Μικρή ιστορία της πολυπολιτισμικότητας [και της πολυβαρβαρότητας]

18 Φεβρουαρίου 2019      panusis.blogspot

Όσες/οις παρακολουθούν μετά μανίας τα μάστερσεφ και τα άλλα λαμπρά σώου της τηλεμαγειρικής, θα γνωρίζουν ασφαλώς ότι, έτσι και σωρεύσεις ανάκατα σε ένα μπωλ, αυγά, λαδόξυδο και ολίγη μουστάρδα, δεν βγάνεις μαγιονέζα.

Αντιθέτως, για να "δέσει η σάλτσα" χρειάζονται συγκεκριμένες αναλογίες, σταθερό χέρι και μαστοριά στο χτύπημα - αλλιώς, αντί για μαγιονέζα θα φτιάξεις μπλάστρι και μετά θα σου παραπονιέται ο άντρας σου ότι η μαμά του μαγείρευε καλύτερα [βέβαια έτσι κι αλλιώς θα στο πετάξει, αλλά εδώ θα έχει και δίκιο...]

Παρομοίως, η αναγκαστική συνύπαρξη εντός του οικιστικού ιστού μιας πόλης πολλών και διαφορετικών φυλετικών, εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων, δεν παναπεί ότι αυτομάτως ενεργοποιείται κάποιος μαγικός μηχανισμός, που οδηγεί στην πολυπολιτισμική άνθηση.
Ίσα-ίσα που είναι πολύ πιθανόν να υπάρξουν τα αντίθετα αποτελέσματα κι αντί να μιλάμε για πόλεις/κιβωτούς μιας νέας πολύχρωμης, πολυεπίπεδης και πολυπολιτισμικής κουλτούρας, να καταντήσουμε να ζούμε σε μια πολιτεία μπουρδέλο.

Εν ολίγοις, η καραμέλα της πολυπολιτισμικότητας κάμει καλό μονάχα σε όσους την εκμεταλλεύονται για να τα κονομάνε χοντρά, βγάνοντας άδειες παραμονής, πλαστά διαβατήρια, διεθνή επιδόματα και πέτσινες ελληνοποιήσεις.
Και το κυριότερο;
Βοηθάει τα λιγούρια και των τριών φύλων, ώστε να βρίσκουν φτηνούς και άφθονους ερωτικούς παρτεναίρ, κατά φύσιν και παρά φύσιν...

Η πολυπολιτισμικότητα λοιπόν συμφέρει μια σημαντική μερίδα των βολεμένων απανταχού της Ευρωπαϊκής ηπείρου, αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι εξασφαλίζει ένα καλύτερο αύριο στα έθνη, που θα την υποστούν εξαναγκαστικά.

Μια πολύ σύντομη ματιά στη μικρή ιστορία της πολυπολιτισμικότητας, αρκεί για να μας διαφωτίσει για τους κινδύνους της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ