Δεν είναι έτσι ρε φίλε…

 06/12/2021

Η ιστορία πρέπει να υπενθυμίζεται διότι μόνο έτσι αποφεύγεται η επανάληψη των ίδιων λαθών.

του Χρήστου Μπολώση

Ως γνωστόν, για τις 31 Μαρτίου του 1946, είχαν προκηρυχθεί στην Ελλάδα μας εκλογές. Στις 7 Φεβρουαρίου 1946 το ΕΑΜ ζήτησε την αναβολή των εκλογών για δύο μήνες, τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας δημοκρατικής συνεννόησης, εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού (όπως αυτό βεβαίως τον εννοούσε), γενίκευση της αμνηστίας και εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων. Η αποχή που πρότεινε η αριστερά από τις εκλογές «… είχε ως άμεσο και κύριο στόχο να αμφισβητήσει εκ των προτέρων και να αποδυναμώσει δραστικά τη νομιμοποιητική αξία του εκλογικού αποτελέσματος», αλλά συνδεόταν επίσης και με το πιθανό ενδεχόμενο μιας ένοπλης σύγκρουσης. Η διπλή αυτή πολιτική του ΚΚΕ επικυρώθηκε στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ (12-15 Φεβρουαρίου 1946), η οποία επικύρωσε την αποχή από τις εκλογές (Ηλία Νικολακόπουλου: «Μετά τα Δεκεμβριανά. Από την Βάρκιζα ως την παλινόρθωση τη Βασιλείας»). Βέβαια μετά το τέλος του συμμοριτοπολέμου, το ΚΚΕ αναγνώρισε ως λανθασμένη την επιλογή αυτή. Το 1950 το χαρακτήρισε σεχταριστικό (σε απλά Ελληνικά: «ξεροκεφαλιά») οπορτουνιστικό (σε πιο απλά Ελληνικά: «Καιροσκοπισμός») λάθος, λάθος τακτικής, και το 1956, λάθος με βαρύτατες συνέπειες (όπως παραπάνω).  Το ΚΚΕ, αν και είχε δώσει εντολή στις οργανώσεις του για απραξία και αφάνεια προκειμένου να μην δίδει επιχειρήματα στους αντιπάλους του, δεν παρέλειψε να δώσει «μια μαχητική υπενθύμιση της ύπαρξής» του την ίδια την ημέρα των εκλογών, στις 31 Μαρτίου 1946, όταν, μετά από εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ, ομάδα διωκομένων του, χτύπησε τη φρουρά στο Λιτόχωρο (Γιώργου Μαργαρίτη: «Ο Εμφύλιος πόλεμος. Η πολιτική και η στρατιωτική σύγκρουση 1946-1949»). Στις 21 Φεβρουαρίου του 1946, ο «Ριζοσπάστης», επίσημο όργανο του ΚΚΕ δημοσιεύει την επίσημη απόφαση του κόμματος  για αποχή από τις εκλογές.

Από την Θεσσαλονίκη ο Νίκος Ζαχαριάδης ΓΓ (ακόμα…)  του ΚΚΕ, μέσω του «στρατηγού» (ρε δε γελάτε κότες…) Μάρκου Βαφειάδη (μετέπειτα βουλευτού του ΠΑΣΟΚ…) δίνει εντολή στους ΕΛΑΣίτες των περιοχών Βερμίου και Πιερίας να χτυπήσουν τον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου (ΣΧΛ). Η οργάνωση της επιχειρήσεως,  ανατέθηκε στον καπετάν Κικίτσα (Σαράντη Πρωτόπαπα) και η εκτέλεση στον καπετάν Υψηλάντη (Αλέξανδρο Ρόσσιο).

Μέσα στο ΣΧΛ, υπήρχαν ένας ανθυπολοχαγός με 10 στρατιώτες, που είχαν σταλεί ως φρουρά των εκλογικών τμημάτων των εκλογών της επομένης. Επίσης, υπήρχε και η μόνιμη δύναμη του Σταθμού, η οποία ανερχόταν σε 10 χωροφύλακες.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 30 Μαρτίου, πάνω από 120 συμμορίτες επιτίθενται κατά του ΣΧΛ. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι συμμορίτες όντες εξαπλάσιοι, περνούν λεπίδι  όλους τους υπερασπιστές του Σταθμού με τραγικό επίλογο, το κάψιμο του Σταθμού με όσους ζωντανούς είχαν απομείνει μέσα.

Το περιστατικό αυτό  υπήρξε η αφορμή  για την έναρξη του Συμμοριτοπολέμου*, που διήρκεσε 3 χρόνια.

Τέλος της εισαγωγής!

Πού τα θυμηθήκαμε τώρα όλα αυτά;

Ε, πώς! Μπήκαμε στον «Ηρωικό Δεκέμβρη», την οποία οι λεγόμενοι μετριοπαθείς την αποκαλούν «μία ταραχώδη εποχή κατά την οποία αδελφός σκότωνε τον αδελφό», χωρίς όμως να διευκρινίζουν ποιος «αδελφός» το ξεκίνησε και γιατί.

Είναι γνωστό ότι δύο υπήρξαν τα μαστόρια της προπαγάνδας. Ο Γκαίμπελς και οι Σοβιετικοί. Και ο μεν Γκαίμπελς εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, oι σοβιετικοί όμως, παραμένουν ενωμένοι δυνατοί. Βέβαια όχι ως «σοβιετικοί», αλλά ας πούμε ως ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ (υπάρχει ακόμη άραγε αυτή;). Συνεχίζουν λοιπόν την προπαγάνδα τους με μέθοδο και επιστημονικότητα,  που την καταπίνεις και λες βάλε και λίγο ακόμα για το δρόμο. Πώς γίνεται αυτό;  Είπαμε επιστημονικότατα. Δηλαδή αγοράζεις ένα βιβλίο με θέμα τον συμμοριτοπόλεμο, που αυτοχαρακτηρίζεται «ιστορικό μυθιστόρημα», για να μάθεις κι’ εσύ ο αδαής, τι στο διάβολο έγινε εκείνη την περίοδο, που εσύ δεν το ξέρεις και το ξέρει μόνο ο σ. Κουτσούμπας.

Αρχίζεις λοιπόν το διάβασμα και μαθαίνεις ότι ο αδελφός σκότωσε τον  αδελφό και ο αδελφός, πριν πεθάνει, πρόλαβε και σκότωσε τον αδελφό και η μάνα τους ντύθηκε στα μαύρα. Πάει λοιπόν η χαροκαμένη μάνα στο εμπορικό ν’ αγοράσει μαύρο φουστάνι και μαθαίνει από την καταστηματάρχισσα, ότι μόλις σκότωσε τον άντρα της επειδή έμαθε ότι ήταν από τους «άλλους» και επομένως σήμερα δεν πουλάει.

Ξεκινάει να γυρίσει στο σπίτι η μάνα και βλέπει δυο πρώτα ξαδέλφια, ανίψια της, να έχουν πλακωθεί στις μπουνιές. «Τι είναι ρε παιδιά γιατί πλακώνεστε;» «Άσε με ρε θειά να του φάω το συκώτι», φωνάζει ο ένας και ξαναορμάει. Μπαίνει στη μέση η θειά τρώει μερικές αδέσποτες και ο παρ’ ολίγον να χάσει το συκώτι του, φωνάζει: «Θειά με κρατάς και κρατώντας με, εμποδίζεις την λαϊκιά πάλη ενάντια στην πλουτοκρατία και το κεφάλαιο». «Τι είναι αυτά που λες ρε», αγριεύει η θεία και του κοπανάει μία με το τσόκαρο.

Και συνεχίζει το βιβλίο μ’ αυτό το στυλ, που ο αδερφός σήκωσε το όπλο κατά του αδερφού και μαυροφορέθηκε όλο το χωριό και άλλη φορά να προσέχουμε, διότι όποιος δεν προσέχει θα βάλουμε τον Άδωνη να τον βρίσει και άλλα ωραία.

Και τώρα εσύ ο αφελής διερωτάσαι. Καλά ρε και ποιός τα άρχισε όλα αυτά; Εσείς οι ΚΚΕδες δεν είχατε 6 πρωτοκλασάτα υπουργεία και παραιτηθήκατε, για ν’ αρχίσετε τα «Δεκεμβριανά»; Οπότε σου εκτοξεύουν ο ατράνταχτο επιχείρημα: «Και ποιος είσαι συ ρε Χρυσαυγίτη που ρωτάς; Και για να ρωτήσεις, να πας πρώτα  να διαβάσεις ιστορία (του Βουρνά βεβαίως βεβαίως, άντε και του Κορδάτου) που οι μπάτσοι αιματοκύλησαν το ειρηνικό συλλαλητήριο της 3 Δεκέμβρη του 1944».

Προ αυτής της ατράνταχτης λογικής και τον βραχοειδών επιχειρημάτων, σάμπως πήρε το μάτι σου και κάτι παλικαράκια να σηκώνουν τα μανίκια, ανακρούεις πρύμνα και τα μαζεύεις για να μη κλάψει η μανούλα σου.

Έχω ήδη φύγει μακριά και με την σιγουριά των 45 χιλιομέτρων που μας χωρίζουν, φωνάζω: «Ε όχι ρε σεις. Δεν είναι έτσι». Αλλά μάλλον εγώ το είπα εγώ το άκουσα.

* Το σκίτσο είναι του Μπόστ (Μεντή Μποσταντζόγλου), όταν ακόμη ήταν… αντικομμουνιστής.

** Και τώρα μια απαραίτητη διευκρίνιση. Μπορεί μερικοί εξ υμών να «στράβωσαν» διότι αποκαλώ τον «Εμφύλιο» Συμμοριτοπόλεμο. Κατ’ αρχήν να θυμίσω ότι ο ίδιος ο ΟΗΕ τον είχε χαρακτηρίζει «Guerilla war» δηλαδή συμμοριτοπόλεμο και όχι «Civil war», δηλαδή εμφύλιο.

Πάμε πάρα κάτω. Εάν πας έξω από την Νομική Σχολή, όταν δεν την έχουν κλείσει οι ευγενείς νέοι και πετύχεις ένα πρωτοετή και τον ρωτήσεις: «Ρε συ, πότε έχουμε εμφύλιο πόλεμο;» Αν δεν έχει προλάβει να του πιπιλίσει το μυαλό ο σ. Κουτσούμπας με τας παραφυάδας αυτού, τότε θα σου πει: «Για να χαρακτηρισθεί ένας πόλεμος ως εμφύλιος, θα πρέπει και οι δύο εμπόλεμοι να διαθέτουν: Έδαφος, Κυριαρχία επ’ αυτού και να έχουν Αναγνωρισθεί διεθνώς». Τον ευχαριστείς πλέρια και σκέπτεσαι: «Τι είχαν από αυτά οι συμμορίτες; Απολύτως τίποτα». Μετά πας λίγο πάρα κάτω και θυμάσαι κάτι άλλο. Μεταβολή και τρακάρεις μία φοιτητριούλα: «Δεν μου λες κορίτσι μου, πότε κηρύσσεται ένα πόλεμος;» Η κοπέλα σε κοιτάει λίγο καχύποπτα, σκεπτόμενη μπας και της κάνεις καμάκι, αλλά έτσι όπως σε κόβει απλώς σε λυπάται και λέει «Κύριέ μου, ένας πόλεμος κηρύσσεται μετά από ανταλλαγή διακοινώσεων και την ανάκληση των πρεσβευτών και με συγχωρείτε γιατί έχω μάθημα».

Σκέφτεσαι τώρα: Καλά ρε αυτοί δεν είχαν τίποτα, τι πρεσβευτές και τρίχες; Εμ τότε τι ήταν; Αυτό που ξέραμε τόσα χρόνια: «Κατσαπλιάδες». Χαίρετε.

Και για να φτιάξετε λίγο τα κέφι σας…

Λεπτομέρεια άνευ σημασίας. Το ΕΑΜ ιδρύθηκε ένα χρόνο μετά, στις 27 Σεπ. 1941…

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr