Το κόμμα κατεδικάσθη. Ο εθνικισμός;

23/10/2020

 Γράφει ο Ευρύαλος

Η πρωτόδικη καταδίκη του πολιτικού κόμματος της Χρυσής Αυγής είναι πλέον γεγονός. Στο κόμμα αυτό, εν τω συνόλω, απεδόθη για πρώτη φορά στα χρονικά, η γενική κατηγορία της «εγκληματικής οργανώσεως». Ήταν, όμως, αυτό (μόνο) το ζητούμενο; Η Δικαιοσύνη δηλαδή, έκρινε ότι η Χρυσή Αυγή διολίσθησε στο πεδίο των παράνομων ενεργειών και την τιμώρησε για αυτήν την παραβατική της συμπεριφορά; Μήπως η αλήθεια αποκρύπτεται πίσω από την υπερπροβληθείσα ποινική της τιμωρία της Χρυσής Αυγής;

Η ουσία του όλου ζητήματος εστιάζεται στο εξής: Όλα συνηγορούν στο ότι «δεν αρκεί μόνο η καταδίκη και ο εξοβελισμός του συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος από την δημόσια ζωή. Πρέπει και οι ιδέες που εξέφραζε να καταδικασθούν και να εξοβελισθούν από την δημόσια ζωή». Και ποιες είναι αυτές οι ιδέες; Ο εθνικισμός.^[1] Που βασίζεται το συμπέρασμα αυτό;

–       Όλα τα πολιτικά κόμματα του καλούμενου συνταγματικού τόξου, οι πολιτικοί τους αρχηγοί ανεξαιρέτως, τα ΜΜΕ προεδίκασαν την καταδίκη, μέσω μιας ευρείας και μαζικής εκστρατείας στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας σκαιότατους χαρακτηρισμούς, διεγείροντας το λαϊκό αίσθημα και παραβιάζοντας βεβαίως το ιερό δικαίωμα του τεκμηρίου της αθωότητας. «Νίκησε η Δημοκρατία»(!) λέγουν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι ΔΕΝ δικάζονται πολιτικές ιδέες. Καμία δημοκρατία δεν νίκησε, κανένας φασισμός δεν ηττήθη. Οι πολιτικές ιδέες είναι ποινικώς ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ. Ή μήπως όχι;

–       Όταν ανεκοινώθη η ενοχή του φυσικού αυτουργού της ανθρωποκτονίας εντός της δικαστικής αιθούσης (αυτό δηλαδή που υποτίθεται ότι ήταν και το ζητούμενο στην τελική για την δικαίωση του τεθνεώτος), επεκράτησε σιγή ιχθύος, ενώ όταν ανεκοινώθη η ενοχή του πολιτικού αυτού κόμματος – άρα και ο εξοβελισμός του από την δημόσια πολιτική ζωή – ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και ενθουσιώδεις εναγκαλισμούς. Αυτό το γεγονός δεν υποδηλώνει πολιτική δίωξη;

Ο δε δημοσιογράφος Δ. Καμπουράκης, στον απόηχο της καταδίκης της Χρυσής Αυγής,  σε άρθρο του^[2] επισημαίνει: «ας προετοιμαστούμε τώρα να αντιμετωπίσουμε την φασιστική δεξιά του μέλλοντος μας, που θα σκάσει μύτη με καινούριο ελκυστικότερο προσωπείο […] Οι επόμενοι που θα έχουν γλυκά προσωπάκια και φρέσκιες ιδέες, θα διαθέτουν πτυχία, θα μιλάνε ξένες γλώσσες, θα διακινούν έναν εκλεπτυσμένο ναζιστικό μοντέλο και μια ραφινάτη ρατσιστική θεώρηση των πραγμάτων μας […] Επειδή λοιπόν η εμφάνιση αυτής της εκδοχής είναι θέμα χρόνου, το ελληνικό κράτος μετά τις δικαστικές του αποφάσεις πρέπει να ενεργοποιηθεί στις δεξαμενές των δυνητικών οπαδών και ψηφοφόρων της […] Εκεί χρειάζονται ειδικές οικονομικές πολιτικές, στοχευμένες και λειτουργικές..»

Βλέπουμε, συνεπώς πως δεν αρκεί μόνο η περιθωριοποίηση της όποιας Χρυσής Αυγής, αλλά το καθεστώς στοχεύει στην εξουδετέρωση του εθνικού (αντι) λόγου. ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ. Δια του προσχήματος της «εγκληματικής δράσεως» (και της αποσοβήσεώς της), επιχειρεί να ποινικοποιήσει οποιαδήποτε φωνή εναντιωθεί στο παρόν αφήγημα του πολυπολιτισμού, της ανάγκης εκχωρήσεως της εθνικής κυριαρχίας, της ανάγκης μπολιάσματος της ελληνικής κοινωνίας με χιλιάδες αλλογενείς μωαμεθανούς κτλ. Δια της εκδοθείσης αποφάσεως, παράγεται ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ. Τουτέστιν, μέσω αυτής της οδού, οποιοδήποτε πολιτικό σχήμα – του οποίου οι απόψεις δεν είναι αρεστές – μπορούν εν τω συνόλω να το ποινικοποιήσουν, ή να διωχθεί ποινικώς οποιοσδήποτε δεν συμμορφώνεται.

Ο αυτόκλητος υπερασπιστής του σύγχρονου εθνομηδενιστικού καθεστώτος και της πολυπολιτισμικής Ελλάδος Δ. Καμπουράκης, παραδέχεται, λοιπόν, πως τον ενοχλεί ακόμη και ο αντίλογος, ακόμη δηλαδή και αν εκλείψουν οι γραφικές κινήσεις ή όποιες ακρότητες που χρεώνει στα πρόσωπα της Χρυσής Αυγής! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που προσδίδει απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς σε όποιον τολμήσει στο μέλλον να εκφράσει – αντιτάξει εθνικό λόγο (φασιστική δεξιά, «εκλεπτυσμένο ναζιστικό μοντέλο, «ραφινάτη ρατσιστική θεώρηση»). Προσφιλής τακτική της νεοπαγούς πολιτικής θρησκείας του πολιτικού μαρξισμού: Οτιδήποτε αντιβαίνει στο αφήγημά της, είναι και πρέπει να θεωρείται φασιστικό, ρατσιστικό, ναζιστικό κ.ο.κ.

Άρα μήπως η δίκη δεν ήταν ποινική, αλλά πολιτική; Μήπως μεθοδεύεται η ποινικοποίηση του εθνικού λόγου και άρα η υπεράσπιση της εθνικής ιδέας.

^[1]   Ἰάκωβος Καρεκλάς, Κύπριος λέκτορας στό Πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης: «Ἐάν ἐθνικισμός σημαίνει τήν ἔνθερμη προσήλωση πρός τό προγονικόν ἔθνος καί τό ἀρχέγονον ἦθος, ἐγώ δηλώνω ἑκατό φορές ἐθνικιστής, μέ γράμματα κεφαλαῖα καί χρυσά»

Χρήστος Σαρτζετάκης, ἀνώτατος δικαστικός καί πρώην Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας: «Ὁ ἐθνικισμός προέρχεται ἀπό τήν λέξη ἔθνος. Ἐθνικισμός εἶναι κάτι τό βαθιά ἀνθρώπινο, εἶναι κάτι τό κατεξοχήν δημοκρατικό, μπορῶ νά σᾶς πῶ θεωρεῖται κάτι τό ἱερό. Εἶναι κάτι τό βαθιά ἀνθρώπινο γιατί ἀνταποκρίνεται σέ μία φυσική πραγματικότητα. Φυσική πραγματικότητα τήν ὁποίαν ἔχει διαπιστώσει ἡ ἐπιστήμη τῆς γενετικῆς.

[2] Δ. Καμπουράκης, Η μελλοντική Χρυσή Αυγή

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ