Ο εκφυλισμός της φιλελεύθερης σκέψης

Άρθρο από την εφήμερίδα 'Χρυσή Αυγή', Δεκέμβριος 2018

Ο φιλελευθερισμός ενσαρκώνει την κυρίαρχη ιδεολογία του μολυσματικού «κοινωνικού εκσυγχρονισμού» και της σηπτικής αντεθνικής «νεωτερικότητας». Ήταν η πρώτη ιδεολογία των Διεθνών Επικυριάρχων που εμφανίσθηκε ιστορικά και θα είναι η τελευταία που θα εξαφανιστεί. Στην αρχή, η φιλελεύθερη σκέψη τοποθέτησε την αυτόνομη οικονομία εναντίον της ηθικής, της πολιτικής και της κοινωνίας, στην οποία ήταν προηγουμένως ενσωματωμένη ως λειτουργία. Αργότερα, μετέτρεψε την εμπορική αξία σε ουσία της ζωής της Λαϊκής Κοινότητας. Η έλευση της «πρωτοκαθεδρίας της ποσότητας» σηματοδότησε αυτήν την μετάβαση από την οικονομία της αγοράς στις κοινωνίες της αγοράς, δηλαδή σηματοδότησε την γενικευμένη επέκταση των νόμων της εμπορικής ανταλλαγής, (που κυβερνάται και κατευθύνεται από κάποια «αόρατα χέρια»), σε όλες τις σφαίρες της ύπαρξης.

Αφ’ ετέρου, ο φιλελευθερισμός γέννησε επίσης τον σύγχρονο ξέφρενο και απάνθρωπο ατομικισμό, τόσο από μια ψευδή κι αστήρικτη ανθρωπολογία, όσο και από μιαν ευτελή και ρηχή, περιγραφική και κανονιστική άποψη που βασίζεται σε έναν ανεθνικό, άφυλο και μονοδιάστατο άνθρωπο δίχως φυλή και ρίζες. Αυτός αντλεί τάχα τα «αναφαίρετα δικαιώματα» από την ουσιαστικά α-κοινωνική και αποριζωμένη του φύση, προσπαθώντας συνεχώς να μεγιστοποιεί με κάθε τρόπο το συμφέρον του, εξαλείφοντας οποιαδήποτε μη ποσοτικοποιήσιμη αντιπαροχή και περιφρονώντας οποιαδήποτε αξία δεν σχετίζεται με τον υπολογιστικό ορθολογισμό.
Αυτή η διπλή ατομιστική και οικονομική - πλουτοσυλλεκτική ώθηση συνοδεύεται από ένα στρεβλό και μεταλλαγμένο, ψευτοδαρβινικό κοινωνικό όραμα το οποίο, τελικά, απομειώνει την κοινωνική ζωή σε έναν γενικευμένο ανταγωνισμό, σε μια νέα έκδοση ενός απάνθρωπου και ζωώδους «πολέμου όλων εναντίον όλων», ώστε να επιλεγεί δήθεν ο «καλύτερος». Εκτός από το γεγονός ότι ο «καθαρός και τέλειος» ανταγωνισμός είναι ένας αντι-φυσικός και αντι-ιστορικός μύθος, αφού πάντα υφίστανται σχέσεις ισχύος στις ανθρώπινες κοινωνίες, το φιλελεύθερο ψεύδος δεν λέει απολύτως τίποτα για την αξία αυτού που επιλέγεται: Δηλαδή τι είναι καλύτερο ή χειρότερο, και για ποιους. Η βιολογική εξέλιξη επιλέγει εκείνους που μπορούν να επιβιώσουν ως ικανότεροι. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι ικανοποιημένος με την απλή επιβίωση: Κατευθύνει και διατάσσει την ζωή του σε μιαν ιεραρχία συλλογικών αξιών, για την οποίαν οι φιλελεύθεροι ισχυρίζονται με περισσό θράσος ότι παραμένουν… «ουδέτεροι».
Στον προηγούμενον αιώνα, ο άδικος χαρακτήρας της φιλελεύθερης κυριαρχίας δημιούργησε μια δικαιολογημένη αντίδραση: Την εμφάνιση του σοσιαλιστικού κινήματος. Όμως, υπό την επιρροή του μαρξισμού, αυτό το κίνημα παραπλανήθηκε και αποπροσανατολίσθηκε, καθώς δεν υπάρχει σοσιαλισμός με μόνο γνώμονα κάποιες δήθεν οικονομικές και λογιστικές νομοτέλειες, δίχως αντικείμενο τον άνθρωπο. Ωστόσο, παρά την αμοιβαία εξωτερική τους εχθρότητα, ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός ανήκουν βασικά στο ίδιο σύμπαν και είναι και οι δύο κληρονόμοι του «σκοτεινού» Διαφωτισμού της γαλλικής επανάστασης: Μοιράζονται τον ίδιο εγωπαθή κι ανήθικο ατομικισμό, την ίδια παγκόσμια αναγκαστική ισότητα, τον ίδιο ορθολογισμό, την ίδια κυριαρχία και πρωτοκαθεδρία της οικονομίας, την ίδια τάχα χειραφετική αξία της εργασίας, την ίδια ανυπόστατη πίστη στην πρόοδο, την ίδια βλακώδη ή και δόλια ιδέα για το τέλος της ιστορίας.
Από όλες σχεδόν τις απόψεις, ο φιλελευθερισμός έχει πραγματοποιήσει πιο αποτελεσματικά ορισμένους στόχους που μοιράζεται με τον μαρξισμό: Την εξάλειψη των συλλογικών ταυτοτήτων, (εθνικών και φυλετικών) και των παραδοσιακών πολιτισμών, την γενικευμένη «απομάγευση» (εξάλειψη κάθε υπερβατικού στοιχείου) και απογοήτευση του κόσμου, καθώς και την εξαναγκαστική οικουμενικότητα του συστήματος παραγωγής. Αντί για την μαρξιστική «δικτατορία του προλεταριάτου» επάνω στις λαϊκές μάζες, προβαίνει σε καθολική «προλεταριοποίηση» των μαζών, που υπόκεινται στους πράκτορες και εισπράκτορες των Διεθνών Επικυριάρχων.
Οι ταλαιπωρίες και καταστροφές της αγοράς προκάλεσαν επίσης την άνοδο και την ανάπτυξη του «κράτους πρόνοιας». Καθ’ 'όλη τη διάρκεια της ιστορίας, η αγορά και το κράτος εμφανίστηκαν σε ισότιμη βάση, αλλά κλιμακωτά οι πλουτοκρατικές διεθνείς δυνάμεις του χρήματος επιδιώκουν να επιβάλλουν καθολικά το νόμο του χρήματος στις ενδοκοινοτικές, μη εμπορικές ανταλλαγές και να μετατρέψουν τον ομοιογενή οικονομικό χώρο σε εξουσιαστικό και κυριαρχικό τους εργαλείο. Η διάλυση των εθνοφυλετικών κοινοτικών δεσμών, κατέστησε αναγκαία την προοδευτική ενίσχυση του «κράτους πρόνοιας», δεδομένου ότι στην κοινωνική του διάσταση είχε ανατεθεί η δικαιότερη ανακατανομή των αγαθών, αναγκαία για την άμβλυνση των αποτυχιών της παραδοσιακής αλληλεγγύης.
Όμως στις ευρωπαϊκές χώρες αυτές οι κρατικές παρεμβάσεις αντί να παρεμποδίσουν τον φιλελευθερισμό, εν τέλει του επέτρεψαν να ευημερήσει αποφεύγοντας μια κοινωνική έκρηξη και δημιουργώντας έτσι την απαραίτητη ασφάλεια και σταθερότητα για τις συναλλαγές. Σε αντάλλαγμα, το αποεθνικοποιημένο «δημοκρατικό» κράτος πρόνοιας, το οποίο δεν είναι παρά μια αφηρημένη, ανώνυμη και αδιαφανής αναδιανεμητική δομή, γενικεύει την καθολική ανευθυνότητα, μεταμορφώνοντας τα μέλη της κοινωνίας σε εξαρτημένους και έρποντες αποδέκτες της δημόσιας βοήθειας και τίποτα περισσότερο. Δηλαδή μετατρέπει την Λαϊκή Κοινότητα σε αμνησική και αδιάφορη, υλοεξαρτώμενη οχλομάζα που δεν επιδιώκει πλέον να ανατρέψει το φιλελεύθερο σύστημα, αλλά επιζητά να παρατείνει την απεριόριστη επέκταση των δικαιωμάτων δίχως αμοιβαιότητα, των δικαιωμάτων δίχως καθήκοντα και υποχρεώσεις.
Τέλος, ο φιλελευθερισμός αρνείται την κομβική ιδιαιτερότητα της πολιτικής, η οποία συνεπάγεται πάντα αυθαιρεσία των αποφάσεων και πληθώρα των στόχων. Από αυτήν την άποψη, ο όρος «φιλελεύθερη πολιτική» φαίνεται να είναι όχι μόνο μια λεκτική αντίφαση όρων, αλλά και μια νοηματικής αντίφαση. Επιδιώκοντας να διαμορφώσει τεχνητούς και αντι-φυσικούς κοινωνικούς δεσμούς, με βάση μια θεωρία ευτελούς ορθολογικής επιλογής» που μειώνει την υπηκοότητα σε χρησιμοθηρία, καταλήγει σε μια τάχα «επιστημονική» διαχείριση της παγκόσμιας κοινωνίας από πάντα «εκσυγχρονιστές» τεχνικούς εμπειρογνώμονες. Το φιλελεύθερο κράτος, συχνότατα ταυτόσημο με μια «δικαστική δημοκρατία», μια πλουτοκρατική «ταχαδημοκρατία» με αρμό της τα πλανερά ΜΜΕ, δεσμεύεται για τους εξής παράλληλους στόχους:

• Επίμονη και συστηματική αποχή από την οραματική πρόταση κάθε εθνικού αρμονικού προτύπου συλλογικής ευζωίας της Λαϊκής Κοινότητας.
• Επιδίωξη καταστολής και εξουδετέρωσης των συγκρούσεων που είναι εγγενείς στην ποικιλομορφία της κοινωνικής ζωής, όχι για την κοινωνική γαλήνη, αλλά ακολουθώντας πολιτικές που αποσκοπούν στον προσδιορισμό του «τι ακριβώς είναι όχι καλό και σωστό ή όχι», με αμιγώς δικαστικές διαδικασίες και νομοθετήματα που εξυπηρετούν τους Διεθνείς Επικυρίαρχους και του ντόπιους αντιπροσώπους τους.

Με τον φιλελευθερισμό, η δημόσια σφαίρα διαλύεται στον διεθνοποιημένο και πολυεθνικό «ιδιωτικό τομέα», ενώ η αντιπροσωπευτική δημοκρατία περιορίζεται (έως αφανισμού) σε μιαν αγορά όπου η συμμετοχή καθίσταται όλο και πιο περιορισμένη και απαιτεί ολοένα και λιγότερους διαθέσιμους ανθρώπους (αποχή). Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο φιλελευθερισμός δεν παρουσιάζεται πλέον ως ιδεολογία, αλλά ως ένα τρομερό παγκόσμιο σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής εμπορευμάτων και ανθρώπων, που συμπληρώνεται από τον φρενήρη και ψυχοπαθητικό μοντερνισμό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Στις οικονομικές, πολιτικές και ηθικές του μορφές, ο φιλελευθερισμός αντιπροσωπεύει τον κεντρικό άξονα, τον πυρήνα των ιδεών μιας «νεωτερικότητας», εθνοαποδομητικής, αντιφυλετικής και αντιπαραδοσιακής. Μιάς σηπτικής «νεωτερικότητας» κι ενός καθεστωτικού «εκσυγχρονισμού» που έχουν φθάσει στο προθανάτιο στάδιό τους. Έτσι, ο εκφυλισμένος «Φιλελευθερισμός της Μεταπολίτευσης» είναι το κύριο εμπόδιο σε όποιον και ότι, θέλει να υπερβεί την παρακμή και την ατιμία της!