Το θέατρο των πολιτικών απατεώνων

Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου 2019 | www.xrisiavgi.com

Υπάρχει μια πασίγνωστη ρήση, η οποία αποδίδεται στους Κινέζους που λέει ότι «Μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις». Στην σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχουμε το φαινόμενο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το περιεχόμενο μιας ή περισσοτέρων φωτογραφιών να μπορεί να αποτελέσει «τροφή» για σκέψεις, σχολιασμούς, συμπεράσματα. Έτσι, λοιπόν, στο εγχώριο πολιτικό σύστημα του «Συνταγματικού τόξου» υπάρχει ένα βασικό χαρακτηριστικό το οποίο το ανατροφοδοτεί σε δύσκολες γι’ αυτό στιγμές και στερεώνει την επικυριαρχία του σε βάρος της Πατρίδας και του Λαού. Αρκετές φορές διαφεύγει της προσοχής των περισσότερων αναλύσεων, ακριβώς γιατί θεωρείται κάτι το συνηθισμένο. Πέρα από την αναμφίβολη παχυδερμία που διακατέχει αρκετούς παράγοντες του συστήματος και το ασύστολο ψέμα τους, το οποίο φτυαρίζουν και γεμίζει ολόκληρα καρότσια, είναι και η άνεση της χαλαρότητας.

Ιδού ορισμένα χαρακτηριστικά, σχετικά πρόσφατα, παραδείγματα: Ο Αλέξης Τσίπρας κινήθηκε, μέσα σε ένα διάστημα ολίγων ημερών, από τα «χάχανα» και τις χειραψίες με τον Σπύρο-Άδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη (κατά την επίσκεψη του Κινέζου προέδρου), στις «αλυσίδες» και το πέτσινο «μάγκικο» μπουφάν στην εφετινή πορεία του Πολυτεχνείου. Κι όλα αυτά με μια χαρακτηριστική άνεση χαλαρότητας. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τους δύο προαναφερθέντες «σκληρούς δεξιούς» και «αντικομμουνιστές» της ΝΔ. Ο «αντιαριστερός αγώνας» και οι κραυγές για τον «εθνικά επικίνδυνο» ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι πήγαν περίπατο και θα επανέλθουν ξανά στο προσκήνιο μόλις ξεκινήσει η επόμενη προεκλογική περίοδος, για να «τσιμπήσουν» πάλι στο «αγκίστρι» τους όσοι φέρθηκαν σαν «ψάρια» (και) σε αυτές τις εκλογές και ψήφισαν τόσο αυτούς όσο και την ΝΔ.

Έτσι έχουν τα πράγματα στον «πολιτισμένο» κόσμο του «Συνταγματικού τόξου». Μέσα στην Βουλή στήνουν θεατρικά σκηνικά, που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, αλλά όταν βρίσκονται από κοντά δείχνουν πόσο ίδιοι και όμοιοι είναι. Το τελευταίο, σχετικά, χρονικό διάστημα είδαμε και άλλα παρόμοια παραδείγματα. Όπως «το παιδί του λαού», ο τύπος που «νιώθει τον παλμό της εργατιάς» (κι ας μην έχει εργαστεί ο ίδιος ποτέ στην ζωή του, με την ουσιαστική έννοια του όρου, καθώς πρόκειται για ανεπάγγελτο και παιδί του κομματικού σωλήνα), ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, να ποζάρει άνετος, αραχτός στον καναπέ του Περισσού και χαμογελαστός (κάτω από το άγρυπνο «ταξικό» βλέμμα του Λένιν) με την κατεξοχήν εκπρόσωπο της μεγαλοαστικής τάξης και κεφαλαιοκρατίας στην Χώρα μας, την Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία στον ίδιο άνετο-χαλαρό ρυθμό κι αυτή ίσως λίγη ώρα νωρίτερα να ρούφαγε τον καπουτσίνο της με άλλα εξίσου πλαστικοποιημένα μέλη της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ.

Επιβάλλεται, βεβαίως, να μην ξεχάσουμε και τον «σφίχτερμαν» της κακιάς ώρας, τον Μίστερ «ουάου…», τον «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες», Γιάν(ν)η Βαρουφάκη (ή Μπαρουφάκη), ο οποίος αφού συναντήθηκε και αυτός με την Αγγελοπούλου ίσως αργότερα να πέρασε «επαναστατικά» την υπόλοιπη μέρα του, πηγαίνοντας με την μηχανή και το τζάκετ του για βλήτα στα Εξάρχεια…

Φαίνεται ότι στην «δημοκρατία» μας και τον «πλουραλισμό» της χωράνε όλοι (εκτός βεβαίως από τους «κακούς» Εθνικιστές, Χρυσαυγίτες κτλ.), ενώ το σύγχρονο savoir vivre και savoir faire (όπως θα έλεγε και ο Χρήστος Ζαμπούνης) της ντόπιας πολιτικής σκηνής επιβάλλει ο εκάστοτε «σταρ» να πρωταγωνιστεί το ίδιο πειστικά σε πολλά και διαφορετικά περιβάλλοντα. Είτε στο Χίλτον, είτε στον Περισσό, είτε σε μια «εναλλακτική» ταβέρνα στα Εξάρχεια, ο «σταρ» πρέπει να είναι εξίσου πειστικός και προσαρμοστικός αν θέλει να διαπρέψει με αξιώσεις στον ρόλο του ντόπιου φύλαρχου-τοποτηρητή στην πολιτική-θεατρική σκηνή της μπανανίας-αποικίας Ελλάδας.

Έχουμε περάσει πλέον σε ένα άλλο επίπεδο, χωρίς σκέψη και δίχως προβληματισμούς για τυχόν συμβολισμούς ή συνειρμούς και το τι δύναται να σηματοδοτεί, ιδεολογικά ή πολιτικά, μια πόζα ή μια φωτογραφία. Η γεμάτη χαμόγελα συνάντηση του Κουτσούμπα με την Αγγελοπούλου νομιμοποιεί, συν τοις άλλοις, πολιτικά και την συμμετοχή της στην επιτροπή για την Εθνεγερσία του 1821, ενώ λίγο μετά, με το γνωστό θράσος που διακατέχει τόσο τον ίδιο όσο και το σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ, ήταν πολύ πιθανόν να ετοιμαζόταν να κάνει, για πολλοστή φορά, καταγγελία «ενάντια στα μονοπώλια της αστικής τάξης», όπως βεβαίως και να κατήγγειλε ότι «οι Χρυσαυγίτες είναι μίσθαρνα όργανα του κεφαλαίου και τσιράκια της μπουρζουαζίας»…

Η άλλη, πιο κυρίαρχη, πολιτική εκδοχή της αριστεράς, σε ροζ φόντο, ο ΣΥΡΙΖΑ, φερόταν επί 4,5 χρόνια ως «το παιδί για τα θελήματα» των ΗΠΑ και αφού ξαναήρθε στην αντιπολίτευση σκέφτηκε ότι μπορεί να «ξεχαρμανιάσει» κάνοντας μια γρήγορη περατζάδα στην πορεία του Πολυτεχνείου, φωνάζοντας «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι»… Όσο για την δεξιά πλευρά των πραγμάτων, εκτός από τους τσαρλατάνους της ΝΔ, για τους οποίους μιλήσαμε νωρίτερα, υπάρχουν και οι νεόκοποι θεατρίνοι του μορφώματος του Βελόπουλου, οι οποίοι αφού κοροϊδέψανε αρκετούς αγνούς, αλλά ανώριμους πολιτικά, Έλληνες ώστε να τους ψηφίσουν, έβγαλαν μία ανακοίνωση για το Πολυτεχνείο που θα την ζήλευαν και οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς…

Για το εγχώριο σύστημα η πολιτική δεν είναι η πρακτική εφαρμογή της υπεράσπισης των Εθνικών και Λαϊκών συμφερόντων, αλλά η αποθέωση και η εξυπηρέτηση του χαμαιλεοντισμού. Όταν «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ποιος είναι τόσο «αντιδημοκράτης» και «φασίστας» για να χαλάσει αυτήν ακριβώς την «ωραία ατμόσφαιρα» στην συνάντηση με τον Κινέζο πρόεδρο, τον πρέσβη των ΗΠΑ ή την «Lady G.» της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας;

Επομένως, όσοι παραμείναμε ξύπνιοι την νύχτα της μεγάλης παρακμής, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι στον διεφθαρμένο κόσμο της μεταπολίτευσης δεν υπάρχουν, επί της ουσίας, «αριστεροί ή δεξιοί», «καλοί και κακοί», «έντιμοι και ανέντιμοι», «αδιάφθοροι και διεφθαρμένοι». Πέρα και πάνω από τέτοιους ψευδεπίγραφους ιδεολογικούς χαρακτηρισμούς υπάρχει η κοινή πολιτική τους ιδιότητα στο «Συνταγματικό τόξο», η κοινή προσήλωσή τους προς το καθεστώς της εθνικής προδοσίας, της λαϊκής εκμετάλλευσης και της ηθικής σαπίλας. Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν το ίδιο με Εμάς, αλλά και Εμείς δεν πρέπει ποτέ να καταντήσουμε σαν αυτούς…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ