Οι ΗΠΑ στο κατώφλι μιας νέας εξωτερικής πολιτικής;

Σάββατο, 12 Ιανουαρίου 2019    http://www.xryshaygh.com/

Η αποχώρηση των αμερικανών στρατιωτών από τις κουρδικές περιοχές της Συρίας είναι το τελευταίο τεράστιο θέμα εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσιγκτον, ένα θέμα όπου Ρεπουμπλικάνοι, Φιλελεύθεροι, Δημοκρατικοί και κάποιοι ξένοι ηγέτες (γνωστοί από τις επικύψεις τους στο σιωνιστικό κατεστημένο) ενώνονται για να καταγγείλουν τον Τραμπ για την απόφαση του να αποσύρει τον μικρό αριθμό (2.000) στρατιωτών από την «έρημο στη μέση του πουθενά» (δήλωση του αμερικανού προέδρου).


Είναι αυτονόητο ότι η αποχώρηση των αμερικανών στρατιωτών σηματοδοτεί, πέραν της εγκατάλειψης για μια ακόμη φορά των Κούρδων από την Ουάσιγκτον με αποτέλεσμα αυτοί να είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να στραφούν προς την Δαμασκό και την Μόσχα για υποστήριξη, την σταδιακή αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή, τον τερματισμό ή μετριασμό των ροών μετανάστευσης και βέβαια την εμπέδωση της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

Μεγάλο μέρος των καταγγελιών εναντίον του Τραμπ για την απόφαση του οφείλεται στα αυτόματα αντανακλαστικά όλων αυτών που τον αντιπολιτεύονται, με σκοπό να τον αποδυναμώσουν στο εσωτερικό μέτωπο. Υπάρχει προφανώς και ένα ποσοστό διαμαρτυριών που οφείλεται στην ανησυχία της απώλειας κυριαρχικών θέσεων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Αλλά σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναρωτηθούμε και να αναρωτηθούν οι καταγγέλλοντες, αν η αμερικανική κυριαρχία στην Μέση Ανατολή  μπορεί να βασίζεται και να οικοδομείται με την υποστήριξη ισλαμοσυμμοριτών, με στρατιωτικές επεμβάσεις κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, με την καταστροφή υποδομών, με τις δολοφονίες μη αρεστών ηγετών, με τους βομβαρδισμούς αμάχων.

Αν όντως η αμερικανική κυριαρχία βασίζεται σε αυτά τα μέτρα, τότε στην καλύτερη περίπτωση αυτά τα μέτρα εξυπηρετούν τους πολιτικούς στόχους του  Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας και τα διεθνή σιωνιστικά συμφέροντα. Σε τελευταία ανάλυση: Πρέπει όλοι οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις των ΗΠΑ να είναι μεσολαβητικοί για τους Σιωνιστές τοκογλύφους; Και πως αυτοί οι πόλεμοι εξυπηρετούν τον αμερικανικό λαό;

Η επόμενη χώρα από την οποία θα αποχωρήσουν αμερικανικά στρατεύματα μπορεί να είναι το Αφγανιστάν. Ο 18-ετής πόλεμος, ο μακρύτερος στην αμερικανική ιστορία, δεν έφερε για τις ΗΠΑ κανένα αποτέλεσμα, πέραν της αύξησης του πλούτου των εταιριών σιωνιστικών συμφερόντων που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας (σπάνιες γαίες) και της γιγάντωσης του εμπορίου οπίου και ηρωίνης υπό την κάλυψη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ας αναρωτηθούμε καλοπροαίρετα αν οι ΗΠΑ έχουν κάποιο καθαρά εθνικό συμφέρον, μια καθαρά εθνική αποστολή να είναι ο κηδεμόνας του Αφγανιστάν. Ας θυμίσουμε ότι ο φαινομενικός λόγος της επέμβασης στο Αφγανιστάν ήταν ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», η εξουδετέρωση της Αλ Κάιντα.

Μετά από 18 χρόνια πολέμου η Αλ Κάιντα και τα παρακλάδια της (Μουτζαχεντίν, Ταλιμπάν) έχουν υπό την κυριαρχία τους το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Ο πραγματικός λόγος επέμβασης ήταν ο γεωπολιτικός στόχος περικύκλωσης της Ρωσίας και της Κίνας με όραμα την Νέα Παγκόσμια Τάξη, κάτι που ευρέως αναφέρεται σε μελέτες και βιβλία γνωστών  Σιωνιστών αναλυτών και συμβούλων αμερικανών προέδρων. Αν αυτό είναι το αμερικανικό εθνικό όραμα, τότε ας διερωτηθούμε πως θα ανταποκρίνονταν οι ΗΠΑ σε ρωσικές ή κινεζικές προσπάθειες εγκατάστασης στρατιωτικών βάσεων στο Μεξικό, στον Παναμά ή στην Κούβα.

Οι ΗΠΑ (όπως και το Ισραήλ) δεν είναι το «περιούσιο κράτος» ή ο «περιούσιος λαός» για να έχουν το δικαίωμα να ενεργούν ως «αστυνομία» της παγκόσμιας τάξης και ούτε τους ζήτησε κανείς να μεταλαμπαδεύσουν την «δημοκρατία» και «ελευθερία» σε όλο τον κόσμο. Εξ άλλου τίθεται ένα βαθύτερο γεωπολιτικό ερώτημα: Χρειάζεται η παγκόσμια τάξη την παρουσία κάποιου είδους αστυνόμευσης; Εάν η απάντηση είναι καταφατική, ποιος τοποθέτησε τις ΗΠΑ σε αυτό το αξίωμα; Και εφόσον αποδεδειγμένα ως παγκόσμιοι αστυνομικοί μεσολαβούν για άνομα συμφέροντα, δεν θα έπρεπε να απομακρυνθούν (κλοτσηδόν) από το αξίωμα τους, όπως συμβαίνει σε όλες τις αστυνομίες του κόσμου; Η μόνη σωστή απάντηση στα (όχι ρητορικά) ερωτήματα είναι: Μόνο η ανάπτυξη μιας πολυπολικής διεθνούς τάξης μπορεί να οδηγήσει στο επιθυμητό μέλλον του διεθνούς συστήματος, αναγνωρίζοντας πριν είναι αργά ότι ζούμε σε έναν σύνθετο κόσμο που απαιτεί κοινή διεθνή ευθύνη.

Ασχέτως πως θα συνεχίσουν οι ΗΠΑ του Τραμπ την πολιτική τους στον τομέα της διεθνούς τάξης και της εξωτερικής πολιτικής, το βέβαιο είναι ότι θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας από τα εθνικιστικά-πατριωτικά κινήματα και πολλά χρόνια για να απογαλακτιστούν οι ΗΠΑ και ο κόσμος από το βαθύ σιωνιστικό κράτος και τον «αντανακλαστικό» αμερικανικό παρεμβατισμό. Πάντως στην δεκαετία που βιώνουμε έγινε μια καλή αρχή.

Γ. Λιναρδής