Καπιταλισμός – κομμουνισμός, οι δυο όψεις του διεθνισμού

Δεν χωράει αμφιβολία ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι καπιταλιστικό, από την ανατολή έως την δύση. Στο παρελθόν όμως έχουν υπάρξει και χώρες που λειτουργούσαν υπό κομμουνιστικά οικονομικά συστήματα με βασικό πρωταγωνιστή την Σοβιετική Ένωση. Πέραν όμως των γεωγραφικών προσδιορισμών, δύναται να εξετάσει κανείς και την ουσία αυτών των δυο “αντίθετων” πολιτικοοικονομικών συστημάτων.

Ο καπιταλισμός είναι το οικονομικό μοντέλο του φιλελευθερισμού, δηλαδή της εξύψωσης κάποιων δήθεν “ατομικών ελευθεριών” (ευτελών και πλασματικών όπως θα δούμε στην συνέχεια). Σε αυτή την φιλελεύθερη οικονομία, κινητήριος δύναμη θεωρείται αντιστοίχως η “ελεύθερη αγορά”. Σύμφωνα με τους καπιταλιστές/φιλελεύθερους, οι τιμές των προϊόντων, οι κανόνες του εμπορίου και γενικά όλες οι πτυχές της λειτουργίας της οικονομίας “διαμορφώνονται από την ίδια την αγορά”. Αυτό στην ουσία σημαίνει ότι κάθε τι καθορίζεται από την άκριτη προσφορά και ζήτηση των πλουσίων, χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο, χωρίς κανέναν κανόνα, χωρίς κρατικό παρεμβατισμό. Σε μια τέτοια οικονομία οι κατέχοντες τα κεφάλαια χωρίς καμία ηθική προϋπόθεση, οι πλουτοκράτες, κάνουν τις “επενδύσεις” τους ανοίγοντας τις μεγάλες επιχειρήσεις στις οποίες απασχολούν είτε εγχώριο εργατικό δυναμικό είτε φθηνότερο και ξένο.

Όλα αυτά έχουν δυο βασικές επιπτώσεις. Κατ αρχάς, προσβάλλεται και απειλείται η οικονομική πρωτοβουλία και δραστηριότητα του μέσου ιδιώτη. Όποιος δεν ανήκει ήδη στις οικονομικές ελίτ, μένει αβοήθητος απέναντι στους καπιταλιστικούς καρχαρίες, λόγω της απουσίας του κράτους δικαίου και ενός περιβάλλοντος παρεμβατισμού. Ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα, μετά το πλήρωμα του χρόνου όπως και στην χώρα μας, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ασφυκτιά οικονομικά. Ακόμα όμως και σε περιόδους επίπλαστης ευδαιμονίας, ο φιελευθερισμός υποσκάπτει την ίδια την υπόσταση του Έθνους. Τα σύνορα καταργούνται σταδιακά (βλ. Ευρωπαϊκή Ένωση και “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”) διότι περιορίζουν την ελευθερία της οικονομίας ενώ οι παραδοσιακές Αξίες υπονομεύονται διότι περιορίζουν την ασυδοσία των “ατομικών ελευθεριών”.

Από την άλλη σε ένα κομμουνιστικό σύστημα η οικονομία κινείται σε άλλα μονοπάτια. Οι οικονομικές τάξεις ισοπεδώνονται με απόλυτο τρόπο. Η υποδούλωση των εργατικών και μεσαίων στρωμάτων στο κομματικό υπερκράτος γίνεται ο βασικός κανόνας της οικονομίας. Καταργείται το δικαίωμα της περιουσίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και όλες τις λειτουργίες της οικονομίας και της παραγωγής τις εκτελεί ένα υδροκέφαλο και τεράστιο κράτος. Το κράτος αυτό πέρα από δυσκίνητο είναι επίσης ανοιχτό πεδίο διαφθοράς και πλήρως απεθνικοποιημένο, αφού η Ηθική, με οποιαδήποτε θρησκευτική αναφορά, και το Έθνος δεν συμβαδίζουν με τον κομμουνισμό, σύμφωνα με τους επινοητές του.

Επίσης, αυτό το υπερμεγέθες και μοιραία βραχύβιο κράτος, ενώ ευαγγελίζεται την ικανοποίηση κάθε ανάγκης του λαού, έχει αποδειχθεί ιστορικά πως αποτυγχάνει να ικανοποιήσει ακόμα και τις βασικότερες βιοτικές ανάγκες. Τέλος, ένα ακόμη σημαντικό μειονέκτημα που στερεί τις δυνατότητες επιβίωσης ενός τέτοιου μοντέλου, είναι και η αναπόφευκτη οικονομική απομόνωση, η οποία δεν πρέπει σε ουδεμία των περιπτώσεων να συγχέεται με την βασική θέση των Εθνικιστών περί αυτάρκειας, όπως αυθαίρετα επιχειρείται από κύκλους αριστερών οικονομολόγων.

Και στα κοινωνικοπολιτικά, οικονομικά συστήματα βλέπουμε ότι βασικός άξονας της δομής, της λειτουργίας και της ύπαρξής τους είναι ο τρόπος διαχείρισης του χρήματος και του πλούτου, ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας. Αυτή είναι και η βασική ιδεολογική διαφορά του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού, μια αλλαγή στους τίτλους των προσώπων που ελέγχουν την οικονομία. Κατά τα άλλα και οι δυο αυτές ιδεολογίες θεοποιούν το χρήμα και την οικονομία, τα αναγάγουν ως τα σημαντικότερα στοιχεία τους, είναι δηλαδή οικονομοκεντρικές. Σε αντίθεση με την ιδεολογία του Λαϊκού Εθνικισμού, στην οποία το χρήμα και η οικονομία σε καμία περίπτωση δεν είναι το παν.

Σε μια Εθνική και Κοινωνική Πολιτεία τα βασικά σημεία αναφοράς και οι θεμελιώδεις αξίες δεν είναι οι οικονομικές ψευδοαξίες, αλλά η εν συνειδήσει Φυλή, δηλαδή το Έθνος, η Πατρίδα, ο Πολιτισμός και η Ιστορία και φυσικά η πηγή όλων αυτών: η λαϊκή κοινότητα. Μια κοινότητα που για να φτάσει στο απόγειό της και να ακμάσει προϋποθέτει κοινό αίμα, κοινή καταγωγή, μεταξύ των μελών της. Στον Εθνικισμό, η οικονομία και η δομή της δεν είναι ο αυτοσκοπός αλλά υπηρετούν τους σκοπούς του Έθνους και της κοινωνίας. Σε μια Εθνικιστική Ελλάδα το ήθος, ο κώδικας συμπεριφοράς και Τιμής των πολιτών της δεν καθορίζεται από την ελεύθερη αγορά και την οικονομία αλλά από τις αξίες που πήραν μορφή κατά την κλασσική αρχαιότητα, δοκιμάστηκαν στο πέρασμα των αιώνων και επανειλημμένα καθόρισαν τις εποχές ένδοξης ακμής του Ελληνισμού.

Ένα ιστορικό φαινόμενο που δεν μένει απαρατήρητο, είναι το γεγονός ότι δυσανάλογα υψηλά ποσοστά των ιδεολογικών εμπνευστών και του μπολσεβικισμού, αλλά και του καπιταλισμού/φιλελευθερισμού ήταν άτομα εβραϊκής καταγωγής. To ίδιο παρατηρείται και μεταξύ των ιδρυτών φιλελεύθερων και κομμουνιστικών κομμάτων στις περισσότερες χώρες στον 20ο αιώνα (συμπεριλαμβανόμενης της Ελλάδας). Μία εξήγηση σε αυτό το… ιστορικό παράδοξο μπορεί να βρουν οι αναγνώστες μας στις διδαχές με τις οποίες γαλουχείται ο συγκεκριμένος πληθυσμός (ανεξαρτήτως θρησκευτικότητας).

Παιδιά, λοιπόν, της ίδια διεθνιστικής μήτρας είναι ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός. Όπως όλα τα… αδέρφια μπορεί να «αντιδικούν» μερικές φορές μεταξύ τους, πάντα σε βάρος των λαών που καταδυναστεύουν. Όμως, αν εμφανιστεί κάποιος αντίπαλος των “μητρικών δογμάτων” τους, όπως υπήρξαν διαχρονικά τα κινήματα των Εθνικιστών, τότε θυμούνται τις κοινές τους καταβολές και πολεμούν μαζί τις Ιδέες μας.

Αυτή η διαχρονική συμμαχία είναι οφθαλμοφανής όχι μόνο στην πρόσφατη Ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά και στην σύγχρονη Ελλάδα. Προφανέστερο αποκορύφωμα δεν ήταν άλλο από την πολιτική δίωξη των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Kομμουνιστές και αναρχικοί μάρτυρες κατηγορίας συνεργάστηκαν ευχαρίστως με το παραδικαστικό κύκλωμα της φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, και χέρι-χέρι πανηγύρισαν την φυλάκιση των Συναγωνιστών μας.

ΠΗΓΗ: antepithesi.gr