Η αλήθεια για την Σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν
Δευτέρα, 12 Αυγούστου 2019 www.xrisiavgi.com
Αν οι αμερικανοί
ιμπεριαλιστές θα έχουν πάντοτε το Βιετνάμ να τους θυμίζει το Βατερλό της
παντοδυναμίας τους, οι ρώσοι ιμπεριαλιστές της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης
θα έχουν την παρόμοια περίπτωση του Αφγανιστάν. Χρόνια τώρα, οι επαγγελματίες αργόμισθοι του ΚΚΕ και τα «φυτά» της ΚΝΕ,
με το γνωστό θράσος που τους διακατέχει και ξεγυμνώνει την ηθική και πολιτική
τους παχυδερμία, προσπαθούν να πείσουν τους όποιους εναπομείναντες οπαδούς τους
ότι τότε όλα ήταν όμορφα και ωραία, ότι ο σοβιετικός στρατός «αναγκάστηκε» να
εισβάλει στο Αφγανιστάν για να στηρίξει την… λαϊκή επανάσταση και ότι τελικά η
επανάσταση αυτή ηττήθηκε, επειδή η Δύση στήριξε με όλα και χρήματα τις διάφορες
μονάδες των Μουτζαχεντίν. Βεβαίως, αν αυτά τα πουν σε κάποιον
νοήμονα και όχι λοβοτομημένο ηλίθιο είναι αναπόφευκτο να τους ρωτήσει τα εξής:
Τι είδους λαϊκή επανάσταση ήταν αυτή, η οποία είχε την πλειοψηφία του λαού
εναντίον της; Αν όντως συντελούνταν μια επαναστατική, οικονομική, πολιτική και
πολιτιστική κοσμογονία στο Αφγανιστάν, πώς έγινε και στράφηκε εναντίον της ένα
τόσο μαζικό και μαχητικό αντάρτικο, το οποίο κατάφερε τελικά να νικήσει τις
σιδερόφρακτες σοβιετικές στρατιές, προξενώντας τους τεράστιες απώλειες σε
άντρες και πολεμικό υλικό;
Ας γυρίσουμε, λοιπόν, τον Χρόνο πίσω, από το 1978 και μετά, για να δούμε τι πραγματικά συνέβη στο Αφγανιστάν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να πάψουν τα εγχώρια μαντρόσκυλα της Σοβιετικής Ένωσης να λένε ψέματα και να το βουλώσουν επιτέλους. Το 1978, λοιπόν, δεν έγινε κανενός είδους λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν. Μια ομάδα αξιωματικών, με επικεφαλής τον Ταράκι, συνδεδεμένη με την Σοβιετική Ένωση και καθοδηγούμενη από τις μυστικές υπηρεσίες της, έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ντάουντ, ο οποίος με την σειρά του είχε ανατρέψει λίγα χρόνια νωρίτερα τον συγγενή του Βασιλιά Ζαχέρ Σαχ. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραφαν τότε τα όργανα της σοβιετικής προπαγάνδας: Ο λαός έμαθε από το ραδιόφωνο ότι έγινε επανάσταση και βγήκε στους δρόμους να το γιορτάσει! Φανταστείτε πόσο «λαϊκή» ήταν αυτή η επανάσταση, που ο λαός την πληροφορήθηκε από το ραδιόφωνο… Επρόκειτο, απλώς, για ένα ακόμη στρατιωτικό πραξικόπημα, αξιωματικών συνδεδεμένων με την Μόσχα, το οποίο είχε βαφτιστεί «λαϊκή επανάσταση».
Η όλη υπόθεση, όμως, έχει και συνέχεια, καθώς η μία κλίκα της νέας ξενοκίνητης εξουσίας εξόντωνε την άλλη. Ο πρώτος «ηγέτης» της δήθεν λαϊκής επανάστασης, ο Ταράκι, δολοφονήθηκε μέσα στο παλάτι του από την κλίκα του Μπαμπράκ Καρμάλ. Για μια εβδομάδα τον είχαν στο ψυγείο (!), με το Κρεμλίνο να ανακοινώνει ότι είναι ζωντανός μέχρι να ελεγχθεί η νέα κατάσταση. Ο Καρμάλ είχε την ίδια τύχη με τον Ταράκι και αντικαταστάθηκε από τον Αμίν, ο οποίος με την σειρά του «φαγώθηκε» από τον Νατζιμπουλάχ που ήταν και ο τελευταίος «ηγέτης». Αυτόν τον κρέμασαν οι Μουτζαχεντίν όταν απελευθέρωσαν την Καμπούλ. Αυτή, λοιπόν, ήταν η περιβόητη «λαϊκή επανάσταση» του Αφγανιστάν. Μια αλυσίδα από παλατιανά πραξικοπήματα, τα οποία δεν αμφισβητούσαν την εξάρτηση από την Σοβιετική Ένωση, η οποία έναν χρόνο αργότερα, το 1979, αναγκάστηκε να εισβάλει η ίδια με στρατό στο Αφγανιστάν, γιατί οι εντολοδόχοι της έχαναν συνεχώς έδαφος και το αντάρτικο τους κατατρόπωνε σε όλα τα μέτωπα, διαθέτοντας πλατιά λαϊκή υποστήριξη. Οι σοβιετόδουλες κλίκες ήταν απομονωμένες στην Καμπούλ αδιαφορώντας για την πείνα και την ανέχεια. Την ίδια ώρα, οι σοβιετικές ειδικές δυνάμεις προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να νικήσουν το μαζικό αντάρτικο των Μουτζαχεντίν, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, αφού το αντάρτικο το ενίσχυε όλος ο πληθυσμός του Αφγανιστάν. Πάνω από δέκα χρόνια έμειναν οι σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, χωρίς τελικά να καταφέρουν να νικήσουν τους αφγανούς αντάρτες.
Αυτή η ιμπεριαλιστική εκστρατεία κόστισε στην Σοβιετική Ένωση χιλιάδες ζωές και πολύ περισσότερα σε απώλεια κύρους. Κάποια στιγμή, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, με το Αφγανιστάν να μετατρέπεται στο δικό τους Βιετνάμ. Τότε, ο δρόμος άνοιξε για την νίκη των ανταρτών, οι οποίοι μέσα σε λίγες ημέρες πήραν και την Καμπούλ και σχημάτισαν κυβέρνηση. Ύστερα, άρχισαν τις φιλονικίες μεταξύ τους, με τους Ταλιμπάν να παίρνουν την εξουσία και να εκπαραθυρώνουν όλους τους άλλους.
Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία η οποία δεν μας ενδιαφέρει εν προκειμένω. Και όμως, αν ανατρέξεις σε κατά καιρούς δηλώσεις στελεχών του ΚΚΕ, όπως του γραφικού Μαίλη, βλέπεις εντελώς ανερυθρίαστα να υποστηρίζεται ότι «Στο Αφγανιστάν συγκρούστηκε ο σοσιαλισμός με τον καπιταλισμό»! Αν δεν ήταν άθεοι θα τους στέλναμε στον… διάολο, αλλά θα περιοριστούμε να τους πούμε ότι τέτοιου είδους «συγκρούσεις» είχαμε και στην Ανατολική Γερμανία το 1953, στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και αλλού. Οι τύποι είναι αθεράπευτα εγκωμιαστές εγκληματικών ιδεολογιών και καθεστώτων και δεν ντρέπονται στο ελάχιστο γι’ αυτό. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Ας γυρίσουμε, λοιπόν, τον Χρόνο πίσω, από το 1978 και μετά, για να δούμε τι πραγματικά συνέβη στο Αφγανιστάν. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να πάψουν τα εγχώρια μαντρόσκυλα της Σοβιετικής Ένωσης να λένε ψέματα και να το βουλώσουν επιτέλους. Το 1978, λοιπόν, δεν έγινε κανενός είδους λαϊκή επανάσταση στο Αφγανιστάν. Μια ομάδα αξιωματικών, με επικεφαλής τον Ταράκι, συνδεδεμένη με την Σοβιετική Ένωση και καθοδηγούμενη από τις μυστικές υπηρεσίες της, έκανε πραξικόπημα και ανέτρεψε την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ντάουντ, ο οποίος με την σειρά του είχε ανατρέψει λίγα χρόνια νωρίτερα τον συγγενή του Βασιλιά Ζαχέρ Σαχ. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραφαν τότε τα όργανα της σοβιετικής προπαγάνδας: Ο λαός έμαθε από το ραδιόφωνο ότι έγινε επανάσταση και βγήκε στους δρόμους να το γιορτάσει! Φανταστείτε πόσο «λαϊκή» ήταν αυτή η επανάσταση, που ο λαός την πληροφορήθηκε από το ραδιόφωνο… Επρόκειτο, απλώς, για ένα ακόμη στρατιωτικό πραξικόπημα, αξιωματικών συνδεδεμένων με την Μόσχα, το οποίο είχε βαφτιστεί «λαϊκή επανάσταση».
Η όλη υπόθεση, όμως, έχει και συνέχεια, καθώς η μία κλίκα της νέας ξενοκίνητης εξουσίας εξόντωνε την άλλη. Ο πρώτος «ηγέτης» της δήθεν λαϊκής επανάστασης, ο Ταράκι, δολοφονήθηκε μέσα στο παλάτι του από την κλίκα του Μπαμπράκ Καρμάλ. Για μια εβδομάδα τον είχαν στο ψυγείο (!), με το Κρεμλίνο να ανακοινώνει ότι είναι ζωντανός μέχρι να ελεγχθεί η νέα κατάσταση. Ο Καρμάλ είχε την ίδια τύχη με τον Ταράκι και αντικαταστάθηκε από τον Αμίν, ο οποίος με την σειρά του «φαγώθηκε» από τον Νατζιμπουλάχ που ήταν και ο τελευταίος «ηγέτης». Αυτόν τον κρέμασαν οι Μουτζαχεντίν όταν απελευθέρωσαν την Καμπούλ. Αυτή, λοιπόν, ήταν η περιβόητη «λαϊκή επανάσταση» του Αφγανιστάν. Μια αλυσίδα από παλατιανά πραξικοπήματα, τα οποία δεν αμφισβητούσαν την εξάρτηση από την Σοβιετική Ένωση, η οποία έναν χρόνο αργότερα, το 1979, αναγκάστηκε να εισβάλει η ίδια με στρατό στο Αφγανιστάν, γιατί οι εντολοδόχοι της έχαναν συνεχώς έδαφος και το αντάρτικο τους κατατρόπωνε σε όλα τα μέτωπα, διαθέτοντας πλατιά λαϊκή υποστήριξη. Οι σοβιετόδουλες κλίκες ήταν απομονωμένες στην Καμπούλ αδιαφορώντας για την πείνα και την ανέχεια. Την ίδια ώρα, οι σοβιετικές ειδικές δυνάμεις προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να νικήσουν το μαζικό αντάρτικο των Μουτζαχεντίν, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, αφού το αντάρτικο το ενίσχυε όλος ο πληθυσμός του Αφγανιστάν. Πάνω από δέκα χρόνια έμειναν οι σοβιετικοί στο Αφγανιστάν, χωρίς τελικά να καταφέρουν να νικήσουν τους αφγανούς αντάρτες.
Αυτή η ιμπεριαλιστική εκστρατεία κόστισε στην Σοβιετική Ένωση χιλιάδες ζωές και πολύ περισσότερα σε απώλεια κύρους. Κάποια στιγμή, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, με το Αφγανιστάν να μετατρέπεται στο δικό τους Βιετνάμ. Τότε, ο δρόμος άνοιξε για την νίκη των ανταρτών, οι οποίοι μέσα σε λίγες ημέρες πήραν και την Καμπούλ και σχημάτισαν κυβέρνηση. Ύστερα, άρχισαν τις φιλονικίες μεταξύ τους, με τους Ταλιμπάν να παίρνουν την εξουσία και να εκπαραθυρώνουν όλους τους άλλους.
Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία η οποία δεν μας ενδιαφέρει εν προκειμένω. Και όμως, αν ανατρέξεις σε κατά καιρούς δηλώσεις στελεχών του ΚΚΕ, όπως του γραφικού Μαίλη, βλέπεις εντελώς ανερυθρίαστα να υποστηρίζεται ότι «Στο Αφγανιστάν συγκρούστηκε ο σοσιαλισμός με τον καπιταλισμό»! Αν δεν ήταν άθεοι θα τους στέλναμε στον… διάολο, αλλά θα περιοριστούμε να τους πούμε ότι τέτοιου είδους «συγκρούσεις» είχαμε και στην Ανατολική Γερμανία το 1953, στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και αλλού. Οι τύποι είναι αθεράπευτα εγκωμιαστές εγκληματικών ιδεολογιών και καθεστώτων και δεν ντρέπονται στο ελάχιστο γι’ αυτό. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.