Τα δειλά των εχθρών σας πλήθη καταφρονήσατε· την κόμην πάντα ο θρίαμβος στέφει των υπέρ πάτρης κινδυνευόντων

Τα δειλά των εχθρών σας πλήθη καταφρονήσατε· την κόμην πάντα ο θρίαμβος στέφει των υπέρ πάτρης κινδυνευόντων

Ανδρέας Κάλβος, Ωδή δεκάτη 

Ο Ωκεανός

α΄

Γη των θεών φροντίδα,Ελλάς ηρώων μητέρα,φίλη, γλυκεία πατρίδα μουνύκτα δουλείας σ’ εσκέπασε,5νύκτα αιώνων.

β΄

Ούτω εις το χάος αμέτρητοντων ουρανίων ερήμων,νυκτερινός εξάπλωσενέρεβος τα πλατέα10πένθιμα εμβόλια.

γ΄

Και εις την σκοτιάν βαθείαν,εις το απέραντον διάστημα,τα φώτα σιγαλέακινώνται των αστέρων15λελυπημένα.

δ΄

Εχάθηκαν οι πόλεις,εχάθηκαν τα δάση,κι η θάλασσα κοιμάταικαι τα βουνά· και ο θόρυβος20παύει των ζώντων.

ε΄

Εις τα φρικτά βασίλειαομοιάζει του θανάτουη φύσις όλη· εκείθενήχος ποτέ δεν έρχεται25ύμνων ή θρήνων.

ς΄

Αλλά των μακαρίωνστάβλων ιδού τα ηώακάγκελα οι Ώραι ανοίγουσιν,ιδού τα ακάμαντα άλογα30του Ηλίου εκβαίνουν.

ζ΄

Χρυσά, φλογώδη, καίουσιτους δρόμους του αέροςτα αμιλλητήρια πέταλα·τους ουρανούς φωτίζουσι35λάμπουσαι οι χαίται.

η΄

Τώρα εξανοίγει τ’ άνθηεις τον δροσώδη κόλποντης γης η αυγή· και φαίνονταιτώρα των φιλοπόνων40ανδρών τα έργα.

θ΄

Τα μυρισμένα χείλητης ημέρας φιλούσιτο αναπαυμένον μέτωποντης οικουμένης· φεύγουσιν45όνειρα, σκότος,

ι΄

Ύπνος, σιγή· και πάλιντα χωράφια, την θάλασσαν,τον αέρα γεμίζουσικαι τας πόλεις με κρότον,50ποίμνια και λύραι.

ια΄

Εις του σπηλαίου το στόμαιδού προβαίνει ο μέγαςλέων, τον φοβερόνλαιμόν τετριχωμένον55βρέμων τινάζει.

ιβ΄

Ο αετός αφήνειτους κρημνούς υψηλούς·κτυπάουσιν οι πτέρυγεςτα νέφη, και τον όλυμπον60η κλαγγή σχίζει.

ιγ΄

Έθλιψε την Ελλάδανύκτα πολλών αιώνων,νύκτα μακράς δουλείας,αισχύνη ανδρών, ή θέλημα65των αθανάτων.

ιδ΄

Η χώρα τότε εφαίνετοναός ηριπομένος,όπου οι ψαλμοί σιγάουσικαι του κισσού τα ατρέμητα70φύλλα κοιμώνται.

ιε΄

Ωσάν επί την άπειρονθάλασσαν των ονείρων,ολίγαι, απηλπισμέναιψυχαί νεκρών διαβαίνουσι75με δίχως βίαν·

ις΄

Ούτως από του Άθωνοςτα δένδρα, έως τους βράχουςτης Κυθήρας, κυλίουσατην άμαξαν βραδείαν,80ουρανοδρόμον·

ιζ΄

Η τρίμορφος Εκάτηεθεώρει τα πλοία,εις του Αιγαίου τους κόλπουςλάμνοντα αδόξως, φεύγοντα85διασκορπισμένα.

ιη΄

Συ τότε, ω λαμπροτάτηκόρη Διός, του κόσμουμόνη παρηγορία,την γην μου συ ενθυμήθηκες90ω Ελευθερία.

ιθ΄

Ήλθ’ η θεά· κατέβηεις τα παραθαλάσσιακλειτά της Χίου· τας χείραςάπλωσ’ ορθή, και κλαίουσα95λέγει τοιάδε·

κ΄

Ωκεανέ, πατέρατων χορών αθανάτων,άκουσον την φωνήν μου,και της ψυχής μου τέλεσον100τον μέγαν πόθον.

κα΄

Ένδοξον θρόνον είχονεις την Ελλάδα· τύραννοιπρο πολλού τον κρατούσι,σήμερον συ βοήθησον,105δώσ’ μου τον θρόνον.

κβ΄

Όταν τους ανοήτουςφεύγω θνητούς, με δέχονταιοι πατρικαί σου αγκάλαι·η ελπίς μου εις την αγάπην σου110στηρίζεται όλη.

κγ΄

Είπε· κι ευθύς επάνωεις τας ροάς εχύθητου Ωκεανού, φωτίζουσατα νώτα υγρά και θεία,115πρόφαντος λάμψις.

κδ΄

Αστράπτουσι τα κύματαως οι ουρανοί, και ανέφελος,ξάστερος φέγγει ο ήλιοςκαι τα πολλά νησία120δείχνει του Αιγαίου.

κε΄

Πρόσεχε τώρα· ως άνεμοςσφοδρός μέσα εις τα δάση,ο αλαλαγμός σηκώνεται·άκουε των πλεόντων125το έια μάλα.

κς΄

Σχισμένη υπό μυρίαςπρώρας αφρίζει η θάλασσα,τα πτερωμένα αδράχτιαελεύθερα εξαπλώνονται130εις τον αέρα.

κζ΄

Επί την λίμνην ούτωςαυγερινά πετάουσιτα πλήθη των μελίσσωνόταν γλυκύ του έαρος135φυσάει το πνεύμα·

κη΄

Επί την άμμον ούτωπεριπατούν οι λέοντεςζητούντες τα κοπάδια,την θέρμην των ονύχων140έαν αισθανθώσιν·

κθ΄

Ούτως εάν την δύναμινακούσουν των πτερύγωνοι αετοί, το κτύπηματων βροντών υπερήφανοι145καταφρονούσι.

λ΄

Πεφιλημένα θρέμματαΩκεανού, γενναίακαι της Ελλάδος γνήσιατέκνα, και πρωτοστάται150Ελευθερίας·

λα΄

Χαίρετε σεις καυχήματατων θαυμασίων (Σπετζίας,Ύδρας, Ψαρών) σκοπέλων,όπου ποτέ δεν άραξε155φόβος κινδύνου.

λβ΄

Κατευοδοίτε! —Ορμήσατετα συναγμένα πλοίαω ανδρείοι· σκορπίσατετον στόλον, κατακαύσατε160στόλον βαρβάρων.

λγ΄

Τα δειλά των εχθρών σαςπλήθη καταφρονήσατε·την κόμην πάντα ο θρίαμβοςστέφει των υπέρ πάτρης165κινδυνευόντων.

λδ΄

Ω επουράνιος χείρα!σε βλέπω κυβερνούσαντα τρομερά πηδάλια,και των ηρώων οι πρώραι170ιδού πετάουν.

λε΄

Ιδού κροτούν, συντρίβουσιτους πύργους θαλασσίουςεχθρών απείρων· σκάφη,ναύτας, ιστία, κατάρτια175η φλόγα τρώγει·

λς΄

Και καταπίνει η θάλασσατα λείψανα· την νίκηνύψωσ’, ω λύρα· αν ήρωεςδοξάζονται, το θείον180φιλεί τους ύμνους.

λζ΄

* Ωθωμανέ υπερήφανεπού είσαι; νέον στόλονφέρε, ω μωρέ, και σύναξε·νέαν δάφνην οι Έλληνες185θέλουν αρπάξειν.

*Η σημαία είναι του ελληνικού εθελοντικού σώματος που έλαβε μέρος στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1854

ΠΗΓΗ: thuebooks.gr