ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ - ΨΥΧΡΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Ο συγγραφέας Stefan Zweig στις αναμνήσεις του από το ξέσπασμα του Α΄ Π.Π. περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την επικρατούσα τότε κατάσταση μεταξύ των αντιπάλων: «Όλα τα εμπόλεμα έθνη ήταν ήδη σε κατάσταση υπερβολικής διέγερσης και η χειρότερη φήμη μετατράπηκε αμέσως σε αλήθεια, την οποία πίστευε ο πιο παράλογος συκοφάντης».

Ο πόλεμος φέρνει πάντα την καταστροφή. Η Ουκρανία, την οποία οι ΗΠΑ έχουν μετατρέψει σε πειραματικό πεδίο για περαιτέρω βήματα του Ψυχρού Πολέμου κατά της Ρωσίας, δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση. Η χώρα μετά από 20 ημέρες πολέμου έχει μετατραπεί σε συντρίμμια και σε θύμα των επιλογών της ηγεσίας της από το 2014.
Αλλά οι πόλεμοι στην Συρία, στην Υεμένη, στην Σομαλία, στο Αφγανιστάν, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς, ήταν και είναι επίσης μια καταστροφή. Και σε αυτές τις χώρες έπεφταν και πέφτουν βόμβες, πέθαναν άνθρωποι σε πολύ μεγάλους αριθμούς. Για πάρα πολλά χρόνια. Κανείς όμως από την Δύση δεν νοιάστηκε για αυτούς τους πολέμους και τις καταστροφικές τους συνέπειες. Δεν υπήρξαν από τα μέσα ενημέρωσης ειδικές εκπομπές, δεν υπήρξαν κυρώσεις και κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν λογόκρινε τους χρήστες του ανάλογα με την πλευρά που συντάσσονται.

Στον πόλεμο της Ουκρανίας, οι υποκριτικές καταγγελίες που προέρχονται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ιστορικά αποικιοκρατικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων καλύπτουν το μεγαλύτερο φάσμα της ενημέρωσης και διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην σκόπιμη υποκίνηση και συνέχιση του πολέμου. Το αφήγημα στα μέσα ενημέρωσης, το οποίο παρουσιάζει την εισβολή των Ρώσων ως απρόκλητη ενέργεια, είναι μια κατασκευή που κρύβει τις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ, ιδίως των ΗΠΑ, και των μαριονετών τους στην ουκρανική κυβέρνηση.

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν υπάρχουν «ανθρώπινοι» πόλεμοι. Ανθρωπιά και πόλεμος δεν συμβαδίζουν, αυτή είναι η φύση των πραγμάτων. Ωστόσο, ένας στρατός μπορεί να προσπαθήσει να αποφύγει στο μέτρο του δυνατού τις απώλειες αμάχων, ακόμη κι αν αυτό δεν μπορεί να είναι απολύτως επιτυχές.
Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις στην ιστορία που ένας στρατός μπορεί να δράσει χωρίς να λάβει καθόλου υπόψη τους αμάχους. Κλασσικό παράδειγμα τέτοιας απάνθρωπης νοοτροπίας είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία, οι οποίες βομβάρδισαν πολιτικούς στόχους στην διάρκεια του Β΄ Π.Π. και ισοπέδωσαν σχεδόν όλες τις γερμανικές πόλεις, σκοτώνοντας σκόπιμα πάνω από ένα εκατομμύριο αμάχους.

Ας μη βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε την Ρωσία ότι ενεργεί στην Ουκρανία χωρίς να λαμβάνει υπόψη τον άμαχο πληθυσμό, ας μην πιστεύουμε άκριτα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης που καθημερινά αναφέρουν για βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών και πολιτικών υποδομών. Η αξιολόγηση αυτών των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει υπό το πρίσμα ανταποκριτών που εξυπηρετούν την δυτική «κίτρινη» προπαγάνδα τύπου Bild Zeitung, New York Times ή του εγχώριου ΣΚΑΪ, θυμίζουμε ότι συχνά βομβαρδισμένα κτήρια σε αστικά κέντρα είναι βάσεις του αντάρτικου των πόλεων, στρατηγική που είναι το τελευταίο μέσο αντίστασης της κυβέρνησης του Ζελένσκι.

Θέλοντας να αξιολογήσουμε χωρίς προπαγανδιστικές παρωπίδες την εισβολή του ρωσικού στρατού, αν και κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει από απόσταση, μπορούμε να αναφερθούμε σε πράγματα για τα οποία δεν χωρά αμφιβολία.

Χωρίς αεροπορική κυριαρχία, ένας σύγχρονος πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί. Τουτέστιν, οι πρώτοι στόχοι στους σύγχρονους πολέμους είναι η αεράμυνα και η πολεμική αεροπορία του εχθρού. Ο ρωσικός στρατός τις πρώτες λίγες ημέρες της εισβολής εξάλειψε την ουκρανική αεράμυνα και την πολεμική αεροπορία, καθώς και όλα τα στρατιωτικά αεροδρόμια. Θυμίζουμε ότι έτσι έδρασαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στους πολέμους στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Λιβύη, για να αναφερθούμε μόνο σε μερικούς. Αλλά ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν σταμάτησαν στην εξάλειψη της αεράμυνας και της πολεμικής αεροπορίας των αντιπάλων τους. Βομβάρδισαν πολιτικές υποδομές, όπως παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και νερού (όποιος αμφιβάλλει ας ρωτήσει Σέρβους και λοιπούς), με αποτέλεσμα να υποφέρει από τις συνέπειες ο άμαχος πληθυσμός. Οι καταστροφές που υπέστη το Ιράκ στις υποδομές πόσιμου νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, χρειάστηκαν χρόνια για να υποκατασταθούν.

Προφανώς ο ρωσικός στρατός ακολουθεί διαφορετική προσέγγιση, στις τηλεοράσεις μας βλέπουμε ουκρανικές μεγάλες πόλεις πως φωτίζονται την νύχτα, ακόμη και «κίτρινοι» ανταποκριτές δεν αναφέρουν μεγάλες διακοπές ρεύματος ή έλλειψη πόσιμου νερού. Προφανώς οι Ρώσοι δεν βομβαρδίζουν πολιτικές υποδομές, αν αυτό μπορεί να αποφευχθεί στο πλαίσιο των πολεμικών τους επιχειρήσεων.

Τονίζουμε όμως ότι οι απώλειες αμάχων είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθούν. Εάν ένας στρατιωτικός στόχος, ένας επικοινωνιακός στόχος, μια αποθήκη πολεμικού υλικού βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή, τότε θα υπάρξουν θύματα μεταξύ των αμάχων. Ακόμη και ένα χτύπημα ακριβείας δεν μπορεί να περιορίσει τις παράπλευρες απώλειες, αν και οι Ρώσοι συνήθως προειδοποιούν τον ουκρανικό πληθυσμό πριν τις επιθέσεις σε αστικά κέντρα.
Δεν θυμόμαστε όμως το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ να έχουν προειδοποιήσει τον λαό του Βελιγραδίου, της Τρίπολης ή της Βαγδάτης ότι θα επιτεθούν σε κτήρια ή υποδομές στον αστικό ιστό.

Κάποιοι έχουν πολύ κοντή και ευκαιριακή μνήμη, σχολιάζοντας τα του πολέμου της Ουκρανίας. Την τελευταία τριακονταετία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δήλωναν πάντα ότι οι στόχοι των επιθετικών τους πολέμων ήταν να φέρουν την «δημοκρατία», την «ελευθερία», την «ευημερία» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στις χώρες που επιτέθηκαν.
Που έχουν επιτύχει αυτούς τους στόχους; Μήπως στο Κοσσυφοπέδιο, στο Ιράκ, στην Λιβύη, στο Αφγανιστάν; Φυσικά και όχι. Γιατί δεν τους πέτυχαν; Μα επειδή οι στόχοι δεν ήταν αυτοί που δηλώθηκαν στο πόπολο.

Οι στόχοι ήταν η επέκταση της γεωπολιτικής δύναμης των ΗΠΑ, η παράδοση του πλούτου αυτών των χωρών στα ολιγαρχικά συμφέροντα του βαθέος κράτους της Ουάσιγκτον, η περικύκλωση της Ρωσίας και Κίνας. Οι πόλεμοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ των τριάντα τελευταίων ετών πουθενά δεν οδήγησαν στην δημοκρατία, την ευημερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, πέτυχαν όμως τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς τους στόχους που είχαν τεθεί.

Ας εξετάσουμε όμως ποιοι είναι οι στόχοι της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η Ρωσία επιθυμεί να τερματιστεί η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ρωσικά σύνορα με αιχμή την Ουκρανία. Η Ρωσία δεν θέλει να προσαρτήσει περιοχές όπου ζουν άνθρωποι που δεν θέλουν να ανήκουν στο ρωσικό κράτος, αυτό θα ήταν αντιπαραγωγικό από την άποψη των ρωσικών στόχων, θα εμβάθυνε το ρήγμα μεταξύ των Ρώσων και Ουκρανών, δηλαδή θα ήταν αντίθετο από αυτό που θέλει να επιτύχει η Μόσχα. Βέβαια είναι σαφές ότι με μια πολεμική επιχείρηση στην Ουκρανία δεν μπορεί η Μόσχα να κερδίσει ή να διατηρήσει την φιλική διάθεση του ουκρανικού λαού, κάτι τέτοιο ισχύει μόνο για τις περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ρωσόφωνοι και Ρώσοι.

Είναι αληθές ότι ο Πούτιν είχε επανειλημμένα ισχυριστεί ότι δεν σχεδιάζει πόλεμο. Αλλά αυτό που πάντα αγνοούσαν οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης της Δύσης είναι οι κόκκινες γραμμές που είχε προηγουμένως χαράξει και τις είχε διατυπώσει δημοσίως. Ο Πούτιν επανειλημμένως είχε επισημάνει ότι θα χρησιμοποιήσει στρατιωτικο-τεχνικά μέσα εάν ο λαός του Ντονμπάς, στην πλειοψηφία Ρώσοι πολίτες, δεχόταν επίθεση.

Αλλά ακριβώς αυτή η κατάσταση συνέβη όταν τα στρατεύματα του Κιέβου εξαπέλυσαν στις 20.2.2022 επίθεση εναντίον των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ. Ομολογουμένως βομβαρδισμοί ρωσόφωνων περιοχών από τον ουκρανικό στρατό υπήρχαν τα τελευταία 8 χρόνια, όμως πλέον για την Μόσχα που περίμενε επί 8 χρόνια την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ που προέβλεπαν την αυτονομία του Ντονμπάς, το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι απομακρύνθηκαν από το Ντονμπάς στη Ρωσία για να προστατευθούν. Η Μόσχα ως αντίδραση αναγνώρισε τις δυο Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς και ο ρωσικός στρατός εισέβαλλε στην περιοχή, μια εισβολή που αρχικά προοριζόταν να προστατεύσει τον ρωσόφωνο πληθυσμό από την επίθεση του Κιέβου.

Η επέκταση της εισβολής σε ολόκληρο το ουκρανικό έδαφος είναι η ρωσική αντίδραση στην ομιλία του Ζελένσκι, κλασσική μαριονέτα της Δύσης και άνθρωπος που η ιστορία θα περιγράψει ως τον άνθρωπο που τοποθέτησε στην γκιλοτίνα την ουκρανική κρατική οντότητα, κατά την διάρκεια ομιλίας του στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Εκεί, παρουσία πολλών σημαντικών δυτικών ηγετών αμφισβήτησε την Συμφωνία της Βουδαπέστης σχετικά με την παραίτηση της Ουκρανίας από τον εξοπλισμό με πυρηνικά όπλα. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια των δυτικών ηγετών να τον επαναφέρουν στην τάξη. Προφανώς η ανακοίνωση του Ζελένσκι ήταν προσχεδιασμένη από τους εντολοδόχους του και ταίριαζε ως μέσο πίεσης κατά της Ρωσίας.

Η Μόσχα εξέλαβε την απειλή του Ζελένσκι και την σιωπή της Δύσης ως απειλή και ως εκ τούτου ευκαιρία για την επέκταση της στρατιωτικής της δράσης για να εξαλειφθούν οι προερχόμενοι από την Ουκρανία κίνδυνοι, σύμφωνα με την εκτίμηση των συμφερόντων της και των αρχών της. Η ρωσική κυβέρνηση διέβλεψε έναν άμεσο γεωπολιτικό κίνδυνο για την χώρα που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, η μη δράση της θα μπορούσε στο μέλλον να χαρακτηριστεί από τον ρωσικό λαό και την ιστορία ως παράδοση στον δυτικό ιμπεριαλισμό, στην μονοπωλιακή καπιταλιστική παγκόσμια τάξη.

Εν κατακλείδι: Η σημασία της Ουκρανίας για την αναγέννηση της Ρωσίας ως πλήρως ανεξάρτητης παγκόσμιας δύναμης έχει σαφώς καθιερωθεί από γενιές αγγλοσαξονικών γεωπολιτικών επιστημόνων, από τον ιδρυτή αυτής της επιστήμης Mackinder έως τον Brzezinski: Χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία δεν είναι αυτοκρατορία, αλλά με την Ουκρανία η Ρωσία είναι μια αυτοκρατορία. Αν αντί του όρου «αυτοκρατορία» βάλουμε τον «πόλο πολυπολικού κόσμου», σήμερα η έννοια αυτή θα ήταν πολύ πιο διαφανής.

Η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, υπό το πρίσμα της μεγάλης γεωπολιτικής εικόνας, επιστρέφει την Ευρώπη και γενικότερα την υφήλιο στον κόσμο των εθνών και των πολιτισμών, των θρησκειών, στον κόσμο της πραγματικότητας και της ελευθερίας από ένα ολοκληρωτικό φιλελεύθερο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Το «τέλος της ιστορίας», η θεωρία που στηρίζει ολόκληρη την ιδεολογία και πρακτική της παγκοσμιοποίησης και που εξακολουθεί η Δύση να καθοδηγείται από αυτήν με πρωταγωνιστές τους Τζορτζ Σόρος, Κλάους Σβαμπ, Μπιλ Γκέιτς, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, Μπιλ Κλίντον, Μπαράκ Ομπάμα, Τζο Μπάιντεν, αναβλήθηκε και πιθανότατα μετατίθεται ad Graecas Calendas.

Γ. Λιναρδής 

ΠΗΓΗ: istos.net.gr