Clark Ashton Smith - 4 Ποιήματα

(μτφρ-επίμετρο: Σταύρος Γκιργκένης)

Καταχώρηση από: Σωτήρης Παστάκας

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Η αγάπη μου είναι η φλόγα αδιάπτωτου φθινόπωρου,
η αναλαμπή άφθαρτων φύλλων
σε μία έκσταση μακάριου χώρου και φωτός.
Είναι η επιμονή των λουλουδιών, ψηλών κι αφρόντιστων,
κι ανέμων που κουβαλούν τα βάλσαμα καλοκαιριού φευγάτου
σε μια κοιλάδα, ξεχασμένη κι απόμερη,
όπου θα έρθεις και θα περιπλανηθείς γαλήνια,
λησμονώντας τους δίχως ρόδα κήπους-
Σε μια κοιλάδα ήσυχη,
όπου θα σʼ οδηγούν αμπέλια στο χρώμα του αίματος, το ένα πίσω απʼ τʼ άλλο
όπου θα σε τυλίγουν δάση χρυσά και λόφοι
και θʼ ατενίζεις λίμνες από μπρούντζο διαυγή
και μαύρο οπάλιο-
Κοιτώντας το πεύκο να ανηφορίζει
κι ιτιές που καίγονται κεχριμπαρένιες
με φόντο τʼ ονειρώδες μωβ βουνών αόριστα αιωρούμενων
μέσα στα όρια τα θαμπά του ουρανού.


AMOR AUTUMNALIS
My love is the flame of an unfading autumn,
It is the flare of unconsuming leaves
In an ecstasy of halcyonian space and light;
It is the lingering of tall, untended flowers
And winds that bear the balsams of flown summer
In a valley-land, oblivious and secluded,
Where you shall come and wander tranquilly,
Forgetful of the roseless gardens–
In a quiet valley-land
Where vine to sanguine-colored vine shall lead you on,
Where golden woods and hills shall fold you in,
And you shall peer on pools of lucid bronze
And of black opal–
On vistas of the climbing pine,
And amber willows burning
Against the dreamful mauve of mountains floating vaguely
Within the skies’ faint fringes.

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ
Δώσε μου τα χείλη σου.
Σαν κόκκινο φρούτο του Παραδείσου
που μεγάλωσε πριν φράξουν οι πύλες,
καιν πάνω στα μάτια μου.
Ή σαν κόκκινα λουλούδια,
από όπου στάζει γλυκό και λεπτό δηλητήριο.
Ή βυσσινί κοσμήματα, κρύα και σκληρά,
που φιλημένα απʼ τον πόθο μου
θα λιώσουν μαγικά σε κρασί και φωτιά
σε κρασί πέρα από το κρασί των επίγειων ωρών
σε φωτιά
πιο δυνατή απʼ τη φωτιά του ουρανού του πολύαστρου.
Δώσε μου τα χείλη σου:
σαν έβαλες το επιχρυσωμένο στόμα σου στο στόμα μου,
ούτε γιατρικό, ούτε παυσίπονο,
ούτε κηρήθρα απʼ την οποία κεχριμπαρένιο μέλι στάζει.
ούτε βάλτος πνιγμένος κάτω από τον έρημο ουρανό,
ούτε όλο το πράσινο, πικρό κρασί της θάλασσας,
ούτε σταγόνες Λήθης, ούτε Παραδείσου
ούτε καθένα, ούτε όλα αυτά μαζί,
θα αφαιρέσουν τη γεύση της φωτιάς και του κρασιού
που τα χείλη σου έχουν αφήσει στα δικά μου.

GIVE ME YOUR LIPS
Give me your lips:
Like to some scarlet fruit of Paradise
That grew before the gates were barred,
They burn upon my eyes;
Or like to scarlet flowers,
Wherefrom a sweet and subtle poison drips;
Or crimson jewels, cold and hard,
That kissed of my desire,
Shall magically melt to wine and fire
To wine beyond the wine of earthly hours
To fire
More than the fire of heavens many-starred.
Give me your lips:
When you have laid your vermeil mouth on mine,
No draught, no anodyne,
Nor comb wherefrom the amber honey drips;
No marsh drunk beneath the desert skies,
Nor all the green and bitter wine of seas;
No dews of Lethe nor of Paradise
Not one, nor all of these,
Shall take away the taste of fire and wine
Your lips have left on mine.

ΤΥΧΗ
Υποκλιθείτε μπροστά στον δαίμονα του κόσμου-
αυτόν τον τερατώδη το θεό, κατά το ήμισυ ηλίθιο, κατά το ήμισυ πίθηκο
μʼ αδέξια χέρια, παντοδύναμα να δώσουν σχήμα
στο στήθος μίας πόρνης ή να χτίσουν βωμούς μεγάλους.
Ριγμένοι απʼ τον χαμένο ήλιο στην ανήλιαγη κόλαση
ή γυρνώντας με δίνη πίσω στον ουρανό τους για χωρατό κι αστείο
όλοι οι άλλοι θεοί ποτέ δεν θα ξεφύγουν
τη θέλησή του που κάποτε τους γέννησε. Πόλεμοι διεξαγμένοι
με λάβαρα σκισμένα ωσάν αιώνια περιπλανώμενες φωτιές
από βασίλειο σε βασίλειο λάμποντας ή το παιχνίδι
του ζευγαρώματος των ποντικών ή των τεράτων συμβαίνουν πάντα
στην επικράτειά του. Στα σκοτεινά περιπλανώμενα από κει
τα ταραγμένα άτομα γεννούν αστέρια και στάβλους,
τη σάρκα του λεπρού, τη λευκή σάρκα της αγάπης σου.

CHANCE
Bow down before the daemon of the world-
This monstrous god, half-idiot and half-ape,
With fumbling hands omnipotent to shape
A harlot’s breast or build great altars. Hurled
From the lost sun to sunless hell, or whirled
Back to their heaven with equal jest and jape,
All other gods shall nevermore escape
His will that once begot them. Wars unfurled
With banners blown like ever-wandering fires
From realm to realm conflagrant, or the play
Of coupling mice or monsters, wake alway
To his dominion. Darkly born thereof,
The troubling atoms teem to stars and byres,
The leper’s flesh, the white flesh of thy love.

ΑΓΝΩΣΤΗ
Ίσως να μην γνωρίσω, όπως γνωρίζουν άλλοι,
το πρόσωπο που έδωσες στον αδέξιο ήλιο,
αυτόν τον γλύπτη της χαώδους νύχτας. Κι ίσως κανένας
να μην μοιραστεί την ομορφιά που δείχνουν οι σκιές
σε με, ούτε τʼ αλλόκοτο το κόσμημα να δει το ανάγλυφο
των αρχαϊκών φρυδιών σου κόντρα στο φεγγάρι-
Μια μαυρισμένη αυτοκράτειρα σʼ ένα πλατύ δουβλόνι,
με φλογισμένα άκρα και λαμπρό. Ο καθένας πρέπει πάντα να πηγαίνει
στον σφραγισμένο κόσμο της ιδιαίτερης της αίσθησής του,
κι αυτή η ομορφιά σου, με είδωλα διαφορετικά οικεί
την δίνη όλης της παροδικότητας
για την διαφορετική αντίληψή μας. . . Παρθενική
είσαι, κι αόριστα αγαπητή, αν είσαι αγαπητή καθόλου,
γιατί στο πιο στενό φιλί υπάρχουν άγνωστα χάσματα.

INCOGNITA
Haply I shall not know, as others know,
The face you have given to the fumbling sun,
That sculptor of chaotic night; and none
May share what loveliness the shadows show
To me, nor watch the curious cameo
Of your archaic brows against the moon-
A tarnished empress on a broad doubloon,
Flame-edged and glowing. Each must ever go
In the sealed world of his peculiar sense,
And this your beauty with diverse phantasms
People the swirl of all impermanence
For our diverse perception. . . Virginal
You are, and vaguely loved, if loved at all,
For in the closest kiss are unknown chasms.


ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ο Αμερικανός Clark Ashton Smith (1893-1961) είναι γνωστός στη χώρα μας και διεθνώς κυρίως ως συγγραφέας του φανταστικού, φίλος και συνοδοιπόρος του Lovecraft. Υπήρξε όμως και εξαιρετικός ποιητής, μολονότι η αξία του ποιητικού του έργου ξεκίνησε να αναγνωρίζεται πρόσφατα, πολύ μετά το θάνατό του, όπως συνέβη με τον Poe. Η παραγνώριση οφείλεται αφενός στη σύνδεση του ονόματός του με τον χώρο της «παραλογοτεχνίας», αφετέρου στο στυλ γραφής του, με αναμνήσεις από τους ελισαβετιανούς ως τους Γάλλους συμβολιστές, που καθιστούν τη γλώσσα, τα θέματα και το ύφος του παράταιρα για τον 20ο αιώνα από τον Έλιοτ και μετά. Υπήρξε από τους καλύτερους μεταφραστές του Μπωντλαίρ στην αγγλική γλώσσα, όντας αυτοδίδακτος στα γαλλικά. Ομοίως έμαθε μόνος του την Ισπανική, κατορθώνοντας μάλιστα να γράφει πρωτότυπα ποιήματα στα γαλλικά και στα ισπανικά. Πρόσφατα (2007-2008) το σύνολο του ποιητικού του έργου εκδόθηκε σε 3 τόμους: S. T. Joshi and David E. Schultz, The Complete Poetry and Translations of Clark Ashton Smith, Hippocampus Press.

ΠΗΓΗ: www.poiein.gr