Στον κήπο ενός μοναστηριού

Ως τα μέσα του 19ου αιώνα, ένα από τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα στη Βιολογία ήταν η φύση των κληρονομικών καταθέσεων των γονέων και ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται, ώστε να εκδηλώνονται τα κληρονομικά χαρακτηριστικά στους απογόνους. Η κυρίαρχη αντίληψη που επικρατούσε ήταν ότι οι κληρονομικές καταθέσεις αναμειγνύονται κατά τη δημιουργία του απογόνου, όπως ακριβώς αναμειγνύονται δύο υγρά διαφορετικού χρώματος, προκειμένου να προκύψει το μείγμα τους. Επίσης, κοινό χαρακτηριστικό των θεωριών κληρονομικότητας που είχαν ως τότε προταθεί, ήταν ότι αποτελούσαν κυρίως προϊόντα παρατήρησης παρά πειραματισμού. 

Η λύση του προβλήματος έπρεπε να περιμένει την έλευση ενός ιδιοφυούς μοναχού, του Gregor Mendel, ο οποίος αποπειράθηκε να την αναζητήσει διεξάγοντας μια σειρά πειραμάτων στον κήπο του μοναστηριού του.

Με τα πειράματα αυτά, ο Mendel απέδειξε ότι οι κληρονομικές καταθέσεις των γονέων (ό,τι δηλαδή σήμερα ονομάζουμε γονίδια) έχουν ακατάτμητη σωματιδιακή υπόσταση και δεν συμπεριφέρονται ως υγρά, τα οποία χάνουν την ταυτότητά τους, αναμειγνυόμενα κατά τη δημιουργία των απογόνων. Επίσης, απέδειξε ότι οι κληρονομικές καταθέσεις μεταβιβάζονται ακολουθώντας καθορισμένα μαθηματικά πρότυπα, τα οποία προσδιόρισε και εξέφρασε στους νόμους της κληρονομικότητας.

Ίσως, θυμόμαστε τον Mendel κυρίως από τους νόμους αυτούς. Όμως, εξίσου σημαντική με τους νόμους του είναι και η μεθοδολογία που μας παρέδωσε. Αυτή λοιπόν η μεθοδολογία εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και να αξιοποιείται και σήμερα για ερευνητικούς σκοπούς αλλά και σε πολλές εφαρμογές, από τη βελτίωση των φυτικών και ζωικών ποικιλιών που χρησιμοποιούμε ως την πρόβλεψη και θεραπεία νοσημάτων. Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να γνωρίσουμε τη ζωή και το έργο του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ