανάτου. Αυτοί οι σύγχρονοι, τρομεροί Ευρωπαίοι «ακτιβιστές» αγνοούν τι είναι ένας τέτοιος πόλεμος. Δεν γνωρίζουν πλέον πολεμιστές αλλά μόνο στρατιώτες. Για τους «ακτιβιστές» αυτούς, μια λογομαχία είναι αρκετή να τους τρομοκρατήσει και να τους πισωγυρίσει αναγκαστικά στην ρητορεία του ανθρωπισμού, του φιλειρηνισμού και του συναισθηματισμού.

Η Ευρώπη έχει χάσει την απλότητά της, έχει χάσει το κέντρο βάρους της, έχει χάσει τη ζωή της. Η δημοκρατική ασθένεια και το σημιτικό δηλητήριο την διαβρώνουν βαθειά, από τις ρίζες της έως τα άνθη της, τους νόμους, τις επιστήμες και την θεωρητική σκέψη της. Όσο για ηγέτες – δηλαδή, για εκείνα τα όντα που διακρίνονται, όχι από την βία, την πλεονεξία για το κέρδος ή την ικανότητά τους ως εκμεταλλευτές σκλάβων, αλλά αντίθετα, από αδιατάρακτες και υπερβατικές ποιότητες ζωής – δεν υπάρχει κανείς. Η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο αναίσθητο σώμα, κατειλημμένο και συντετριμμένο από μιαν ανησυχία που κανείς δεν τολμά να εκφράσει. Ένα σώμα του οποίου το αίμα είναι ο χρυσός, η σάρκα είναι μηχανές, εργοστάσια και εξοπλισμοί, ενώ ο εγκέφαλος του είναι μια σελίδα εφημερίδας. Ένα άμορφο σώμα, που τινάζεται ακατάπαυστα με σπασμούς, οδηγημένο από σκοτεινές και απρόβλεπτες δυνάμεις, οι οποίες συντρίβουν ανελέητα οποιονδήποτε προσπαθεί να τους αντιταχθεί ή ακόμα και να αποφύγει απλώς τα δεσμά τους.

Ο ιδιαίτερα εκθειασμένος «πολιτισμός» της Δύσης υπήρξε ικανός να πραγματοποιήσει μόνον όλο αυτό.
Αυτό είναι το καυχημένο αποτέλεσμα της δεισιδαιμονίας της «Προόδου», με εξαίρεση την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, την δωρική Ελλάδα και όλες τις άλλες υποδειγματικές μορφές των μεγάλων αρχέγονων Αρίων πολιτισμών.

Και η θηλιά σφίγγει καθημερινά γύρω από εκείνους που είναι ακόμα ικανοί για την μεγάλη αποστροφή και την μεγάλη εξέγερση.”

ΚΑΤΩΝ 

ΠΗΓΗ