Το Σύστημα της Παραπληροφόρησης και του Ψεύδους 

του ανεξάρτητου Ευρωβουλευτή Α. Κωνσταντίνου

Θα ημπορούσε να ειπωθεί εύστοχα ότι, το Μεγάλο Παράσιτο της Ανθρωπότητος, η ανθρωποβόρος και εθνοαποδομητική Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη, αποτελεί την ιστορική εκπλήρωση, το «πραγματικό ανάλογο» του πολυδύναμου «Σκοτεινού Άρχοντα» του κακού, του «Απεχθούς» Σάουρον, του πανταχού παρόντος «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», όπως αυτός επινοήθηκε από τον εξέχοντα και διαπρεπή Άγγλο φιλόλογο, συγγραφέα, ποιητή και ακαδημαϊκό John Ronald Reuel Tolkien (1892-1973).

Στην τροχιά των τελευταίων πέντε αιώνων το Μεγάλο Παράσιτο της ανθρωπότητος, δηλαδή η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη, ίδρυσε τα δικά του διαπλεκόμενα μέσα επικυριαρχίας, χειρισμού και εκμεταλλεύσεως του ψεύδους, αλληλεπικαλυπτόμενα εργαλεία σχετιζόμενα άμεσα με την συνεχή εξαπάτηση, την πνευματική υπονόμευση και την κοινωνική ανατροπή, τα οποία προγραμματίσθηκαν σχολαστικά επί εκατοντάδες χρόνια. Μέσω του φιλελεύθερου καπιταλισμού έχει υποτάξει τους λαούς με το φάντασμα της ελευθερίας και με την οφθαλμαπάτη του πλούτου, κλείνοντας γλυκερά και ψευδοφιλικά το μάτι «με νόημα» στους ανθρώπους, πάντοτε φευγαλέα και με περισσή επιτηδευμένη προσήνεια.

Μέσω του σοσιαλκομμουνισμού το Μεγάλο Παράσιτο είχε υπνωτίσει αποτελεσματικότατα τα πλήθη με την ουτοπία της απόλυτης «ταξικής δικαιοσύνης» και με το ψέμα της αφύσικης ισότητας, καθιστώντας τους ανθρώπους πρόθυμους να κοιμηθούν τον πολλά υποσχόμενο ερυθρό ονειρικό ύπνο, για να ξυπνήσουν στην συνέχεια στο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», πίσω από λερούς τοίχους και σιδερένιες … «κουρτίνες». Όμως η συμφωνία της Γιάλτας προσέφερε τελικά «σταθερή ισορροπία» ειρήνης και αταραξίας σε όλους, σε έναν κόσμο όπου η Νυρεμβέργη, η Χιροσίμα και η Πλατεία Λορέτο …. αποτρέπονται πλέον από πολυποίκιλες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές «αιρέσεις».

Η παραπληροφόρηση είναι σήμερα η σπουδαιότερη προστατευτική ασπίδα της «Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου».

Στις αρχές του θέρους του 1982, έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο του Stanford, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, ένα συνέδριο σχετικά με την κρίση «ροής και διαχείρισης» των πληροφοριών – μηνυμάτων στα μέσα ενημέρωσης («Conference on flow of Messages and flow of media in the Americas»). To δρώμενο επεσήμανε έγκαιρα και ανέφερε εμφατικά ο Ιταλός συγγραφέας, στιχουργός και δημοσιογράφος Lucio Lami, (1936-2013) στο άρθρο του «Τα μέσα του ψεύδους», στην εφημερίδα «II Giornale Nuovo» της 17^ης Ιουλίου 1982 : Με την ευκαιρία του προαναφερομένου συνεδρίου, η Rose Elisabeth Bird (1936-1999) -επί δεκαετία Επικεφαλής Δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου της Καλιφόρνιας, που εκδιώχθηκε καταψηφιζόμενη ως αντιδραστική προς το Σύστημα- κατηγόρησε ανοιχτά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για συστηματικά ψέματα λέγοντας χαρακτηριστικά : «Η τηλεόραση εδώ και πολύ καιρό συνεχίζει να εγκλωβίζει την κοινή γνώμη». Επίσης έκτοτε, επί τέσσερις περίπου δεκαετίες, αρκετά μέλη του Κογκρέσου έχουν εξαπολύσει επίμονες κραυγές «συναγερμού» ενάντια στην καθοδήγηση και χειραγώγηση της κοινής γνώμης, που πραγματοποιείται σήμερα μέσω της τηλεόρασης, με εξαιρετικά εκλεπτυσμένες και υπερσύγχρονες τεχνικές, οι οποίες απευθύνονται στο υποσυνείδητο των ανθρώπων.

Τα διεθνή κέντρα του χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου, στην Wall Street και στο City του Λονδίνου, μέσω των Ιδρυμάτων Ford, Carnegie, Rockefeller και Rotschild τροφοδοτούν με ανεξάντλητους ποταμούς χρυσού την μηχανή που διενεργεί την γιγαντιαία εξαπάτηση των Εθνών, όπως καταγράφεται λεπτομερέστατα στις 1348 σελίδες του βιβλίου του Caroll Quigley (1910 – 1977) «Τραγωδία και Ελπίδα: Μια ιστορία του κόσμου στην εποχή μας», («Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time», εκδόσεις MacMillan Company, Νέα Υόρκη, 1974). Ο Quigley ήταν ένας Αμερικανός ιστορικός, θεωρητικός της εξελίξεως των πολιτισμών. Έγινε διάσημος για το ακάματο εκπαιδευτικό έργο του ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Georgetown, για τις εξαιρετικές ακαδημαϊκές του δημοσιεύσεις και για την έρευνά του σχετικά με τις μυστικές εταιρείες. Στο «Τραγωδία και Ελπίδα» συζητούνται συνοπτικά ποικίλες μυστικές εταιρείες, περιλαμβανομένης και μιας κοινοπραξίας των ηγετών των κεντρικών τραπεζών αρκετών χωρών, που σχηματοποίησαν την «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών» (Bank for International Settlements – BIS). Αυτή είναι ένας διεθνής οργανισμός αποτελούμενος από κεντρικές τράπεζες 60 χωρών (μεταξύ των οποίων και η Πατρίδα μας), που «υποβοηθά τη διεθνή νομισματική και χρηματοοικονομική συνεργασία και δρα ως μια τράπεζα για τις κεντρικές τράπεζες». Δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχο καμίας εθνικής κυβέρνησης ! Λειτουργεί μέσα από υποεπιτροπές και γραμματείες, αλλά και μέσω του ετησίου Γενικού Συμβουλίου όλων των μελών της. Επίσης, παρέχει τραπεζικές υπηρεσίες, μόνον όμως στις κεντρικές τράπεζες ή σε άλλους διεθνείς οργανισμούς. Εδρεύει στην Βασιλεία της Ελβετίας και δημιουργήθηκε με τις Συμφωνίες της Χάγης του 1930. Διαθέτει γραφεία αντιπροσώπων στο Χονγκ Κονγκ και στην Πόλη του Μεξικού.

Δικαίως ο Ιταλός δημοσιογράφος Enrico Ronzoni, οξυδερκής και έντονος ερμηνευτής της Παραδόσεως, έγραψε: «Οι σκοτεινές εποχές που ζούμε, σε σύγκριση με τις εποχές που πέρασαν, χαρακτηρίζονται από τον λεπτοφυέστατο και συνάμα ολοκληρωτικό τρόπο που διέπονται οι μάζες, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο, στο όνομα της δημοκρατίας, οι μάζες διατηρούνται διακριτικά στο σκοτάδι σχετικά με το τι βρίσκεται εναντίον τους. Πίσω από το πέτασμα της σύγχρονης δημοκρατίας βρίσκεται σήμερα μια τεχνική πνευματικής διαχείρισης, με την βοήθεια της τεχνολογίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, μια τεχνική πιο ισχυρή και επικίνδυνη από οτιδήποτε γνωστό μέχρι σήμερα. Αυτό το σύνεργο τύπου Λεβιάθαν έχει ανάγκη υποστήριξης ενός πραγματικού στρατού μυημένων, ορκισμένων να τηρούν απόλυτη εχεμύθεια. Ο πολλαπλασιασμός των μασονικών αιρέσεων και η προώθηση των συμφερόντων του Σιωνισμού στην σκιά της κάθε αστικής δημοκρατίας, αποτελούν την απόδειξη ότι φιλελευθερη αστική δημοκρατία και απόκρυφη δύναμη είναι οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας» (Enrico Ronzoni,«Το παράδοξο του Celine», δημοσιευμένο στο 10° τεύχος του τριμηνιαίου περιοδικού του Μιλάνου «Ο ελεύθερος άνθρωπος» («L’uomo libero») της 12^ης Ιουλίου 1982.

Αλλά, όπως πάντα, αυτές οι μεμονωμένες, ασυνήθιστες και εν τέλει γενναίες καταγγελίες απενεργοποιούνται αμέσως, χάρη στις τεχνικές «εκτροπής της προσοχής», στις οποίες η Παγκόσμια Οικονομική Δύναμη έχει αποκτήσει μιαν απόλυτη εξειδίκευση ! «Στον κομμουνιστικό κόσμο», κατήγγειλε πολλές φορές ο πολύς Σολτζενίτσιν, «η αλήθεια αγνοείται από τους ανθρώπους, επειδή η κρατική αρχή, απλά και ξεκάθαρα δεν της επιτρέπει να κυκλοφορήσει. Αντίθετα, στην καπιταλιστική Δύση, το ίδιο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με την αντίθετη μεθοδολογία, δηλαδή με την περίσσεια των πληροφοριών. Μια πλημμύρα ετερογενών ειδήσεων, συχνά αντικρουόμενων ξεχύνεται κατάφωρα και αδιάκοπα επάνω στον πολίτη, που απομακρύνεται έτσι από την διάσταση του χρόνου η οποία απαιτείται για τον προβληματισμό, την ανάλυση, την διάκριση, ενώ η προσοχή του – που έχει καταστεί αρκούντως αβαθής – παροτρύνεται συνεχώς από νέες επικλήσεις.»

Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώνεται ουσιαστικά και από τον Peter Ludwig Berger, (αυστρογενή Αμερικανό κοινωνιολόγο, γνωστό για το έργο του στην κοινωνιολογία της γνώσης και της θρησκείας, καθώς και στον κοινωνικό εκσυγχρονισμό, 1929–2017) που δηλώνει : «Σε προηγμένες βιομηχανικές κοινωνίες καπιταλιστικού τύπου, η διαφήμιση κατασκευάζει ένα πανταχού παρόν και εξαιρετικά εκλεπτυσμένο σκηνικό της καθημερινής ζωής. Η επίπτωση της προέρχεται εν μέρει από το γεγονός ότι οι περισσότερες φορές της παρουσίας της δεν εγγράφονται σε συνειδητό επίπεδο : είναι ενσωματωμένες στο δεδομένο πλέγμα γιά την εξυπηρέτηση της κανονικής απλής πραγματικότητας … Η απουσία της διαφήμισης στις σοσιαλιστικές χώρες ή η εκεί ελάχιστη ποσότητά τους, δεν σημαίνει ότι είναι κατώτερη η επίπτωσή της στον ρόλο των μαζικών επικοινωνιών … Εκεί η θέση της διαφήμισης έχει καταληφθεί από την κυβερνητική προπαγάνδα» (Peter Ludwig Berger, «Πυραμίδες της Θυσίας: Πολιτική ηθική και κοινωνική αλλαγή» – «Pyramids of Sacrifice: Political Ethics and Social Change», εκδόσεις Doubleday – Anchor Press, 1974, Νέα Υόρκη).

Για να εξηγήσουμε με πιο στοιχειώδεις όρους : το διαφημιστικό μήνυμα στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα είναι ουσιαστικά ένα πολιτικό μήνυμα, γιατί τροφοδοτείται μέσω της αστοδημοκρατικής οικονομικιστικής και καταναλωτικής σύλληψης του κόσμου, η οποία και αποτελεί την βάση του ίδιου του συστήματος. Αντ’ αυτού, στο σοσιαλκομμουνιστικό σύστημα η διαφήμιση αντικαθίσταται από το ιδεολογικό μήνυμα, δεδομένης της μεσσιανικής – κολεκτιβιστικής αντίληψης του σοσιαλ-κομμουνιστικού κόσμου, η οποία διέπει το ίδιο το σύστημα και για να μην «αποξηρανθεί» μέσα στην στέρηση και στις ελλείψεις της  καθημερινότητας απαιτείται μια αδιάκοπη και ισχυρή εργασία ιδεολογικής υλιστικής προπαγάνδας, δηλαδή ουσιαστικά μιας συνεχούς κατήχησης των πολιτών, στην μία και μοναδική θρησκεία : Την «Θρησκεία του Χρήματος» !

Α. Κωνσταντίνου