Πολυφωνία «λοβοτομημένων»

Σάββατο, 16 Φεβρουαρίου 2019     http://www.xryshaygh.com/

Η ετυμηγορία του δικαστηρίου για τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο, ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη μιας και το «δημοκρατικό τόξο» φρόντισε εγκαίρως να «δέσει» τα χέρια της δικαιοσύνης με τον λεγόμενο «αντιρατσιστικό νόμο».

Τώρα το πώς γίνεται, το αυτοαποκαλούμενο «συνταγματικό τόξο», να επιβάλλει: Κριτήρια και αξιακούς κώδικες στη δικαιοσύνη, απαλλακτικούς νόμους για συντελεσθείσες κακουργηματικές πράξεις υπουργών και στελεχών του «τόξου» με προφάσεις περί δήθεν… απειλής της δημοκρατίας (!), ποινικοποίηση των ιστορικών εθισμών των Ελλήνων, αλλά και μνημόνια τα οποία οσάκις παραπέμφθηκαν στο ΣΤΕ έχουν κριθεί συλλήβδην παράνομα και αντισυνταγματικά, ενώ το ίδιο (το … τόξο) να μην υπόκειται σε κανέναν έλεγχο συνταγματικότητας των επιλογών του, φαντάζει αρκετά «περίεργο». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μάλλον παραπέμπει σε πρακτικές του ψυχοπαθούς και έκφυλου Ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα, παρά σε πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα.

Βέβαια, όλα αυτά δεν πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν σε μια χώρα όπου ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας (και όχι της ψαραγοράς), κάνοντας έκκληση για εθνική ενότητα, εμμέσως πλην σαφώς, κάλεσε πρόσφατα το 80% των πολιτών που αντιδρούν στη «συνθήκη των Πρεσπών», να πάψουν να αντιδρούν και να υποχωρήσουν μπροστά στο 20% για να μην υπάρξει εθνικός διχασμός (παράνοια!).

Νομίζω ότι είναι προφανές, ότι το να θεωρείται κάτι «νόμιμο», ενώ δεν είναι (απολύτως δημοκρατικά) ηθικό και το λαϊκό του έρεισμα αποδεδειγμένα είναι σχεδόν ανύπαρκτο, μόνον πνευματικά λοβοτομημένοι και «καλιγούλειοι» δόλιοι εγκέφαλοι μπορούν να το θεωρήσουν αποδεκτό.

Πρόκειται για τους εγκεφάλους που βλέπουμε τη μια μέρα να διαδηλώνουν μαζί με το πλήθος σε κάποιο συλλαλητήριο εναντίον της ψήφισης ενός νομοσχεδίου και την επομένη να πηγαίνουν στη Βουλή και… να το ψηφίζουν ! Ή άλλους, να δίνουν «μάχη» στη Βουλή για την καταψήφιση της «συμφωνίας των Πρεσπών», αλλά να μην χρησιμοποιούν καμία από τις ρεαλιστικές και νόμιμες δυνατότητες που παρέχουν το σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους για να μην περάσει. Υποσχόμενοι παράλληλα (σε ποιους άραγε;) την πιστή εφαρμογή της συμφωνίας σε περίπτωση μελλοντικής τους εκλογής (σχιζοφρένεια!).  

Νομίζω πως είναι σαφές ότι πρόκειται για πολιτικούς που αντιλαμβάνονται τόσο το εθνικό όσο και το κοσμοϊστορικό γίγνεσθαι με τον «μισό εγκέφαλο». Είναι η «πνευματική αναπηρία» των ποικιλώνυμων εξαμβλωματικών εκγόνων που προέκυψαν από τον πολιτικό γάμο της αριστεράς με τη «νενέκικη δεξιά», με κουμπάρο τον Τζώρτζ Σόρος και υπό τις ευλογίες του παγκόσμιου σιωνισμού. Προδότες και τυχοδιώκτες πάντοτε μέλη της ίδιας πολιτικής οικογένειας, του «κόμματος των κομμάτων».

Αμφότεροι, συνειδητά ή ανεπίγνωστα δεν έχει καμιά σημασία, απολυτοποιούν στη θεώρηση της ανθρώπινης υπόστασης το υλικό της μέρος. Προσπαθούν δηλαδή να ερμηνεύσουν το «Όλον» του κόσμου με αυτά που τους προσπορίζουν οι αισθήσεις τους, η παρατήρηση και το πείραμα, η επιστήμη που σε όλα απάντησε ή κάποτε θα απαντήσει. Λοιδορούν οποιαδήποτε αναφορά σε νοητές πραγματικότητες, ταυτίζοντας τέτοιου είδους αναφορές με μια δήθεν παραίτηση από τη λογική σκέψη και την κριτική λειτουργία του νου, την οποία μόνο αυτοί θεωρούν ότι διασφαλίζουν. Ταυτίζουν την έννοια του ορθολογισμού με την ενστικτώδη παρόρμηση - αναγκαιότητα του ανθρώπου για αποδείξεις και βεβαιότητες.

Πρόκειται για έναν κόσμο όπου οι περί αντικειμενικής ορθότητας αντιλήψεις εύλογα οδηγούν σε μια λογική «Νόμιμης ανηθικότητας», αφού έτσι «διασφαλίζεται» το καλό της δημοκρατίας. Και αυτή η λογική φυσικά με τη σειρά της γεννάει αφεύκτως το: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το είδαμε άλλωστε στη σκευωρία της δίωξης εναντίον της Χρυσής Αυγής, που είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο που μπορεί να οδηγήσει αυτή η λογική.

….Το είδαμε φυσικά και στη δίωξη του σεβάσμιου Ιεράρχη Αμβροσίου. Και δυστυχώς ο κατάλογος των διώξεων δεν έχει τέλος.

Οι άνθρωποι αυτοί, νομοθετώντας με κριτήριο τη «μια και μοναδική αλήθεια», που είναι η δική τους «αλήθεια», σκέφτηκαν (αν είναι σωστό το ρήμα για τους συγκεκριμένους εγκεφάλους), να ποινικοποιήσουν τον τρόπο θέασης της πραγματικότητας εκείνων που σκέφτονται και αντιλαμβάνονται τον κόσμο με «ολόκληρο» τον εγκέφαλό τους. Εκείνων δηλαδή που θεωρούν ότι η κοσμιότητα του κόσμου δεν είναι αποτέλεσμα των ιδιοτήτων της ύλης αλλά αποτέλεσμα παρέμβασης των νοητών στις αισθητές πραγματικότητες. Ότι το νοητό αυτό στοιχείο, είναι η ζωοποιός δύναμη του κόσμου.

Ή αλλιώς, ότι αυτό είναι που συνιστά τον λόγο του κόσμου, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο ό,τι υπάρχει γίνεται φανερό, φαίνεται. Ότι είναι αυτό που δίνει μορφή στα αισθητά, καθορίζει τα «είδη» και την «ετερότητά» τους και όχι τα άρθρα του συντάγματος των «εγκεφάλων - οπαδών» του «καθαρού στοχασμού», του ορθολογισμού και της πολιτικής ορθότητας. Δηλαδή του χυδαίου υλισμού των σταλινοκαπιταλιστών.

Όμως η φιλοσοφία του ανθρώπινου Προσώπου, σε πείσμα των θετικιστικών δογμάτων, που συχνά επικαλείται ο υλισμός για να διανθίσει την κακουργία του με αντικειμενικότητα και λογική (τρομάρα του), συντρίβει κάθε τους επιχείρημα.

Η αυτολατρεία στην οποία έχει οδηγήσει τους οπαδούς του ο υλισμός (αριστερός και νεοφιλελεύθερος), δηλαδή η επινόηση του «καθαρού στοχασμού» και η επίκληση της επιστήμης, είναι αυταπόδεικτα ανεπαρκείς στην εξήγηση του «Όλου» και τους οδηγεί σε τραγελαφικά αδιέξοδα. Αδιέξοδα που δυστυχώς αποδεικνύονται καταστροφικά για την κοινωνία ολόκληρη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ