ΓΙΑΤΙ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕΙ 

28/02/2019        EΘΝΙΚΙΣΜΟΣ.net

Γράφει ο Ευάγγελος Καρακώστας, βουλευτής Βοιωτίας

Μια σειρά εξαιρετικά ανησυχητικών για το μέλλον της Πατρίδος μας δημοσιευμάτων στον διεθνή τύπο αποτυπώνουν με τον πλέον δραματικό τρόπο την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπροστά το σύνολο των απαιτήσεων των ξένων, είτε αυτές αφορούν το οικονομικό πεδίο είτε ακόμη χειρότερα την πορεία των εθνικών μας θεμάτων.


Η τακτική της διαρκούς υποχώρησης βεβαίως υπό το πρόσχημα αφενός της “διάσωσης” της ελληνικής οικονομίας και αφετέρου της διατήρησης της ειρήνης και συνεργασίας στην περιοχή, δεν είναι φαινόμενο πρωτόγνωρο ή πρωτοφανές, ούτε και μπορεί να χρεωθεί ως ιδιαίτερος άξονας της πολιτικής φιλοσοφίας της κυβέρνησης της αριστεράς. Τουναντίον, αποτελεί την πάγια γραμμή της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της χώρας από την εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως του αν αυτή ανήκει στην φιλελεύθερη ή στην μαρξιστική πτέρυγα. Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός πως το ξενόδουλο πολιτικό -και όχι μόνο- κατεστημένο της χώρας επιχειρεί διαρκώς να καλλιεργήσει στους Έλληνες την πεποίθηση πως οι θυσίες (είτε αυτές αφορούν τα οικονομικά είτε τα εθνικά θέματα) αποτελούν μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα για να παραμείνει η Ελλάς σεβαστή σε διεθνές επίπεδο και παράγοντας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα στην λεγόμενη πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων.

Εκμεταλλευόμενες τον συνειδητό ραγιαδισμό των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, οι κυβερνήσεις των όμορων κρατών αναγνωρίζουν την ευκαιρία να σύρουν την αντίστοιχη ελληνική στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από το οποίο δεν μπορούν παρά να βγουν λιγότερο ή περισσότερο κερδισμένες: εγείροντας ακόμη και τις πιο παράλογες απαιτήσεις γνωρίζουν εκ των προτέρων πως η κυβέρνηση των Αθηνών θα καταφύγει αργά ή γρήγορα σε έναν επώδυνο για την ίδια συμβιβασμό, συνυπολογίζοντας φυσικά το γεγονός πως η ελληνική πλευρά δεν διεκδικεί τίποτα. Για τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις άλλωστε η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων αποτελεί χαρακτηριστικό “εθνικιστικό” και συνεπώς καθίσταται απολύτως μη αποδεκτό. Στην πραγματικότητα όμως, οι “δημοκράτες” των Αθηνών συνδιαλέγονται δίχως την παραμικρή αντίδραση και ικανοποιούν με ευχαρίστηση τον εθνικισμό των γειτονικών κρατών, θαρρώντας πως κατ’ αυτό τον τρόπο θα θάψουν πολιτικά και κοινωνικά τον Ελληνικό Εθνικισμό.

Δυστυχώς για εκείνους, ένα ολοένα αυξανόμενο τμήμα των συμπατριωτών μας συνειδητοποιεί πως το μεταπολιτευτικό δόγμα που συνοψίζεται στο σκληρό μα ακριβές για την περίσταση “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω”, όχι μόνο δεν καταλαγιάζει τις απαιτήσεις των ξένων αλλά πυροδοτεί και αναδύει συνεχώς νέες. Η ακολουθούμενη με θρησκευτική ευλάβεια τακτική της άτακτης υποχώρησης δεν οδηγεί εν τέλει στην ειρήνη και στη σταθερότητα, όπως ευαγγελίζονται οι υπεύθυνοι των ταπεινώσεων, αλλά στον αφανισμό. Κι αν για κάποιους φάνταζε μέχρι πρόσφατα τούτο ως ακραία κινδυνολογία της Χρυσής Αυγής, σήμερα επιβεβαιώνεται από τον ορυμαγδό των εξελίξεων που κάθε άλλο παρά ωφελούν την Πατρίδα και το Λαό μας.

Σ’ αυτό ακριβώς το ιδιαιτέρως κρίσιμο σταυροδρόμι, ο Ελληνικός Λαός καλείται να επιλέξει μεταξύ δύο δρόμων: της συγκατάθεσης στην πολιτική του ραγιαδισμού ή της ολοκληρωτικής εθνικής αντίστασης ώστε η Πατρίδα να είναι κατά το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που έρχονται και οι οποίες θα κρίνουν εν πολλοίς το εάν θα συνεχίσει να υφίσταται ο Ελληνισμός ή θα σκορπιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με τη μορφή κοινοτήτων, των οποίων η ξεχωριστή εθνική ταυτότητα αναπόφευκτα θα σβήνει προϊόντος του χρόνου.

Η θεραπεία συνεπώς του καταρρέοντος Ελληνισμού δεν είναι η ακόμη φανατικότερη προσήλωση στο δόγμα της ηττοπάθειας για να εξευμενιστούν οι γείτονες και γενικότερα οι ξένοι, με την αφελή πεποίθηση πως τότε θα μας σεβαστούν. Το σεβασμό των ξένων θα τον έχουμε μόνον όταν εκείνοι θα βρίσκονται υπό τον φόβο της δικής μας επίδειξης ισχύος. Οφείλουμε λοιπόν, να γίνουμε δυνατοί. Γι’ αυτό το λόγο και πρέπει να ξεριζώσουμε και την τελευταία ρίζα ηττοπάθειας και ραγιαδισμού και να καλλιεργήσουμε στο Λαό μας τη δύναμη της θέλησης. Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, τούτο είναι το μοναδικό όραμα το οποίο δύναται να κρατήσει ζωντανό τον Ελληνισμό στους καιρούς που έρχονται. Ζωοδότης ωστόσο αυτού του οράματος δεν μπορεί να είναι ούτε ο μαρξισμός, ούτε ο φιλελευθερισμός.

Για να ζήσει η Ελλάς θα πρέπει ο Εθνικισμός να θριαμβεύσει. Η Ελληνική Νεολαία το έχει ήδη σε μαγάλο βαθμό κατανοήσει, καιρός να το αντιληφθεί και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας ή αλλιώς “όποιος θέλει να ζήσει ας πολεμήσει”!