Τόνι Νέγκρι - Από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην εθνοαποδόμηση και τη Νέα Τάξη

 Με αφορμή το θάνατο του ιδεολογικού «πατέρα» των ερυθρών ταξιαρχιών, Τόνι Νέγκρι, που απεβίωσε στις 16 Δεκεμβρίου στο Παρίσι, αναδημοσιεύουμε το παρόν άρθρο που είχε δημοσιευτεί  στο ιστολόγιό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ τον Ιούλιο του 2018.

«Η Ευρώπη έχει ανάγκη τους μετανάστες σε βιομηχανικό επίπεδο, οι ανάγκες της βιομηχανίας μας δεν μπορούν να καλυφθούν χωρίς τα εργατικά χέρια των μεταναστών, αλλά και από αστικής απόψεως, πληθυσμιακά υπάρχει ανάγκη. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε λοιπόν μια δυναμική προσέχοντας να μην προκληθούν νέα φαινόμενα ρατσισμού και εμποδίζοντας τις πρόσφατες μορφές του. Είμαι σίγουρος ότι η Μέρκελ, παρόλο τον συντηρητισμό της, κατάφερε να περάσει κάποιες αρχές». (Περιοδικό Propaganda, 19.09.2016)

«Η Παγκοσμιοποίηση υπήρξε πολύ σημαντική για τους λαούς του τρίτου κόσμου. Εκατομμύρια άνθρωποι μέσω της παγκοσμιοποίησης των αγορών ξέφυγαν από την φτώχεια και την εξαθλίωση. Πιστεύω ότι και η Δύση έχει κερδίσει πολλά».

Συνέντευξη στον Ιταλό δημοσιογράφο Gianluca Paragone (Ιανουάριος του 2017).

«Τα έθνη υπήρξαν η χειρότερη επινόηση της ανθρώπινης ιστορίας». Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Τάσο Τσακίρογλου, («Εφημερίδα των Συντακτών», 17-18 Σεπτεμβρίου 2016)

Οι παραπάνω δηλώσεις προέρχονται από τον κομμουνιστή φιλόσοφο Αντόνιο (Τόνι) Νέγκρι,  ιδεολογικό «πατέρα» των Ερυθρών Ταξιαρχιών, που αιματοκύλισαν την Ιταλία κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων ετών». Τον θεωρητικό του μαρξιστικού κινήματος της Αυτονομίας κατά τη δεκαετία του ’70 και υπέρμαχο της προλεταριακής βίας, που κατέληξε υμνητής της παγκοσμιοποίησης και της εθνοαποδόμησης.

Ας δούμε, όμως, ποιος είναι ο άνθρωπος που αποτελεί «σύμβολο» για πολλούς εκφυλισμένους αστούς  «διανοούμενους», ντόπιους και ξένους,  που ανήκουν στο χώρο της εθνομηδενιστικής αριστεράς.

Από το σοσιαλιστικό κόμμα στην άκρα αριστερά και τις Ερυθρές Ταξιαρχίες

Ο Τόνι Νέγκρι γεννήθηκε στην Πάντοβα της Β. Ιταλίας το 1933. Το 1950, σε πολύ νεαρή ηλικία, έγινε μέλος μιας οργάνωσης καθολικών νεολαίων και λίγο αργότερα υπήρξε μέλος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Ως φοιτητής ίδρυσε μια ομάδα καθολικών-σοσιαλιστών, η οποία έδρασε κυρίως στη γενέτειρά του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 άρχισε να επισκέπτεται διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, κάνοντας τις περισσότερες φορές ωτοστόπ. Από το 1954 μέχρι το 1955 έζησε σ’ ένα ισραηλινό kibbutz προσφέροντας εθελοντική εργασία.

Το 1956 έγινε μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και το 1960 επισκέφτηκε την Σοβιετική Ένωση μαζί με άλλους συντρόφους του, όπου έζησε σε διάφορα κολχόζ (συνεταιριστικά αγροκτήματα) και σοβχόζ (κρατικά αγροκτήματα) για δυο περίπου μήνες.  Επιστρέφοντας στην Ιταλία εξελέγη  δημοτικός σύμβουλος στην Πάντοβα με το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Τον Ιούλιο του 1963 απομακρύνθηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα και μαζί με άλλους συντρόφους του ίδρυσε το «Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Κίνημα», ενώ παράλληλα άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «Κόκκινα Τετράδια» (“Quaderni Rossi”). Αφού πέρασε από αρκετά σοσιαλ-κομμουνιστικά γκρουπούσκουλα και συνεργάστηκε ως αρθρογράφος  και συντάκτης σε διάφορα μαρξιστικά περιοδικά, έγινε ενεργό μέλος της ακροαριστερής οργάνωσης “Potere Operaio” («Εργατική Δύναμη») της οποίας ήταν συνιδρυτής.

Έχοντας σπουδάσει Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα και στη Γαλλία  (École Normale Supérieure), ο Νέγκρι κατέλαβε την έδρα της Πολιτικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα το 1967 και έγινε διευθυντής του ινστιτούτου «Θεωρία του Κράτους» (“Dottrina dello Stato”) στο ίδιο πανεπιστήμιο. Σύντομα μετέτρεψε το ινστιτούτο σε άντρο ακροαριστερών καθηγητών και σπουδαστών αλλά και πολλών ακραίων στοιχείων, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με το πανεπιστήμιο. Στo χώρο αυτό, ο «προφεσόρε» άρχισε να οργανώνει τους φοιτητές που ανήκαν  στην εξωκοινοβουλευτικής αριστερά  και να τους κατηχεί υπέρ του «ένοπλου προλεταριακού αγώνα».

Το 1973, ο Νέγκρι ήταν ένας από τους βασικούς ιδρυτές της ακροαριστερής οργάνωσης «Εργατική Αυτονομία»  (“Autonomia Operaia”), που απετέλεσε την  μήτρα της τρομοκρατίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών και δραστηριοποιήθηκε καθ΄όλη τη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων», έως το 1980.

Το 1977 εκδίδεται το δοκίμιό του με τίτλο «Προλετάριοι του Κράτους - Η Κυριαρχία και το Σαμποτάζ» που περιέχει μια σύνθεση των θέσεών του, που αφορούν έννοιες όπως «εργατική εξουσία», «εργατική αυτονομία», «αντιεργασία», «προλεταριακή αυτοαξιοποίηση» κ.λπ., προτρέποντας  επιπλέον τους εργάτες σε απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, δολιοφθορές, ακόμη και στην «προλεταριακή βία» και «ένοπλη πάλη» όταν κρίνεται σκόπιμο.

Ας δούμε  κάποια αποσπάσματα από τα αναρίθμητα γραπτά του, στα οποία θεοποιεί τη χρήση βίας από τους «επαναστάτες προλετάριους»:

«Εντός της σταθεροποίησης της κρίσης, η βία έχει θεμελιώδη σημασία… Είναι η θερμή προβολή της διαδικασίας της εργατικής αυτo-αξιοποίησης. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τίποτε πιο καθορισμένο, τίποτε πιο αποφραγμένο περιεχομένου από την εργατική βία. Ο ιστορικός υλισμός καθορίζει την αναγκαιότητα της βίας στην ιστορία…»…

«Θεωρούμε τη βία ως μια ενέργεια που νομιμοποιείται από την έξαρση της σχέσης της δύναμης στην κρίση και της προλεταριακής αυτό-αξιοποίησης…»

 «Αρκετά με την αστική και ρεφορμιστική υποκρισία κατά της βίας! Το ότι το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στη βία και ότι αυτή η βία δεν είναι σίγουρα καθαρή σε σύγκριση με την προλεταριακή, το γνωρίζουν ακόμη και τα μικρά παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι αστικοί και ρεβιζιονιστικοί αφορισμοί κατά της βίας βασίζονται σε μια απειλή για περισσότερη βία…»

«Νομιμοποίηση της βίας σημαίνει, για την αστική τάξη, ανάπτυξη νομικών, οικονομικών, και διοικητικών διατάξεων. Κάθε αστική κοινωνική διάταξη εμπεριέχει και κάποια νομιμοποίηση της βίας. Η καπιταλιστική ανάπτυξη ήταν η "ορθολογική" πηγή της νομιμοποίησης της βίας στις διάφορες διατάξεις».

Στις 7 Απριλίου του 1979 - ένα περίπου χρόνο μετά τη δολοφονία του Χριστιανοδημοκράτη πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο -   ο Αντόνιο Νέγκρι συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μαζί με αυτόν συλλαμβάνονται και ανακρίνονται δεκάδες ακροαριστεροί που προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Εργατικής Αυτονομίας. Πολλοί  από αυτούς θα οδηγηθούν στις φυλακές. 

Ο Νέγκρι κατηγορήθηκε για σωρεία εγκληματικών ενεργειών όπως: συμμετοχή σε ένοπλη συμμορία, ένοπλη εξέγερση, συμμετοχή στην απαγωγή και τη δολοφονία του Aldo Moro, συμμετοχή στη δολοφονία του Μιλανέζου δικαστή Emilio Alessandrini, του μηχανικού Carlo Saronio και αρκετών άλλων. Επίσης, κατηγορήθηκε για βομβιστικές επιθέσεις, εμπρησμούς, απόπειρα απαγωγής και συνέργεια, απόπειρα ληστείας, κατοχή όπλων και εκρηκτικών, πλαστογράφηση εγγράφων κ.λπ. Για κάποιες από τις παραπάνω κατηγορίες οι ιταλικές αρχές δεν διέθεταν επαρκή στοιχεία, με αποτέλεσμα ο Νέγκρι να καταδικαστεί τελικά σε 12 χρόνια φυλάκισης συν τις πρόσθετες κυρώσεις.

Από την άκρα αριστερά στο Ριζοσπαστικό Κόμμα

Το 1983, ο Νέγκρι,  ενώ ήταν στην φυλακή, αποδέχθηκε την πρόταση του προέδρου  του Ιταλικού Ριζοσπαστικού Κόμματος, Marco Pannella, να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής. Στις εκλογές του ίδιου έτους, ο «προφεσόρε» εξελέγη βουλευτής  με το Ριζοσπαστικό Κόμμα και αποφυλακίσθηκε κάνοντας χρήση της σχετικής νομοθεσίας, προκαλώντας την οργή των συγγενών των θυμάτων της κόκκινης τρομοκρατίας και την χλεύη των ακροαριστερών «συντρόφων» του από τον χώρο της αυτονομίας . Λίγους μήνες αργότερα, την ίδια χρονιά, όταν το ιταλικό Κοινοβούλιο, με οριακή πλειοψηφία, αποφάσισε να άρει τη βουλευτική του ασυλία του, ο Νέγκρι διέφυγε στη Γαλλία εκμεταλλευόμενος το κατάπτυστο «Δόγμα Μιτεράν» (τέθηκε σε ισχύ το 1981 και καταργήθηκε το 2002).  Εκατοντάδες ακροαριστεροί τρομοκράτες από την Ιταλία και άλλες χώρες της Ευρώπης  εκμεταλλεύθηκαν το «Δόγμα» και βρήκαν καταφύγιο στη Γαλλία, αφού πρώτα δήλωναν ότι «δεν θα αναπτύξουν πολιτική δραστηριότητα». 

Νέγκρι και Πανέλα

Θα αναφερθώ εν τάχει στο Ιταλικό Ριζοσπαστικό κόμμα και ιδιαίτερα στους ιστορικούς του ηγέτες Μάρκο Πανέλα (1930-2016) και Έμμα Μπονίνο (γενν. 1948), οι οποίοι από πρωτεργάτες  των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας κατά τις δεκαετίες  ’70 και ’80 μεταλλάχθηκαν σε εντολοδόχους της Νέας Τάξης και υπηρέτες του αρχιτοκογλύφου Τζορτζ Σόρος.

Το 1955, ο  Μάρκο Πανέλα, μετά από μια σύντομη θητεία στο Φιλελεύθερο Κόμμα της Ιταλίας, ίδρυσε  μαζί με μια ομάδα ομοϊδεατών του το Ιταλικό Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partito Radicale Italiano).

Το κόμμα αυτό άρχισε να γίνεται γνωστό  από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, κυρίως χάριν της εκστρατείας των μελών του υπέρ της έγκρισης ενός νόμου που θα αναγνώριζε το δικαίωμα στο διαζύγιο. Αν και τα στελέχη του δεν δεχόταν ετικέτες, ιδεολογικά το Ριζοσπαστικό Κόμμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως Αριστερό Φιλελεύθερο.  Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα κίνημα διαμαρτυρίας, που δραστηριοποιήθηκε κυρίως στις δεκαετίες ’70 και ’80.

Κατά τη δεκαετία του ’70 οι Ιταλοί ριζοσπάστες προέβαιναν συχνά σε διαδηλώσεις υπέρ της καταπολέμησης της πείνας στον κόσμο, υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών στην άμβλωση, υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων,  υπέρ της βελτίωσης των συνθηκών στα σωφρονιστικά ιδρύματα, υπέρ της νομιμοποίησης των «μαλακών ναρκωτικών» (ο ίδιος ο Πανέλα είχε συλληφθεί το 1975 γιατί κάπνιζε μαριχουάνα σε δημόσιο χώρο), υπέρ του κλεισίματος των ψυχιατρείων, κατά των πολέμων, κατά της υποχρεωτικής στράτευσης,  κλπ, κλπ.

Από  όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους πολλοί ήταν εκείνοι (μεταξύ αυτών και Ιταλοί κομμουνιστές) που κατέκριναν τους ριζοσπάστες για τις ελευθεριακές, αντικληρικές και ουτοπικές θέσεις τους.

Να σημειωθεί ότι στο Ιταλικό Ριζοσπαστικό κόμμα είχαν εισχωρήσει πολλοί καιροσκόποι αλλά και φαιδρές διασημότητες της εποχής, όπως π.χ. η ουγγρικής καταγωγής  Ιταλίδα πορνοστάρ της δεκαετίας του 80, Cicciolina (κατά κόσμο Ιλόνα Στάλερ), η οποία εξελέγη βουλευτής το 1987. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ριζοσπαστικού Κόμματος, Πανέλα, υπήρξε ένας από τους πιο γραφικούς Ιταλούς πολιτικούς εκείνης της περιόδου.

Αν και τα ποσοστά του ριζοσπαστικού κόμματος, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν πολύ χαμηλά, κατόρθωνε  ωστόσο να εκλέγει βουλευτές.

Ο Πανέλα εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1976 και εκλεγόταν συνεχώς μέχρι το 1987.

Τσιτσιολίνα και Πανέλα

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και εντεύθεν, οι θέσεις των ριζοσπαστών, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, υπήρξαν υπερβολικά φιλελεύθερες και συμβάδιζαν με τις επιταγές της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης.

Εκτός από τον Πανέλα, άλλο σημαντικό στέλεχος των Ιταλών ριζοσπαστών  ήταν η προ λίγων ετών υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας Έμμα Μπονίνο,  μαχητική φεμινίστρια κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, η οποία πρωτοστατούσε σε όλες τις διαδηλώσεις των  ριζοσπαστών υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση και όχι μόνο. Η ίδια υπήρξε θερμή συμπαραστάτρια του Νέγκρι, όταν ο τελευταίος βρισκόταν στη φυλακή.

Μπονίνο – Νέγκρι

Η Μπονίνο διετέλεσε επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα «ανθρωπιστικής βοήθειας και προστασίας των καταναλωτών» (1995-1999), υπουργός Διεθνούς Εμπορίου και Ευρωπαϊκών Πολιτικών (2006-2008), αντιπρόεδρος της ιταλικής Γερουσίας (2008-2013), υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας (2013-2014). Ως επίτροπος της Ε.Ε. συμμετείχε στην Λέσχη Μπίλντερμπεργκ το 1998. Είναι φίλη του Ουγγρο-αμερικανο-εβραίου νεοταξίτη Τζορζ Σόρος και έχει ταχθεί επανειλημμένως υπέρ της διασποράς των λαθρομεταναστών σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.

Μπονίνο - Σόρος

Ο Ιταλός δημοσιογράφος Mauro Suttora στο βιβλίο του "Pannella, i segreti di un istrione” («Πανέλα, τα μυστικά ενός θεατρίνου»), που εκδόθηκε το 1993, αναφέρει ότι ο Νέγκρι δραπέτευσε στη Γαλλία με τη βοήθεια της Έμμα Μπονίνο, η οποία του είχε προμηθεύσει το ιδιωτικό σκάφος της και ότι η διαφυγή του «προφεσόρε» έγινε εν γνώσει του Μάρκο Πανέλα. Τα γεγονότα που αναφέρει ο Ιταλός δημοσιογράφος στο εν λόγω βιβλίο του ουδέποτε διαψεύσθηκαν από τους εμπλεκομένους.

Από την επιστροφή του στην Ιταλία μέχρι σήμερα (1997-2018)   

Ο Νέγκρι παρέμεινε στην Γαλλία για  δεκατέσσερα χρόνια (1983-1997). Κατά την περίοδο αυτή  εργάστηκε σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα και ινστιτούτα  μέχρι το 1997, οπότε και αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία όπου εκκρεμούσαν καταδίκες εις βάρος του.

Τον Ιούνιο του 1997 ο Νέγκρι επέστρεψε οικιοθελώς στην Ιταλία και την 1η Ιουλίου μπαίνει στη φυλακή, για να εκτίσει δεκατριάχρονη ποινή για τη συμμετοχή του σε τρομοκρατικές ενέργειες. Τέθηκε σε καθεστώς ημιελευθερίας στις αρχές του 2001 και το 2003 αφέθηκε ελεύθερος, δηλαδή παρέμεινε στη φυλακή τριάμισι μόνο χρόνια.

Θα πρέπει να σημειωθεί ο Νέγκρι υπήρξε σύμβουλος του μαρξιστή προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Ο ίδιος ο Τσάβες παραδέχθηκε ότι διάβασε αρκετά από τα βιβλία του Νέγκρι, όταν βρισκόταν έγκλειστος στη φυλακή, ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του 1992. Στις 17 Αυγούστου του 2007 ο Νέγκρι ήταν παρών στο κοινοβούλιο της Βενεζουέλας, όταν ο Τσάβες παρουσίαζε τις αλλαγές στο σύνταγμα της χώρας.

Βέβαια, για τον Νέγκρι (όπως  για τον Τσίπρα και άλλους συριζαίους), η Βενεζουέλα των μαρξιστών  προέδρων Τσάβες και Μαδούρο αποτελεί πρότυπο «σύγχρονου» αριστερού κράτους. Σήμερα, βέβαια, ύστερα από χρόνια διακυβέρνησης της αριστεράς, βλέπουμε μια Βενεζουέλα του απόλυτου χάους, με ένα μεγάλο τμήμα του λαού της να στερείται βασικών αγαθών και να λιμοκτονεί.

Το 2005 ο Νέγκρι εξέφρασε τη συγκατάθεσή του για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, γεγονός που πυροδότησε έντονη αντιπαράθεση με τους πρώην αριστερούς «συντρόφους» του, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι είχε μεταλλαχθεί σε «φιλελεύθερο ρεαλιστή». Ο ίδιος, αντίθετα, θεωρούσε τον εαυτό του ως «επαναστάτη-ρεαλιστή» (sic!). Την ίδια χρονιά ακυρώθηκε η προγραμματισμένη ομιλία του σε συνέδριο στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, όταν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης δικαιολογημένα τον χαρακτήρισαν ως  «απολογητή της τρομοκρατίας».

Στα τέλη της δεκαετίας  το 1990 ο Νέγκρι μεταλλάσσεται σε «μετα-μαρξιστή» και συνεργάζεται με τον Αμερικανό καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης, Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας, Μάικλ Χαρντ (γεν. 1960).   Μαζί έχουν γράψει μια τριλογία που αναφέρεται στην πολιτική και την κοινωνία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η τριλογία περιλαμβάνει τα βιβλία “Empire” («Αυτοκρατορία», 2000), “Multitude: War and Democracy in the Age of Empire” («Πλήθος: Πόλεμος και Δημοκρατία στην εποχή της Αυτοκρατορίας», 2004) και “Commonwealth” («Κοινοπολιτεία», 2009).

Οι «μετα-μαρξιστές» συγγραφείς της τριλογίας διατείνονται ότι κάποιες δυνάμεις που κυριαρχούν στη σημερινή ζωή, όπως η ασύδοτη κεφαλαιοκρατία, η παγκοσμιοποίηση και η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν τεράστιες κοινωνικές αλλαγές. Η «Αυτοκρατορία», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, δεν εγκαθιστά κάποιο εδαφικό κέντρο εξουσίας, ούτε εξαρτάται από εθνικά σύνορα, αλλά αποτελεί έναν αποκεντρωτικό μηχανισμό που ενσωματώνει ολόκληρο τον πλανήτη στα ανοιχτά, επεκτεινόμενα σύνορά του. Η «Αυτοκρατορία» αποτελεί την νέα παγκόσμια πολιτική και οικονομική εξουσία. Δεν έχει εθνική ταυτότητα, είναι ανώνυμη και απρόσωπη.

Το «Πλήθος», που αποτελεί το νέο προλεταριάτο, με οργανωτική δομή που βασίζεται σε ένα «δίκτυο δημοκρατικών σχέσεων», μπορεί να αντισταθεί και να γίνει φορέας μιας «παγκόσμιας δημοκρατίας».

Η τριλογία  των «μετα-μαρξιστών» συγγραφέων Νέγκρι - Χαρντ για κάποιους θεωρείται ως το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 21^ου αιώνα», για κάποιους άλλους ως ένα θεωρητικό έργο υπέρ της κίνησης no- global.  Στην πραγματικότητα  δεν είναι παρά ένα Μανιφέστο υπέρ της  παγκοσμιοποίησης που εξυπηρετεί τους στόχους των νεοταξιτών.

Τα βιβλία της τριλογίας εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο του αμερικανικού πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Harvard University Press), το οποίο στηρίζεται και χρηματοδοτείται από εκατοντάδες Αμερικανούς και ξένους επιχειρηματίες που εκπροσωπούν την παγκόσμια άρχουσα τάξη. Εκεί όπου σπουδάζουν άτομα που ακολούθως γίνονται πολιτικοί «ηγέτες» και υψηλά στελέχη πολυεθνικών κολοσσών και τραπεζών. Εκεί όπου σπούδασε και δίδαξε ο εθνικός ολετήρας Ανδρέας Παπανδρέου και δεκάδες άλλοι Έλληνες πολιτικάντηδες και επιχειρηματίες που μας έχουν οδηγήσει στα μνημόνια και στην καταστροφή, όπως ο ανεκδιήγητος Τζέφρυ Παπανδρέου, ο σκευωρός Αντώνης Σαμαράς, ο  τωρινός πρωθυπουργός Κούλης Μητσοτάκης, ο θαμώνας  της Μυκόνου, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης (αυτός που παλαιότερα είχε δηλώσει ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να καίει την ελληνική σημαία μιας και είναι μόνο ένα κομμάτι πανί!), ο Κ. Αρβανιτόπουλος, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης, ο Κώστας Μπακογιάννης (γιος του Παύλου και της Ντόρας Μπακογιάννη ), ο Σταύρος Παπασταύρου, ο Κρίτων Αρσένης, ο Κώστας Καραγκούνης, ο Γκίκας Χαρδούβελης, ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος (διευθύνων σύμβουλος της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ και μόνιμο μέλος της Λέσχης Bilderberg), ο γιος του  Σωκράτη Κόκκαλη και εγγονός του μπολσεβίκου υπουργού της «κυβέρνησης του βουνού» Πέτρου Κόκκαλη, μεγαλοεπιχειρηματίας Πέτρος Κόκκαλης  (να σημειωθεί ότι ένα από τα προγράμματα του Χάρβαρντ είναι το «πρόγραμμα Κόκκαλη» το οποίο ιδρύθηκε στο Harvard Kennedy School το 1997 και χρηματοδοτείται από τον ίδιο τον Κόκκαλη (βλ. ιστότοπο http://www.kokkalisfoundation.gr/) και πλήθος άλλων.

Μεταξύ των επισκεπτών «καθηγητών» συγκαταλέγονται πολλοί πολιτικάντηδες απ’ όλο το «συνταγματικό τόξο» όπως οι Τζέφρυ Παπανδρέου, Άννα Διαμαντοπούλου (Lady Bilderberg), Νίκος Κοτζιάς, Γιώργος Σταθάκης, κ.α.

Θα πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αρκετοί Αμερικανοί ακαδημαϊκοί κινητοποιήθηκαν υπέρ της δημιουργίας μιας «Ενωμένης Ευρώπης» («Πανευρώπης») με πρωτοστατούντες εκείνους  του πανεπιστημίου του Harvard. H «Αμερικανική Επιτροπή Ενωμένης Ευρώπης», μάλιστα, σχεδίασε την επένδυση ενός χρηματικού ποσού, ύψους 62.500 δολαρίων (ποσό ιδιαίτερα υψηλό εκείνη την εποχή) σε ερευνητικό πρόγραμμα της Νομικής Σχολής του Harvard, με θέμα τον «Ευρωπαϊκό Φεντεραλισμό», προπομπό της Παγκοσμιοποίησης (βλ. Ηλία Ι. Ηλιόπουλου: Ο Άγνωστος Πόλεμος της Ευρώπης, σελ. 82).

 Αμετανόητος απολογητής της κόκκινης τρομοκρατίας

Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Crash στις 22 Ιουλίου 2015, ο ιδεολογικός πατέρας των Ερυθρών Ταξιαρχιών ισχυρίζεται, ψευδόμενος αναίσχυντα, ότι για την «Στρατηγική της Έντασης» που αιματοκύλισε την Ιταλία κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων ετών», υπεύθυνη ήταν η αστυνομία και όχι οι ακροαριστεροί που ο ίδιος «βαφτίζει» «εργαζομένους» (λες και όλοι οι εργαζόμενοι είναι μπολσεβίκοι). «Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε πάντα είναι ότι ήταν η ιταλική αστυνομία που άνοιξε πυρ εναντίον των εργαζομένων, δηλαδή δεν ξεκίνησαν οι εργαζόμενοι να οπλίζονται. Οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν προκειμένου να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Μετά από αυτό, μετά τις κινητοποιήσεις του ’69» (sic!) δήλωσε χαρακτηριστικά.

Υπερασπιζόμενος τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, δηλώνει ότι:  «Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν μια στρατιωτική εξτρεμιστική ομάδα, με θέσεις μαρξιστικές-λενινιστικές που υπήρχαν μέσα σε ένα πλατύτερο κίνημα, ένα κίνημα κυρίως της αυτονομίας, οργανωμένο σε οριζόντια βάση. Ακόμη, και σε αυτό το αυτόνομο κίνημα υπήρχε, όπως είναι φυσικό, η ένοπλη δράση, αλλά πάντα αποφεύγονταν οι δολοφονίες. Η δολοφονία για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν εκτός των μεθόδων του» (sic!).

Δηλαδή ο προφέσορας της ερυθράς τρομοκρατίας προσπαθεί να μας πείσει ότι οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ήταν μια φιλειρηνική oργάνωση που απέφευγε τις δολοφονίες!!!

Όσο για τον ανακριτή και εκτελεστή του Άλντο Μόρο, Μάριο Μορέτι, ο Νέγκρι τον θεωρούσε  «άνθρωπο απολύτως ευγενή και σύντροφό όλων» «Ο Μορέτι ήταν ένας τεχνικός στο εργοστάσιο της Siemens στο Μιλάνο. Ήταν ένας άνθρωπος απολύτως ευγενής, σύντροφος όλων. Όλοι τον γνωρίζαμε. Δεν ήταν κανένας δαίμονας. Ήταν ένας μαχητής κομμουνιστής, όπως πολλοί ακόμη. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα πούμε. Δεν ήταν βασανιστής ούτε επαγγελματίας δολοφόνος. Είναι κάποιος που έδωσε τη μάχη του με τους συντρόφους του, μια μάχη κομμουνιστική, και έχασε». (Περιοδικό Crash, 22 Ιουλίου 2015).

Ο ίδιος παραδέχθηκε στη συνέντευξή του ότι γνώριζε προσωπικά από το 1968 όλους τους αρχηγούς των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

Ο Νέγκρι δεν παραέλειπε να κατακρίνει το Κ.Κ.Ι. και να το θεωρεί ως ένα μετριοπαθές σοσιαλιστικό κόμμα. «το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν πάντα ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και μάλιστα ένα εθνικό, λαϊκό κόμμα» έχει δηλώσει επανειλημμένως.

«Οι ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος θα έπρεπε να δικασθούν δημοσίως. Όταν οι σύντροφοι των Ερυθρών Ταξιαρχιών τους πυροβολούσαν στα πόδια έκαναν καλά που τα έβαζαν μαζί τους, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταστρέψει μια ολόκληρη κληρονομιά αγώνων» είχε δηλώσει τον Μάιο του 2013.  στα πλαίσια μιας συνάντησης με θέμα «Παγκόσμια Κρίση και Συγκρότηση της Κοινότητας» που έγινε στη Φεράρα.

Ο δήμαρχος της Ferrara είχε πει τότε ότι οι δηλώσεις του αυτές προκαλούν ντροπή και αποτροπιασμό και ότι «ο cattivo maestro ( κακός δάσκαλος) Νέγκρι κατέστρεψε μια ολόκληρη γενιά, καλυμμένος  πίσω από την πανεπιστημιακή του έδρα».

Οι δηλώσεις του «πατριάρχη» της κόκκινης ιταλικής τρομοκρατίας προκάλεσαν ακόμη και την αντίδραση των κομμουνιστών.  «Πρόκειται για βαριές δηλώσεις, επικίνδυνες και ντροπιαστικές», έγραψε ο αριστερός διευθυντής του Ινστιτούτου Γκράμσκι  της Φεράρα, Fiorenzo Baratelli στον ιστότοπο Estense.com.

Τον Φεβρουάριο του 2017, σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Σχολή Αρχιτεκτονικής στην πόλη της Γένοβας και είχε ως θέμα το 1968 στην Ιταλία και τα χρόνια πολιτικής  βίας που ακολούθησαν, είχε δηλώσει ότι: «Η εργατική βία ήταν μια μεγάλη στιγμή του αγώνα. Η βία υπήρξε πάντα μια μορφή πάλης του εργατικού κινήματος και η ανασυγκρότηση του κινήματος θα περάσει αναγκαστικά απ’ όλα τα στάδια του σκληρού αγώνα».

Η παρουσία και τα λεγόμενα του απολογητή των Δολοφόνων των Ερυθρών Ταξιαρχιών πυροδότησαν αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία της Γένοβας αλλά και σ’ ολόκληρη την Ιταλία, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους αντιπροσώπους των αρχών, καθώς και δημότες και συγγενείς των θυμάτων της τρομοκρατίας να ζητήσουν την παραίτηση του δημάρχου της Γένοβας, Marco Doria και του πρύτανη, Paolo Comanducci

Ο Νέγκρι - τις θέσεις και απόψεις του οποίου  έχουν καταδικάσει ακόμη και οι κομμουνιστές συμπατριώτες του - βρίσκει συμπαραστάτες και θαυμαστές στο τελευταίο σοβιέτ της Ευρώπης και ένα από τα τελευταία του πλανήτη, που δεν είναι άλλο από το σημερινό Γραικυλιστάν.

Ο Νέγκρι και η ελληνόφωνη αριστερά

Ο Νέγκρι είχε επισκεφτεί την Ελλάδα πολλές φορές, έχει συναντηθεί με ελλαδίτες κομμουνιστές και έχει δώσει συνεντεύξεις σε αριστερά και «δεξιά» συστημικά μέσα ενημέρωσης.

Αμέτρητες είναι οι συνεντεύξεις του «προφεσόρε» σε ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά («Το Βήμα», «Έθνος», «Ελευθεροτυπία», Crash κ.λπ.), οι οποίες με βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς όπως: «ο κορυφαίος Ιταλός φιλόσοφος», «το έμβλημα της ιταλικής άκρας αριστεράς της δεκαετίας του '70», «το σύμβολο μιας εποχής», «η ιστορική φυσιογνωμία του ιταλικού κινήματος της Αυτονομίας»,  «ο καθηγητής που φυλακίστηκε άδικα ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών», «ο όμηρος από τα Μολυβένια Χρόνια», κ.λπ. συνέθεσαν την «αγιογραφία» του «πατριάρχη» των Ερυθρών Ταξιαρχιών, στην προσπάθειά τους να πείσουν τους αναγνώστες ότι ο Νέγκρι δεν φέρει καμιά απολύτως ευθύνη για τις  δολοφονίες και αιματηρές επιθέσεις των ακροαριστερών τρομοκρατών κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων» στην Ιταλία, αλλά υπήρξε θύμα πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ιδού τι έγραφε ο περιβόητος «Ιός» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 22-11-1997), όταν ο Νέγκρι βρισκόταν για δεύτερη φορά στις ιταλικές φυλακές, αφού επέστρεψε οικιοθελώς από τη Γαλλία για να εκτίσει την ποινή που του είχε επιβληθεί:

«Η  "υπόθεση Νέγκρι" βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε, θυμίζοντας ότι ο σημαντικός Ιταλός φιλόσοφος παραμένει έγκλειστος στις φυλακές της Ρώμης, ενώ σοβαρές δυσκολίες συνεχίζει να αντιμετωπίζει η πρόταση αμνήστευσης των πολιτικών αδικημάτων που διαπράχθηκαν στην Ιταλία τις δεκαετίες '70 και '80. Εκτός από τον καθηγητή Νέγκρι, στις ιταλικές φυλακές κρατούνται ακόμη 180 άτομα, καταδικασμένα σε εξοντωτικές ποινές βάσει ενός νομοθετικού οπλοστασίου "έκτακτης ανάγκης", που ακόμη δεν έχει καταργηθεί. Πολλοί είναι και εκείνοι που έχουν καταφύγει στο εξωτερικό και έχουν καταδικαστεί ερήμην. Μόνο στη Γαλλία, οι Ιταλοί πολιτικοί εξόριστοι συνεχίζουν να υπερβαίνουν τους 150»…..

«Είναι σαφές ότι μία είναι η λύση για τον Νέγκρι και εκείνους που βρίσκονται σήμερα στην ίδια θέση: η κατάργηση της νομοθεσίας που επιτρέπει την επί μία ολόκληρη εικοσαετία ταλαιπωρία εκατοντάδων Ιταλών πολιτών και η αμνήστευσή τους για αδικήματα που διαπράχθηκαν -αν και εφόσον διαπράχθηκαν- σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες».

Οι «εκατοντάδες Ιταλοί πολίτες» που αναφέρει ο «Ιός» δεν ήταν παρά ακροαριστεροί τρομοκράτες ή συνεργάτες των τρομοκρατών, που έδρασαν κυρίως κατά την περίοδο των «μολυβένιων ετών». Πολλοί από αυτούς, εκμεταλλευόμενοι το «Δόγμα Μιτεράν», διέφυγαν στη Γαλλία όπου έτυχαν προστασίας, χωρίς να είναι δυνατή η έκδοσή τους στην Ιταλία. 

Για τους εγχώριους αριστερούς και συριζαίους, βέβαια, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και γενικότερα η κόκκινη τρομοκρατία δεν θα πρέπει να δαιμονοποιείται μιας και η τρομοκρατία των μπολσεβίκων, σύμφωνα με τους ίδιους, έχει ως κίνητρο «ευγενείς σκοπούς», που διέπονται από «ανθρωπιστικά» κριτήρια. Ως εκ τούτου, κατά την άποψη των μπολσεβίκων, θα πρέπει να δοθεί «άφεση αμαρτιών» για τα ειδεχθή εγκλήματά των τρομοκρατών, αφού αυτά διαπράχθηκαν σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, «υπό εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες» και η κοινωνία θα πρέπει να δεχθεί στις αγκάλες της τους «μεταμελημένους» εγκληματίες (βλέπε περίπτωση Κουφοντίνα). Είναι εξάλλου γνωστό ότι για τους αριστερούς,  δεν υπάρχει «κόκκινη» τρομοκρατία παρά μόνο «φασιστική» τρομοκρατία.

Να σημειωθεί ότι η ιταλική δικαιοσύνη στάθηκε υπέρμετρα επιεικής προς τους συλληφθέντες τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών, καταδικάζοντας πολλούς εξ αυτών σε λίγα χρόνια φυλάκισης (ανάλογα με τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει),  τα οποία οι περισσότεροι εξέτισαν είτε προσφέροντας κοινωνική εργασία είτε ευρισκόμενοι σε κατ΄οίκον περιορισμό.

Πάμπολλοι εξάλλου ήταν εκείνοι που ουδέποτε τιμωρήθηκαν, είτε διότι οι αρχές δεν διέθεταν επαρκή στοιχεία για την ενοχή τους, είτε επειδή διέφυγαν στο εξωτερικό.

Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο ακροαριστερός δολοφόνος του δικού μας Μίκη Μάντακα.

O Νέγκρι στήριξε από την πρώτη στιγμή τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη στο Τσίπρα για να μη γίνει σαν το Ρέντσι, ένας παραπαίοντας σοσιαλδημοκράτης… Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε από μια πλευρά του κλασικού κομμουνιστικού κινήματος (sic!), ενώ αντίθετα οι Podemos δημιουργήθηκαν κατευθείαν από το κίνημα διαμαρτυρίας…» είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του προς τη δημοσιογράφο Άντζελα Μάουρο, που δημοσιεύτηκε στην ιταλική έκδοση της Huffington Post τον Σεπτέμβριο του 2015.

Από τις παραπάνω δηλώσεις, ο Νέγκρι προφανώς φαίνεται να μη γνωρίζει ότι οι «κομμουνιστές» του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερβαίνουν το 4% - 5%, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων προέρχεται κυρίως από το χώρο του κλεφτοΠΑΣΟΚ  και των απογοητευμένων λόγω της οικονομικής κρίσης πολιτών, οι οποίοι πίστεψαν ότι ο Τσίπρας θα «σχίσει» τα μνημόνια.

Σε συνέντευξή του στην «Αυγή» (13-04-2015) ο Νέγκρι είχε δηλώσει: «Βλέπω την κυβέρνησή σας με μεγάλη συμπάθεια…Εάν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια ουσιαστική στήριξη στην ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να κερδίσει και να λύσει τα προβλήματα της χώρας…(sic!)», συντασσόμενος στην ουσία με τις φρούδες ελπίδες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για μια «αριστερή» Ευρώπη. Οι εκλογές στην Ισπανία και η «πανωλεθρία» που υπέστη το «αριστερό» κίνημα των Podemos («Syriza, Podemos Vinceremos») συν το γεγονός ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. η «αριστερά» δεν είναι σε θέση να προσελκύσει τους εξαθλιωμένους από την οικονομική κρίση πολίτες, προσγείωσαν τον Τσίπρα και τους συριζαίους στην πραγματικότητα, καθιστώντας τους τα πλέον πειθήνια όργανα των διεθνών τοκογλύφων.

«Θεωρώ ότι ο αγώνας του Αλέξη  Τσίπρα και ο αγώνας που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το δημοψήφισμα ήταν μια σημαντική εμπειρία ανανέωσης της ευρωπαϊκής ελπίδας…ο κινηματικός πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το δημοψήφισμα, έγινε πόλεμος θέσεων…(sic!)…Βεβαίως είναι δύσκολο να ανακάμψει η Ελλάδα εάν δεν ανακάμψει το κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη». (Η Εφημερίδα των Συντακτών, 17-18 Σεπτεμβρίου 2016)

Τον Σεπτέμβριο του 2016 βρέθηκε ξανά στην Ελλάδα στα πλαίσια της συνάντησης Documenta 14, που πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας. «Η αντίσταση μπορεί να υπάρξει μόνο αν δημιουργηθούν επεισόδια τα οποία θα μεταδίδουν σαν μηνύματα τις δυνάμεις της επανάστασης παντού. Πρέπει να δημιουργηθεί ξανά ένας νέος διεθνισμός» είχε δηλώσει ο «κακός δάσκαλος».

Όσον αφορά στις σχέσεις του με την αντίσταση κατά του καθεστώτος της 21^ης Απριλίου (1967-1974), ο Νέγκρι παραδέχθηκε ότι βοήθησε να περάσει ένα φορτηγό που περιείχε όπλα από την Ελβετία στο Μπρίντιζι και από εκεί στην Ελλάδα, αν και απομυθοποιεί την «αντίσταση κατά της «χούντας των συνταγματαρχών» από τους Έλληνες «αντιστασιακούς». «Ενισχύαμε την ελληνική αντίσταση, αλλά η ελληνική αντίσταση δεν άσκησε πολιτική επιρροή» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Βέβαια μετά την πτώση του καθεστώτος των συνταγματαρχών το 1974, εμφανίστηκαν ξαφνικά χιλιάδες «αντιστασιακοί», τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.  Οι επιστρέψαντες από το εξωτερικό «αντιστασιακοί» ήταν όλοι αυτοί που έκαναν «αντίσταση» εκ του  ασφαλούς στις καφετερίες του Παρισιού, στις μπυραρίες του Μονάχου και τις πιτσαρίες της Μπολόνιας και ερχόμενοι στην Ελλάδα διεκδικούσαν «δάφνινα στεφάνια» και οφίτσια. («Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται»). 

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2016, ο Νέγκρι ήταν μεταξύ των συμμετεχόντων στο θέατρο Volksbühne, στην πλατεία Ρόζας Λούξεμπουργκ του ανατολικού τμήματος του Βερολίνου, όπου έλαβε χώρα  το «Διεθνές Κίνημα για τον Εκδημοκρατισμό της Ευρώπης» (DiEM 2025) υπό την καθοδήγηση του Γιάνη Βαρουφάκη. Ήταν τότε που ο ναρκισσιστής πρώην υπουργός της «δημιουργικής ασάφειας» και της μπαρουφολογίας, ένας από τους βασικούς υπευθύνους για την οικονομική ασφυξία στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας λόγω των «σκληρών διαπραγματεύσεων» και των Capital Controls, προσπάθησε να ηγηθεί ενός πανευρωπαϊκού  «κινήματος» για τον «εκδημοκρατισμό» των χωρών της Ευρωζώνης.

Ο Βαρουφάκης, απευθυνόμενος προς το ετερόκλητο αυτό πλήθος του DiEM25, μίλησε για «τη δημιουργία μιας αυθεντικής ευρωπαϊκής δημοκρατίας» (όπως βέβαια την εννοούν οι αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης) και τάχθηκε κατά των εθνικών κομμάτων, τα οποία θεωρεί «παρωχημένα», θέση που βρίσκει απόλυτα σύμφωνους τον Νέγκρι και τους άλλους νεομαρξιστές και νεοταξίτες που συμμετείχαν στη συνάντηση. Μίλησε, επίσης, για «ανοικτά σύνορα και όχι φράκτες» για τους λαθροέποικους και εξέφρασε την ανησυχία του «για την άνοδο του Εθνικισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας».

Στη συνάντηση του DiEM25 συμμετείχαν   πολλοί αριστεροί  πολιτικάντηδες, μαρξιστές «διανοούμενοι»,  «κομμουνιστές του χαβιαριού», καθώς και  νεοταξίτες νεοφιλελεύθεροι, φίλοι του αρχι-τοκογλύφου Τζορτζ Σόρος. Να σημειωθεί ότι ο Νέγκρι θεωρεί τον Βαρουφάκη «εξαιρετικά έξυπνο» πλην όμως «τυχοδιώκτη» και τον παρομοιάζει με τον Σλοβένο μαρξιστή αμπελοφιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ (φίλο του Τσίπρα και υποστηρικτή του ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος ήταν επίσης παρών στη συνάντηση.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε τις διασυνδέσεις του Τσίπρα με τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας των νεοταξιτών. Θα αναφερθώ σε τρεις μόνο περιπτώσεις: α) στην επίσκεψη του Τσίπρα στις Η.Π.Α. λίγους μήνες πριν αναλάβει την εξουσία και την συνάντησή του με τα αμερικανοσιωνιστικά λόμπυ, με την μεσολάβηση του ζεύγους Δημήτρη Παπαδημητρίου και Ράνιας Αντωνοπούλου, οι οποίοι, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπουργοποιήθηκαν, β) στη στήριξη που του παρείχε η ιταλοεβραία κεντροαριστερή δημοσιογράφος, Barbara Spinelli, (σύντροφος του Ιταλού νεοταξίτη τραπεζίτη Τommaso Padoa-Schioppa) μέσω του κινήματος «Η άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» (βλ. παλαιότερα άρθρα μου https://xrisiavgi.com/2014/06/15/17/43213/ και https://xrisiavgi.com/2014/05/11/23/41278/ ) γ) στη συμμετοχή του στο «Φόρουμ του Κόμο». 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τον Σεπτέμβριο του 2014, προτού ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, ο Τσίπρας  βρέθηκε στο πολυτελές ξενοδοχείο «Βίλα ντ ΄Εστε» στη λίμνη του Κόμο, όπου συμμετείχε στο κλειστό «Φόρουμ του Κόμο» έπειτα από την πρόσκληση που του απηύθυνε το ιταλικό ίδρυμα European House Ambrosetti (γνωστό και ως «Ιταλική Λέσχη Μπίλντερμπεργκ»).

Ο Τσίπρας συμμετείχε στην «Ιταλική Λέσχη Μπίλντερμπεργκ» μαζί με πολιτικούς, επιχειρηματίες και οικονομικούς παράγοντες από την Ευρώπη,  όπως οι Μπαρόζο, Μόντι, Αλμούνια, Άσμουσεν, Τρισέ, Μπαρνιέ κ.α. Μαζί με αυτούς ο σιωνιστής εγκληματίας Σιμόν Πέρες, ο Αμερικανός γερουσιαστής  Τζον Μακέιν ( ο οποίος σε παλαιότερη δήλωσή του είχε χαρακτηρίσει ακατανόητη την ελληνική θέση για το όνομα της Μακεδονίας), ο Αμερικανός γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ (τακτικός θαμώνας της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ),  ο Πίτερ Σάδερλαντ, πρόεδρος, της Goldman Sachs International στο Ηνωμένο Βασίλειο κ.λπ.  («όλο το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο» όπως είχαν αναφέρει τότε ορισμένα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας», αντιδρώντας στη παρουσία του Τσίπρα στο Φόρουμ).

Η συμμετοχή του Τσίπρα χαρακτηρίστηκε τότε από κάποιους πολιτικούς αναλυτές ως απόδειξη παραλαβής του χρίσματος του επόμενου πρωθυπουργού του προτεκτοράτου ΕΛΛΑΣ, ο οποίος θα διαδεχόταν τον Σαμαρά.  

Λίγο αργότερα ακολούθησε μια μυστική συνάντηση Σαμαρά – Τσίπρα σε σπίτι γνωστού Αθηναίου, που δημοσίευσε η εφημερίδα Kontranews, όπου πιθανολογείται ότι  συζητήθηκε η διαδικασία παράδοσης εξουσίας από τον Σαμαρά στον Τσίπρα.

Επίλογος

Αποτελεί γεγονός ότι χιλιάδες από τους αριστερούς ψευδοεπαναστάτες και μαρξιστές αμπελοφιλόσοφους των περασμένων δεκαετιών, όπως ο Νέγκρι, έχουν μετατραπεί στα πιο πιστά σκυλιά των αμερικανοσιωνιστών, της παγκόσμιας χρηματιστηριακής ολιγαρχίας και της Παγκοσμιοποίησης. Να αρχίσουμε από τον πρώην κνίτη «επαναστάτη» Αλέξη Τσίπρα, που έγινε ο πλέον πρόθυμος εντολοδόχος των διεθνών τοκογλύφων. Τον πρώην κνίτη και νυν διαπλεκόμενο τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα. Την πρώην κνίτισα του «Εδώ Πολυτεχνείο», ακολούθως συνασπίστρια και τελικώς πασόκα,  επίτροπο της Ε.Ε. Μαρία Δαμανάκη. Τον πρώην υπουργό και ευρωβουλευτή του κλεφτοΠΑΣΟΚ και αργότερα μεγαλοστέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Χρήστο Παπουτσή. Τον πρώην μαοϊκό, πρώην σοσιαλιστή και πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, που κατέληξε υψηλόβαθμο στέλεχος της αμαρτωλής Τράπεζας Goldman Sachs, η οποία ελέγχει την παγκόσμια οικονομία και χειραγωγεί ολόκληρα κράτη.  Τον Γερμανοεβραίο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, πρώην αναρχοκομμουνιστή και έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων του Μάη του 1968 στη Γαλλία, ερωβουλευτή των «Πρασίνων», υπέρμαχο των στρατιωτικών επεμβάσεων των αμερικανοσιωνιστών, και αναρίθμητους άλλους.

Είναι όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, που μιλούν για «δημοκρατία», «αλληλεγγύη», «καταπολέμηση της φτώχειας», «ισότητα» και «δικαιοσύνη», ενώ στην πραγματικότητα εννοούν τα προσωπικά τους προνόμια. Είναι όλοι αυτοί που έχουν μετατραπεί στους πλέον βολικούς υπηρέτες της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης και  έχουν οδηγήσει τα έθνη και τους λαούς σε κατάσταση πολλαπλής κρίσης και αποσύνθεσης.

Θα κλείσω με ένα στιχάκι ενός τραγουδιού του λαϊκού τραγουδιστή Μανώλη Μητσιά, αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους:

«Έχεις μια σκέψη τραβεστί

σ΄ ένα μυαλό σοσιαλιστή,

όλο ιδέες  μα στην πράξη

ανήκεις πια στη Νέα Τάξη».

Παύλος Γκάσταρης