Οι συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία και στην πολιτική

31/03/2020

 

Το πραγματικά συναρπαστικό ερώτημα των ημερών μας δεν είναι πόσα κρούσματα ή πόσοι θάνατοι θα υπάρξουν από την πανδημία του Covid-19, αλλά ποιες συνέπειες θα έχουν τα αναγκαστικά μέτρα στην οικονομία και συνεπακόλουθα στην πολιτική και πόσο κακές θα είναι αυτές.

Τι θα συμβεί όταν όλα τα κράτη που μαστίζονται από την πανδημία δανειστούν δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια για να ενισχύσουν ξανά την οικονομία; Τι θα συμβεί με τις πτωχεύσεις και τις κρίσεις χρέους; Τι θα συμβεί σε δομές όπως η ΕΕ; Πως θα ξεπεράσουν την κρίση οι μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα;

Οι συνέπειες της πανδημίας είναι ήδη σοβαρές. Η κοινωνική ζωή περιορίζεται σημαντικά και μεγάλοι τομείς της οικονομίας είναι αδρανείς. Οι χρηματιστηριακές αγορές κατέρρευσαν και τα μαζικά προγράμματα βοήθειας ή οι μειώσεις των επιτοκίων από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες, όπως η ΕΚΤ και η Fed, δεν μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Πρέπει να τονισθεί ότι η κρίση που μόλις ξεκινάει έχει χαρακτηριστικά που σαφώς ξεχωρίζουν από τις οικονομικές κρίσεις των τελευταίων τουλάχιστον 30 ετών.

• Ο περιορισμός της ελεύθερης κυκλοφορίας, το κλείσιμο των καταστημάτων και των δημοσίων εγκαταστάσεων οδηγεί σε τεράστια μείωση της κατανάλωσης.
• Το κλείσιμο των εργοστασίων, είτε για λόγους επιδημικής προστασίας ή επειδή δεν υπάρχει ζήτηση, οδηγεί σε καθίζηση της παραγωγικής δραστηριότητας.
• Τα τεράστια προγράμματα διάσωσης της ΕΚΤ και της Fed, πολύ μεγαλύτερα απ’ ότι στην χρηματοπιστωτική κρίση του 2008/2009, σημαίνουν πρώτον ότι αυτή η προσφορά χρήματος είναι «φανταστική» αφού δεν υποστηρίζεται από καμία αξία, δεύτερον ότι όλες οι προσπάθειες των κρατών (όπως η Ελλάδα) να μειώσουν το δημόσιο χρέος έχουν καταστεί παρωχημένες και το ήδη τεράστιο χρέος των κρατών συνεχίζει να αυξάνεται.

Αντιμετωπίζουμε λοιπόν μια συνδυασμένη κρίση, στην οποία συνυπάρχουν ταυτόχρονα η αδύναμη παραγωγή και η αδύναμη ζήτηση. Η μαζική αύξηση των χρημάτων από τα πακέτα βοήθειας μειώνει μεν σήμερα τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης (πτώχευση, ανεργία, υποαπασχόληση), αλλά δεν θα τις λύσει.

Προφανώς είναι σωστό να ενισχύσουμε τους μισθωτούς ώστε να μην υποστούν καμία ή περιορισμένη οικονομική ζημία, αλλά αυτό δεν αλλάζει το πρόβλημα ότι η μειωμένη ή ανύπαρκτη παραγωγική διαδικασία αντισταθμίζεται από χρήματα «φανταστικά», πλασματικά. Αυτή η ανισορροπία θα αντισταθμιστεί αργά ή γρήγορα με την μορφή του πληθωρισμού. Είναι πρόδηλο ότι ο σιωνιστικός καπιταλισμός, η ολιγαρχία του πλούτου και οι κυβερνήσεις του σε Ελλάδα και αλλού θα μεταφέρουν το βάρος αυτής της αντιστάθμισης στον εργαζόμενο λαό.

Ιδιαίτερα ευάλωτος από την πανδημική κρίση και την τεχνητά παραγόμενη ανάπτυξη είναι ο τραπεζικός τομέας. Η υποσχεθείσα αναδιοργάνωση του με την αύξηση μετοχικών μεριδίων ή με την απομάκρυνση επισφαλών δανείων σε «κακές τράπεζες» είτε δεν πραγματοποιήθηκε ή κινδυνεύει να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή λόγω της κρίσης. Όμως αυτή η κατάρρευση δεν θα συμπαρασύρει μόνο τις τράπεζες όπως έγινε το 2008/2009, αλλά και όλο το καπιταλιστικό οικοδόμημα.

Το 2008/2009 η κρίση έληξε, χωρίς να εξαλειφθούν οι ρίζες της, με την παρέμβαση του κράτους και των κεντρικών τραπεζών. Όμως το 2008 η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας ήταν καλύτερη απ’ ότι είναι σήμερα. Η Κίνα αναπτυσσόταν ραγδαία και η κρίση δεν είχε ξεκινήσει από την πραγματική οικονομία, αλλά από τον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Σήμερα είναι ανάποδα. Η παγκόσμια οικονομία βρισκόταν ήδη σε ύφεση όταν ξεκίνησε η πανδημία. Σήμερα οι πόροι των κρατών για την διάσωση της οικονομίας είναι σημαντικά χαμηλότεροι απ’ ότι το 2008, οι κεντρικές τράπεζες έχουν σπαταλήσει σε μεγάλο βαθμό τα «πυρομαχικά» τους, άσφαιρα ή πραγματικά. Οι περικοπές των επιτοκίων δεν μπορούν να κάνουν πλέον τίποτε και το φτηνό, πλασματικό χρήμα που διατίθεται δεν μπορεί να βοηθήσει την παραγωγή λόγω έλλειψης ζήτησης.

Η συνολική εικόνα δείχνει ότι τα χειρότερα έρχονται. Είναι δύσκολο να προβλεφθεί πότε θα περάσει η κρίση, ποια πορεία θα έχει και ποια τα αποτελέσματα της. Πολλά εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο εξαπλώνεται ο Covid-19 και πως αντιδρά το κράτος ή η πολιτεία. Το βέβαιο είναι ότι η τεράστια χρηματοοικονομική φούσκα δεν θα εξαφανιστεί δια μαγείας, το πιθανότερο είναι ότι θα σκάσει με συνέπειες τόσο στους εργαζόμενους όσο και στο ίδιο το σιωνιστικο-καπιταλιστικό σύστημα.

ΟΙ "ΑΞΙΕΣ" ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Από πολιτικής άποψης σημειώνουμε τα εξής καθοριστικά. Η Συμφωνία του Schengen, που καθορίζει την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και ανθρώπων εντός της ΕΕ, προ ολίγων ημερών (26 Μαρτίου) γιόρτασε τα 25α γενέθλια της. Αυτά τα γενέθλια έμοιαζαν περισσότερο με κηδεία. Ένας οδυνηρός αποχαιρετισμός από το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης χωρίς σύνορα. Η ουτοπία δεν κράτησε πολύ. 

Οι νέοι φράκτες συρματοπλέγματος και οι συνοριακοί σταθμοί είναι ο νέος κανόνας των χωρών της ΕΕ. Αυτοί οι φράκτες ξεκίνησαν να χτίζονται για να εμποδίσουν την ροή λαθρομεταναστών από την Ελλάδα στα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ, στην συνέχεια για να προστατευτούν οι χώρες από την πανδημία του κορωναϊού. Τώρα πλέον στην ΕΕ δεν ισχύει το «ένας για όλους και όλοι για έναν».

Η αμοιβαία βοήθεια, οι κοινές αξίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η σπουδαιότητα της ανθρώπινης ζωής, η ελευθερία λόγου, η ελεύθερη κυκλοφορία, όλες αυτές οι δήθεν υπέροχες έννοιες έχουν εξαφανιστεί. Όμως ποια είναι η Ευρώπη χωρίς το Schengen και από τι συνίσταται το ευρωπαϊκό εγχείρημα; Το μόνο που έχει απομείνει από την ΕΕ είναι μια φωλιά φιδιών και τσακαλιών με σιωνιστικό DNA.

Το τέλος της Ενωμένης Ευρώπης και της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας της μπορεί να μην έχει έρθει ακόμη, αλλά οι «αξίες» της χάνουν την όποια λαϊκή υποστήριξη. Το ποια μοντέλα κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης θα είναι βιώσιμα υπό τις νέες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες θα το δούμε σύντομα, το εθνικιστικό κίνημα θα πρέπει να προσφέρει λύσεις και να ανταποκριθεί καταλλήλως.

Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν τεράστιες επιθέσεις κατά του λαού, των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, προκειμένου να «αντισταθμιστεί» η πανδημική κρίση και η εξ αυτής απορρέουσα κρίση του σιωνιστικού καπιταλισμού. Πρέπει να αγωνιστούμε για να διασφαλίσουμε ότι η οικονομική κρίση δεν θα επιλυθεί εις βάρος του λαού, επηρεάζοντας τις κοινωνικές διαδικασίες και διεργασίες όσο το δυνατόν περισσότερο. Πρέπει να αναλύσουμε το φαινόμενο αντικειμενικά, με προοπτική και όχι με παραμέτρους συνωμοσιολογίας.

Για το εθνικιστικό κίνημα η κρίση μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για την επίτευξη υψηλότερου επιπέδου συνεργασίας και συζήτησης, από την άποψη αυτή η κρίση αποτελεί επίσης ευκαιρία. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πρέπει να αναλάβει κάθε δυνατή δράση για να υποστηρίξει αυτές τις προσπάθειες.

Γ. Λιναρδής 

ΠΗΓΗ: www.xrisiavgi.com