ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ Ή «ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»;

Άρθρο στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή»

Με αφορμή τα όσα έγιναν το τελευταίο χρονικό διάστημα σε σχέση με την προδοσία κατά της Μακεδονίας ΜΑΣ, είναι μια ευκαιρία να τονιστεί ότι οι Εθνικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις, τα Εθνικά Δίκαια, για να έχουν ελπίδες και δυνατότητες ευδοκίμησης προϋποθέτουν την ύπαρξη Ισχύος. Πολιτικής, Στρατιωτικής, Διπλωματικής, Οικονομικής και –πάνω απ’ όλα- Ψυχικής Ισχύος. Γι’ αυτό και η διεκδίκηση των Εθνικών Δικαίων όταν δεν είναι απλώς σε ρητορικό επίπεδο είναι εκ των πραγμάτων εργώδης. Επομένως, όσο πιο αδύναμη είναι μια Χώρα σε επίπεδο ισχύος στους προαναφερόμενους τομείς τόσο λιγότερα Εθνικά Δίκαια μπορεί να επιτύχει. Μέσα, λοιπόν, απ’ αυτό το πρίσμα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα, του οποίου η στάση νοηματοδοτείται από την τοποθέτηση των εντός των τάξεών του κομμάτων στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, κάνει απλώς ρητορικές ασκήσεις «γαργάρας». Δεν είναι καθόλου τυχαίο ή συμπτωματικό το ότι το θέμα του ονόματος ήρθε προς «επίλυση», σε μια χρονική περίοδο πλήρους εθνικής αδυναμίας, σε μια στιγμή που η Ελλάδα έχει ακόμα μικρότερες δυνατότητες παρέμβασης από την πολιτική-πολιτειακή ηγεσία της, για να το επιλύσει με τρόπο που πραγματικά να την συμφέρει. Μπορεί η επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα να μιλάει για «έξοδο από την κρίση» και «επαναφορά της χώρας σε πορεία ανάπτυξης», στην πραγματικότητα όμως αυτά αποτελούν βιασμό της αλήθειας, καθώς η Ελλάδα είναι μια Χώρα, η οποία μέσα στην τελευταία δεκαετία απώλεσε πάνω από το 25% του ΑΕΠ της, δηλαδή κάτι περισσότερο από τις ΗΠΑ στην μεγάλη οικονομική κρίση του 1929. 

Ταυτόχρονα, ο Λαός της κινείται ανάμεσα στην ανέχεια και την μετανάστευση στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να τελεί υπό το καθεστώς μιας τεχνητής δημοσιονομικής ισορροπίας του τρόμου με την δημιουργία εξωπραγματικών πλεονασμάτων, τα οποία δεν πρόκειται να διατηρηθούν για πολύ και χρηματοδοτούνται μέσα από μια φοροεισπρακτική τρομοκρατία. Μια Χώρα, της οποίας η κυβέρνηση «γδέρνει» τον Λαό της και καταντάει αποικία, τι είδους συμφέρουσες λύσεις μπορεί να επιβάλλει στα Εθνικά της θέματα; Την ίδια στιγμή, η απαισιοδοξία, ο φόβος για το αύριο, η πλήρης δυσπιστία και απαξίωση στους συστημικούς θεσμούς, η αίσθηση της ταπείνωσης, αποτελούν σταθερά ευρήματα όλων σχεδόν των δημοσκοπήσεων, ακριβώς επειδή απηχούν όψεις της βιωματικής πραγματικότητας των Ελλήνων σήμερα. Έτσι, στο θέμα της Μακεδονίας ΜΑΣ ο Ελληνικός Λαός γνωρίζει ότι έχει δίκιο να μην επιθυμεί τον παραμικρό συμβιβασμό, ταυτόχρονα όμως πιστεύει ελάχιστα ότι η (εκάστοτε) κυβέρνηση του μπορεί να πραγματοποιήσει αυτό που πρέπει. Η στάση αυτή είναι, από την μια, η συνειδητοποίηση του μικρού πολιτικού και οικονομικού ειδικού βάρους της Χώρας, όπως την έχει καταντήσει σύσσωμο το «Συνταγματικό τόξο». Από την άλλη, όμως, υπάρχει κάτι αρκετά σοβαρότερο. Κι αυτό είναι η «ιδεολογικοποίηση» αυτής της μικρότητας, αυτής της αδυναμίας, ο λεγόμενος «μικροελλαδιτισμός». Ότι, δηλαδή,
αυτό είναι το μέγεθός μας, «το μπόι μας». Ότι χωρίς την Ε.Ε. είμαστε «ένα τίποτα». Ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε ό,τι μας λένε, «για το καλό μας». Ότι είναι καλύτερα να δίνουμε κατά καιρούς κάτι, «έστω και λίγα», παρά να διακινδυνεύσουμε «να τα χάσουμε όλα». Είναι η σύγχρονη εκδοχή της «ιδεολογίας» της «Ψωροκώσταινας», η οποία έκανε τους εγχώριους πολιτικάντηδες να γίνονται γλοιώδεις και γραφικοί υπερασπιστές της πλήρους υποτέλειας της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και στις ΗΠΑ. Είναι η ιδεολογία του ενδοτισμού που ήθελε, θέλει και θα συνεχίζει να λέει «ναι» σε κάθε μορφής σχέδιο τύπου Ανάν, «μένουμε Ευρώπη» ή Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι η ιδεολογία του φόβου και της κακομοιριάς, η οποία έκανε «μπαμπούλα» τις κατά παραγγελία απειλές για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, για να επιβάλει έτσι την πλήρη εξάρτηση της Χώρας από τους διεθνείς τοκογλύφους. Είναι η ιδεολογία του Εφιάλτη, του Πήλιου Γούση, του Νενέκου, που λέει ναι στο «Βόρεια Μακεδονία», με τα απαραίτητα «δικαιολογητικά» φληναφήματα για «ενίσχυση της σταθερότητας στην περιοχή», «αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας», κτλ, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι να δεχόμαστε (μια ακόμη) εθνική ήττα, στο όνομα της σύγχρονης εκδοχής του «μικροϊδεατισμού». Μια Χώρα, η οποία δεν έπαψε να είναι μικρή σε έκταση, έπαψε όμως να είναι έντιμη απέναντι στον εαυτό της και την Ιστορία της… Επί της ουσίας, λοιπόν, το εγχώριο πολιτικό σύστημα περιχαρακώνεται γύρω από την ιδεολογικοποίηση της αδυναμίας και της μιζέριας. Από την μια πλευρά του βρίσκεται η «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση και οι κάθε λογής συνοδοιπόροι της, οι οποίοι εκφράζουν ανοιχτά τον εθνομηδενισμό τους. Στο ίδιο μήκος κύματος, όμως, κινούνται στην πραγματικότητα και όσοι βρίσκονται -θεωρητικά- στην άλλη πλευρά. Όλοι αυτοί που, δήθεν, αρνούνται το «Βόρεια Μακεδονία», χωρίς όμως να λένε το ίδιο γενικά για την σύνθετη ονομασία, και φροντίζουν μονίμως να συμβάλλουν στην αποικοποίηση-δορυφοριοποίηση της Χώρας, με την συνεχή άρνησή τους να πουν έστω και ένα «ΟΧΙ». Απαραίτητη προϋπόθεση της Ελλάδας για την θετική πορεία και ευδοκίμηση των Εθνικών μας θεμάτων είναι η ανάπτυξη της πολλαπλούς ισχύος μας. Είναι το «ΟΧΙ» σε όλα αυτά που κατάντησαν την Χώρα «καρπαζοεισπράκτορα». Χωρίς αυτά τα πολλαπλά «ΟΧΙ» ο «πατριωτισμός» των πολιτικάντηδων θα είναι ανέξοδος, ανεύθυνος, βολικός. Επειδή, όμως, ο Εθνικισμός δεν μπορεί να είναι τίποτα απ’ αυτά, γι’ αυτό η λύση στο πρόβλημα είναι ο Εθνικισμός και όχι ο «πατριωτισμός» του «Συνταγματικού τόξου». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ! 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ