Χρήμα άνευ ουσιαστικής Αξίας

Κυριακή, 17 Μαρτίου 2019     http://www.xryshaygh.com

Αν προσπαθήσουμε να ανασυνθέσουμε, όσον καλύτερον και λογικότερον ημπορούμε, τα ενδεχόμενα παρελθόντα δεδομένα της αρχαϊκής περιόδου, η οποία και συνάδει με την «Έξοδο» του λαού του Ισραήλ από την φαραωνική Αίγυπτο, τότε πιθανότατα φαίνεται πως τα πράγματα και τα δρώμενα έλαβαν χώρα, λίγο έως πολύ, με τον ακόλουθο τρόπο : Οι Ιουδαίοι διωκόμενοι γιά πολιτικούς ή δικαιϊκούς λόγους από την χώρα της Αιγύπτου, όπου διεβίωναν ως φιλοξενούμενοι εργάτες - απελεύθεροι, προσπαθούσαν να εγκαταλείψουν την χώρα, επειδή συμφώνως προς τους Αιγυπτίους διώκτες τους, είχαν λεηλατήσει πολύτιμους θησαυρούς αλλά και προκάλεσαν αριστοτεχνικά το θάνατον των πρωτοτόκων υιών των Αιγυπτίων, αποδίδοντες αυτό το έγκλημα στην παρέμβαση του «κυρίου και θεού» τους Γιαχβέ.

Δεν χρειάζεται βεβαίως να μαντέψουμε τις εμπαθείς και φιλέκδικες προθέσεις του στρατού του Φαραώ, που μαινόμενος προέβη στην καταδίωξη των φυγάδων. Αυτοί υπό την χαρισματική ηγεσία του άρχοντα Μωυσή, διεσώθησαν στην έρημο του Σινά, όπου παρέμειναν κρυμμένοι επί περισσότερα από σαράντα έτη, φοβούμενοι να εξέλθουν από την βασανιστική «ασφάλεια» της ερήμου, λόγω της πιθανότητος των φρικαλέων βασάνων που τους ανέμεναν σε περίπτωση συλλήψεως.

Στην περίπτωση αυτήν, ο εβραϊκός λαός είχεν όμως μια διφασική εναλλακτική λύση ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή του : Ή να κατασπαταλήσει μεσομακροπροθέσμως τον θησαυρό που είχε κερδίσει ή αδίκως επινεμηθεί από τους Αιγυπτίους, καταναλίσκοντας κλιμακωτά τον συσσωρευμένο πλούτο ή να επινοήσει ένα προσοδοφόρο τέχνασμα ώστε να ιδιοποιείται, χωρίς κόστος και χωρίς ιδιαιτέρα προσπάθεια τα αγαθά που παράγονται από άλλους λαούς. Βεβαίως συνεκτιμώντας το κόστος, την αποτελεσματικότητα και την ωφέλεια, επέλεξε με περισσή οξυδέρκεια την δευτέρα λύση.

Ο ιδιαιτέρως χρησιμοθηρικός και εμποροκράτης λαός άρχισε λοιπόν να αγοράζει από άλλους λαούς ποικίλα αγαθά, όλα όσα εχρειάζετο για να τραφεί και να ενδυθεί, αλλά αντί να πληρώνει με χρυσό ή ασήμι, εισήγαγε στην αγορά των αγαθών, ως μέσο πληρωμής, έγγραφα που εθεωρήθη ότι αντιπροσωπεύουν αποθέματα από χρυσό και ασήμι. Αυτά τα έγγραφα οι ξένοι έμποροι ήσαν πρόθυμοι να τα αποδεχθούν στην θέση των μεταλλικών κερμάτων, διότι, με μια τέτοια επινόηση, απέφευγαν την ενδεχόμενη καταλήστευσή τους από επιδρομείς, καθώς αυτοί είχαν πλήρη άγνοια της αξίας των εν λόγω εγγράφων και δεν ήσαν σε θέση να τα κατανοήσουν. Πέραν αυτού, οι έμποροι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στα ασφαλή ιδιάζοντα «σύμβολα πληρωμής» που εφευρέθηκαν από τους Εβραίους, διότι αυτά τα πρωτόγονα χρεόγραφα ήσαν εγγυημένα από κοινού από όλες τις Εβραϊκές κοινότητες.

Η βεβαιότης της αποπληρωμής από τους Εβραίους οδήγησε τους άλλους κατόχους πλούτου να εξετάσουν την ιδιαίτερα ευπρόσιτη και ασφαλή χρήση αυτών των ιδιοτύπων εβραϊκών χρεογράφων και για τις δικές τους επιχειρήσεις, καθώς επέτρεπαν την άμεση μετατροπή τους σε πολύτιμα μέταλλα. Με άλλα λόγια, ο κομιστής του χρεωγραφικού τίτλου άρχισε να αισθάνεται απόλυτα ικανοποιημένος με την «πιστωτική αντοχή» του εγγράφου που του παρείχαν οι Ιουδαίοι εκδότες του. Με αυτόν τον τρόπο, ο πιστωτικός τίτλος, το χρεόγραφο, το «χρήμα» έπαυσε να είναι ένα μέσον για την επίτευξη ανταλλαγής αξιών πλούτου και ταυτίσθηκε καθεαυτός με την αξία του χρυσού που αντιπροσώπευε. Συνεπώς, αυτό επέτρεψε στους Ιουδαίους να λειτουργούν επί ολοκλήρου του εμπορικού πεδίου προς δικό τους όφελος, δεδομένου ότι, προσφέροντες απλά αντιπροσωπευτικά σύμβολα, χωρίς εγγενή αξία, ελάμβαναν αντιθέτως σε αντάλλαγμα, τα αγαθά της χρήσεως και της καταναλώσεως, τα οποία βεβαίως ενέχουν πραγματική «εσωτερική» αξία αφ’ εαυτών.

Ακριβώς σε εκείνη την μακρινή ιστορική φάση εσχηματοποιήθη, έλαβε σάρκα και οστά η πράγματι αξιοθαύμαστη οικονομική δεξιότης των Ιουδαίων. Αυτοί, αφού ανεκάλυψαν τον προαναφερόμενο μηχανισμό που τους επέτρεψε να γίνουν πλούσιοι χωρίς να δίνουν τίποτα σε αντάλλαγμα, δεν έπαυσαν έκτοτε να βελτιώνουν διαρκώς περισσότερον την ανακάλυψή τους. Έτσι εφήρμοσαν τελικώς μιαν ευφυεστάτη πραγματική στρατηγική κυριαρχίας επί όλων των αγορών, μέσω της δημιουργίας ενός ολοέν και ευρυτέρου τραπεζικού συστήματος.

Η αρχή της εβραϊκής Διασποράς χρονολογείται περίπου στο 733 -732 π. Χ. Οι Ιουδαίοι διεσκορπίσθησαν κλιμακωτά σε όλα τα μέρη του κόσμου. Και κατόρθωσαν, οπουδήποτε στον πλανήτη, με την βοήθεια ενός μονοπωλίου κοπής των «νομισματικών συμβόλων», δλδ των χρημάτων, να κατακτήσουν την νομισματική κυριαρχία, δίχως κανένα κόστος γι’ αυτούς!

Αυτό κατέστη δυνατόν, (εκτός από την αποκλειστικότητα του μυστικού που ανεκαλύφθη κατά την διάρκεια των σαράντα ετών απομονώσεως στο Σινά) και από τον αξιομίμητο αρραγή δεσμό της εθνοφυλετικής αλληλεγγύης του ιουδαϊσμού. Μιας εκπληκτικής συμπαγούς και ανθεκτικής αλληλεγγύης την οποίαν ο Μωσαϊκός Νόμος είχε συμπήξει μεταξύ των εβραϊκών κοινοτήτων και η οποία συνεχίζεται στο διηνεκές για να τις κρατήσει συνδεδεμένες μεταξύ τους.

Οι δώδεκα αιώνες μετά τον θάνατο του Ιησού αντιπροσωπεύουν μιαν αναπτυσσόμενη, αδιάλειπτη κερδοσκοπική δραστηριότητα, εκ μέρους των Ιουδαίων, δραστηριότητα κυρίως «παρασιτική» στις οικονομίες - ξενιστές των άλλων λαών. Με αριστοτεχνική προβλεπτικότητα εδάνεισαν χρήματα σε όλους: στις κυβερνήσεις για τις λειτουργίες τους και τους στρατούς τους, στους ευγενείς για τις πολυτέλειες και τις απολαύσεις τους, στους μικροτεχνίτες και στους φτωχούς αγρότες για την στοιχειώδη επιβίωσή τους. Ακόμα και οι φερόμενοι ως «εκπρόσωποι του Χριστού», οι Πάπες του καθολικισμού, κατέστησαν δανειολήπτες τους.

Οι αποζημιώσεις των δανείων με ιδιαίτερα υψηλούς τόκους ήσαν τόσον διάχυτες και εκτεταμένες, ώστε εξ αιτίας αυτών των δανειοδοτικών δραστηριοτήτων ο όρος «εβραίος» κατέληξε καθ’ υπερβολή να συγχέεται εντελώς με την έννοια του τοκογλύφου.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, μοιάζει σχεδόν απίστευτο, ότι καμία αρχή – βασιλεύς, φεουδάρχης ή ιεράρχης – δεν εκήρυξε ποτέ το τέλος αυτού του άριστα μεθοδευμένου συστήματος εκμεταλλεύσεως της ανεχείας και της δυστυχίας από μια μειονοτική ομάδα ανθρώπων ! Όμως η εξήγηση για αυτό είναι εξόχως απλή : Οι αριστοτέχνες Εβραίοι ήσαν πλέον σε θέση να καταστούν ο απαραίτητος και αναγκαίος παράγων οικονομικής υποστηρίξεως των διαφόρων ηγεμόνων, ώστε η ύπαρξη του ενός να είναι αμέσως εξαρτωμένη από την παρουσία του άλλου.

Έτσι, παραμένοντες επακριβώς συνεπείς και αφοσιωμένα αλληλέγγυοι προς τους ομοφύλους τους, οι Εβραίοι επροχώρησαν, αξιοθαύμαστα ακλόνητοι μέσα από πολλούς αιώνες ιστορίας, χωρίς ποτέ να αλλάζουν την θεμελιώδη τους χρηματοχρηστική δραστηριότητα, δηλαδή : να παρέχουν χρήματα, να λαμβάνουν χρήματα, να συσσωρεύουν χρήματα και να επενδύουν χρήματα.

Σε αυτή την εξόχως προσοδοφόρο κλίση τους, ενθαρρύνθηκαν από την πρακτικώς ευφυεστάτη εντολή του ιερού βιβλίου τους Δευτερονομίου, όπου διαβάζουμε:

«Και δανιείς έθνεσι πολλοίς,σύ δε ου δανιεί και άρξεις εθνών πολλών, σου δε ουκ άρξουσιν» (ΙΕ΄6) - δηλαδή ο Γιαχβέ συμβουλεύει τους Εβραίους να δανείζουν τους άλλους λαούς αλλά αυτοί να μην δανείζονται από κανένα.... για να καταφέρουν να κυβερνήσουν πολλά έθνη, όπως πράγματι το κατάφεραν.

«Τω αλλοτρίω εκτοκιείς, τω δε αδελφώ σου ουκ εκτοκιείς, ίνα ευλογήση σε Κύριος ο Θεός σου» (ΚΓ΄21) – δηλαδή τους αλλοεθνείς να δανείζεις με τόκο, τους δε ομοφύλους σου χωρίς τόκο. Πάλιν ευφυεστάτη συμβουλή την οποίαν εκστομίζει ο ίδιος ο …. Γιαχβέ και την οποίαν πάντως οι Εβραίοι εφήρμοσαν καλώς και την εφαρμόζουν αποτελεσματικότατα εδώ και χιλιετίες.

Εάν οι Ισραηλίτες τηρούν τις εντολές του, τότε ο Κύριός τους θα τους ευλογήσει σύμφωνα με την υπόσχεσή του. Τότε θα δανείζουν πολλά έθνη, αλλά αυτοί δε θα χρειάζεται να δανείζονται, θα κυριαρχήσουν σε πολλά έθνη, αλλά ουδείς θα κυριαρχήσει επάνω τους (Δευτερονόμιον ΙΕ’5-6, ΚΗ’12-14).

Από όλα τα ιστορικά δεδομένα απορρέει η πράγματι αξιοθαύμαστη εντολή σκέψεως από τους Εβραίους προς χρήση και κατανάλωση των ιδίων των Εβραίων. Για τον χριστιανό ήταν εντολή, θρησκευτικό και ηθικό καθήκον πως έπρεπε να αισθάνεται και να συμπεριφέρεται ως αδελφός κάθε ανθρώπου: Έτσι, ουδείς ημπορούσε να δανείζει με τόκο. Για τον Ιουδαίο, ωστόσον, μόνον ο Ιουδαίος ήταν αδελφός : Ως εκ τούτου, ημπορούσε άνευ ενοχής ή απαγορεύσεων να εξασκήσει τοκογλυφία επί οιουδήποτε μη - Ιουδαίου.

Ωστόσον οι μεγάλες εξερευνήσεις, η ανάπτυξη των οδών επικοινωνίας, οι εν τω μεταξύ επισυμβάσες Σταυροφορίες, προεκάλεσαν σαφώς έναν μετασχηματισμό της οικονομίας, επάγοντας κλιμακωτή άρση σε περιορισμούς προερχομένους από τις κανονιστικές εντολές του Δευτερονομίου. Έτσι, ακριβώς σε αυτό το στάδιο της ιστορικής εξελίξεως άρχισε να αναδύεται μια σύγκλιση ενδιαφέροντος, σταδιακώς πληρεστέρα, ανάμεσα στους Εβραίους και στους Χριστιανούς κερδοσκόπους: Και οι δύο, επεδίωκαν να ημπορούν να κερδίζουν χρήματα τάχιστα και χωρίς προβλήματα, οπότε απαιτήθηκε να αρθεί κάθε εμπόδιο στην «ελεύθερη λειτουργία» των επιχειρήσεων και ευλόγως η άρση αυτή εξεκίνησε με την κατάργηση των απαγορεύσεων γύρω από τα έντοκα δάνεια.

Έτσι η «Προτεσταντική Επανάσταση» ικανοποίησε πλήρως τις φιλοδοξίες των χριστιανών επιχειρηματιών και των Ιουδαίων τοκογλύφων. Χάρη σε αυτήν την επανάσταση, η πρακτική του εντόκου δανεισμού απελευθερώθηκε ολοκληρωτικά.

Εμπνευστές της Προτεσταντικής Επαναστάσεως ήσαν ο Λούθηρος και ο Καλβίνος, ανθρωπιστές και ηθικοί θεολόγοι με άριστες ανανεωτικές προθέσεις. Όμως από τον ιδιότυπο πολιτικοπνευματικό «γάμο» μεταξύ του Ιουδαϊσμού και του Προτεσταντισμού εγεννήθη εν τέλει η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη των ημερών μας, το πλουτοκρατικό και πλουτοθηρικό Μέγα Παράσιτο της Ανθρωπότητος. Αυτό εξακολουθεί, παρά την δυσθεώρητη έκταση της επιρροής του να αισθάνεται εξαιρετικά αβέβαιο και ασταθές, αλλά συνάμα είναι απολύτως αποφασισμένο να καταστεί ισχυρότερο από το άθροισμα όλων των γηίνων δυνάμεων, είναι δε πανέτοιμο να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο, νόμιμο ή παράνομο, ειρηνικό ή αιματηρό, κατάλληλο για την επίτευξη του σκοπού του.

Οι διαχειριστές της Κεφαλαιοκρατίας επιδιώκουν τα μέγιστα και επιζητούν το «όλον». Δηλαδή δεν έθεσαν περιορισμένους στόχους της νίκης τους, δεν παρέχουν κανένα διάστημα και περιθώριο ανοχής ή σεβασμού στον πολιτικό ιστό της κοινωνίας (που μέχρι την κοινωνικοθρησκευτική επανάσταση, μονοπωλούσαν προηγουμένως η αριστοκρατία και ο κλήρος). Από την αρχή, οι πλουτοκράτες διαχειριστές είχαν ως στόχο την ολοκληρωτική ανατροπή όλων των δομών της συλλογικής και ατομικής ζωής, οπότε εξεδήλωσαν σφοδρότατη γενικευμένη επίθεση εναντίον όλων των θεοκρατικών και αριστοκρατικών εξουσιών και όλων των υπαρξιακών αρχών που συνέθεταν το θεοκρατικό και αριστοκρατικό συγκρότημα.

Η Προτεσταντική Επανάσταση υπήρξε μόνον ο πρόλογος του όλου δρωμένου. Αυτή πρωτίστως εξεπροσώπησε, πέραν ​​από τα πολλά φευγαλέα εποχιακά κίνητρα διαφόρων συλλογικοτήτων, την άρνηση του ιεραρχικού και πνευματικού στοιχείου, τα οποία υπήρξαν βασικά συνθετικά συστατικά της κορυφαίας χριστιανικής (ορθοδόξου και καθολικής) παραδόσεως. Επίσης, εισήγαγε στην ιστορία ένα αχαλίνωτο θρησκευτικό ατομισμό, ο οποίος επροηγήθη του φιλελευθερισμού στον οικονομικό και πολιτικό τομέα. Τελικώς μάλιστα συνέστησε την εξάλειψη κάθε ηθικής στην οικονομική ζωή, δεδομένου ότι πιστώνεται την πουριτανική σύλληψη του κέρδους ως ενός σημείου της θείας ευνοίας. Με αυτό, καταλήξαμε, αναπόφευκτα, να δικαιολογούμε κάθε κερδοσκοπική πρακτική, ακόμη και την πλέον άθλια, εφ' όσον αυτή εν τέλει παρήγαγε κέρδος.

Τριακόσια χρόνια αργότερα, στον δέκατο ένατο αιώνα, η ευρεία και ομοιόμορφη διάδοση των αήθων και βουλιμικών αυτών ιδεών εδραίωσε τον φιλελεύθερο καπιταλισμό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού, όπου εστήθηκαν οι σταθερές βάσεις της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου, το υπερεθνικό σύστημα εξουσίας των διαχειριστών του κεφαλαίου. Σε εκείνο το σημείο, με την επίτευξη του διεθνοπολιτικού πολιτειακού τέλους, η επαναστατική παρόρμηση θα έπρεπε να σταματήσει μετά τον θρίαμβο της αστικής ιδεολογίας.

Αντ' αυτού τα πράγματα εξελίχθησαν αρκούντως διαφορετικά, επειδή ήδη από τις αρχές του 1900 το ικανότατο και δραστήριο εβραϊκό στοιχείο της Κοσμοπολίτικης Επαναστατικής Πλουτοκρατίας, επέδειξε αυτοβούλως, με σπουδαία, αυτοσχέδια και απρόσμενη μεταδοτικότητα, την χαλύβδινη και εμμονική του θέληση, να κατεδαφίσει μέσω του σοσιαλκομμουνισμού τις θολωτές προσόψεις της ίδιας της αστικής ιδεολογίας, προκειμένου με αποφασιστικό τρόπο να δώσει επιτέλους κάποιαν αντικειμενική υπόσταση και εμπράγματη ουσία στην βιβλική υπόσχεση της κυριαρχίας του εκλεκτού λαού επάνω στα έθνη και σε όλες τις χώρες της γης.

Α. Κωνσταντίνου