Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΠΡΟ ΟΛΙΓΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ΑΛΛΑ ΠΡΟ ΟΚΤΩ ΕΤΩΝ

«Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του» (Νικολό Μακιαβέλι).

Πολλοί άνθρωποι πιθανότατα έχουν την εντύπωση ότι κάτι εντελώς νέο συμβαίνει τους τελευταίους μήνες και ειδικά τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία. Δεν είναι έτσι. Ο πόλεμος συνεχίζεται εδώ και 8 χρόνια, δεν βλέπουμε την αρχή ή το τέλος του αυτή την στιγμή, είμαστε ακόμη στην μέση και τούτο όχι σε σχέση με την Ουκρανία, αλλά γενικότερα με την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Μετά από 8 χρόνια αναμονής στην Ουκρανία και 25 χρόνια από την αρχή της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, η αλλαγή είναι ότι η Ρωσία έχει περάσει από την άμυνα στην επίθεση.

Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε πριν από μερικές ημέρες, συνεχίζεται εδώ και 8 χρόνια, καθώς οι Ρώσοι και ρωσόφωνοι του Ντονμπάς καθημερινά δεχόντουσαν πυρά πυροβολικού από το 2014. Μια ολόκληρη γενιά παιδιών μεγάλωσαν σε καταφύγια, έκαναν μάθημα σε υπόγεια κελάρια, είχαν ελλείψεις σε βασικά αγαθά. Η Ρωσία προετοιμαζόταν επί 8 χρόνια για αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, στο Ντονμπάς, η κλιμάκωση από πλευράς ΝΑΤΟ αναπόφευκτα συμβάλλει στην αρχή μιας αλυσίδας κλιμάκωσης.

Πριν από 8 χρόνια η Ρωσία δεν ήταν στρατιωτικά και οικονομικά αρκετά ισχυρή για να αντέξει αυτή την αλυσίδα κλιμάκωσης καθαρά μέχρι τέλους και να εξέλθει νικήτρια από αυτήν. Σήμερα η Ρωσία αισθάνεται ισχυρή για να θέσει εκτός μάχης τις μαριονέτες των ΗΠΑ στο Κίεβο και να κρατήσει το ΝΑΤΟ μακριά από τα σύνορα της. Θυμίζουμε ότι τον Δεκέμβριο του 2021 η Μόσχα δημοσιοποίησε τα αιτήματα της, μεταξύ των οποίων: Το ΝΑΤΟ πρέπει να επιστρέψει στα σύνορα του 1997. Εάν κάποιοι δεν είναι βέβαιοι για την σπουδαιότητα αυτού του αιτήματος, ας φροντίσουν να αποκωδικοποιήσουν τον Πούτιν που βρίσκεται στο τιμόνι της Ρωσίας από το 1999.

Όταν ο Πούτιν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στον δημόσιο βίο της χώρας του, τότε αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη επεξεργαστεί την λύση. Όταν ο Πούτιν εκδίδει τελεσίγραφο, αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη ένα σχέδιο για την επίτευξη του προκαθορισμένου στόχου έναντι οιασδήποτε αντίστασης. Όταν διατυπώνει με σκληρό τρόπο τον στόχο του και τον επαναλαμβάνει καθημερινά μέσω των διπλωματικών και δημόσιων διαύλων, τότε να είμαστε σίγουροι ότι ήδη υπάρχει ένα σχέδιο. Όλα τα πιθανά σενάρια έχουν υπολογιστεί και για κάθε σενάριο η Ρωσία έχει ένα σχέδιο.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως εξελίσσεται αυτό το σχέδιο. Πολλοί αναλυτές, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, δεν περίμεναν ότι ο Πούτιν θα ξεκινούσε μια γενικευμένη στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, σχεδόν όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι η στρατιωτική επιχείρηση θα αφορούσε τα διοικητικά όρια του Ντονμπάς, με πιθανή επέκταση των επιχειρήσεων προς τα σύνορα της Υπερδνειστερίας.

Ας προσπαθήσουμε όμως να προβλέψουμε την επόμενη κίνηση του Πούτιν. Ο δρόμος δεν είναι σαφής, αλλά ο στόχος είναι: Το ΝΑΤΟ πρέπει να επιστρέψει στα σύνορα του 1997. Το Ντονμπάς και η Ουκρανία φαίνεται ότι είναι μόνο το πρώτο βήμα. Αυτό που είναι σαφές: Η Ουκρανία θα επιστρέψει σε ρωσική τροχιά, με τα εδάφη της να είναι στρατιωτικά ουδέτερα, τουτέστιν θα λειτουργήσει ως «buffer zone» μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ.

Η πολιτική τάξη στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο θα αλλάξει. Η Δύση αναμφίβολα έχει χάσει αυτό τον πόλεμο. Το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι πόση ζημιά θέλει να προκαλέσει η Δύση στον εαυτό της πριν συνθηκολογήσει. Η Δύση θα χάσει μέρος του βιοτικού της επιπέδου, αλλά οι λαοί της με την προπαγάνδα που υφίστανται θα είναι ευχαριστημένοι, επειδή οι ελίτ της εξουσίας τους έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου ότι συγκαταλέγονται μεταξύ των ηρώων επειδή οδηγούν ηλεκτρικό αυτοκίνητο, πληρώνουν πράσινο φόρο και φορούν μάσκες. Συνολικά οι λαοί της Δύσης διδάσκονται ότι όλα τα όνειρα της μεσαίας τάξης είναι εντελώς κακά και ότι θα είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι και σύγχρονοι με έναν ασκητικό τρόπο ζωής, κάτι που παλαιότερα το ονομάζαμε φτώχεια.

Επαναλαμβάνουμε. Η τρέχουσα αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης δεν είναι αποτέλεσμα μιας ξαφνικής συρροής περιστάσεων, καθώς οι αντιφάσεις με την πάροδο των ετών έχουν συσσωρευτεί και το ζήτημα δεν είναι πλέον μόνο η Ουκρανία, όπου (μην το ξεχνάμε) το 2014 πραγματοποιήθηκε πραξικόπημα με την υποστήριξη των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Η σημερινή Ρωσία αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό κράτος από ό,τι πριν από 25 χρόνια όταν ξεκίνησε η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορα της. Δεν υπάρχει πλέον μονοπολική ηγεμονία των ΗΠΑ, κάτι που φαίνεται από την ανάπτυξη της δύναμης της Κίνας και στις προσπάθειες κρατών, Μέση Ανατολή-Λατινική Αμερική, να διεξάγουν την δική τους πορεία εξωτερικής πολιτικής.

Η Ρωσία δεν θέλει και δεν πρόκειται να ακολουθήσει την μεγαλομανή δικτατορία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά θα συνεχίσει να διαμορφώνει μια πιο δίκαιη πολυπολική παγκόσμια τάξη. Είναι ευνόητο ότι δεδομένων των επιθετικών δηλώσεων και προθέσεων της Δύσης, στην Ρωσία λαμβάνουν υπόψη τον κίνδυνο στρατιωτικής αντιπαράθεσης και αναπτύσσουν αντίμετρα, συμπεριλαμβανομένης αποτρεπτικής στρατηγικής. Έτσι, ένα από τα σενάρια θα μπορούσε να είναι η υλοποίηση του έργου «κρίση των πυραύλων της Κούβας-2». Θυμίζουμε ότι το 1962 η ανάπτυξη από τους Σοβιετικούς πυραύλων στην Κούβα οφειλόταν στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ ήταν οι πρώτες που ανέπτυξαν τους πυραύλους τους στην Τουρκία, στα σύνορα με την Σοβιετική Ένωση. Το αποτέλεσμα της κρίσης ήταν να αποσυρθούν οι πύραυλοι και από τις δυο χώρες.

Φυσικά η δυτική προπαγάνδα σιωπά με αυτό το γεγονός και υπενθυμίζει μόνο την σοβιετική πρωτοβουλία που απείλησε άμεσα το έδαφος των ΗΠΑ. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι οποιαδήποτε ρωσική αντίθεση στις προκλήσεις και στην επέκταση του ΝΑΤΟ με αντίμετρα σε άλλα μήκη και πλάτη της υδρογείου θα ερμηνευτεί με τον ίδιο τρόπο. Όμως οι ζώνες επιρροής δεν μπορούν να είναι μονοπώλιο των ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα ως μεγάλες δυνάμεις έχουν το ίδιο δικαίωμα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Κουβανός Χοσέ Μαρτί (1853-1895), εθνικός ήρωας και σύμβολο του αγώνα για την ανεξαρτησία της πατρίδας του, μίλησε για την σημασία της ισορροπίας μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων στο πλαίσιο της ανεξαρτησίας των Αντιλλών από την Ισπανία. Για μια τέτοια ισορροπία, σύμφωνα με τον Μαρτί, ήταν απαραίτητη η παρουσία τουλάχιστον δυο ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή. Εκείνη την εποχή η Γερμανία και η Αγγλία λειτούργησαν ως εγγυητές που ήλεγξαν την επέκταση των ΗΠΑ στην Καραϊβική.

Σήμερα, όχι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αλλά οι ευρασιατικές είναι αυτές που μπορούν να συμβάλλουν στην εξισορρόπηση της παγκόσμιας κατάστασης, πιθανώς με στρατιωτικοτεχνικά μέτρα στην Καραϊβική, στην Λατινική Αμερική ή κάπου αλλού. Αυτές οι δυνάμεις είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Γ. Λιναρδής