Η ΩΡΑ Ζ ΣΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Αλεξάντρ Γκέλιεβιτς Ντούγκιν - 10.03.2022  

Η «Ειδική Επιχείρηση Ζ» δεν είναι μόνον η αποστρατωτικοποίηση της Ουκρανίας, όχι μόνον η διάσωση του ρωσικού λαού του Ντονμπάς και η επιβεβαίωση της κυριαρχίας του ρωσικού κράτους. Είναι ένας θεμελιωδώς νέος κύκλος στη ρωσική ιστορία, που μας μεταφέρει μετά από δεκαετίες στασιμότητας, πίσω, στο μονοπάτι του αρχικού μας πεπρωμένου. Ως την Τρίτη Ρώμη, την Μεγάλη Χριστιανική Αυτοκρατορία, που εμποδίζει ολόκληρο τον κόσμο να βυθιστεί στην άβυσσο.

Πάβελ Φλορένσκυ

Η πραγματικότητα φαίνεται από δύο πλευρές. Φανταστείτε έναν διάφανο «πλωτικό τετράδα» (πλωτικός τετράς = τεταρτοκυκλικός αστρολάβος). Από την μία πλευρά, ο δείκτης του ρολογιού πηγαίνει όπως θα έπρεπε, αλλά από την άλλη πλευρά πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πού πάει λοιπόν; Δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα; Σε αυτό το παράδειγμα, ο πατήρ Πάβελ Φλορένσκυ * ίδρυσε τη γεωμετρική του εικόνα εξηγώντας τι είναι οι «φανταστικοί αριθμοί», για παράδειγμα ο i, η ρίζα του -1. Από αυτό συνήγαγε την ακριβή τοποθεσία της κόλασης και την ερμηνεία των κάθετων ταξιδιών του Δάντη. (Ομολογώ πως μέχρι ένα σημείο υποτίμησα τον Φλορένσκυ).

Ο ίδιος δείκτης του ίδιου ρολογιού την ίδια στιγμή, ιδωμένος από δύο πλευρές της πραγματικότητας, κινείται ταυτόχρονα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο πνευματικός νους και ο υλικός νους βρίσκονται και στις δύο πλευρές της πραγματικότητας. Παρατηρούν το ίδιο αντικείμενο, αλλά το σύστημα συντεταγμένων τους είναι αντίστροφο. Το ένα όραμα της πραγματικότητας είναι αληθινό, το άλλο είναι φανταστικό (όπως ο αριθμός i). Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι η ίδια.

Δύο απόψεις - Μία πραγματικότητα

Από την πλευρά του πνεύματος, η πραγματικότητα είναι μια λογική και καλά οργανωμένη δομή. Καθένα από τα στοιχεία της είναι σημαντικό, φέρει ένα πνευματικό περιεχόμενο ενσωματωμένο στη γενική δομή, όπως στη γλώσσα.
Από την πλευρά του ανεστραμμένου υλικού νου, στην αρχή το πράγμα υπάρχει - ως κάτι αόριστο, αλλά εδώ και τώρα δεδομένο, και μόνο τότε βρίσκει νόημα. Από αυτή την πλευρά, το όραμα της πραγματικότητας προβλέπει χαοτικές αλύσους ή αλυσους μορφοκλασμάτων / φράκταλς, αστερισμούς αναδυόμενης τυχαιότητας, λάμψεις και θαύματα δίχως νόημα (άρα μαύρα). Είναι μια σκοτεινή γλώσσα πραγμάτων, η οποία είναι εύκολο να προσεγγιστεί με μια πολύ βαριά μέθη ή με ένα ταξίδι ναρκωτικών στα βάθη της ανοησίας. Οι ολιγοφρενείς (και πιθανόν τα ψάρια) διασκεδάζουν χωρίς ντόπινγκ, πάντα. Τα αυθόρμητα στοιχεία οδηγούνται σε αλύσους σύμφωνα με μιαν αιτιώδη αρχή: ό,τι είναι βαρύτερο, φωτεινότερο, πυκνότερο, αυτό είναι η κυρίαρχη αιτία.

Στον υλικό νου, όλα είναι φανταστικά. Κοιτάζει την πραγματικότητα, αλλά αντιλαμβάνεται τα θολά σημεία της ανάποδα.

Η οικονομία είναι μια κηλίδα του μελανιού της επιστήμης. Δεν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι και εύλογες εξηγήσεις σε αυτό. Κομμάτια αντικειμένων που καταρρέουν αναμειγνύονται με αφαιρέσεις χρημάτων. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Τίποτα δεν συγκλίνει, και αυτό ανακηρύσσεται ως «νόμος». Λέγεται πως η οικονομία υπάρχει χάρη στις κρίσεις. Το φανταστικό στα οικονομικά δεν είναι απλώς επιστήμη, αλλά το ίδιο το πεδίο θεώρησης : Δεν υπάρχει, είναι μια εκτροπή της όρασης, ένα έλλειμμα θέσης.

Για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τουλάχιστον κάτι από τα πραγματικά, δραματικά και εξαιρετικά θερμά γεγονότα, είναι απαραίτητο πρώτα να πάμε στην άλλη πλευρά της πραγματικότητας, να ξεφύγουμε από τον υλικό κατακερματισμό, να ξεφύγουμε από τις απομυζητικές εικόνες κάθε είδους υλισμού και οικονομισμού και τότε μπορεί να γίνει σαφέστατο το τι συμβαίνει.

Επιχειρησιακές πρακτικές νηφαλιότητας

Δεν υπάρχει τίποτα πιο λογικό και συνεκτικό από αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Ρωσία, στην Ουκρανία και σε όλο τον κόσμο. Αλλά για να το καταλάβουμε, πρέπει να εγκαταλείψουμε την παθολογική μας ενασχόληση με τον συνδυασμό ημιυλικού-υλιστικού! Να εγκαταλείψουμε τα θραύσματα μιας διχασμένης πραγματικότητας, προσπαθώντας (ως διψομανείς ή εκφυλισμένοι) να βγάλουμε μιαν εξήγηση : ….. Οι τιμές της βενζίνης, το σύστημα SWIFT, τα νοικιασμένα αεροπλάνα, ο Γκάλκιν *** δραπέτευσε, ανακάλυψε ένα βιοεργαστήριο, …. οι πράκτορες της CIA δηλητηρίασαν τα γουρούνια και έκλεψαν το DNA των Σλάβων. Όλα αυτά φαίνονται φανταστικά, ιδωμένα κάτω από την πραγματικότητα. Ναι, υπάρχουν όλα αυτά τα ανόμοια πράγματα και γεγονότα. Αλλά καθώς τα παρατηρούμε από κάτω, από τη θέση του υλικού ορθολογισμού, κινούνται σε χαοτική ροή και κυρίως στην αντίθετη κατεύθυνση (προς τον ίδιο τον εαυτό τους). Μας συγχέουν και μας επανασυγχέουν. Κατά κάποιον τρόπο, η βλακεία …. είναι μαγευτική.

Όταν όλα είναι ήρεμα, δεν παρατηρούμε καν σε τι βαθιά, πυκνή θολότητα ζούμε, όμως τώρα είναι ανήσυχη και δεν θα ξαναείναι ήρεμη σύντομα, ή καθόλου. Αυτή είναι μια ευκαιρία να δούμε τον τετράδα του κόσμου και της ιστορίας, των ανθρώπων και του κράτους από τη σωστή πλευρά, όχι από την φανταστική.

Η Ρωσία ως Ιδέα και οι κύκλοι της

Από τη σκοπιά του πνεύματος (κοιτάζοντας τον τετράδα από την δεξιά πλευρά), στην Ρωσία ως διανοητικό και πνευματικό φαινόμενο, στην Ρωσία ως Ιδέα, στην αιώνια Ρωσία, μετά το τέλος του κομμουνισμού, η πνευματική μεταμόρφωση και η υπέρβαση του παραδείγματος του υλισμού ήταν στην ημερήσια διάταξη του τέλους του εικοστού αιώνα. Ήμασταν προορισμένοι να επιστρέψουμε στο υψηλότερο επίπεδο της ιερής ιστορίας, όπου η Ρωσία είναι «εκείνο το κατέχον**». Ο Διατηρητής (τό κατέχον), και η θέση του «κατέχοντος», του Διατηρητή, ήταν κενή. Ακριβέστερα, διαφυλάχθηκε κενή (αυτό λέγεται «ο θρόνος προετοιμασμένος για» και δηλώνει την Ετοιμασία).

Ο Άνθρωπος του Πεπρωμένου έπρεπε να έλθει για να διορθώσει την Ρωσική Οδό και να οδηγήσει το πλοίο μας προς την «Τελευταία Μάχη». Η χώρα μας δημιουργήθηκε για την «Τελευταία Μάχη» και όλοι οι πόλεμοι και οι ιστορικές μας νίκες είναι μόνον ένα προοίμιο για αυτήν.

Αυτά έχουν ήδη προταθεί:     

        • Πλήρης ρήξη με τη Δύση καθώς και με τον πολιτισμό του Εχθρού, του Αντίπαλου, του Αντίχριστου.     

        • Επιστροφή στις βαθιές ρωσικές αξίες και στην Ρωσική Αποστολή.

        • Δημιουργία ενός πλήρως αυτόνομου και κυρίαρχου κράτους, χωρίς καμία αναφορά στους κανόνες της Δύσης (καπιταλισμός, δημοκρατία, κοινοβούλιο, ανθρώπινα δικαιώματα, τεχνολογίες δικτύου, πολιτικές για τα φύλα κ.λπ.).

        • Συγκρότηση μιας νέας κοινωνίας βασισμένης σε μια νέα πολιτική θεωρία («4η Πολιτική Θεωρία»), όπου η Εκκλησία, η Αυτοκρατορία, ο Λαός και η Δικαιοσύνη βρίσκονται στο επίκεντρο.

Επιστρέφοντας στην τροχιά της, η Ρωσία, βγαίνοντας από την κομμουνιστική εποχή, κλήθηκε να διατηρήσει το ηπειρωτικό κράτος, άρρηκτα συνδεδεμένο με την αυτοκρατορία και την ευρασιατική ιδεολογία. Δεν υπήρχαν δημοκρατίες, στα σχέδια της Πρόνοιας (συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσικής Ομοσπονδίας). Έχουμε επιστρέψει στην εκπλήρωση της Αποστολής για την οποία δημιουργηθήκαμε από τον Θεό. Αλλά ο διάβολος ήταν σε εγρήγορση, συνεγερμένος κι αφυπνισμένος και μας παρέσυρε στον δρόμο του χαμού.

Έχοντας ξεπεράσει το δύσκολο μονοπάτι της αποκατάστασης, πρώτα πνευματικής και μετά υλικής, θα εισερχόμασταν σε έναν νέο κύκλο αντιπαράθεσης με την Δύση, με τον «πολιτισμό του Αντίχριστου», που αυτόν τον καιρό θα γίνεται όλο και πιο ανοιχτά σατανικός (καταστροφή του σεξ και των οικογενειών, προετοιμασία για την μεταφορά της εξουσίας στην Τεχνητή Νοημοσύνη, ολοκληρωτικός εκφυλισμός της ηθικής, επικράτηση εξαιρετικά διεστραμμένων φιλοσοφιών, όπως ο «Μεταμοντερνισμός» ή ο «Λογικός Έλεγχος Συνδέσεων» (LLC). Το πεπρωμένο μας γράφτηκε με χρυσά γράμματα στον ουρανό και το διάβασαν Ρώσοι τσάροι, άγιοι, πρεσβύτεροι, ασκητές, πολεμιστές, φιλόσοφοι, ποιητές και καλλιτέχνες των πρώτων αιώνων της Αγίας Ρωσίας. Έπρεπε να κάνουμε ακριβώς αυτό, κι αυτή θα ήταν η πραγματικότητα της κίνησης με την «φορά του ρολογιού», (δεξιόστροφα).

Κατάρρευση στην «Αντι-Ρωσία»

Αλλά… δεν έχουμε απλώς παρεκκλίνει από αυτό το μονοπάτι, έχουμε καταρρεύσει σε μιαν υπο-πραγματικότητα, θραύοντας τον βυθό. Και ξεκίνησε η κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση : Σε έναν κόσμο φανταστικό, στη λάσπη της ύπαρξης, που βρίσκεται κάτω από την ύλη. Όλα αυτά είναι γνωστά. Αντί για ρήξη με τη Δύση, είχαμε το τυφλό και παραμορφωμένο αντίγραφό της και την ύποπτη λατρεία της (φιλελεύθεροι, μεταρρυθμιστές, Γέλτσιν, δεκαετία του 1990). Αντί να στραφούμε στις ρωσικές μας ρίζες, βρεθήκαμε με τον κοσμοπολιτισμό και την ανοιχτή ρωσοφοβία, όταν όλα τα ρωσικά ταυτίστηκαν με το «καστανέρυθρο», σε μία συνάθροιση φιλελευθερισμού, μεταμοντερνισμού και «εκσυγχρονισμού» (όπου η ίδια η Δύση χρησίμευε ως πρότυπο νεωτερικότητας). Αντί για κρατική κυριαρχία, αφήσαμε περιθώρια για μια προσπάθεια ενσωμάτωσης στην «Παγκόσμια Δύση», με άθλια βάση, με την απώλεια της ανεξαρτησίας μας, υπό εξωτερικό έλεγχο, με την καταστροφή κάθε εναπομείναντος αγαθού της σοβιετικής κοινωνίας, με την λεηλασία των πόρων, με την μίμηση του Δυτικού πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος.

Στη θέση της αναγεννημένης Ρωσίας-Ευρασίας ως ενιαίου Κράτους και της «Μεγάλης Αυτοκρατορίας», ως πόλου του πολυπολικού κόσμου, υπήρξε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και η κατασκευή άσχημων μιμητικών δομών κατ' εντολή της Δύσης. Ταυτόχρονα, η Δύση έχει υποστηρίξει τον εθνικισμό και ακόμη και τον ναζισμό παντού, εκτός από την Ρωσία, αφού η ρωσική ταυτότητα δεν είναι εθνική, αλλά αυτοκρατορική. Αυτοί οι μιμητές εθνικιστές, που ήσαν λίγοι σε αριθμό στη Ρωσία, υποστηρίχθηκαν προσεκτικά από τη Δύση για να καταστρέψουν την ευρασιατική (αυτοκρατορική) ενότητα εκ των ένδον.

Εν ολίγοις, αρχίσαμε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Ξεχάσαμε την πλευρά του πνεύματος γενικά, όλα περιορίστηκαν σε υλικούς δείκτες που σφυρηλατήθηκαν ακόμη και τότε προς το συμφέρον της διεφθαρμένης ελίτ και των δυτικών αφεντικών. Στην δεκαετία του 1990, η Ρωσία κυβερνήθηκε από τον διάβολο. Ήταν η «Αντι-Ρωσία», δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επρόκειτο να γίνει. Στην δεκαετία του 1990, στον μετασοβιετικό χώρο τα πάντα ήταν αντιρωσικά (όχι μόνον η Ουκρανία, αλλά και η Ρωσική Ομοσπονδία).

Ανασηκωμένοι από την λάσπη της ιστορίας

Ως εκ τούτου, ο Πούτιν αναδύθηκε από τα βάθη της δικής του Αντι-Ρωσίας. Ήταν απαραίτητο, από την σκοπιά της λογικής της πνευματικής πλευράς της ρωσικής ιστορίας (το Κατέχον, η Συγκράτηση της Ανομίας, ο Άνδρας του Πεπρωμένου), αλλά αδύνατο από την άποψη των υλικών αιτιακών διαδικασιών: Δυτικοί πράκτορες, ολιγαρχία και εκφυλισμένοι οπορτουνιστές που συνιστούσαν την ελίτ της δεκαετίας του '90 (κι όμως, εξακολουθούν ακόμη να είναι σχεδόν όλοι στη θέση τους), η οποία ήλεγχε πλήρως την εξουσία. Ωστόσο, ο Πούτιν ήρθε γιατί έπρεπε να έρθει.

Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι εξόδου από τον βάλτο. Ήταν τόσον αργό που συχνά έδινε την εντύπωση ότι δεν υπήρχε κίνηση. Εμβαθύναμε στο ζήτημα, παρατηρήσαμε τον «ιερό» φιλελευθερισμό, εμβαθύναμε στον καπιταλισμό και ορμήσαμε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, ασχοληθήκαμε με τον εκσυγχρονισμό, ενταχθήκαμε με ενθουσιασμό στα δυτικά δίκτυα, σε μαζικούς αριθμούς, στη μεταμοντέρνα κουλτούρα, μιμηθήκαμε τη Δύση σε όλα. Δηλαδή, η δύναμη του διαβόλου, που αναπτύχθηκε στην δεκαετία του '90, συνεχίστηκε. Ναι, αλλά με μιαν εξαίρεση: Ο Πούτιν πρόσθεσε στο κολασμένο σχέδιο την κρατική κυριαρχία, όμως αυτό ήταν μια εσωτερική αντίφαση. Σύμφωνα με την παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία των κρατών πρέπει να αποδυναμωθεί και να μειωθεί, όχι να αυξηθεί. Έτσι ξεκίνησε η αντιπαράθεση, που είχε πολλές φάσεις : Την ομιλία του Μονάχου του 2007, τα γεγονότα του 2008 στον Καύκασο, την Κριμαία και το Ντονμπάς το 2014 και, τέλος, μιαν ειδική στρατιωτική επιχείρηση τώρα, την άνοιξη του 2022, την «Επιχείρηση Z».

Η επιχείρηση Z είναι η έξοδος για τον τελευταίο γύρο στην ιστορία. Ο Πούτιν οδήγησε τη χώρα από το κάτω τεταρτημόριο στο πίσω μέρος του αστρολάβου, από το πώς είναι στο πώς θα έπρεπε να είναι. Ακολουθώντας την κυριαρχία ως μίτο της Αριάδνης, ο Πούτιν εισέρχεται όλο και περισσότερο σε μια θανάσιμη αντιπαράθεση με τη Δύση. Όταν η ίδια Ρωσία ήταν στο πλευρό του διαβόλου, κανείς δεν το παρατήρησε. Καθώς άρχισε να αποσύρεται από την επιρροή του, η σοβαρότητα της κατάστασης άρχισε να καθίσταται πλήρως αντιληπτή.

Το 1991 ελήφθη μια απόφαση εντελώς αντίθετη από το ρωσικό πεπρωμένο. Όλοι οι λαοί, τα κράτη και οι πολιτισμοί ήσαν υπεύθυνοι για αυτό, εκτός από αυτούς που το αποδέχτηκαν, που το επικρότησαν και το εκμεταλλεύτηκαν. Σήμερα, άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά στην Ουκρανία μόνο και μόνο επειδή η Ρωσία καταβυθίστηκε το 1991. Απότομα και αμέσως. Επίπλέον πρόκειται για μια παγκόσμια γεωπολιτική καταστροφή. Είναι εύκολο να πέσεις, απίστευτα δύσκολο να απογειωθείς. Είναι εύκολο να είσαι πέτρα, είναι δύσκολο να είσαι ένα πουλί που μπορεί να πετάξει κι ακόμα πιο δύσκολο να είσαι άγγελος.

Αναρριχώμαστε επί 22 χρόνια και μόλις τώρα είναι ορατή η επιφάνεια του τετράδα του Φλωρένσκυ. Είμαστε ακόμα στο νου του διαβόλου: Το Διαδίκτυο, η πρόοδος, η τεχνολογική ανάπτυξη, οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, οι κυρώσεις, οι κανόνες των διεθνών σχέσεων, τα φιλελεύθερα δόγματα και ο καπιταλιστικός τρόπος ζωής. Όμως βλέπουμε ήδη έναν εξαγριωμένο Λεβιάθαν να μας παίρνει με τη βία τα δηλητηριώδη δώρα του : Twitter, TikTok, Facebook, Youtube, μάρκες και θέρετρα, αγωγοί και συστήματα πληρωμών κλείνουν, περιουσίες ολιγαρχών στη Δύση αφαιρούνται, υπεράκτιες εταιρείες αναδεικνύονται αναξιόπιστες. Στη Δύση νομίζουν ότι δεν αντέχουμε.

Αν μείνετε κάτω από τον τετράδα του Φλωρένσκυ και προσπαθήσετε μανιωδώς να αναπαράγετε τον διαβολικό πολιτισμό μόνοι σας, τότε σίγουρα δεν θα μπορέσετε να του αντισταθείτε και ο υπολογισμός τους είναι σωστός. Xωρίς επιστροφή στην Ρωσία ως Πολιτισμό, η απλή κρατική κυριαρχία δεν αρκεί πλέον. Ο μίτος της Αριάδνης μας οδήγησε στην έξοδο του σπηλαίου, αλλά δεν είναι πλέον λειτουργικός. Είναι απαραίτητο να κάνουμε το τελευταίο και αποφασιστικό βήμα προς την κορυφή.

Η κυριαρχία δεν αρκεί πλέον. Μια προσπάθεια επανάληψης του δυτικού πολιτισμού αντιτιθέμενη προς αυτόν, σε περιορισμένη μορφή, στο ένα έκτο (και σήμερα, δυστυχώς, λιγότερο) της γης θα καταλήξει σε μία ταχεία αποτυχία. Αυτό δεν είναι δυνατόν και δεν είναι απαραίτητο, είναι ένα τέχνασμα. Η κυριαρχία, δικαίως, μας οδήγησε σε μιαν ειδική στρατιωτική επιχείρηση, αλλ’ όμως χρειάζεται κάτι άλλο.

Είναι απαραίτητο να βγούμε μια για πάντα από τη λάσπη της ιστορίας!

Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να συμβεί: Η τελευταία μάχη μεταξύ φωτός και σκότους έχει ξεκινήσει, εμείς και αυτοί, η Ευρασία και ο Ατλαντικός. Με την ολοκλήρωση της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, αυτή η μάχη δεν θα τελειώσει, μόνο τότε θα ξεκινήσει πραγματικά.

Σκέψη σημαίνει να προβλέπουμε τους εαυτούς μας, το μέλλον δημιουργείται στο νου ! Μπορούμε να δημιουργήσουμε το σωστό μέλλον, δεξιόστροφα, στον αστρολάβο τετράδα του Φλορένσκυ.

ΕΠΕΞΗΓΗΤΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Ο Πατήρ Πάβελ Αλεξάντροβιτς Φλωρένσκυ, επιστήμονας, φιλόσοφος, θεολόγος, κληρικός και Ιερομάρτυρας, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1882 στην πόλη Γιεβλάχ του Καυκάσου.

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο λύκειο του Τμπιλίσι (1893-1899), εν συνεχεία, και αναλόγως των ενδιαφερόντων που είχε αυτήν την εποχή, ο Φλωρένσκυ Μετά το Λύκειο της Τιφλίδας εισήλθε στο Τμήμα Μαθηματικών του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας, όπου σπούδασε κοντά στον φημισμένο καθηγητή Νικολάϊ Βασίλιεβιτς Μπουγκάγιεφ (1837-1903).

Παράλληλα με τα μαθηματικά, παρακολούθησε και μαθήματα αρχαίας φιλοσοφίας, ενώ το 1901 ο Φλωρένσκυ δημοσιεύει το πρώτο του άρθρο με τίτλο «Περί δεισιδαιμονίας». Το 1904 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Μόσχας. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το εκτενέστατο άρθρο του «Περί των συμβόλων του απείρου». Όμως τότε, και υπό το πρίσμα των πνευματικών αναζητήσεών του, μετέβη για σπουδές στην περιβόητη «Εκκλησιαστική Ακαδημία του Σεργκίεφ», στο Σεργκίεφ Ποσάντ.

Κατά τη διάρκεια των θεολογικών σπουδών του, ήρθε σε επαφή με τον Άγιο Γέροντα Ισίδωρο σε μια επίσκεψη στο Εσκαρτάν της Γεθσημανής και μαθήτευσε δίπλα του.Αυτήν την εποχή άρχισε να επεξεργάζεται, (σε επίπεδο μεταπτυχιακής διατριβής με τίτλο «Περί της πνευματικής αλήθειας») τα ζητήματα που αργότερα θα συγκρότησαν την μνημειώδη διδακτορική διατριβή του με τίτλο «Στύλος και εδραίωμα της αληθείας. Δοκίμιο Ορθόδοξης θεοδικίας σε δώδεκα επιστολές», (που εκδόθηκε πλήρως το 1914).

Το ογκώδες αυτό έργο του, ένα αληθινό κατόρθωμα της ρωσσικής θεολογικής και φιλοσοφικής σκέψεως, δέχθηκε κατά καιρούς αυστητερή και υπερβολική κριτική εκ μέρους των Ορθοδόξων. Η τεράστια διατριβή του παρουσιάζει, εξαιρετικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της σύνδεσης των μαθηματικών (θεωρία συνόλων) με τα θεολογικά ζητήματα (με την πραγματικότητα του Θεού) γεγονός που είλκυσε την επισταμένη προσοχή και τον θαυμασμό δύο σπουδαίων Ρώσων μαθηματικών, του Ντμίτρι Φιοντόροβιτς Εγκόροφ (1869-1931, σπουδαίου μελετητή της διαφορικής γεωμετρίας και της μαθηματικής ανάλυσης) και του Νικολάι Νικολάγεβιτς Λούζιν (1883-1950, διασήμου μελετητή της περιγραφικής θεωρίας των συνόλων).

Μετά την αποφοίτησή του από την Εκκλησιαστική Ακαδημία, το 1910, χειροτονήθηκε ιερέας το 1911. Στο πλαίσιο των φιλοσοφικών ενδιαφερόντων του ο Φλωρένσκυ δημοσιεύει τρεις πραγματείες που αφορούν τον γερμανικό ιδεαλισμό:  

        1. «Οι ανθρωποκοινωνικές ρίζες του ιδεαλισμού»

        2. «Οι κοσμολογικές αντινομίες του Κάντ» και

        3. «Το νόημα του ιδεαλισμού».

Μετά την Κόκκινη Επανάσταση του 1917 και επειδή οι μπολσεβίκοι έκλεισαν την εκκλησία της Αγίας Τριάδος όπου υπηρετούσε ως ιερέας, μετακόμισε στην Μόσχα και προσφέρει στον τομέα της ηλεκτροδότησης της αγροτικής Ρωσίας. Ο πιστός πατριώτης Φλωρένσκυ, παρά την ολόπλευρη αντίθεσή του με τους αθέους μπολσεβίκους, παρέμεινε στην Ρωσία και στις συνθήκες που επέβαλε το νέο καθεστώς και δεν πήρε τον δρόμο της εξορίας όπως πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες.

Το 1919 εξέδοσε το περίφημο βαθυστόχαστο πόνημά του «Αντίστροφη προοπτική - Οι γραμμές μερισμού της σκέψεως». Οπωσδήποτε η πραγματεία της «Αντίστροφης προοπτικής» κατέδειξε αναμφισβήτητα την θαυμαστή ευρυμάθεια του Φλωρένσκυ ο εγνώριζε άριστα τα κομβικά ζητήματα της ιστορίας της τέχνης και της αισθητικής. Στο διάστημα 1921-1924 δίδασκε στα «Ανώτερα καλλιτεχνικά και τεχνικά εργαστήρια», γνωστά ως Βχούτεμας – Вхутемас, ιδρυθέντα με διάταγμα του Λένιν.

Εκτός όμως από τα δοκίμια περί τέχνης των ετών 1920-1925, ο πολύς Φλωρένσκυ, στην δεκαετία αυτήν, ασχολήθηκε κυρίως με ζητήματα των φυσικών επιστημών. Το 1922 ο Φλωρένσκυ δημοσίευσε «Το φανταστικό στην γεωμετρία» με προσεγγίσεις στην θεωρία της σχετικότητας, ενώ το 1924 θα εξέδωσε την εκτενέστατη μονογραφία «Τα διηλεκτρικά σώματα και οι τεχνικές εφαρμογής τους».

Από το 1928, βρέθηκε πλέον στο θανατηφόρο στο στόχαστρο του ερυθρού καθεστώτος. Εξορίστηκε στο Νίζνι Νόβγκοροντ, αλλά μετά μεσολάβηση της συζύγου του Μαξίμ Γκόρκυ Εκατερίνα Πέσκοβα, επέστρεψε στην Μόσχα.

Τον Φεβρουάριο του 1933 συνελήφθη και πάλι, και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια στα στρατόπεδα εργασίας για αντικαθεστωτική δράση. Το 1934 μεταφέρθηκε στo αρχέτυπο των Γκουλάγκ «Στρατόπεδο Φυλακισμένων Σολοφκί» στην Άσπρη Θάλασσα, όπου, αν και φυλακισμένος, διεξήγαγε έρευνες για την παραγωγή ιωδίου από τα τοπικά φύκια.

Μέχρι τον Ιούνιο του 1937, όταν του απαγορεύθηκε η αλληλογραφεί με τους οικείους του, παρήγαγε μιαν ογκώδη αλληλογραφία διατυπώνοντας απόψεις πάνω σε ζητήματα της ρωσικής και ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, ακόμη και της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Επίσης ασχολήθηκε με ζητήματα θεωρητικής φυσικής, χημείας, μαθηματικών, γεωλογίας, βοτανολογίας και μουσικής

Ακολούθως μεταφέρεται στο τότε Λένινγκραντ όπου, στις 25 Νοεμβρίου του 1937, καταδικάστηκε σε θάνατο. Μετά την καταδίκη, ο Φλωρένσκι οδηγείται με ειδικό τρένο, μαζί με άλλους 508 καταδίκους, στo Τόκσοβο, μία τοποθεσία κοντά στην Αγία Πετρούπολη, όπου και εκτελέσθηκε την νύχτα της 8ης Δεκεμβρίου 1937.

** Το «Κατέχον» είναι μια βιβλική έννοια που εξελίχθηκε στη συνέχεια σε μιαν έννοια της πολιτικής φιλοσοφίας. Ο όρος βρίσκεται στο «Θεσσαλονικείς Β’» σε εσχατολογικό πλαίσιο: Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να συμπεριφέρονται ωσάν αύριο να συνέβαινε η Ημέρα του Κυρίου, αφού ο «υιός της καταστροφής» πρέπει να αποκαλυφθεί πριν.

Το αινιγματικό χωρίο που αντιλέγεται μεταξύ πολλών ερμηνευτών και θρησκειών, είναι αυτό που βρίσκεται στην Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολή του Αποστόλου Παύλου, στο 2/β΄ 6-8. Εκεί αναφέρονται τα εξής:

«Και νυν το κατέχον οίδατε εις το αποκαλυφθήναι αυτόν (τον Αντίχριστο) εν τω εαυτού καιρώ. Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται τής ανομίας. Μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται. Και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος...»

Δηλαδή: «Και τώρα γνωρίζετε αυτό που τον κρατάει στο να αποκαλυφθεί στον καιρό του. Επειδή το μυστήριο τής ανομίας ήδη ενεργείται. Μόνο μέχρι να βγει από τη μέση αυτός που τον κρατάει ως τώρα. Και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος...».

Η μύχια απέχθεια που αιθάνονται για την Ορθόδοξη Παράδοση οι χώρες της θρησκευτικής μεταρρύθμισης αλλά και του νέο-καθολικισμού αποτυπώνεται στην καθοριστική κριτική του Καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Σάμιουελ Χάντιγκτον στο διαβόητο έργο του «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», όπου αναπτύσσει την θεωρία πως οι ορθόδοξες χώρες δεν ανήκουν στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Δηλαδή, η Δυτική μετανεωτερική καθεστωτική ιντελιγκέντσια , δεν θέλει την Ορθόδοξη παράδοση «εντός των τειχών» του γεωπολιτισμικού της χώρου.

Οι προσανατολισμοί και οι θέσεις του Δυτικού πολυεθνικού καθεστώτος έχουν διαφορετικά επίπεδα ερμηνείας: πολιτισμικά, γεωπολιτικά, ψυχολογικά και οικονομικά, των οποίων την αξία δεν αμφισβητούμε. Όμως μας ενδιαφέρει ο μύχιος λόγος, το «απόκρυφο αίτιο» του μίσους αυτού προς το Ορθόδοξο παραδοσιακό κράτος. (που ασφαλώς δεν είναι απόλυτα συνειδητό στον δόλιο νου των κρατούντων Επικυριάρχων αλλά αναβλύζει από τα μεταφυσικά βάθη του συλλογικού τους ασυνείδητου.)

Τι είναι λοιπόν ο μυστηριώδης όρος «Κατέχον» και σε τι ίσταται εμπόδιο; Είναι η ιδιάζουσα υλικοπνευματική κατάσταση η οποία εμποδίζει την επικράτηση της «Ανομίας», δηλαδή όλων των εναντίων προς την Χριστιανική διδασκαλία δυνάμεων που προετοιμάζουν την έλευση του Αντιχρίστου, εκείνου του πονηρού τέρατος που θα «νομιμοποιήσει όλα τα παράνομα». Ο «Κατέχων» και το «Κατέχον», εκτός από τις καθαρώς θεολογικές ερμηνείες που δύνανται να λάβουν (για παράδειγμα το κήρυγμα της Εκκλησίας, η δύναμη του Αγίου Πνεύματος), κατ’ επέκταση μπορεί να θεωρηθούν ως εκείνες οι εξουσίες που συγκρατούν, που «κατέχουν» τις δυνάμεις τις Ανομίας. Είναι δηλαδή, η «Προστατευτική Αρχή και Εξουσια» του Ορθόδοξου Χριστιανικού Κράτους. Ακριβώς για τον λόγον αυτό το Δυτικό Καθεστώς δεν ενοχλείται ιδιαίτερα από μία χώρα της οποίας απλώς η εκκλησία είναι Ορθόδοξη (όπως η Πατρίδα μας), αλλά ενοχλείται και ταράσσεται από τις χώρες εκείνες όπου το Κράτος (άρα και η νομοθετική εξουσία και η Δικαιοσύνη) ακολουθεί την ορθόδοξη παράδοση.

Νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, νομιμοποίηση των ναρκωτικών για προσωπική χρήση, αλλά και γενικότερα αποδοχή και υποστήριξη κάθε είδους αντιφυσικού και αντι-ιστορικού παραβατισμού από το κράτος (που σταματά πλέον να συγκρατεί, δηλαδή παύει να υπάρχει «το κατέχον»). Ακριβώς αυτός είναι ο απόκρυφος στόχος του «δικαιωματικού και φιλελεύθερου προοδευτισμού»: Η εξάλειψη του Κατέχοντος!

Συνεπώς ένα Κράτος που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την Παράδοση της Ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, δημιουργεί ένα πραγματικά απόρθητο κάστρο, που μπορεί να εμποδίσει την επέλαση των δυνάμεων της «Ανομίας». Σε μία τέτοια χώρα λοιπόν, το «Κατέχον» παραμένει σε ισχύ. Αυτή είναι η αιτία του απύθμενου μίσους εναντίον της Ρωσίας.

Ο μέγας Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ, είχε κατανοήσει σε βάθος αυτήν την μυστική διαδικασία ήδη από το 1947 :Το Κατέχον αντιπροσωπεύει, για τον Σμιτ, την διανοητικοποίηση της αρχαίας «Χριστιανικής Αυτοκρατορίας», η οποία με όλες τις αστυνομικές και στρατιωτικές της δυνάμεις επιδιώκει να επιβάλει δυναμικά την ορθόδοξη ηθική (βλέπε Carl Schmitt, «Der Nomos der Erde im Völkerrecht des Jus Publicum Europaeum» εκδόσεις Duncker & Humblot, Βερολίνο 1950.) Στο ημερολόγιό του (δημοσιευμένο μεταθανάτια), στην καταχώριση της 19ης Δεκεμβρίου του 1947, διαβάζουμε: «Πιστεύω στο Κατέχον : Είναι για μένα ο μόνος δυνατός τρόπος για να κατανοήσουμε την χριστιανική ιστορία και να την βρούμε γεμάτη νόημα». Και προσθέτει: «Κάποιος πρέπει να είναι σε θέση να αναφέρει το Κατέχον για κάθε εποχή των τελευταίων 1948 χρόνων. Ο χώρος ουδέποτε υπήρξε κενός, αλλιώς δεν θα υπήρχαμε πλέον !»

*** Ο Αλεξέϊ Βικτόροβιτς Γκάλκιν (Алексей Викторович Галкин) είναι πρώην Ρώσος αξιωματικός της «Στρατιωτικής Υπηρεσίας Ασφαλείας» GRU. Ως υπολοχαγός της GRU, ο Αλεξέϊ Γκάλκιν ενώ βασανιζόταν από Τσετσένους αυτονομιστές, με διοικητή τον Αμπού Μοβσάεφ, είπε ότι η βομβιστική επίθεση σε ρωσικό διαμέρισμα στο Μπουϊνάκσκ οργανώθηκε από μιαν ομάδα δώδεκα αξιωματικών της GRU με εντολή του διευθυντή της GRU Βαλεντίν Βλαντιμήροβιτς Κοραμπέλνικοφ. Η συνέντευξη του Γκάλκιν διεξήχθη από τον Αμερικανο-Καναδό δημοσιογράφο Ρόμπερτ Γιανγκ Πέλτον, ο οποίος έπαιρνε συνέντευξη από τον Αμπού Μοβσάεφ και έγραψε σχετικά με το γεγονός στο βιβλίο του «Hunter, Hammer, Heaven, Dangerous Journeys Through Three Worlds Gone Mad». Ο Γκάλκιν αργότερα δραπέτευσε από τους Τσετσένους αυτονομιστές και δήλωσε ότι βασανίστηκε για να δώσει αυτή την ομολογία.Στον Ρωσικό Στρατό και στις Δυνάμεις Ασφαλείας το όνομά του είναι συνώνυμο της ανεπάρκειας και της συνεργασίας με τον εχθρό.

Επιμέλεια – Ιάκωβος Ναυκλήρου 

ΠΗΓΗ: istos.net.gr