Η ασημαντότητα των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην διεθνή σκηνή

Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2019 | www.xrisiavgi.com

Για να εξετάσουμε τα περί ασημαντότητας των ΗΠΑ και της ΕΕ στην διεθνή σκηνή, θα πρέπει να ερευνήσουμε πως λειτουργούν και τα άλλα κέντρα εξουσίας, ήτοι η Ρωσία και η Κίνα.

Βασικό χαρακτηριστικό της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας και Κίνας είναι η σταθερή δέσμευση τους για ισότιμη συνεργασία. Η Ρωσία επί των ημερών μας αποκομίζει τα πλεονεκτήματα της διπλωματικής της υπομονής στην Μέση Ανατολή. Ανεξάρτητα με την συμφωνία στο συριακό ζήτημα, η Μόσχα έχει ανθηρές επαφές με όλα τα σουνιτικά κράτη της Αραβικής Χερσονήσου, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί ιδιαίτερα καλές σχέσεις με το σιιτικό Ιράν. Η διείσδυση της Μόσχας στην Αραβική Χερσόνησο και Μέση Ανατολή ήδη προκαλεί πονοκεφάλους στην αμερικανική διπλωματία, το ίδιο συμβαίνει και με την ενίσχυση της ρωσικής παρουσίας σε κράτη της αφρικανικής ηπείρου.

Είναι γεγονός ότι η Ρωσία αναπτύσσεται παγκοσμίως διπλωματικά, οι προσπάθειες της ευοδώνονται διότι ακολουθεί με συνέπεια την πολιτική μη παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, σεβόμενη τα συμφέροντα μικροτέρων χωρών και αναπτύσσοντας μαζί τους εταιρικές σχέσεις επί ίσοις όροις. Στον αντίποδα οι ΗΠΑ κάνουν ακριβώς τα αντίθετα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, ενώ είναι γεγονός ότι δεν τηρούν ούτε καν τις συμμαχίες ή υποσχέσεις τους, πρόσφατο παράδειγμα η προδοσία τους έναντι των Κούρδων της Συρίας.

Αυτά που αναφέρθηκαν για την Ρωσία, ισχύουν και για την Κίνα. Το Πεκίνο με το έργο «One Belt One Road» (ο νέος «δρόμος του μεταξιού») προσφέρει τεράστιες επενδύσεις σε άλλες χώρες, πολλές εκ των οποίων είναι φτωχές. Οι εταιρικές σχέσεις της Κίνας δεν βασίζονται στην εκμετάλλευση και ωφελούν όλους τους εμπλεκομένους. Παρά τις πιέσεις από την Ουάσιγκτον και την δαιμονοποίηση του έργου «One Belt One Road» από τις Βρυξέλλες, ακόμη και χώρες της ΕΕ έγιναν εταίροι της Κίνας, καθώς αυτό βασίζεται στην οικονομική σχέση «win-win».

Το συμπέρασμα είναι ότι όλο και περισσότερες χώρες αισθάνονται καλά να συνεργάζονται με την Ρωσία και την Κίνα, η αιτία αυτής της προσέγγισης πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική της αυτοαποκαλούμενης Δύσης. Η πολιτική παγκοσμιοποίησης που αντιπροσωπεύει η Δύση βλάπτει τις περισσότερες χώρες, καθώς τις υπαγορεύει τον τρόπο ζωής των λαών τους και κονιορτοποιεί τα φυλετικά και εθνικά τους χαρακτηριστικά. Όποιες χώρες δεν συμφωνούν με αυτή την πολιτική, με αυτή την σχέση υποτέλειας, απειλούνται με κάθε λογής κυρώσεις και ενίοτε με στρατιωτική βία. Ξεκάθαρα αυτή είναι η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ. Όσο περισσότερο η Ρωσία με την Κίνα τοποθετούνται ως εναλλακτική λύση σε αυτή την πολιτική, τόσο πιο ελκυστικές γίνονται ως εταίροι για αυτές τις χώρες. Είναι προφανές ότι όπως και στην πραγματική ζωή, έτσι και στην διεθνή πολιτική δεν κάνεις φίλους με την βία.

Οι ΗΠΑ, όπως και η υποτελής στις ΗΠΑ Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν διπλωματικώς περιθωριοποιηθεί. Οικονομικά ακόμη μπορούν και ανασαίνουν, αλλά στην διεθνή πολιτική σκηνή πνέουν τα λοίσθια. ΗΠΑ και ΕΕ δεν θεωρούνται πλέον διεθνώς ως σημαντικοί εταίροι, με εξαίρεση ίσως κάποια μαφιόζικα ή τεχνητά κρατίδια όπως τα Σκόπια και το Κόσοβο. Οι κορυφαίοι πολιτικοί πολλών κρατών το γνωρίζουν αυτό, εξαιρούνται βέβαια τα πολιτικά σαΐνια της Ελλάδας που δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους.

Ουδείς στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ασία λαμβάνει σοβαρά υπόψη του την αμερικανική ή ευρωπαϊκή διπλωματία, καθώς τις τελευταίες τουλάχιστον δυο δεκαετίες τα δυο αυτά κέντρα εξουσίας δεν μπόρεσαν να λύσουν ούτε ένα διεθνές πρόβλημα, η μόνη πολιτική που εφάρμοσαν ήταν αυτή των κανονιοφόρων. ΗΠΑ και ΕΕ δεν έχουν πλέον μεγάλη επιρροή στα διεθνή γεγονότα, όλο και λιγότερα κράτη έχουν ευήκοα ώτα στην διπλωματία αυτών των δυο κέντρων εξουσίας. Είναι προφανές ότι αν έχεις να επιλέξεις μεταξύ της αναξιοπιστίας και της υποταγής και της συνεπούς εταιρικής σχέσης, θα επιλέξεις αναμφίβολα το ελκυστικότερο εκ των δυο, εκτός και αν είσαι οπαδός του Leopold von Sacher-Masoch.

Γ. Λιναρδής