Ο Κουμμουνισμός - Μια αδημοσίευτη μπροσούρα της ΕΟΝ από το 1939

Δημοσιεύτηκε σττο 16ο τεύχος του περιοδικού "ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ"

Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού, έχουμε την χαρά να σας παρουσιάσουμε ένα πραγματικά μουσειακό κομμάτι, που δεν έχει δημοσιευτεί ξανά στο παρελθόν, το οποίο, όμως, παραμένει τραγικά επίκαιρο.

Πρόκειται για μία μπροσούρα του 1939 από την Κεντρική Διοίκηση της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας, της Νεολαίας του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου, με θέμα τον κομμουνισμό. Η μπροσούρα αυτή, όπως θα δείτε και παρακάτω, δείχνει ξεκάθαρα το πόση γνώση υπήρχε για το καθεστώς της ΕΣΣΔ και πως ακόμα και σήμερα λέει πράγματα που θα ήθελαν να κρύψουν οι μπολσεβίκοι.

Το δυστυχές γεγονός με αυτή την μπροσούρα είναι ότι παρότι εκδόθηκε το 1939 παραμένει επίκαιρη μέχρι και σήμερα. Το φυσιολογικό θα ήταν ότι με τα τόσα δεινά που υπέστη ο Ελληνισμός από τους κομμουνιστές, η μπροσούρα αυτή θα έπρεπε να έχει μηδενική χρησιμότητα. Δυστυχώς, όμως, αυτή τη στιγμή την χώρα την κυβερνάνε οι κομμουνιστές, οι οποίοι έχουν κυριαρχήσει πλήρως.

Φυσικά, δεν θα πρέπει κανείς να απατάται νομίζοντας ότι μιλάμε μονάχα για τους συριζαίους, αφού αυστηρώς αριστερά και αντεθνικά κόμματα είναι και οι ΑΝΕΛ του Καμμένου και η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη και το ΠαΣοΚ και όποιο όνομα και αν τελικά κατέλθει στις εκλογές.

Καθόλου τυχαίο το γεγονός πως όλα τα σημαντικά αντεθνικά νομοσχέδια που ήρθαν στην Βουλή τους τελευταίους μήνες που τον τόπο κυβερνά ο Σύριζα, υπερψηφίστηκαν από μία ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που περιελάμβανε την Νέα Δημοκρατία. Συνεπώς κάθε λόγο έχουμε να κατατάσσουμε στους κομμουνιστές ένα κόμμα που ψήφισε το μνημόνιο της αριστεράς, το τζαμί στον Βοτανικό και το σύμφωνο συμβιωσης των ομοφυλοφίλων.

"Δεν είναι λύσις αλλά περιπλοκή.
Αντί της Αγάπης εδίδαξε το Μίσος

«Κλείσατε τα αυτιά της ψυχής σας, για να μη φθάσουν τα τραγούδια των απατεώνων μέσα σας. Πρέπει να γυρίσω πίσω εις τας πηγάς εκείνας από τας οποίας έρευσε το νερό του Ελληνικού πολιτισμού καθαρό και αγνό και να αναβαπτισθούμε εκεί μέσα και να ξαναγίνουμε Έλληνες. Τότε θα ορμήσουμε προς ένα νέον μέλλον και όχι προς το μέλλον του αφανισμού»
Ιω. Μεταξάς

«Δεν είναι ίσως μακρυά η ημέρα που θα μπορέσουμε να πούμε: Υπήρξε ένας κακός εφιάλτη που τυράννησε κάποτε την ανθρωπότητα αδίκως και παραλόγως»
Έκδοσις Ε.Ο.Ν. – 1939

Φαλαγγίτες και Φαλαγγίτισεες
Σκαπανείς και Σκαπάνισσες,

Πρέπει να πούμε λίγα για τον κομμουνισμό. Μη τρομάξετε από το θέμα. Όσο ευρύτατο κι’ αν το καταντήσανε με την άφθονη μελάνη που ξοδέψανε για δαύτον, μπορεί να εξαντληθεί πολύ γρήγορα, όταν υπάρχη καλή πίστι και άκαμπτη θέλησι. Πρέπει να ξέρετε πρώτα – πρώτα πως ο κομμουνισμός δεν είναι λύση αλλά περιπλοκή. Κανένα ζήτημα δεν λύει ο κομμουνισμός. Καταπιάνεται με όλα τα ζητήματα μόνον για να τα μπερδέψη. Απόδειξι είναι η νέα Ρωσσία. Ύστερα από είκοσι χρόνια μπολσεβίκικη ζωή τι μας παρουσιάζει; Μια απαίσια και πρωτοφανή στην ιστορία δικτατορία της Γκεπεού, που είναι φυσικώς ξένη με την Ρωσσία, γιατί η μέγιστη πλειοψηφία των αρχηγών της είναι εβραίοι. 

Μια δικτατορία που ξεσκίζει πρώτα – πρώτα την ίδια της την σάρκα και εξοντώνει απάνθρωπα τα πιο πιστά και αφοσιωμένα, τα πιο δοξασμένα και διακεκριμμένα μέλη της, τους πιο ονομαστούς δασκάλους της συμμορία τους, τους πιο ξακουστούς εργάτες της μαύρης τρομοκρατίας. Αντί να κάνη τους εργάτες αφεντάδες όπως τώταξε, τους κατήντησε κυριολεκτικά σκλάβους, που δουλεύουν υπό τις χειρότερες συνθήκες και πληρώνονται λιγώτερο απ’ όλους τους εργάτες της Ευρώπης. Για να ελευθερώση δήθεν τους χωρικούς από τους τσιφλικάδες, τους έκαμε σκλάβους μιας γραφειοκρατίας, που δεν έχει καμιά σχέσι με τη δουλειά και με τη γη και τους εχώρισε από κάθε πρωτοβουλία και κάθε άμεσο δεσμό με το χωράφι τους. Έτσι σήμερα ο Ρώσσος χωρικός είναι κατά φαντασίας συνιδιοκτήτης όλων των απέραντων στεππών της Μεγάλης Ρωσσίας. Δεν έχει όμως ούτε αρκετό ψωμί για να χορτάση, ούτε το δικαίωμα να πάρη ένα αυγό από τη φωλιά του ορνιθώνα του. Είναι δε ακόμη στη Ρωσσία παρά την εθνικοποίηση της παραγωγής, πλήθος από επιχειρηματίες που εργάζονται έχοντας τα μαγαζιά τους. 

Μα κανείς απ’ αυτούς δεν ξέρει τι τον περιμένει αύριο, κατά τα γούστα των μπολσεβίκων που κυβερνούν. Εκτός απ’ αυτά έχει καταργηθή κάθε ίχνος ανθρώπινου δικαιώματος και αρκεί να φανερωθή κανείς πως δεν θαυμάζη τον παράδεισο που έχει μπροστά του, για να πάθη τα χειρότερα. Είνε αλήθεια πως έχουν γίνη κάτι μεγάλα έργα (διώρυγες, εργοστάσια, σιδηρόδρομοι κλπ.) μα όλα αυτά χωρίς λογαριασμό, χωρίς να αξίζουν τις θυσίες που χρειάστηκαν γι’ αυτά και χωρίς να αποδίδουν ανάλογα με τα έξοδά τους. Τα έκαμαν μάλλον για προπαγάνδα, δηλαδή για να καταπλήξουν πρώτα – πρώτα το Ρωσσικό λαό και έπειτα το εξωτερικό. Μα το χειρότερο σε τούτη τη δουλειά είναι που τα έκαμαν με το αίμα του λαού, με την καταναγκαστική εργασία εκατομμυρίων αθώων πολιτικών – κατάδικων και την πολύ κακοπληρωμένη δουλειά του αιχμαλωτισμένου υπό το βούρδουλα της Γκεπεού Ρωσσικού προλεταριάτου. Μοιάζουν πολύ αυτά τα έργα με της Πυραμίδες των Φαραώ, που έγιναν από τους δούλους της αρχαιότητας για να φαντάζη στον κόσμο η ματαιοδοξία των νεκρών. 

Και ύστερα από τα πολλά κόκκινα κεράσια που έταζαν πως θα μαζέψουν, τι βρίσκουμε σήμερα στο καλάθι τους; Άρχισαν να γυρίζουν ντροπιασμένοι στα παληά. Αντίς για τον ελεύθερο έρωτα που δίδαξαν, έρχονται τώρα και προσκυνούν την οικογενειακή τιμή και την υπόληψι. Αντίς για το «κάτω τα σύνορα κι ο εθνισμός», προσπαθούν τώρα να εμπνεύσουν αγάπη για την Ρωσσική Πατρίδα και ενθουσιασμό για της εθνικές της δόξες και εμπιστοσύνη στην εθνική της σταδιοδρομία. Αντίς για τον πόλεμο κατά της ιδέας της θρησκείας και προ παντών κατά της Χριστιανικής πίστεως, κυττάνε τώρα να τα συμβιβάσουνε μαζύ της και να ζητήσουνε σ’ αυτήν ένα αποκούμπι για την κοινωνική τους ενότητα. Τέλος αντίς να καταργήσουν την εκμετάλλευση και το εισόδημα, έκαμαν τεράστια εθνικά δάνεια με αρκετά στρογγυλό τόκο και έτσι διοργάνωσαν νέους κεφαλαιοκράτες, που έχουν την πιο σίγουρη, την πιο ασφαλισμένη εκμετάλλευσι επάνω στην παραγωγή και την εργασία της Ρωσσίας. 

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι δεν εστάθηκαν ικανοί να δημιουργήσουν τίποτε το νέο και ότι ακόμα, αν περάσουν άλλες είκοσι χιλιάδες χρόνια θα πηγαίνουν πάντα προς τα πίσω και όχι προς τα μπρος. Και αν λογαριάσουμε πόσα εκατομμύρια ψυχές, πόσο αίμα αθώο και πόσα άδικα δάκρυα και ψυχικά μαρτύρια έχει κοστίσει αυτό το παράνομο πείραμα, θα μας καταλάβει ίλιγγος και θα κλάψουμε με την ψυχή μας τον δυστυχισμένον αυτόν λαόν που τον βρήκε τόσο μεγάλη συμφορά.

Ήταν γραφτό να πληρώσουν οι Ρώσσοι της αμαρτίες του κόσμου όλου, ήταν γραφτό στον λαόν αυτόν τον καθυστερημένο και με την πιο αθωότερη ψυχή, στη Χώρα αυτή την απομονωμένη και απροσπέλαστη, στο έθνος αυτό το αδικημένο από τους Κυβερνήτες του, να βρουν πρόσφορο έδαφος και ασφαλισμένο καταφύγιο οι λυμεώνες της ανθρωπότητος και οι εχθροί της Χριστιανικής προσπάθειας για την ανωτεροποίησι του κόσμου. Από πολύ παληά χρόνια βυσσοδομούσαν στα κρυφά κι ωργάνωσαν χίλιες δυό συνωμοσίες. Μα εδώ και 90 χρόνια βρήκαν κάτι καλλίτερο και πιο αποτελεσματικό. Κάποιος εβραίος ψευτοφιλόσοφος που τον έλεγαν Κάρλ Μάρξ σκάρωσε τον Κομμουνισμό. 

Εκμεταλλεύθηκε την έφεσι προς την πανανθρώπινη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη των ανθρώπων, που η διδασκαλία του Χριστού εχάραζε βαθειά μέσα στο υποσυνείδητο των χριστιανικών λαών. Εκμεταλλεύτηκε την διάψευσι των ελπίδων, που γέννησε η διακήρυξι της Γαλλικής Επαναστάσεως, Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης, που είνε μια επί το πρακτικώτερο και ρεαλιστικώτερον ερμηνεία του αγαπάτε αλλήλους. Και ήρθε να κατηγορήση τους διοικούντας, πως αυτοί δεν θέλουν να γίνη δικαιοσύνη και να πη σε κείνους που νόμιζαν τον εαυτό τους αδικημένο: Ενωθήτε για να πάρετε το δίκηο με το χέρι σας και να διορθώσετε τον κόσμο, όπως σας αρέσει με τη βία και τη δύναμι.

Εκεί που ο κόσμος αγκομαχούσε για να πάη μπρός, εκεί που άρχισε να πλησιάζη προς την αλήθεια, εκεί που αναγνώριζε τα δικαιώματα του ανθρώπου και άρχισε να μπαίνη μέσα στο νόημα της διδασκαλίας του Χριστού, εκμεταλλεύθηκε ακριβώς αυτή την ελευθερία και πιάστηκε ακριβώς από αυτά τα δικαιώματα, για να ρίξη το μπέρδεμα και να σπείρη ζιζάνια. Αντί της συνεργασίας, έρριξε την αντίδρασι και την αντίπραξη. Αντί της συνεννοήσεως, έσπειρε την παρεξήγησι, αντί της πειθούς, την βία και την επιβολή. Αντί της ειλικρίνειας, την καχυποψία και την επιβουλή. Αντί της Ενότητος, τον αλληλοσπαραγμό και την αλληλεξόντωσι. Αντί της αγάπης, το μίσος.

Μα δε θα ήταν τίποτε η διδασκαλία αυτή, ούτε θα ήταν ανάγκη να μιλάμε σήμερα γι’ αυτή, αν δεν είχε τους απ’ έξω βοηθούς της. Δεν θα μπορούσε η διδασκαλία αυτή να κερδίση μεγάλο μέρος των εργατών και να καταντήση κίνδυνος για την ανθρωπότητα ολόκληρη, αν πίσω απ’ αυτήν και μακρυά απ’ αυτήν δεν στεκόταν ένας μαύρος δράκοντας, για να υποστηρίζη την δράσι της και να εκμεταλλευθή τους καρπούς της δουλειάς της. Οι εργάτες όπως το αποδεικνύει η ιστορία του εργατικού Κινήματος αντέταξαν πεισματώδικη αντίστασι στο Μαρξισμό και εξακολουθούν ακόμα να το κάνουν. Δεν εβοηθήθηκαν όμως από πουθενά. Αφέθηκαν από όλους έρμαια στα χέρια της φαρμακερής και ψυχοφθόρας προπαγάνδας. Το κεφάλαιο τους εκμεταλλεύθηκε ανοικτείρμονα και όσο μπόρεσε. 

Το Κράτος τους παρεξήγησε και τους επίεσε με όλη του τη δύναμι. Ο Κοινοβουλευτισμός τους εκορόιδεψε και τους πέταξε τόσα ψύχουλα μονάχα, όσα έπρεπε, για να δικαιολογιέται ο αγώνας που οι κομμουνισταί ωργάνωναν και έτσι, που να φαίνεται, πως μόνον η πίεσι των εργατών και η δική τους δύναμι φέρνει το καθεστώς σε θεογνωσία και τους δίνει το δικαίωμα να ζήσουν. Έτσι δηλαδή ώστε να δικαιολογήται πλήρως η κομμουνιστική θεωρία. Αν ρωτάτε τώρα για την επιστήμη και για τη διανόησι γενικά, έπαιξε ένα ρόλο αληθινά ανάξιο για τον εαυτό της.

Να με δυο λόγια ποια είναι η θεωρία του Μάρξ:

«Η δουλειά του ανθρώπου δίνει αξία σε όλα τα πράγματα. Γιατί η φύσι τίποτα δεν μας δίνει χωρίς δουλειά. Αν θέλετε λοιπόν να βρήτε το τι αξίζει κάθε πράγμα λογαριάστε πόσες ώρες κανονική δουλειά ενός καλού εργάτου χρειάστηκε για να γίνη. Έτσι το μέτρο της αξίας είνε το εργατικό μεροκάματο κατά μέσον όρο. Και το μεροκάματο τούτο πάλι καθορίζεται από την αξία που έχουν τα πράμματα που ξοδεύει ο εργάτης για να ζήσει με την οικογένειά του».

Αυτός είναι ο πολύ μπερδεμένος λογαριασμός που στήνει ο Μάρξ, για να μετρήση απάνω σ’ αυτόν όλες της κοινωνικές μας σχέσεις και να βγάλη τα πιο εκτεταμένα συμπεράσματα. Μεταβάλλει τον εργάτη σε βόιδι του ζευγαριού και τον γυρίζει σε χρόνια χειρότερα και της δουλείας ακόμη, για να πετύχη το σκοπό του. Μα ελάτε να δούμε παρακάτω τι θα μας πη:

Όταν όμως ο εργάτης βάζει κάτω τη δουλειά του, δεν παράγει ακριβώς όσα χρειάζεται για να ζήση αυτός, αλλά πολύ περισσότερα. Μα αυτά τα περισσότερα, που λέγονται υπεραξία, τα κλέβει ο εργοδότης του και γι’ αυτό πλουταίνει. Να λοιπόν που είναι η εκμετάλλευσι. Να πως γίνωνται όλα τα μεγάλα και τα καλά στο κόσμο. Να γιατί όλος ο κόσμος ανήκει στον εργάτη και αυτός πρέπει να τον διοικήση, καταργώντας την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, που είναι όλα δικά του, γιατί τα έχουν κλεμμένα απ’ αυτόν.

Αυτή είναι η θεωρία του Μάρξ, που δεν πολεμήθηκε όπως έπρεπε. Η επιστήμη αντί κάθε άλλης αποκηρύξεως και αναθεματισμού, έστησε στα Πανεπιστήμια μια έδρα, όπου διδάσκεται ο από καθέδρας σοσιαλισμό, που δεν είναι παρά μια έμμεση αναγνώρισί του. Οι δε διανοούμενοι, φρόντισαν ή να ενισχύσουν την εις βάρος των εργατών αδικία ή να κάνουν τον προοδευτικό και να σοσιαλίζουν, κάνοντας πλάτες στον Μαρξισμό.

Είναι πολύ φανερό πως ο Μάρξ είναι κακής πίστεως επιστήμων, που αποδεικνύεται από όλη τη ζωή του και τη δράσι του. Μα και η θεωρία του αυτή είναι από όλες της μεριές αστήρικτη και κούφια. Διότι είναι έμφυτον στην ανθρώπινη εργασία να παράγη υπεραξία. Αλλοίμονο αν ο άνθρωπος παρήγαγε τόσο μονάχα, όσο χρειάζεται για να ζήση. Θάταν άλλως περιττή για την κοινωνία μια τέτοια εργασία. Υποχρέωσι λοιπόν παντός εργαζομένου είναι παραγάγη υπεραξία. Αυτός είναι ο νόμος της φύσεως και η ανώτερη και κυρίαρχη θέλησι της ανθρωπότητας που, μας αναγκάζει να δουλεύουμε για την πρόοδο και την ανωτεροποίησι.

Άλλο το ζήτημα αν η υπεραξία αυτή ανήκει στον κεφαλαιούχο και αν αυτός την διαχειρίζεται καλά. Μα δεν ανήκει και στον εργάτη, γιατί οφείλεται στην εργασία ολόκληρης της ανθρωπότητος που συντελεί με όλους τους τρόπους στην ύπαρξι και τελειοποίησι της σημερινής βιομηχανικής παραγωγής. Γιατί οφείλεται ακόμα όχι μονάχα σε μας που ζούμε σήμερα, μα και στις περασμένες γενιές που η εργασία τους μας συντροφεύει και μας βοηθεί. Στο κάτω δε της γραφής σε ποιον ανήκει το κεφάλαιο που αυτό αυξάνει κάθε μέρα; Ποιος θα το πάρη μαζύ τους στον τάφο του; Και που ήθελε να πάη αυτή η υπεραξία αν όχι προς ενίσχυσι του κεφαλαίου, δηλαδή προς ενίσχυσι πάλι της κοινωνικής παραγωγής του μέλλοντος;

Άλλο το ζήτημα αν ο εργάτης αμείβεται αρκετά και αν οι όροι της δουλειάς του είναι καλοί. Άλλος ακόμα λογαριασμός, αν η παραγωγή πρέπει να εξαρτάται από το γούστο του κεφαλαιούχου και δεν πρέπει το Κράτος, δηλαδή η ολότης των παραγωγών, να γίνουν ικανοί να διαχειρισθούν καλύτερα και προς όφελος μεγαλείτερο της κοινωνίας τα ζητήματα της παραγωγής. Αλλά από το σημείο αυτό ως την διά της βίας αρπαγής του πλούτου από το προλεταριάτο και την διαχείρισι της παραγωγής από αυτό και μόνο χάρις στη νίκη του και με το δίκαιον του ισχυροτέρου υπάρχει μεγάλη απόστασις.

Είναι επίσης έξω φρενών ένα κάτι άλλο που υποστηρίζει ο Μάρξ δια να στηρίζη επάνω στη ζωή, τη ψευτιά που έστησε απάνω στα χαρτιά. Λέει με πολύ μεγάλο τουπέ ότι η Ιστορία ολόκληρη είναι ιστορία της πάλης των τάξεων, ενώ είνε πολύ εύκολο να καταλάβη κανείς, χωρίς να είναι μεγάλος ιστορικός, ότι η ιστορία είνε προ παντών και κυρίως ιστορία της εξελίξεως της διανοητικότητος του ανθρώπου και ιστορία της πάλης ιδεών και των διαφορετικών αντιλήψεων μεταξύ των ανθρώπων, που είναι εξαιρετικώς διανοούμενα όντας και που από την διανοητικότητά τους εξαρτάται κάθε τους ενέργεια.

Ενώ όμως είναι τόσον εύκολο πράγμα να καταπολεμηθή αυτή η θεωρία και να εκλαϊκευθή η θετική αλήθεια και η επιστημονική γνώσι, αυτό το πράγμα δεν έγινε, όχι βέβαια διότι οι διανοούμενοί μας δεν είχαν τόση δυναμικότητα ή δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέσα. Που πρέπει λοιπόν ν’ αποδώσουμε αυτή την έλλειψι θελήσεως; Πώς να εξηγήσουμε αυτή την παθητικότητα; Ποιος ήταν αυτός που ενάρκωνε το αίσθημα της αυτοσυντηρήσεως της κοινωνίας μας; Δεν μας ενδιαφέρει προς το παρόν και δεν έχουμε τον απαραίτητο καιρό να το εξετάσουμε. Ένα μονάχα μπορούμε να τονίσουμε σήμερα: ότι ο Κομμουνισμός που βούτηξε μια τόσο μεγάλη χώρα στο πένθος και στην απόγνωσι, απογυμνώνεται κάθε μέρα περισσότερο και γίνεται κάθε μέρα μισητότερος από όλους. Τελευταία μάλιστα υφίσταται τρομακτικές ήττες και στην διεθνή διπλωματία, μεσ’ την οποία θέλησε να μπερδευτή, αφού απελπίστηκε από την αυστηρή κομμουνιστική αποχή του.

Είναι πια φανερό πως και μέσα στη Ρωσσία δεν στέκει καθόλου καλά στα πόδια του και δεν είναι ίσως μακρυά η ημέρα που θα μπορέσουμε να πούμε: Υπήρξε ένας κακός εφιάλτη που τυράννησε κάποτε την ανθρωπότητα αδίκως και παραλόγως."