ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Μια ματιά στις κλασικές θεωρίες του πολέμου, από τον Καρλ φον Κλάουζεβιτς τον 19ο αιώνα έως τον Σουν Τσου από τον 5ο αιώνα π.Χ., θα έφτανε για να αναγνωρίσουμε ότι ένας κατώτερος και αποδυναμωμένος αντίπαλος, όπως η Ρωσία ως ο πυρήνας της Σοβιετικής Ένωσης μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δεν πρέπει να υποβαθμιστεί περαιτέρω και να ταπεινωθεί αν δεν θέλουμε να υπάρξουν δυνάμεις εκδίκησης. Και οι δυο συγγραφείς περί της ιστορίας και πρακτικής του πολέμου συγκλίνουν στην άποψη ότι «ο στόχος του πολέμου είναι η ειρήνη, όχι ο πόλεμος».

Αλλά τα διδάγματα των Κλάουζεβιτς και Σουν Τσου δεν φαίνεται να ισχύουν πλέον σήμερα. Η πρόσφατη ιστορία το καθιστά σαφές: Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα συνεχιζόταν με τον Β΄Π.Π. αν η Γερμανία δεν είχε ταπεινωθεί από τους μεταπολεμικούς κυνισμούς της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Μετά τον Β΄Π.Π. οι Δυτικοί Σύμμαχοι αντιστάθηκαν στην παρόρμηση τους να μετατρέψουν την Δυτική Γερμανία σε αποκλειστικά γεωργική γη όπως αντικατοπτρίζεται στο Σχέδιο Μοργκεντάου, μόνο και μόνο επειδή η Γερμανία (BRD) χρησιμοποιήθηκε ως προπύργιο για να απωθήσει την Σοβιετική Ένωση που είχε εγκατασταθεί στην Ανατολική Γερμανία (DDR).

Οι ΗΠΑ ως νικητής του Ψυχρού Πολέμου μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να ταπεινώσουν και να περιορίσουν την Ρωσία, αυτοπροσδιοριζόμενες ως «η μόνη παγκόσμια δύναμη» και υποβαθμίζοντας τον πυρήνα της Σοβιετικής Ένωσης στην καλύτερη περίπτωση ως βάση εκμεταλλεύσιμων πρώτων υλών. Ταυτόχρονα η ένταξη της ενωμένης Γερμανίας στο ηγετικό μπλοκ του ΝΑΤΟ με σκοπό να μετατραπεί η Ρωσία σταδιακά σε δυτική αποικία, απέδωσε πολιτικά ως απόλυτη πίστη της Γερμανίας στην σταυροφορία των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας.

Αυτή η σταυροφορία ξεκίνησε επί εποχής Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του οποίου η αφελής επιθυμία να οδηγήσει την Σοβιετική Ένωση έξω από την Ανατολική Γερμανία και Ανατολική Ευρώπη με την υπόσχεση να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ πέρα από τα σύνορα της ενωμένης Γερμανίας, κακοποιήθηκε βάναυσα και ωμά από τις ΗΠΑ.
Το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε προς τα σύνορα της Ρωσίας, προσθέτοντας όλο και περισσότερα μέλη στην Συμμαχία κατά μήκος των ρωσικών συνόρων και δημιουργώντας έτσι τον κίνδυνο άμεσης αντιπαράθεσης με την ίδια την Ρωσία.

Ο Μπόρις Γιέλτσιν ως διάδοχος του Γκορμπατσόφ προσκάλεσε άμεσα τους νικητές του Ψυχρού Πολέμου να ιδιωτικοποιήσουν την Ρωσία, έτσι η αποικιοποίηση της χώρας από την Δύση έγινε ευκολότερη από ότι με τον Γκορμπατσόφ, το όλο σχέδιο ήταν η συνέχεια του Ψυχρού Πολέμου με άλλα μέσα. Μόνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιτάχθηκε σε αυτό όταν ανέλαβε την διοίκηση της χώρας, ανακοινώνοντας ότι ήθελε να κάνει την Ρωσία και πάλι ισχυρή, δηλαδή να σταθεροποιήσει την χώρα στο εσωτερικό και να την καταστήσει κόμβο ενσωμάτωσης της Ευρασίας.

Η πρώτη πράξη του Πούτιν ήταν να απελευθερώσει την Ρωσία από τα δεσμά του ΔΝΤ, τερματίζοντας τον περαιτέρω δανεισμό και διευθετώντας τα σοβιετικά χρέη προς την Παγκόσμια Τράπεζα. Με τον τρόπο αυτό αντέκρουσε τον αποικισμό της Ρωσίας που είχε αρχίσει επί Γιέλτσιν. Παράλληλα σε ομιλία του στην γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή στις 25.9.2001 πρότεινε την αντικατάσταση της αρχιτεκτονικής ασφαλείας που είχε διαλυθεί με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υφίστατο ως αμοιβαία απειλή μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας, με μια συνεργατική συμφωνία ασφαλείας που θα ακάλυπτε ολόκληρη την Ευρασία. Η πρόταση του Πούτιν αν και έγινε δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από τους Γερμανούς βουλευτές, στην συνέχεια ουδέποτε συζητήθηκε από τα αρμόδια όργανα του ΝΑΤΟ, καθώς η πρόταση αυτή δεν ταίριαζε με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και την εκπεφρασμένη στρατηγική τους ως «μοναδική παγκόσμια δύναμη». Η Ρωσία σύμφωνα με την στρατηγική των ΗΠΑ έπρεπε να συνεχίσει να είναι ανίσχυρο αντικείμενο αποικιακής εκμετάλλευσης, πολιτικά ακρωτηριασμένη και οπωσδήποτε μη συγκλίνουσα με την Γερμανία.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να θυμηθούμε τον Τζορτζ Φρίντμαν, τον διαβόητο ρωσοφοβικό ιδρυτή του think tank STRATFOR, ο οποίος είχε δηλώσει δημοσίως ότι «οι ΗΠΑ δεν φοβούνται τίποτε περισσότερο από την σύγκλιση της Γερμανίας με την Ρωσία». Μια τέτοια σύγκλιση θα δημιουργούσε μια ευρασιατική κοσμογονία που θα έθετε σε αμφισβήτηση την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Η πρόληψη αυτής της σύγκλισης έχει ευλόγως υπαρξιακές διαστάσεις για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Στο όραμα αυτής της στρατηγικής, η μετασοβιετική Ρωσία περικυκλώθηκε βήμα-βήμα με την διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με κάθε λογής «έγχρωμες επαναστάσεις» όπως αυτή της πλατείας Μαϊντάν στο Κίεβο, καθώς και με έναν μαζικό ιδεολογικό εξοπλισμό κατά του Πούτιν, ο οποίος περιγράφεται οργουελικά ως νέος Στάλιν ή ως νέος Χίτλερ που θέλει να αποκαταστήσει την Ρωσική Αυτοκρατορία δια της βίας.

Αν εντρυφήσουμε στην ιστορία, ειδικά στην περίοδο μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η κλιμάκωση μιας πολιτικής που δεν γνωρίζει πλέον να διαχειριστεί το τέλος του πολέμου μετά την νίκη. Τριάντα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τώρα ο διακηρυγμένος στόχος της δυτικής Συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι η «καταστροφή» της Ρωσίας, κάτι που δεν κρύβουν στις δηλώσεις τους ο Μπάιντεν και ο υπουργός του Εξωτερικών Μπλίνκεν.

Ο πόλεμος δεν είναι πλέον η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, η πολιτική δεν είναι πλέον η συνέχιση του πολέμου με διπλωματικά μέσα, αλλά ο πόλεμος και η ειρήνη μετατρέπονται σε μόνιμη σύνδεση μεταξύ τους, το αποτέλεσμα αυτής της σύνδεσης είναι μια μόνιμη πολεμική αρχιτεκτονική στην οποία συνδυάζονται αναίσχυντη προπαγάνδα, ασύστολη παραπληροφόρηση, αναιδείς κυρώσεις και αχαλίνωτοι πόλεμοι δια αντιπροσώπων.

Η οικοδόμηση μιας ευρασιατικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας θα ήταν δυνατή ακόμη και σήμερα, εφόσον το επιθυμούσαν οι ΗΠΑ και οι υποτακτικοί τους στην Ευρώπη. Δεν το επιθυμούν, ούτως αναγκάζουν την Ρωσία τρεις δεκαετίες μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και 77 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Π.Π. να αναδιατάξει την γεωπολιτική σκακιέρα και να τερματίσει την μονοπολική ηγεμονία των ΗΠΑ. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι οι ΗΠΑ και τα νατοϊκά κουτάβια τους δεν έχουν πλέον την αποκλειστική χρήση γεωπολιτικής δύναμης, η κυριαρχία τους σταματά σε όλο το φάσμα.

Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι τίποτε άλλο από την απώλεια της παγκόσμιας κυριαρχίας από τις ΗΠΑ, με την Ρωσία αποφασισμένη να αντιμετωπίσει το γεωπολιτικό μονοπώλιο τους ακόμη και με έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Αυτοί που αγνόησαν τα διδάγματα της ιστορίας, όλοι αυτοί οι ψυχοπαθείς του «deep state» της Ουάσιγκτον που υποκίνησαν μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ τον πόλεμο στην Ουκρανία, πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσουν την πτώση της Αυτοκρατορίας του Ψεύδους και της Υποκρισίας.

Γ. Λιναρδής 

ΠΗΓΗ