Ο «Κόκκινος Νοέμβρης» του Κιλκίς. 7500 σφαγιασθέντες υπό των Εαμοβουλγάρων!

Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Αν για την Νότιο Ελλάδα ο Μελιγαλάς είναι το σύμβολο της κομμουνιστικής θηριωδίας, για την Βόρειο Ελλάδα είναι το Κιλκίς.

Και μάλιστα, με πολύ περισσότερα θύματα!
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Στις 26 Οκτωβρίου 1944, απεχώρησαν οι Γερμανοί από την περιοχή του Κιλκίς.

Στην πόλη του Κιλκίς κατέφυγαν πολλοί εθνικιστές μαχητές της Μακεδονίας, μετά την είσοδο των Εαμοβουλγάρων στην Θεσσαλονίκη.

Επίσης, πολλοί Έλληνες των γύρω χωριών, προκειμένου να προστατευθούν από τις συμμορίες των Κομιτατζήδων που σίγουρα θα περνούσαν από τα χωριά τους, δια πυρός και σιδήρου.

Την άμυνα της πόλεως οργάνωσε ο Υπολοχαγός του Εθνικού στρατού Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος, που ήταν ντόπιος.
Προς το Κιλκίς σπεύδουν χιλιάδες αφιονισμένοι συμμορίτες, με βαρύ οπλισμό.
Θέλουν οπωσδήποτε να καταλάβουν την πόλη, για τρεις λόγους:

1ον) Για να εξοντώσουν τους εθνικιστές που έχουν καταφύγει εκεί, φοβούμενοι ότι θα τους βρουν μπροστά τους όταν εν συνεχεία θα επιχειρήσουν την απόσχιση της Μακεδονίας και της Θράκης από τον εθνικό κορμό και την παράδοσή τους στα βουλγάρικα σκυλιά.

2ον) Θεωρούν το Κιλκίς πόλη-κλειδί, γιατί βρίσκεται στα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία και

3ον) Θέλουν με τις σφαγές που είχαν προγραμματίσει να κάνουν, να δώσουν μήνυμα ότι θα είναι ανελέητοι σε όσους Έλληνες σκόπευαν να αντισταθούν στα αντεθνικά σχέδιά τους.

Η άνιση μάχη άρχισε το ξημέρωμα της 4ης Νοεμβρίου.
Η αντίσταση των Ελλήνων είναι ηρωϊκή, αλλά ήρθε η στιγμή που η έλλειψη πυρομαχικών κατέστησε την παύση του πυρός υποχρεωτική.
Το απόγευμα, οι Εαμοβούλγαροι κομιτατζήδες μπαίνουν στο Κιλκίς αλαλάζοντας σαν άγρια θηρία κι αρχίζουν να σφάζουν όποιον Έλληνα βρίσκουν μπροστά τους!
Συνολικά, τα θύματά τους, φτάνουν τους 7.500!

Τις φοβερές σφαγές τις παραδέχονται ακόμα και οι ίδιοι.

Σας παραθέτω ενδεικτικά τρεις κομμουνιστικές πηγές:

1η) «Σε κάθε περίπτωση οι νεκροί των ταγματασφαλιτών υπήρξαν χιλιάδες, όχι τόσο στη μάχη, όσο στα λαϊκά δικαστήρια και στις πράξεις προσωπικής αντεκδίκησης που εξακολούθησαν. Ο επικεφαλής της Πολιτοφυλακής του ΕΛΑΣ στο Κιλκίς, ένας άνδρας με το ψευδώνυμο «Βράχος», είχε χάσει το γιο του κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δολοφονημένο από τα Τάγματα. Δεν επρόκειτο να επιδείξει έλεος…».

(Πηγή: «Ο «Ποντιακός Εμφύλιος» ή «το τέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας;» – pontosandaristera.wordpress.com)

2η) «Οι δρόμοι του Κιλκίς ήταν γεμάτοι πτώματα»

(Πηγή: «Το 13ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ», Τσανικλίδης)

3η) «Τρεις μέρες μετά την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ο ΕΛΑΣ τους ακολούθησε, τους χτύπησε στο Κιλκίς και εξοντώθηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος από αυτούς.
Σκοτώθηκαν και άνθρωποι που δεν θα έπρεπε ή θα έπρεπε να είχαν βρει άλλες κυρώσεις, αλλά ήταν τόσο έντονο το μίσος εναντίον των ανθρώπων οι οποίοι καταδυνάστευαν το λαό της Θεσσαλονίκης».

(Πηγή: «Οι κρίσιμες αποφάσεις του ΕΛΑΣ που έσωσαν την Θεσσαλονίκη στις 30 Οκτωβρίου 1944», Κατερίνας Μπακιρτζή, left.gr).

Αιωνία κατάρα στους εαμοβουλγάρους φονιάδες και στους σημερινούς πολιτικούς τους απογόνους!

ΠΗΓΗ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ