Και οι μέρες δε γεμίζουν
αρκετά
Και οι μέρες δε γεμίζουν
αρκετά
Και οι νύχτες δε γεμίζουν
αρκετά
Και η ζωή γλιστράει σαν
αρουραίος
Χωρίς καν να κουνάει το γρασίδι.
Σ’ ένα σταθμό του μετρό
Τ’ όραμα εκείνων των προσώπων
μες στο πλήθος:
Πέταλα σε υγρό, μαύρο κλωνάρι.
ALBA
Τόσο δροσερή όσο τα ωχρά, νωπά
φύλλα
του άγριου κρίνου,
Ξάπλωσε κοντά μου την αυγή.
Σε Κροίσο
Ποιος είμαι εγώ για να σε
καταδικάσω
ω Κροίσε,
Εγώ που είμαι τόσο πολύ
πικραμένος
από τη φτώχεια
όσο κι εσύ από τ’ άχρηστα πλούτη;
ΕΠΙΤΑΦΙΑ
Φου Άι
Ο Φου Άι που αγάπησε το ψηλό
σύννεφο,
το λόφο,
Πέθανε, αλίμονο, απ’ τ’ αλκοόλ.
Λι Πο
Κι ο Λι Πο , επίσης, μεθυσμένος
πέθανε,
Ζητούσε ν’ αγκαλιάσει ένα
φεγγάρι
μέσα στο Κίτρινο Ποτάμι.
Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για τις Ιδέες
του, είτε οι Ιδέες του δεν αξίζουν, είτε δεν αξίζει ο ίδιος.
Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να
έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.
Αν κάποιος μάθει καλά Ελληνικά, μπορεί να
βρει σχεδόν ολόκληρη την ποίηση στον Όμηρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.