Να λυπάστε το έθνος…

«Να λυπάστε το έθνος που φορεί ενδύματα τα οποία δεν υφαίνει, που τρώει ψωμί όχι από τη σοδειά του, που πίνει κρασί όχι από το πατητήρι του. Το έθνος, να λυπάστε, που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο στην πομπή της κηδείας, που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες στα ερείπιά του και που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους» [Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931): «Ο Κήπος του Προφήτη» (1923)].