H προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών

Άρθρο από την εφημερίδα "Χρυσή Αυγή"

Το ζήτημα των σχέσεων με το κρατίδιο των Σκοπίων και της ονοματοδοσίας του δεν είναι μόνο ένα ιστορικής υφής Εθνικό και Πολιτισμικό θέμα, αλλά και ένα σύγχρονο γεωπολιτικό ζήτημα με αρκετούς παράγοντες. 
Σε αυτό ακριβώς το σύγχρονο γεωπολιτικό ζήτημα είναι που υπεισέρχονται το παρελθόν, ως ιστορική, γεωγραφική και εθνολογική πραγματικότητα, καθώς και οι αναπαραστάσεις του, για να χαρακτηρίσουν τις επιλογές των παικτών (ισχυρών ή υποτελών) της γεωπολιτικής σκακιέρας. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, λόγω της πλήρους υποταγής του στις επιθυμίες των ΗΠΑ (ως «αντάλλαγμα» για το «Σχέδιο Μάρσαλ» και την λοιπή συμβολή τους στην καταπολέμηση των εγχώριων ανδρείκελων της, εξίσου ιμπεριαλιστικής, Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο 1946-49), αποδέχθηκε το όνομα «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», ως «ομόσπονδη δημοκρατία» της Γιουγκοσλαβίας, την εποχή της σύστασής της, αποτέλεσμα των επεκτατικών βλέψεων του Τίτο (θεωρία της ύπαρξης «μακεδονικής εθνότητας») και της επιδίωξης των αμερικανών για προσεταιρισμό του, μετά την «έξοδό του» από το άρμα των σοβιετικών.

Το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης», που συστηματικά καλλιεργήθηκε από σκοπιανούς κύκλους, αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό των ανοιχτών αλυτρωτικών βλέψεων, θεσμοθετημένων, ιδεολογικών, συμβολικών και ρητορικών του νεοσύστατου γειτονικού κρατιδίου, χωρίς όμως κανένα υπαρκτό εθνολογικό έρεισμα. Με την παραχάραξη της ιστορίας και την χρήση της στα πλαίσια του ανυπόστατου αλυτρωτισμού, οι σκοπιανοί οικοδόμησαν μια «εθνική ταυτότητα», ψευδεπίγραφη κι αυτή σε σχέση με την εθνολογική τους σύσταση, θεωρούμενη ως «αναφαίρετο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού στο πλαίσιο της αυτοδιάθεσης».

Αντίστροφα, η εθελόδουλη εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ του «Συνταγματικού τόξου» υποστηρίζει ότι η αναφορά σε «κράτος των Σκοπίων» είναι… προσβλητική ως όνομα για τους γείτονες. Λες και δεν υπάρχουν περιπτώσεις χωρών, όπως π.χ. το Μεξικό, η Αλγερία, η Τυνησία κ.α., που έχουν το ίδιο ή παραπλήσιο όνομα για την πρωτεύουσα και το ίδιο το κράτος τους. Το κρατικό όνομα «Βόρεια Μακεδονία», την στιγμή που δεν υπάρχει αντίστοιχο κρατικό, ούτε γεωγραφικό άλλωστε, «Νότια Μακεδονία», ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για διεκδικήσεις του Ελληνικού εδάφους της Μακεδονίας και τον διαμελισμό της κρατικής μας υπόστασης από αλλότριες δυνάμεις. Το «επιχείρημα» των υποστηρικτών της συμφωνίας των Πρεσπών περί «ανυπόστατου, φανταστικού κινδύνου, κατά της ισχυρής Ελλάδας» παραγνωρίζει (σκόπιμα;) δύο παράγοντες:

α) Η θέση της Ελλάδας έχει ήδη υποβαθμιστεί και υπονομευθεί τόσο μέσα από την πολιτική των ΗΠΑ, οι οποίες φαίνεται πως συγκλίνουν στις επιδιώξεις ανακατατάξεων στα Βαλκάνια, όσο και από την μόνιμα υποτελή στάση των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων στον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα. Άλλωστε, η διείσδυση των ΗΠΑ στο κρατίδιο των Σκοπίων του προσδίδουν μια δυναμική ισχύος που δεν αντανακλάται στο μέγεθος της σημερινής έκτασης του ανομοιογενούς πληθυσμού του.

β) Η αναγνώριση στην συμφωνία των Πρεσπών της μακεδονικής ιθαγένειας/εθνικότητας και γλώσσας δείχνει ανάγλυφα ότι το «Βόρεια» αποτελεί, επί της ουσίας, ένα λεπτό φύλο συκής.

«Εάν υπάρχει μια Βόρεια Μακεδονία, τότε θα υπάρχει και μια Νότια, γεγονός που εγείρει το ερώτημα αν αυτές οι δύο περιοχές θα πρέπει μια μέρα να ενωθούν σε μια», σχολιάζει ενδεικτικά ο Stefan Troebst, Γερμανός καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, σε δημοσίευμα της Ελβετικής ιστοσελίδας Blick με αφορμή την Συμφωνία των Πρεσπών και προτού διεξαχθεί το δημοψήφισμα στα Σκόπια.

Επομένως, η κατάπτυστη αυτή συμφωνία αποτελεί την κατάληξη μιας σειράς πλήρως αδιαφανών διαδικασιών, χωρίς καμία λαϊκή – νομιμοποιητική διαδικασία, δημοψηφισματικού χαρακτήρα και υπογράφτηκε από το θλιβερό δίδυμο Τσίπρα – Κοτζιά καθ’ υπαγόρευση των πατρώνων τους, την κυριαρχία των οποίων βιώνουμε με τον πλέον ακραίο τρόπο την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία. Μια συμφωνία, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί, όπως προβάλλεται από την νυν κυβέρνηση, «επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος», αλλά σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση οδηγεί στην κυοφορία διόγκωσης και διεύρυνσής του, καθώς σφραγίζει την κορύφωση των αντεθνικών και αντιλαϊκών επιλογών μιας εθνομηδενιστικής κυβέρνησης αδίστακτων και ανάλγητων πολιτικών απατεώνων, που από «το σκίσιμο των μνημονίων» κατέληξε (και) στην δική της υπογραφή για την ολοκληρωτική υποτέλεια και αποικιοποίηση της Χώρας μας, με την συμβολή της στην δημιουργία του δικού της (και χειρότερου μέχρι στιγμής) Μνημονίου και από το περιβόητο «Go Back, Madame Merkel» στην πανηγυρική υποδοχή της μετά βαΐων και κλάδων.

Όπως, λοιπόν, η εγχώρια σφραγίδα της μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο και προϊόν στυγνής εκμετάλλευσης έφερε (και) την δική της συμβολή υποδούλωσης, έτσι και τώρα η τωρινή «ελληνική» κυβέρνηση καμαρώνει(!) για την δική της αποφασιστική συμβολή στην σφραγίδα για το όνομα «Δημοκρατία της (Βόρειας) Μακεδονίας». Η προδοτική και παρακμιακή αυτή πραγματικότητα, η οποία έγινε ξεκάθαρα αντιληπτή ως προς το αληθές περιεχόμενό της από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, αντιμετωπίστηκε εντελώς αρνητικά μέσα από την λαοθάλασσα των δύο Συλλαλητηρίων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και τις συνεχείς δημοσκοπήσεις, δείχνοντας έτσι το Εθνικά Απαραίτητο της μη υλοποίησής της. Ταυτόχρονα, ξεδίπλωσε και τον δρόμο – αφετηρία της Εθνικής Αφύπνισης και Εγρήγορσης που απαιτείται σε όλους τους τομείς για την Ανόρθωση και την Επιβίωση της Πατρίδας και του Λαού. Έναν δρόμο – αφετηρία στον οποίο βαδίζει, με τις αναπόφευκτα κακοτράχαλες δυσκολίες της Αρετής, με Σύνεση και Συνέπεια και το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ