ΟΤΑΝ Ο ΗΡΩΔΗΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ! - ΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΕΠΝΙΓΑΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΩΝ ΚΑΙ ΟΜΗΡΩΝ ΤΟΥΣ!!

Γι΄ αυτά δεν θα ακούσετε ποτέ από την "Αριστερά των Υψηλών Ιδανικών", τους πολυγραφότατους Ιστοριογράφους της, ή τη "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" στην ΕΡΤ!

Το γεγονός είχε συμβεί πολλές φορές το 1948-49. Ο λόγος που έπνιγαν τα μωρά ήταν γιατί με το κλάμα τους θα πρόδιδαν τη θέση τους στον Στρατό.

Στην Κατοχή, το 1943-44, σκότωναν ηλικιωμένους κρατουμένους τους όταν πλησίαζαν οι Γερμανοί, για να μην τους βρουν και τους ελευθερώσουν.

Το 1948-49, έπνιγαν τα μωρά για να μην προδώσουν τη θέση τους!

Το λογοτεχνικό βιβλίο, από το οποίο είναι το απόσπασμα που ακολουθεί, είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Στη συνέχεια παρατίθενται αποσπάσματα Αναφορών Στρατιωτικών Μονάδων.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λογοτέχνη Μιχαήλ Περάνθη «Η Μάχη της Ρούμελης», σελίς 34:

"...Το απόγευμα, επιστρέφει από την ανιχνευτική περιπολία της μια διμοιρία. Οι φαντάροι είναι συγκινημένοι και μιλούν διαρκώς για το περιστατικό πού τους έτυχε.

Πάνω από τη Στρώμνη βρήκαν το μεσημέρι ένα στραγγαλισμένο νήπιο. Ένα ξανθό αγγελούδι, πού νόμιζες πώς κοιμάται ήσυχα-ήσυχα, ενώ ένα μυρμήγκι έψαχνε στα ματάκια του. Οι φαντάροι άνοιξαν ένα λάκκο και το έθαψαν, του έβαλαν ένα σταυρό και σκόρπισαν αγριολούλουδα στον τάφο του. Η συγκίνησίς τους ήτο απερίγραπτη και το περιστατικό αποτέλεσε το μοναδικό θέμα τους.

Το άκουσε και ό αιχμάλωτος «Λαός» και τότε ξαφνικά μια από τις γυναίκες άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Ήταν ή Κωνσταντίνα Νυχτερίδα, ή μητέρα του. Ούτε αυτή όμως, ούτε ό άνδρας της. ό Γεώργιος Νυχτερίδας (από τις εγκληματικότερες φυσιογνωμίες του συμμοριτισμού), ήθελαν να πουν τίποτε. Και ό λόγος ήτο ότι μεταξύ των αιχμαλώτων ευρίσκετο και ο στραγγαλιστής, ο «λοχαγός Χαϊμάνης».

Η αγανάκτησις των στρατιωτών, μόλις συγκρατημένη από τη φρίκη, την οποίαν διήγειρεν εις την ψυχή τους το θέαμα, απεκορυφώθη και εξέσπασεν εναντίον του ενόχου, που ευρίσκετο εμπρός των, χωρίς καμμιά φωνή και καμμιά διαταγή να μπορή να τους συγκρατήση. Κατόπιν αυτού εμίλησαν "ένοχοι και μάρτυρες». Ή Κωνσταντίνα Λυμπέρη, υποψήφιος... λοχίας του «ουλαμού ΑΦΦ» έδωσεν όλας τας λεπτομέρειας τού εγκλήματος, πού είχε διαπραχθή μόλις κατά τήν χθεσινήν νύκτα. Τα κλάματα τού μωρού εκινδύνευαν να προδώσουν την νυκτερινήν διέλευσίν των και ό «λοχαγός» διέταξεν επανειλημμένως να το «κοιμήσουν» κι' αυτό. Ή μητέρα, όσο μπορούσε, το απέφευγε, βουλώνοντας το στόμα του μ' ένα πανί. Αλλ' ενώ σέρνονταν κοντά στις θέσεις μας, το μωρό άρχισε πάλι να κλαίει. Τότε πατέρας και «λοχαγός» εξανέστησαν και διέταξαν τη μητέρα να το στραγγαλίσει. Ή μητέρα εδίσταζε κι έμεινε παραπίσω, μήπως το γλυτώσει. Αλλ' ό πατέρας επέμενε, λέγοντας ψύχραιμα ότι «θα φκιάσουν άλλα».

Τότε ό Χαϊμάνης διέταξε έναν «ουλαμίτη» 16 ετών, τον Βαγγέλη Δημόπουλο, να το πνίξη αυτός. Ήταν άλλωστε μια ευκαιρία να βουτήξη στο αίμα και τους εκκολαπτόμενους «αρνησιπάτριδας». Το παιδί όμως αρνήθηκε. Αρνήθηκε και ο Δημητράκης, (άλλος ουλαμίτης, αγνώστου επωνύμου), στον οποίον απετάθη ο ίδιος ο πατέρας. Και ενώ ο πατέρας έψαχνε γι άλλον στραγγαλιστή του παιδιού του, ο Χαϊμάνης επρόλαβε και τον απήλλαξεν απ' τον κόπο.

Αλλ' αυτό δεν ήταν παρά ένα μόνον επεισόδιο. Ό,τι συνέβη με το παιδί της Νυχτερίδα, είχεν επαναληφθή σαράντα φορές προηγουμένως. Αναφορά του Λόχου ανέφερεν ότι ανεκαλύφθησαν πεταγμένα στη χαράδρα του Μπότσικα δεκάδες νηπίων, σε διάφορα σημεία. Τα νήπια έφεραν ακόμα τα μελανά στίγματα του στραγγαλισμού. Είναι φανερό πώς οι φωνές τους ημπόδιζαν τη σιωπηλή διαφυγή των συμμοριτών και χωρίς δισταγμό απεφάσισαν, κάθε φορά που τα πράγματα έστένευαν, λόγω της πλησιοχώρου παρουσίας των εθνικών δυνάμεων, να απαλλαγούν από τον «λαό» τους, εν ονόματι του όποιου ανοσιουργούσαν.

- Γι' αυτό, λοιπόν, λιγόστευαν ολοένα τα παιδιά, λέει με πονηρή αφέλεια ένας ψευδοκαλόγερος, που είχεν αναλάβει την επιμελητεία του αρχηγείου και τώρα ακολουθεί τα τμήματά μας, για να υποδεικνύει τις κρυψώνες τους..."

ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ