Η Πανθρησκεία και ο [νέος] Θεός της - Νο 2: η ιστορία μιας μαζικής εξαπάτησης

Στο 1ο μέρος του κειμένου: "Η Πανθρησκεία και ο θεός της", είδαμε ότι η λεγόμενη "Πανθρησκεία" που προσπαθούν να επιβάλλουν στους χριστιανούς οι διορισμένοι προκαθήμενοι των τριών μεγαλύτερων χριστιανικών εκκλησιών [καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι] δεν είναι τίποτε άλλο από την αντικατάσταση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη και εν γένει στις χώρες όπου ήκμασε ο πολιτισμός του λευκού ανθρώπου.
Στόχος να κατασκευαστεί μία Νέα Πίστη, που θα συγκεράσει Μωαμεθανισμό και Χριστιανισμό, έτσι ώστε η μπάσταρδη ευραραβική ράτσα η οποία θα αντικαταστήσει τις λευκές ευρωπαϊκές φυλές, να μπορεί να τη δεχθεί, εύκολα και γρήγορα.
Ώστε επιτέλους να εγκαθιδρυθεί σε Αμερική και Ευρώπη το βασίλειο των ομοιόμορφων μισθωτών σκλάβων, που οραματίζονται οι παγκόσμιοι νονοί της Νεοταξίτικης Πλανητικής Αυτοκρατορίας.

Ωστόσο, η προσπάθεια για την εγκαθίδρυση μιας πανθρησκείας, πέραν από το συγκεκριμένο Πρόσωπο ενός "εθνικού" θεού, όπως παραδείγματος χάριν ο εβραϊκός Τζεχώβα ή ο ελληνοευρωπαϊκός Χριστός, που συμπυκνώνει, αντανακλά και νοηματοδοτεί μεταφυσικά, την ιστορική εξέλιξη ενός Πολιτισμού, δεν είναι καινούρια.

Έχει επιχειρηθεί άλλες δύο φορές [τουλάχιστον] στην ιστορία του λευκού ανθρώπου και τις δύο σε μαζική κλίμακα και με την ίδια παταγώδη αποτυχία!

Η πρώτη φορά που φαίνεται να επιχειρήθηκε σε μαζική κλίμακα η επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας, ήταν στη διάρκεια ακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα, από τον Αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο.
Ως γνωστόν ο Οκταβιανός, υπό το πρόσχημα της εκδίκησης για τη δολοφονία του Καίσαρα, κατάφερε να εξοντώσει τους κυριότερους αντιπάλους του, με πρώτον από όλους τον Αντώνιο και να στεφθεί ο ίδιος Αυτοκράτορας [Imperator] της νεοσύστατης τότε Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Σημειώνω ότι μέχρι την κατάλυση της από τον Ιούλιο Καίσαρα, η Ρώμη λογίζονταν [και ως ένα βαθμό ήταν] μια αριστοκρατική δημοκρατία.
Ο ίδιος ο Καίσαρ, παρότι παντοδύναμος, αρνήθηκε να δεχτεί τον τίτλο του Βασιλέως ή του Αυτοκράτορα, για να μην προκαλέσει το κοινό αίσθημα του κατά πλειοψηφίαν δημοκρατικού όχλου της Ρώμης και αυτοανακηρύχθηκε απλώς "Δικτάτωρ" [dictator]

Ο Οκταβιανός, άνθρωπος χαμηλών τόνων ο ίδιος και εξαίρετος κυβερνήτης, ωστόσο προτίμησε να θάψει οριστικά την παλιά "δημοκρατική" Ρώμη και δέχτηκε τους τίτλους του Αυτοκράτορος και του Αυγούστου [που σημαίνει: ο Σεβαστός] εγκαινιάζοντας έτσι τη μακρά σειρά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, που θα διαρκούσε μέχρι και την λεηλασία της Αιωνίας Πόλεως από τους βαρβάρους...
Εξόν όμως από τους τίτλους του imperator και του Augustus, που του αποδόθηκαν από τη Ρωμαϊκή [υποτελή] Σύγκλητο και του εξασφάλιζαν την τυπική αναγνώριση της Μονοκρατορίας του, ο Οκταβιανός δέχτηκε και άλλον ένα τίτλο, τον οποίο φρόντισε να διατηρήσει με ιδιαίτερο ζήλο και να τον μεταβιβάσει στους κληρονόμους του, οι οποίοι έκτοτε τον έφεραν ανελλιπώς.
Το μέγιστο Ρωμαϊκό θρησκευτικό αξίωμα του Pontifex Maximus [Μέγιστου των Αρχιερέων]
Κληρονόμος του τίτλου αυτού, μετά την πτώση της Ρώμης και την ανάδυση του Χριστιανισμού ως επικρατούσας θρησκείας του Ευρωπαϊκού κόσμου, ήταν και είναι ο Πάπας [ο προκαθήμενος δηλαδή της Ρωμαϊκής εκκλησίας]
Γι αυτό και σήμερα αποκαλούν τον κάπο ντι τούτι κάπι των ρωμαιοκαθολικών καρδινάλιων pontifex [ποντίφηκα στην εξελληνισμένη εκδοχή]

Ο Οκταβιανός Αύγουστος ως Pontifex Maximus, 

προκαθήμενος δηλαδή της επίσημης Ρωμαϊκής θρησκείας.

Ο τίτλος του Μεγάλου Ποντίφηκα ήταν από τους ελάχιστους που υιοθέτησαν όλοι ανεξαιρέτως 

οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες στη μάταιη προσπάθεια τους να επιβάλλουν ένα είδος Πανθρησκείας, 

στους ετερόκλητους πολυπολιτισμικούς όχλους της αχανούς αυτοκρατορίας τους. 

Πολυπολιτισμικότητα και Πανθρησκεία πάνε πακέτο...

Η υιοθέτηση και η πάση θυσία διατήρηση του τίτλου του Ποντίφηκα, από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, ήταν άρρηκτα συνδεμένη με την προσπάθεια τους να μετατρέψουν τη "δημοκρατική" Ρώμη των πρώτων ρωμαλέων Λατίνων αγροτών, σε μία πλανητική πολυφυλετική, πολυεθνοτική και πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, που θα διοικούνταν από έναν Ηγέτη [τον Αυτοκράτορα] θα αποτελούσε ένα ενιαίο κράτος [χωρίς σύνορα] και θα ενοποιούνταν σε βάθος χρόνου, από μία παγκόσμια θρησκεία, που θα έβρισκε τη συγκολλητική της ουσία στο πρόσωπο του Pontifex Maximus.

Αρχής γενομένης λοιπόν από την λαμπρή για τη Ρώμη περίοδο του Αυγούστου, η ίδια η Αιώνια Πόλη άνοιξε τις πύλες της σε όλους τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας, ασχέτως εθνικότητας, θρησκεύματος, φυλής ή γλώσσας, ενώ ο σπουδαίος τίτλος του Ρωμαίου πολίτη αποδίδονταν αφειδώς σε χιλιάδες υπηκόους της Αυτοκρατορίας, αδιάφορο που κατοικούσαν και ποια ήταν η καταγωγή τους.
Ένας από αυτούς όπως γνωρίζουμε ήταν ο Εβραίος Σαούλ, μετέπειτα Απόστολος Παύλος...
Στο ζήτημα αυτό την ίδια ακριβώς πολιτική ακολούθησαν όλοι οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, ακόμα και όταν ο Κωνσταντίνος [ο επονομαζόμενος και μέγας] μετέφερε την πρωτεύουσα της αχανούς αυτοκρατορίας του στη Νέα Ρώμη [μετέπειτα Κωνσταντινούπολη] μέχρι τουλάχιστον να αρχίσει να καλοβλέπει τον Χριστιανισμό ως τη συγκολλητική πίστη των υπηκόων του, που αναζητούσε επί αιώνες η Ρώμη.

Αν και η υιοθέτηση μιας επίσημης και υποχρεωτικής κρατικής θρησκείας εντός των απέραντων συνόρων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με προκαθήμενο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, δεν ήταν επακριβώς αυτό που σήμερα ονομάζουμε Πανθρησκεία, ωστόσο είχε πολλά κοινά σημεία, σε βαθμό ώστε να νομιμοποιούμαστε να τη θεωρήσουμε ως την πρώτη προσπάθεια επιβολής μιας παγκόσμιας Πίστης, πέραν από τους θεούς που λάτρευε το κάθε υποτελές έθνος της Ρώμης.
Ναι μεν η Ρώμη σιωπηλά ανέχονταν όλων των ειδών τις θρησκείες, τις δοξασίες ή τις αιρέσεις, υπό τον όρον οι πιστοί της να ορκίζονταν πίστη στο πρόσωπο του Pontifex Maximus, δηλαδή του Αυτοκράτορα, με πρώτη και καλύτερη τη θρησκεία των Μιθραϊστών που επικρατούσε μέχρι την αλματώδη ανάπτυξη του χριστιανισμού, ωστόσο έκαμε σαφές στους κάθε είδους φανατικούς θρησκευόμενους ότι δεν θα ανέχονταν καμία απείθεια ή ασέβεια προς το Ιερό πρόσωπο του Μεγάλου Ποντίφηκα.
Οι χριστιανοί μάρτυρες των μεγάλων διωγμών, δεν μαρτύρησαν επειδή πίστευαν σε έναν άλλο θεό, πέραν του επίσημου Ρωμαϊκού δωδεκάθεου, αφού τέτοιοι υπήρχαν πολλοί και σε άλλες δοξασίες, με πρώτους τους μιθραϊστές όπως είπαμε αλλά επειδή αρνιόντουσαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα.

Το βασικό χαρακτηριστικό λοιπόν της Ρωμαϊκής επιχείρησης για την επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας σε όλη την έκταση και σε όλα τα υποτελή έθνη της Ρώμης, ήταν η υιοθέτηση μιας πολιτικής αντίληψης της θρησκείας, που έβλεπε τη θρησκευτική πίστη, ως μία συγκολλητική ουσία των υπηκόων της, ώστε να εξαφανιστούν σιγά-σιγά οι συλλογικές ταυτότητες των εθνών και οι συλλογικές συνειδήσεις των διαφορετικών πολιτισμών που συναπάρτιζαν το Imperium Romanum.
Ακριβώς το αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που επιχειρείται σήμερα, για την επιβολή μιας Νέας Παγκόσμιας Πλανητικής πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής Αυτοκρατορίας.
Και φυσικά δεν είναι διόλου τυχαίο αλλά αντιθέτως είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη που γεννά κάθε είδους Πανθρησκεία, και την εξαναγκαστική επιβολή της στις μάζες, με την ταυτόχρονη εξαφάνιση των εθνικών και θρησκευτικών συλλογικών κωδίκων.

Εν ολίγοις, Πολυπολιτισμικότητα, Πολυφυλετικότητα, εξόντωση των φυλών, των εθνών και των διαφορετικών πολιτισμών, Πλανητικές Αυτοκρατορίες, χειραγωγούμενες μάζες σκλάβων και Πανθρησκείες, είναι ένα ολοκληρωμένο Πακέτο ανθρώπινης εξαθλίωσης, που θα οραματίζονταν να επιβάλλουν στη Ανθρωπότητα, οι πάσης φύσεως ημιπαράφρονες αυτοκράτορες του κόσμου...

Οι χριστιανοί μάρτυρες των μεγάλων διωγμών, δεν μαρτύρησαν επειδή πίστευαν σε έναν άλλο θεό, πέραν του επίσημου Ρωμαϊκού δωδεκάθεου, αφού τέτοιοι υπήρχαν πολλοί και σε άλλες δοξασίες, 

με πρώτους τους μιθραϊστές, 

αλλά επειδή αρνιόντουσαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα και στην πλανητική,

πολυφυλετική, πολυπολιτισμική και πολυεθνοτική αυτοκρατορία του

Η δεύτερη φορά στην ιστορία της Ευρώπης, που επιχειρήθηκε ανοιχτά η επιβολή ενός είδους Πανθρησκείας, με εντελώς παρόμοια χαρακτηριστικά της δικής μας εποχής, ήταν η μαζική επιχείρηση των Γάλλων Ιακωβίνων, στην περίοδο της λεγόμενης "Ροβεσπιερικής Τρομοκρατίας" να εγκαθιδρύσουν την Πανθρησκεία του "Υπέρτατου Όντος"
Ο μισότρελος και ψυχοσωματικά άρρωστος Ροβεσπιέρος, όταν κατόρθωσε να εξοντώσει όλους τους αντιπάλους του και να ανακηρύξει τη δικτατορία της λαιμητόμου, προσπάθησε δια πυρός και σιδήρου να εξαφανίσει τον Χριστιανισμό, εξαναγκάζοντας τους δυστυχείς Γάλλους να δηλώσουν πιστή στη Νέα θρησκεία ενός απροσωπου θεού, που τον ονόμασε "Υπέρτατο Ον"
Ο Ροβεσπιέρος διέταξε να οργανωθούν γιορτές σε όλη τη Γαλλία, προς τιμήν της "Λογικής" και του "Υπερτάτου Όντος", οι οποίες συνεχίστηκαν να διοργανώνονται μέχρι που του κόψανε κι ατουνού το κεφάλι...

Ούτε η συντονισμένη και μακραίωνη προσπάθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων για να ενοποιήσουν την πολυπολιτισμική και πολυφυλετική αυτοκρατορία τους στη βάση μιας Πανθρησκείας με κορυφή το ιερό πρόσωπο του Αυτοκράτορα, ούτε η καταγέλαστη κωμωδία του Ροβεσπιέρου, ούτε και κάποιες άλλες μικρότερης έκτασης κατευθυνόμενες προσπάθειες για την επιβολή ενός τύπου πανθρησκείας [όπως ορισμένες σούφικες διδασκαλίες] κατάφεραν εν τέλει να συγκινήσουν τους ανθρώπους και να αντικαταστήσουν τους θεούς, που λάτρευαν κατά παράδοσιν τα έθνη και οι φυλές.
Ίσα-ίσα που η αγανάκτηση και το διογκούμενο μίσος προς την εξαναγκαστική επιβολή της κρατικής Ρωμαϊκής πανθρησκείας, επιτάχυναν αντί να επιβραδύνουν την άνοδο του Χριστιανισμού, που έδωσε οριστικά τέλος στον αρχαίο κόσμο.

Γιατί λοιπόν όλες οι ιστορικές προσπάθειες επιβολής μιας Πανθρησκείας, απέτυχαν;
Ποιοι είναι οι λόγοι, που τα έθνη αρνούνται να υπογράψουν τη θανατική τους καταδίκη, αρνούμενα συλλογικά να εξοβελίσουν το "ομόθρησκον" από τη συλλογική τους συνείδηση και γιατί οι άνθρωποι, σε ατομικό επίπεδο, προτιμούν να τους φάνε τα λιοντάρια του Κολοσσαίου, αντί να ορκιστούν πίστη σε έναν τεχνητό παγκόσμιο θεό;

Ο ημιπαράφρονας Ροβεσπιέρος που επέβαλλε τη δικτατορία της λαιμητόμου

Προσπάθησε και αυτός να δημιουργήσει την Πανθρησκεία του Υπέρτατου όντος.

Αν δεν είχε προκαλέσει τόσους θανάτους, η ιστορία θα τον κατέγραφε απλώς 

ως τον Απόλυτα γελοίο δικτάτορα.

Όπως τον ανεκδιήγητο Νικήτα Χρουστσόφ και αρκετούς από τους μετέπειτα κομμουνιστές μιμητές του

Αναλύοντας τη βασική δομή όλων των θρησκειών, είτε αυτές επικράτησαν σε μεγάλη κλίμακα [όπως λόγου χάριν ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός] είτε σε μικρότερη [όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Ζωροαστρισμός] θα διαπιστώσουμε την "εκ των ων ουκ άνευ" συνύπαρξη ορισμένων βασικών παραμέτρων, που τις ανευρίσκουμε σε όλες τις θρησκείες.
Καταρχήν είναι το λεγόμενο "τυπικό" μέρος μιας θρησκείας, δηλαδή οι ιεροτελεστίες της και η λειτουργική της δομή [όχι η δογματική, που διαφέρει από θρησκεία σε θρησκεία]

Από το πλέον αρχέγονο στάδιο μιας θρησκείας, τον τοτεμισμό ως τα πολύπλοκα τυπικά των μεγάλων ιστορικών θρησκειών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ θρησκεία, που να μην διαθέτει μία οργανωμένη σειρά τελετουργιών, που με τη σειρά της στηρίζεται στην κοινωνική υιοθέτηση συγκεκριμένων σημασιών και συμβόλων, μέσω των οποίων οι πιστοί της συνειδητοποιούν και σωματοποιούν τα δόγματα της.
Πολλές μάλιστα από αυτές τις τελετουργίες "αλλάζουν χέρι" από θρησκεία σε θρησκεία, και παραμένουν εν ισχυει, ακόμα και μετα τον θάνατο των θεών, που υπηρετούσαν.
Παραδείγματος χάριν, η τοτεμική τελετουργία της βρώσης του τοτέμ, που πέρασε απαράλλακτη, από το τοτεμικό στάδιο κάποιας αρχέγονης πίστης της ανατολικης μεσογείου, στις Ορφικές τελετουργίες, στον Μιθραϊσμό και εν τέλει στον Χριστιανισμό [με το μέγα Μυστήριο της βρώσης και της πόσης Σώματος και Αίματος του Κυρίου]
Παρόμοια, πέρασε από τον Παγανισμό στα Ελευσίνια Μυστήρια και μετά στον Χριστιανισμό η ιδέα της Αναστάσεως του ενανθρωπισθέντος Θεού [από τις οργιαστικές τελετές της Ανοίξεως στον Άδωνι και από εκεί στον Χριστό] και σε συνδυασμό με την Ιουδαϊκή τελετουργία της ανάμνησης της Εξόδου, μας έδωσε το Χριστιανικό Πάσχα.
Και φυσικά θα μπορούσα να σας αναφέρω εκατοντάδες παραδείγματα, όπου παλαιότερες παγανιστικές ή τοτεμικές τελετουργίες, πέρασαν και ενσωματώθηκαν σε νέες θρησκείες και σε νέα πρόσωπα Θεών.

Η Τελετουργία εν ολίγοις είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη κάθε θρησκείας και κάθε δοξασίας, σε βαθμό ώστε συχνά οι ανθρώπινες κοινότητες να δένονται τόσο άρρηκτα με κάποιες από αυτές, ώστε να τις διατηρούν ζωντανές, ακόμα και όταν αλλάξουν οι θεοί τους.

Το δεύτερο "εκ των ων ουκ άνευ" στοιχείο μιας θρησκείας, που είναι απαραίτητο μάλιστα για υπάρξει η οποιαδήποτε τελετουργία, είναι η έννοια της Εκκλησίας.
Όχι φυσικά υπό τη χύδην σημασία της, αυτής του υλικού "ναού" αλλά υπό την ετυμολογική και αρχική σημασία της, δηλαδή μιας κοινότητας ανθρώπων, που έχουν συνείδηση και αυτεπίγνωση της Κοινής τους Πίστης και άρα της Κοινής τους μεταφυσικής πορείας.
Με απλά λόγια, μιλάμε για την Εκκλησία των πιστών, όπως την ορίζει και η Ορθόδοξη εκκλησία μας - την Κοινωνία των Πιστών.

Δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει ποτέ μια κατασκευασμένη Πίστη, που θα απευθύνεται αόριστα στη λογική του ατόμου αλλά δεν θα πατάει απάνω στο στέρεο έδαφος μιας συγκεκριμένης ιστορικής κοινότητας ανθρώπων, με κοινή θρησκευτική συλλογική συνείδηση.

Κι ακριβώς επειδή η κάθε εκκλησία, κάθε θρησκείας, είναι μια ανθρώπινη κοινότητα, με σαφή συλλογική συνείδηση των μελών της για το ομόθρησκον που τα ενώνει, η Εκκλησία είναι μια ιστορική έννοια.
Και μάλιστα ζώσα, όπως πολύ σωστά και πολύ χαρακτηριστικά νοηματοδοτεί τη Ζώσα Εκκλησία η ορθοδοξία.

Η ελληνορθόδοξη εκκλησία για παράδειγμα, δεν είναι απλά μια τυχαία μάζωξη ανθρώπων, που συγκεντρώνονται στο ναό της γειτονιάς τους κάθε Κυριακή αλλά μια ενιαία, ομοιογενής και ιστορικά υπαρκτή κοινότητα ανθρώπων, που τους ενώνει η συλλογική αυτοσυνείδηση του Ομόθρησκου και η αναγνώριση της ύπαρξης του Κοινού τους Πεπρωμένου, στην ιστορική εξέλιξη της κοινότητας τους και της Πίστης τους.

Η ορθόδοξη Ζώσα Εκκλησία του Ιησού Χριστού, στην οποία εντασσόμαστε και εμείς, δεν είναι μόνον ο Ιερώνυμος και οι κολλητοί του, δημόσιοι υπάλληλοι του νεοταξικού παπαδαριού. Είναι προπάντων η Εκκλησία όλων των ορθοδόξων, εντός της οποίας εμπεριέχονται δυναμικά και οι πρωτομάρτυρες της και οι πατέρες της δογματικής της και ο "Άγνωστος Θεός" του Αποστόλου Παύλου και η "Αποκάλυψις" του Ιωάννη και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Πατριάρχης Σέργιος και ο Ρωμανός ο Μελωδός και τον "εν τούτω νίκα" και η Υπέρμαχος Στρατηγός μας και ο Παπαφλέσσας και ο Γρηγόριος Παλαμάς και ο πιο ταπεινός ιερέας ενός ακριτικού νησιού, που πορεύεται πεζός πορεία χιλιομέτρων, προκειμένου να λειτουργήσει έναν εξοχικό ναϊσκο, στην ημέρα μνήμης του Αγίου που τιμάται.

Αναγκαίο και απαραίτητο συστατικό της Ελληνορθοδοξίας, είναι η Ζώσα Εκκλησία των Ελλήνων.

Απαραίτητο και αναγκαίο συστατικό της Ζώσας Εκκλησίας των Ελλήνων, είναι ο Ακάθιστος Ύμνος και η Πίστη στη Θεοτόκο ως Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους, στους εθνικούς αγώνες του.

Αν τα ξεριζώσεις αυτά από την Ορθοδοξία, 

στο βωμό μιας Πανθρησκείας που θα εμπεριέχει το Ισλάμ, απλώς καταργείς την Ελληνορθοδοξία

Αυτό ακριβώς το απαραίτητο συστατικό πάσας θρησκείας, τη Ζώσα και εξελισσόμενη Εκκλησία της, βάνουν στο περιθώριο ο Πάπας και ο ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος, όταν ενδοβάλλουν στα μυαλά των πιστών τους αμνών, το δηλητήριο της πολυπολιτισμικότητας και του αξιαγάπητου ισλάμ.
Κι έτσι, πετώντας στον κάδο των πνευματικών αχρήστων [όπως πέταξε ο Αρχιεπίσκοπος τον σταυρό] επιχειρούν να κατασκευάσουν μία Νέα θρησκεία, μία Πανθρησκεία, ερήμην της συλλογικής ιστορικής μνήμης μιας Ζώσας Εκκλησίας, που φέρει ανεξίτηλα την εθνική ιστορική και πολιτισμική σφραγίδα του ποιμνίου τους.
Δεν είναι μόνον ιερόσυλοι.
Είναι και ανόητοι, εφόσον νομίζουν ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη πίστη, ξεκομμένη από μία συγκεκριμένη ανθρώπινη κοινωνία και έναν ιστορικό πολιτισμό...

Και πείτε μου τώρα εσείς αν μπορεί ποτέ να σταθεί στις καρδιές και στους νόες των ανθρώπων, ο κατασκευασμένος θεός μιας αυτοκρατορικής πανθρησκείας, που επιβάλλεται με το ζόρι από μια δράκα εξουσιαστών, ενώ δεν έχει αφομοιωθεί στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων, ούτε ως σύμπλοκο τελετουργιών [τι τελετουργίες μπορούν να συγκινήσουν την ανθρώπινη ψυχή από έναν θεό χωρίς πρόσωπο, χωρίς όνομα και χωρίς ιστορία;] και προπάντων όταν η επιβολή του έρχεται εκ των άνω, ερήμην της ιστορίας και της συλλογικής συνείδησης μιας ζώσας και εξελισσόμενης κοινότητας ανθρώπων.

Δεν υπάρχουν Θεοί έξω από την ανθρώπινη ιστορία και δεν υπάρχουν θρησκείες έξω από τις συλλογικές διεργασίες, στη διαλεκτική εξέλιξη μιας κοινωνίας, τις μόνες αρμόδιες για να δημιουργούν τελετουργίες, μάρτυρες, ήρωες, μύθους, ύμνους, κώδικες αξιών και ζώσες εκκλησίες.

Είτε Χριστός, είτε Αλλάχ, είτε Τζεχώβας, οι θρησκείες τους φέρουν εντός τους, είτε τον Έλληνα και την ιστορία του, είτε τον Άραβα και την ιστορία του, είτε τον Ιούδα και την ιστορία του.
Χωρίς την ιστορική Ζώσα Εκκλησία της, κάθε προσπάθεια για την επιβολή μιας προκατασκευασμένης πίστης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των εκάστοτε αυτοκρατόρων και εξουσιαστών, είναι μια μαζική εξαπάτηση, καταδικασμένη να τελειώσει, είτε μέσα στο αίμα, είτε μέσα στο γέλιο...

Ο Πάπας και ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας φαντασιώνονται ότι μπορούν να επιβάλλουν έναν προκάτ θεό, για να χειραγωγήσουν εύκολα τις ορδές των μπάσταρδων μισθωτών σκλάβων, που πρόκειται να αντικαταστήσουν τις ζώσες εκκλησίες των ευρωπαϊκών λαών.
Δεν είναι λιγότερο γελοίοι από τον Ροβεσπιέρο, που το άρρωστο κεφαλάκι του γέμισε το καλάθι του δημίου στη λαιμητόμο του Παρισιού...

Για εμάς τους ελληνορθόδοξους λοιπόν, η αποδοχή της στρατηγικής του Αρχιεπισκόπου στο όνομα μιας πολύ αμφίβολης και θολής αλληλεγγύης προς τον πάσχοντα άνθρωπο [ποιοι είναι οι πάσχοντες - οι επιδοματούχοι του ισλάμ;] αποτελεί πράξη ολικής άρνησης του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας, που είναι άρρηκτα δεμένες με τη θρησκεία μας.
Αρνούμαστε να δούμε το αυτονόητο, πως η όποια Πανθρησκεία δεν μπορεί να έχει κανέναν θεό, είτε με όνομα είτε χωρίς όνομα [ούτε και εμφανίστηκε ποτέ ένας τέτοιος απρόσωπος θεός επί γης] αφού απλούστατα είναι μια πολιτική κατασκευή, που αγνοεί την ιστορικότητα και τη συλλογικότητα της ανθρώπινης φύσης.

Μια παπαδίστικη πονηρία, που μόνος της στόχος είναι να εξαπατήσει τις μάζες και να επιβάλλει τα συμφέροντα των αρχιπαπάδων ή αυτωνών που κινούν τα νήματα στους αρχιπαπάδες.
Μια θρησκευτική τερατωδία, που απέτυχε οικτρά, κάθε φορά που επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί...

Ο Χριστός μας ξανασταυρώνεται και μαζί του σταυρώνεται και το Γένος μας, που τον αγάπησε και τον Πίστεψε, προσαρμόζοντας την ιστορική του πορεία, στην Πίστη του...

  Το εκκλησάκι του Αγίου [Προφήτη] Ελισαίου στην καρδιά της Πλάκας, στην Αθήνα, 

όπου αγαπούσε να ψάλλει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Εγκαταλειμένο και μισοκρυμένο, αργοπεθαίνει και μαζί του αργοπεθαίνει

η συλλογική μνήμη του έθνους μας, στην οποία εντάσσεται και η Ορθοδοξία.

Πρέπει να λησμονήσουμε, για να χαθούμε...

ΠΗΓΗ: panusis.blogspot.com