Εθνικιστής ή πατριώτης (Α΄ μέρος)

Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2018 - 09:00http://www.xryshaygh.com

Έχουμε αναφερθεί συχνά σε αυτό το θέμα, αλλά οι πολιτικές συνθήκες των ημερών στην Πατρίδα μας, κάνουν απαραίτητη μιαν ακόμη αναφορά σε αυτό το «δίλλημα» Εθνικιστής ή Πατριώτης. Είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο, διότι υπάρχει συνεχής προσπάθεια δυσφήμησης του Εθνικισμού.

Όλα ξεκινούν από την αφελή, ναι αφελή, διάθεση των Εθνικιστών να παίρνουν ως δεδομένο, πως επειδή εμείς είμαστε ειλικρινείς, το ίδιο ισχύει και για τους εχθρούς μας. Επειδή λοιπόν εμείς είμαστε φιλοπάτριδες, αυτόματα θεωρούμε ότι το ίδιο θα είναι και κάθε ένας που δηλώνει Πατριώτης.
Στην λέξη πατριωτισμός προσπαθούν κάποιοι να αποδώσουν το προφίλ της καλής συμπεριφοράς ενός πολίτη απέναντι στις αστικές υποχρεώσεις του στο κράτος, στο οποίο ζει, στρεβλώνοντας όμως έτσι, την έννοια του όρου. Ως λέξη είναι σχετικά νέα στην Ελληνική γλώσσα και αποτελεί αντιδάνειο της Ελληνογενούς γαλλικής λέξεως patriotisme, η μεταφορά της οποίας έγινε το 1790 και ως εκ τούτου κάλλιστα μπορεί να την συσχετίσει κάποιος με την Γαλλική Επανάσταση, η οποία δημιούργησε το λαϊκό κράτος, το άθεο κράτος ή εάν θέλετε, όπως διαφορετικά το αποκαλούν, το κοσμικό κράτος.
Βεβαίως και η λέξη εθνικισμός αποτελεί και αυτή σχετικά νέα λέξη εις την Ελληνική γλώσσα, αλλά από την ομηρική ακόμη εποχή, στην Ιλιάδα στην Ραψωδία Λ-724, ο Όμηρος χρησιμοποιεί την έκφραση “έθνεα πεζών”, αναφερόμενος σε ανθρώπους με κοινή καταγωγή, γλώσσα και συνήθειες, όπως μαρτυρεί. Για να προχωρήσουμε όμως στην ανάλυση, πρέπει να τοποθετήσουμε στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα τις έννοιες, εθνικισμό και πατριωτισμό.
Ο Εθνικισμός, δεν είναι απλά πολιτική τοποθέτηση, δεν είναι απλά μια πολιτική παράταξη, δεν είναι απλά, μια πολιτική ιδεολογία. Θα αποδείξουμε παρακάτω, ότι ο Εθνικισμός είναι μια κοσμοθεώρηση, ένας τρόπος ζωής τόσο ολοκληρωμένος, όπως μια τέλεια σφαίρα. Ο Εθνικισμός με την έννοια πολιτικής πρακτικής, δεν είναι παρά μια πτυχή αυτής της κοσμοθεωρίας. Η πρακτική έκφανση της ιδεολογίας.
Υπό αυτό το πρίσμα, αφού δηλαδή ο πολιτικός εθνικισμός αποτελεί έναν από τους  βραχίονες, μιας βαθυστόχαστης και ιστορικά μετουσιωμένης κοσμοθεωρίας, με την έννοια αυτή, ο εθνικισμός είναι και η πληρέστερη πολιτική ιδεολογία, σε σχέση με κάθε άλλη.
Για να ψηλαφίσουμε λοιπόν τον πολιτικό χάρτη των ημερών μας, αφού σε αυτόν καλούμαστε να ενεργήσουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε από παλαιότερα.
Ας δούμε λοιπόν, τι ήταν ο «ψυχρός πόλεμος»; Και αναφέρομαι σε αυτόν, διότι από τον Ψυχρό πόλεμο έχει σχηματιστεί η πολιτική εικόνα των ημερών μας.
Οι περισσότεροι θα πουν χωρίς να είναι λάθος, πως ήταν ο διαχωρισμός των χωρών στις σφαίρες επιρροής, του σοσιαλισμού (κομμουνισμού) και του καπιταλισμού. Άλλοι θα πουν, πάλι χωρίς να είναι λάθος, πως όταν οι κομμουνιστικές χώρες γιγαντώθηκαν σε στρατιωτική ισχύ και δημιούργησαν μια ισχυρή συμμαχία, ενώθηκαν απέναντί τους οι χώρες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.Κι άλλες ερμηνείες μπορούν να δοθούν, πάλι χωρίς να είναι απαραίτητα λάθος.
Όμως, όταν κάτι δεν είναι λάθος, δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι και αλήθεια.
Έτσι βέβαια, και η αλήθεια για τον Ψυχρό Πόλεμο, δεν είναι τελικά τίποτε από τα παραπάνω. Στον Β’ ΠΠ νίκησαν οι δυνάμεις των συμμάχων. Και ποιοι ήταν αυτοί οι σύμμαχοι; Μα οι εχθροί του Ψυχρού Πολέμου!  Στην διάρκεια του Β’ ΠΠ ενώθηκαν κομμουνιστές και καπιταλιστές εναντίον του κοινού εχθρού, του εθνικισμού. Ενώθηκαν πράγματι όμως; Ήσαν άραγε ποτέ χωρισμένοι για να ενωθούν;
Εμείς οι Εθνικιστές λέμε όχι. Ήταν, είναι και θα είναι, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και το νόμισμα αυτό το έχουν σχεδιάσει, κόψει, και χρησιμοποιούν σαν εργαλείο, οι όντως δαιμόνιοι Σιωνιστές.
Ο σοσιαλιστικός διεθνισμός είναι η αριστερή όψη του νομίσματος, του οποίου δεξιά όψη είναι ο φιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός. Για τον πρώτο, είναι ο εργάτης που δεν έχει πατρίδα, για τον δεύτερο, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Και για τους δύο οι θεμελιακές αξίες είναι οικονομικές και για τους δύο η απαλλοτρίωση της πατρίδας προέχει.
Γι’ αυτό αποτελούν από τον Μεσοπόλεμο συγκοινωνούντα δοχεία και η μετάπτωση του ενός στον άλλο είναι ζήτημα της εκάστοτε ιστορικής συγκυρίας.Η απλή αυτή παρατήρηση εξηγεί και την ευκολία με την οποία οι παντός είδους αριστεροί διεθνιστές μεταλλάχθηκαν «εν μιά νυκτί» σε κοσμοπολίτες, ένθερμους ζηλωτές της παγκοσμιοποίησης, την οποία και αντιλαμβάνονται ως την αναπότρεπτη αλήθεια των ημερών μας.
Φραγμός στην κόκκινη ή στην ροζ αριστερά και στην γκρίζα δεξιά του πολυπολιτισμικού τοπίου στέκεται ο Εθνικισμός, που αποκαθιστά την Πατρίδα στο επίκεντρο των ιστορικών και πολιτιστικών αξιών.
Ο εργάτης και το κεφάλαιο, πριν από όλα ανήκουν στο Έθνος τους και στη γη τους, δηλαδή στην Πατρίδα τους. Μέσω του Έθνους αποκτούν πολιτιστική ταυτότητα, μέσω της Πατρίδας αποκτούν ιστορικό πρόσωπο. Το ΑΙΜΑ του Έθνους που κυλάει στο κορμί της Λαϊκής Κοινότητας και η ΓΗ της Πατρίδας θεμελιώνουν στέρεα το οικοδόμημα της Εθνικιστικής Λαϊκής Πολιτείας.
Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο λοιπόν, η ίδρυση ενός Ψυχρού Μετώπου, η υλοποίηση ενός Ψυχρού Πολέμου, ήταν και η ασφαλέστερη μέθοδος, να συνεχιστεί το κυνήγι του Εθνικισμού.
Έτσι,

• με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο οι δυτικοί
• και με πρόσχημα την καπιταλιστική διαφθορά οι ανατολικοί,

συνέχισαν να λειτουργούν αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και παραπλανητικά, βυθίζοντας τις χώρες τους σε ένα πολιτικό, κοινωνικό και τελικά ανθρωπιστικό αδιέξοδο.
Σημείο σύνδεσης των δυο καθεστώτων, το χρήμα. Υπηρέτες και οι δύο του διεθνούς σιωνιστικού κεφαλαίου, ο καθένας με τον τρόπο του. Είναι χαρακτηριστικό καυστικό και εύστοχο ένα λαϊκό ανέκδοτο, που κυκλοφορούσε στην πρώην Ανατολική Γερμανία, μετά την ένωση της, με την Δυτική Γερμανία:
Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, καταλάβαμε, ότι όλα αυτά που μας έλεγαν οι κομισάριοι για το σοσιαλισμό ήταν ψέματα αλλά και όλα εκείνα που μας έλεγαν για τον καπιταλισμό ήταν αλήθεια…
Είναι πλέον κοινός τόπος,

• ότι οι κομμουνιστικές κοινωνίες δημιούργησαν σκλαβωμένους ανθρώπους,
• οι καπιταλιστικές κοινωνίες δημιούργησαν καταπιεσμένους και δέσμιους ανθρώπους
• και κάθε ενδιάμεση κατάσταση δημιούργησε κοινωνικά αδιέξοδα που οδηγούσαν σχεδόν μαζικά τους ανθρώπους στην κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες.

Άρα λοιπόν που βρισκόμαστε; Δεν υπάρχει λύση; Ο πολιτισμός άγγιξε τα όριά του; Μετά από χιλιάδες χρόνια καλλιέργειας ο άνθρωπος χτύπησε με δύναμη πάνω σε ένα τοίχο; Η περιπέτεια του ανθρώπου μέσα από την ιστορία φτάνει σε ένα αδιέξοδο;
Θα ζούμε πλέον για να καταναλώνουμε και τελικά θα πεθαίνουμε; Θα οριοθετείται η ύπαρξή μας από το διαθέσιμο εισόδημά μας και την αγοραστική μας δύναμη;
Βεβαίως, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι όλα μια παραίσθηση, δημιουργημένη από το Μεγάλο Παράσιτο της Ανθρωπότητας. Την Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη των Διεθνών Επικυριάρχων. Χτισμένη με ευφυΐα και μαεστρία, είναι αλήθεια, αλλά παραίσθηση.
Αυτή η παραίσθηση θέλει να κρύψει από τον κόσμο ότι και οι δύο ή τρεις πολιτικές λύσεις που προτείνονται από το σύστημα είναι μόνο σε ωφέλεια του Σιωνισμού. Δεν τους νοιάζει ποια θα επιλεχθεί, αρκεί να είναι μία από αυτές.
Είναι μια κλασική τεχνική των πωλήσεων, αυτή. Να προσφέρεις τρεις επιλογές στον πελάτη, τέτοιες όμως που όποια και να διαλέξει εσύ να κερδίζεις. Δημιουργείς έτσι την ψευδαίσθηση της επιλογής ενώ κατευθύνεις τον πελάτη προς δικό σου κέρδος.
Έτσι και εδώ. «Δημοκρατία» θα αγοράσετε. Είτε Λαϊκή (κομμουνιστική) είτε Δυτική (πλουτοκρατική - καπιταλιστική) είτε του τρίτου δρόμου (σοσιαλιστική). Σε κάθε περίπτωση παραμένετε μέσα στο μαντρί του Σιωνισμού.
Αυτό είναι το πλαίσιο, μέσα στο οποίο υπάρχει ο πολιτικός πολιτισμός του 20^ου και 21^ου αιώνα. Ναι, με κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες αλλά αυτό είναι το βασικό πλαίσιο. Πάνω σε αυτή την πολιτική σκακιέρα, πρέπει να τοποθετήσουμε και τον Εθνικισμό. Που λοιπόν τοποθετείται στην σκακιέρα το πιόνι του Εθνικισμού;
Πουθενά! Ο Εθνικισμός δεν είναι μια εναλλακτική πρόταση.
Ο Εθνικισμός δεν είναι ίσης δυναμικής, δεν έχει ίδιους στόχους, δεν έχει φυσικά ίδιες ρίζες με τα υπόλοιπα. Ο Εθνικισμός ρίχνει μια δυνατή γροθιά στο τραπέζι και ανατρέπει όλη την σκακιέρα. Έχει μήπως, καμία σημασία αν χτυπά με την αριστερή ή την δεξιά γροθιά; Καμία, γιατί ο Εθνικισμός δεν μπορεί να περιορίσει την ιδεολογική του ευρύτητα με όρους αστικής ή μικροαστικής ή μπολσεβίκικης πρακτικής.
Ο Εθνικισμός είναι υπεράνω όλων αυτών των πολιτικών συστημάτων, απεχθάνεται την κομματικοποίηση της ζωής και ενεργεί μόνο κι αποκλειστικά προς όφελος του Έθνους.
Τιμά και σέβεται την παράδοση, γιατί είναι το σύνολο των πτυχών του ωραίου και του αγαθού που παρουσιάστηκαν κι αποκαλύφθηκαν στην ιστορική διαδρομή. Διαφυλάττει τις παραδόσεις και επειδή είναι εμπειριοκράτης. Εξετάζει αναλύει τις εμπειρίες και δεν εθελοτυφλεί, αλλά αποδέχεται ότι λειτουργεί και απορρίπτει ότι αποτυγχάνει. Παράλληλα στηριγμένος στην παράδοση αναζητά  την νέα δημιουργία, την συνέχεια, την αδιάκοπη εξέλιξη. Γι’ αυτό ο Εθνικισμός δεν μπορεί ποτέ να είναι ριζοσπαστικός.
Δεν μπορεί ποτέ να είναι ριζοσπαστικός επειδή είναι ξεκάθαρα επαναστατικός. Καθότι «επανάσταση» σημαίνει ξαναστήνω κάτι στα πόδια του. Προφανώς αυτό το κάτι που γκρέμισαν οι φαύλοι και οι ανίκανοι.
Ο Εθνικισμός είναι λοιπόν η μόνη απόλυτη και πραγματική επανάσταση. Οι δεξιές και αριστερές λύσεις που δήθεν πολεμούν η μια την άλλη, είναι απλά θέατρο δύο συνεταίρων που διαιωνίζουν την κυριαρχία των διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων αντεθνικών και αντιλαϊκών δυνάμεων.
Και όπως είπαμε, ο Εθνικισμός είναι υπεράνω αυτών πολιτικών συστημάτων. Και όχι μόνο είναι υπεράνω, αλλά σε κάθε έκφανσή του, σε κάθε ανάσα του, τους ξεσκεπάζει. Αποδεικνύει έμπρακτα, ότι όλα αυτές οι πολιτικές, αδιαφορούν για την ευημερία του ανθρώπου, ή μάλλον όχι, δεν αδιαφορούν.
Λειτουργούν επίτηδες αντίθετα προς την ευημερία των λαών. Χρησιμοποιούν τον άνθρωπο ως καύσιμο για τον πλουτισμό

• των ολιγαρχιών του διεθνούς κεφαλαίου,
• των κομματικών στελεχών
• και για την παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος.

Στοχεύουν σε αμόρφωτους, δυστυχείς, διεφθαρμένους μαζανθρώπους, των οποίων η αμάθεια και τα πάθη τους καθιστούν ευκολοδιαχείριστους και των οποίων χειραγωγούν την ελπίδα για καλύτερη ζωή και απομυζούν την δημιουργική ικμάδα, μέχρι θανάτου.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους ο Εθνικισμός είναι εχθρός του Συστήματος. Ο μόνος εχθρός. Γι αυτό και δαιμονοποιείται, γι αυτό και διώκεται, γι αυτό και τυλίγεται με ψέματα και ανακρίβειες.
Ως Εθνικιστές Επαναστάτες, είμαστε αμείλικτοι πολέμιοι κάθε αστικής ερμηνείας του πατριωτισμού και οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε σθεναρά στην όποια διαστρεβλωμένη οπτική του. Ο δικός μας Πατριωτισμός είναι πάνω απ’ όλα Στάση Ζωής και Αίσθημα Ευθύνης, είναι Μαχητικός και Αντικαθεστωτικός.
 Είναι εθνοφυλετικά συνειδητοποιημένος Πατριωτισμός, δηλαδή είναι αναπόσπαστα δεμένος με την φυλετική αντίληψη της ανθρωπότητας, είναι δηλαδή, Εθνικισμός.
Βλέπετε, στο κέντρο του πυρήνα της κοσμοθεωρίας μας, είναι η προστασία της Φυλής (Αίμα) και η προσωπική προσφορά και φροντίδα, στην κοινότητα και στις Ιδέες (Τιμή).
Για αυτό λοιπόν και: Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή
Πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα, πρέπει να δούμε και τι διδάσκει για τον Εθνικισμό το καθεστώς. Προσπαθώντας να επιβάλλει την δική του αλήθεια, καθοδηγεί την πληροφορία και διαχύει το προπαγανδιστικό του δηλητήριο, προσπαθώντας να αποκολλήσει τις έννοιες Πατριωτισμού και Εθνικισμού, κρατώντας μόνο τον αστικό πατριωτισμό.
Έτσι, διαβάζουμε στο λεξικό του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης:

• πατριώτης: αυτός που έχει κοινό τόπο καταγωγής (χώρα, περιοχή, πόλη, χωριό) με κπ.• συμπατριώτης, συμπολίτης, συγχωριανός.

• εθνικιστής: αυτός που είναι τόσο απόλυτα αφοσιωμένος στα δικά του εθνικά ιδεώδη και αγωνίζεται με τόσο πάθος και φανατισμό για την επικράτησή τους, ώστε να εκδηλώνει μια συμπεριφορά περιφρόνησης και εχθρότητας προς άλλα έθνη• (πρβ. σοβινιστής, υπερπατριώτης, βίαιες εκδηλώσεις φανατικών εθνικιστών σε βάρος της μειονότητας).

Είναι όμως ψέμα ότι ο Εθνικισμός είναι εχθρός της δημοκρατίας. Απλά είναι παραπλανητική η λέξη δημοκρατία. Τι είναι στην αλήθεια και τι είναι για εκείνους. Για εμάς αντί για την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αξία έχει η κοινωνική αξιοκρατία.
Αναρωτιόμαστε ποια είναι η θέση, η ταυτότητα του Εθνικιστή στο θέμα; Διαβάζω λοιπόν από την Διακήρυξη των θέσεων του Κινήματός μας όπως είναι σε αυτήν την κεντρική ιστοσελίδα:
«Τα ψευδεπίγραφα των δεξιών και αριστερών πολιτικών αποτελούν κατευθυνόμενη πλάνη, γιατί δημοκρατία σημαίνει κράτος του δήμου δηλαδή του Λαού που αποτελείται από ανθρώπους κοινής καταγωγής (ορισμός του Πολίτη στην Κλασσική Αθήνα).
Και το Λαϊκό κράτος του Εθνικισμού είναι η μόνη άμεση δημοκρατία. Η Πολιτεία όπου ο Λαός είναι η μόνη πραγματικότητα που δεν χρειάζεται εξουσία αλλά ηγεσία. Ο Λαός είναι ο πραγματικός άρχοντας, ηγεμονεύει τον εαυτό του μέσα απ’ τον Ηγέτη του.
Γι’ αυτό το Λαϊκό κράτος μπορεί να πραγματώνει την μοναδική δυνατή ισότητα, (που απορρέει από την Σκέψη και δεν είναι Φυσική), την ισότητα ευκαιριών».
Επίσης, είναι ψέμα ότι ο Εθνικισμός μισεί τα άλλα Έθνη και είναι εχθρός της Ειρήνης. Κάτι τέτοιο αποδίδεται στον Εθνικισμό αλλά δεν είναι οι Εθνικιστές αλλά οι δημοκράτες, είναι η «απόλυτη δημοκρατία» των ημερών μας, οι Η.Π.Α που στα 237 χρόνια κρατικής τους ύπαρξης βρίσκονται ασταμάτητα σε πόλεμο, έχοντας κάνει περισσότερους από 180 πολέμους και υποδαυλίσει περισσότερους από 250.