Οι Έλληνες Μαθητές ενάντια στην δημοκρατική “παιδεία”

Σε τι συνίσταται την σήμερον ημέρα η χρησιμότητα των καθεστωτικών σχολείων, εάν όχι στο να περιορίζεται ό,τι ζωντανό και υγιές διαθέτει η Πατρίδα μας στον γύψο της μιζέριας και της απογοήτευσης; Είναι τα παρατημένα σχολεία της τρίτης «ελληνικής» δημοκρατίας τα οποία αναμφίβολα καταπνίγουν κάθε αίσθημα υψηλοφροσύνης, ενθουσιασμού και δημιουργικότητας. Ο ρόλος τους όμως είναι πολύ πιο ύπουλος και υπερβαίνει κατά πολύ την τυπική ανικανότητα προετοιμασίας των παιδιών για εξειδικευμένες εξετάσεις πανελληνίων.

Ο φαινομενικά πρώτος σκοπός των σχολικών ιδρυμάτων ως υπεύθυνα για την διάδοση της τεχνικής γνώσης διεκπεραιώνεται από φροντιστήρια και ιδιώτες, ενώ και τα αναρίθμητα κενά σε διδακτικό προσωπικό και υλικές υποδομές είναι παροιμιώδη, ελέω μνημονιακής λαίλαπας που διέλυσε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής αλλά και στοχευμένων κυβερνητικών πολιτικών απαξίωσης των αγαθών κοινωνικού προσήμου. Αυτά όμως δεν αποτελούν ζητήματα που απασχολούν το υπουργείο “παιδείας”, το οποίο υποχρεωούται να υπακούσει στις δεσμευτικές ντιρεκτίβες του υπερταμείου και ενός καχεκτικού προϋπολογισμού ο οποίος αυτόχρημα δεν διαθέτει κονδύλια για ουσιώδη επένδυση στην διάπλαση της Ελληνικής Νεολαίας.

Τα βιβλία τα οποία πολλές φορές διανέμονται με χαρακτηριστική αργοπορία στους μαθητές, είναι το λιγότερο αντιπαιδαγωγικά, αν όχι και επιστημονικά ελλιπή σε πληθώρα θετικών και ανθρωπιστικών επιστημών. Δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια ώστε να ξεχάσει ο ελληνικός λαός το ρυπαρογράφημα, “έργο” κάποιας Ρεπούση, η οποία είδε… συνωστισμό στην Σμύρνη τις τραγικές ημέρες του 1922. Κάποτε η καθαρεύουσα αποτελούσε την υποτιθέμενη αιτία που τα παιδιά ταλαιπωρούνταν, σύμφωνα με την αριστερή και την φιλελεύθερη παραφιλολογία. Ποιος είναι ο λόγος που ενώ στην εποχή της καθαρεύουσας πολλές χιλιάδες παιδιά από χωριά, μακριά από τον αστικό τρόπο ζωής και την συναφή με αυτόν “κουλτούρα” μελέτησαν, σπούδασαν και διακρίθηκαν σε κάθε τομέα γνώσεως, ενώ σήμερα με την κατανοητή από όλους δημοτική, οι μαθητές χρειάζονται επεξηγήσεις για να αντιληφθούν βασικές λέξεις και έννοιες;

Φταίει ότι απαιτείται η εξαντλητική φυσική παρουσία των μαθητών στις τάξεις, όταν το κύριο βάρος της εκπαιδευτικής εργασίας σηκώνεται στις ώρες μετά το καθιερωμένο σχολικό ωράριο; Φταίει ότι η ίδια η προσπάθειά τους για γνώση ατονεί, διότι στον ορίζοντα δεν βρίσκεται πλέον η μάθηση και η εργασία, αλλά η ανεργία και η οκνηρία; Μήπως το ότι οι συγγραφείς των βιβλίων είναι τόσο φτωχικά καταρτισμένοι, που αδυνατούν να αποτυπώσουν την απαραίτητη γνωσιακή ύλη στο χαρτί, ακόμα και στην εποχή της ανέξοδης και πανεύκολης πρόσβασης στην πληροφορία;

Τι άλλο είναι πλέον τα σχολεία εκτός από φυλακές όπου οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτά είναι ασφαλή; Τι παράγουν σήμερα τα σχολεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά στρατιές Ελλήνων που έχουν βαρεθεί την ζωή από την άνοιξή της, αχανείς μάζες υποψηφίων ανέργων, προσκυνητών των βουλευτικών προθαλάμων, ανθρώπων που είτε θα δουλεύουν σκλάβοι των πολυεθνικών, είτε θα ονειρεύονται ευτελείς σαρκικές απολαύσεις, πρόσβαση σε εύκολο χρήμα και ποικίλων μορφών παρεκτροπές “ζωής” στις παρυφές του νόμου;

Τι είναι άραγε σήμερα τα σχολεία παρά άντρα του μπολσεβικισμού, αυτού του ψυχικού και πνευματικού δηλητηρίου όπως χαρακτηριστικά τιτλοφόρησε το ομώνυμο πόνημά της η ερίτιμος λογοτέχνις Σίτσα Καραϊσκάκη, και της αντιφασιστικής υστερίας; Καθηλωμένα στα θρανία τους τα παιδιά μετατρέπονται σε απαθείς δέκτες της αριστερής σκέψης η οποία προβάλλεται παντί τρόπω, με κάθε μέσο και ευκαιρία απευθείας από το ίδιο το κράτος. Εμπαθείς ημιμαθείς καθηγητές, κακογραμμένα βιβλία και κομματικές φιέστες εντός σχολικών χώρων μολύνουν καθημερινά τα ελληνόπουλα για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αν δεν αναχαιτιστεί αυτή η εθνική τραγωδία, πως γίνεται να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και ζωής των εξαθλιωμένων νεολαίων; Πως γίνεται να προσδοκούμε ένα υγιές και θαλερό μέλλον για την Ελλάδα, όταν αυτή την απαιτούμενη προπαρασκευή την έχει αναλάβει ένα παρακμιακό καθεστώς παραίτησης, προπαγάνδας και εκτροφής φερεφώνων του συστήματος;

Η αποθέωση του άκρατου μισελληνισμού επισυμβαίνει αναντίρρητα στο μάθημα της ιστορίας. Πρόκειται περί ενός διδακτικού αίσχους στο οποίο κάθε πορωμένα συμπλεγματικός ανθέλληνας εξουσιοδοτείται να βομβαρδίζει τις ψυχές και τον νου του μέλλοντος της Φυλής μας με πάσης φύσεως ουρανομήκη ψεύδη αλλά και φτηνή διαστρέβλωση εννοιών και ιστορικών γεγονότων. Πρώτος και κύριος στόχος της αποδομητικής αυτής μανίας αποτελεί η Ιερή πραγματικότητα του Έθνους. Αυτό είναι το κύριο έδαφος απόδειξης του μισελληνικού φρονήματος το οποίο εκφράζει αυτή η κατηγορία “εργαζομένων”.

Το Έθνος λοιπόν, για τους κομμουνιστές τριβάδες της δευτεροβάθμιας το συναπαρτίζει οποιοδήποτε συστατικό δεν δύναται να συσχετιστεί άμεσα με την βιολογία, την γενετική, την ίδια την ανθρωπολογία, επιστήμες οι οποίες για ευνόητους λόγους δέχτηκαν διεθνώς ανελέητο πόλεμο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εντεύθεν. Θα ήταν περιττό να υπεισέλθουμε στην περιγραφή της εκτρωματικής συμμαχικής και σιωνιστικής προπαγάνδας που το καθεστώς διδάσκει ως απόλυτη “αλήθεια”, καθώς η αριστερά είναι πασίγνωστη για την αντιευρωπαϊκή και αντιλευκή θεώρηση των πραγμάτων που την διακατέχει και μέσα από την οποία ερμηνεύει κατά το δοκούν την παγκόσμιο ιστορία.

Τουτέστιν, το ανθρωπάκι που καμώνεται τον δάσκαλο έχει την δυνατότητα να καπηλευτεί την μοναδικότητα της γλώσσας μας (συνήθως επικαλούμενος αριστερόφρονες υπερεκτιμημένες μετριότητες της πολύ πρόσφατης νεοελληνικής ποίησης, παρακάμπτοντας γνήσιους ταγούς του Ελληνικού Πνεύματος), υπερτονίζοντάς την ως θεμέλιο στοιχείο εις βάρος του φυλετικού παράγοντα. Αυτό δεν αποσκοπεί φυσικά σε τίποτε άλλο από την οδήγηση στην πλάνη ότι όποιος μιλάει ελληνικά, είναι Έλληνας(!), ένα κραυγαλέο ψεύδος που πιπιλίζει εξ απαλών ονύχων τις συνειδήσεις του λαού μας σε σημείο να καταστεί μια υποτιθέμενα καθολικά παραδεκτή πραγματικότητα.

Ενίοτε γίνεται επίκληση της συλλογικής επίγνωσης κάποιων απροσδιόριστα -από την μεριά του “καθηγητή”- κοινών παραδόσεων, ως δομικό συστατικό αυτού που αποκαλούν εκείνοι “έθνος”. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει επί τη βάσει της στιβαρής εθνοθρησκευτικής μας ταυτότητας ως Έλληνες, όπως θα ήταν θεμιτό και λογικό, καθώς η κομπανία των αθέων που κυριαρχεί στον εν λόγω χώρο είναι γνωστή για τον εμπαιγμό και την αποστροφή της στον Θεό, και ειδικότερα για το μίσος της προς τον Ελληνικό Πολεμικό Χριστιανισμό που αναβλύζει μπαρούτι και αίμα, αναβαπτιζόμενος στα υπέρχρονα νάματα γενναίων πιστών πολεμιστών, επαναστατών και ανταρτών ανά τους αιώνες. Ο παιδαγωγός λοιπόν σε ένα κράτος που χτίστηκε πάνω στα κόκκαλα και τους αγώνες αυτών των ανθρώπων, θα όφειλε κανονικά να αποτελεί κοινωνός αυτού του πνεύματος. Τουναντίον, η επιλεκτική επικοινωνιακή εκμετάλλευση του χριστιανικού φρονήματος του λαού έχει ως στόχο την φιλομεταναστευτική προπαγάνδα των “ανοιχτών συνόρων” και της δήθεν αγάπης για τους εισβολείς, δυνητικούς αντικαταστάτες των Ελλήνων και των Ευρωπαίων. Τέτοια μιαρά υποκείμενα που τόσο πρόστυχα μεταχειρίζονται εντός σχολικών κτιρίων τα της Πίστης του Έθνους μας (όταν δεν την σκυλεύουν), δεν έχουν καμία θέση σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό και αξιόλογο εκπαιδευτικό σύστημα.

Μια “παράδοση” σε αυτό το μοτίβο της διαστρέβλωσης και της προβοκατόρικης εκμετάλλευσης, είναι και το να προπαγανδίζονται αφηγήματα που συσχετίζουν τα αμιγώς πολιτειακά και πολιτικά αιτήματα της Γαλλικής και της Αμερικανικής επανάστασης με την Ελληνική επανάσταση και τους σκοπούς της. Αναπαράγοντας αυτή την τερατώδη ψευδολογία, τσουβαλιάζουν τα κίνητρα των θυσιών των σκληροτράχηλων οπλαργηχών, των κλεφταρματωλών και των νικητών ναυάρχων μας στο Αιγαίο, με τα αιτήματα άσχετων προς την Εθνεγερσία γεγονότων, προκαλώντας σύγχυση στα άγουρα παιδικά μυαλά εν είδει κατήχησης στην τεκτονικής υφής νέα πανθρησκεία του οικουμενικού “πολυπολιτισμού” και πάνω από όλα του αντιρατσισμού. Για αυτόν τον λόγο πολλές φορές η κλίκα των ψευτοδασκάλων αποπειράται να καλλιεργήσει θετικό κλίμα αποτίμησης για την οθωμανοκρατία εξάλλου, παρουσιάζοντάς την ως περίοδο δήθεν «αρμονικής συνύπαρξης» και «πνευματικής ανάπτυξης» μεταξύ δυναστών και δυναστευομένων.

Δεν λείπει και η επίδοση ευθυνών και δημιουργία ενοχών στα ελληνόπουλα για δήθεν δράματα άλλων λαών, εχθρικών πολλές φορές προς το Έθνος μας, όπως οι εβραίοι, οι τούρκοι, οι αφρικανοί, οι άραβες κ.α., αλλά και η υποβάθμιση των εθνικών μας τραγωδιών σε απλή στατιστική αριθμολογία, αν όχι σε ευκαιρία αβίαστης ξεδίπλωσης πασιφιστικής προπαγάνδας σε εποχές ανελέητου φυλετικού και κοινωνικού πολέμου. Τις περισσότερες φορές οι νεφελώδεις αναφορές στην δημοκρατία λειτουργούν ως η λύδια λίθος της κάλπικης “ελληνικότητας” όπως την εννοούν αυτοί οι τιποτένιοι, μοιράζοντας αυθαίρετα πιστοποιήσεις του «ανήκειν» στο Έθνος σε τυχάρπαστους βαρβάρους λαθρομετανάστες, σε δήθεν πρότυπα που προβάλλει η τηλεόραση και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Η ωραιοποίηση ιστορικών συμβάντων που σχετίζονται με αυτό το σαπρό πολίτευμα, η περιπτωσιολογική εργαλειοποίηση εγκλημάτων, οι μισές αλήθειες και η απόκρυψη ή κατασυκοφάντηση αριστοκρατικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης (οι οποίες υποτυπωδώς συνδέονται με τον φασισμό κατ’ αυτούς), συνοδεύουν τον οχετό αντιφυλετισμού που εξαπολύεται μέσα στις αίθουσες ήδη από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, όπου υποτίθεται ότι διεξάγεται η διδασκαλία της Ιλιάδος και της Οδύσσειας, των Ευαγγελίων της Φυλής μας κατά τον Περικλή Γιαννόπουλο.

Το αποκορύφωμα της όλης γελοίας προσπάθειας είναι η πολεμική τους στην συνέχεια της Φυλετικής μας γραμμής, μέσω του αιμάτινου ποταμού που συνδέει νεκρούς, ζωντανούς και αγέννητους. Οι δασκαλάκοι της πεντάρας, αυτά τα απολειφάδια των παραληρηματικών ιδεοληψιών του Φαλμεράιερ, άνευ γνώσεων πάνω σε οποιαδήποτε ιστορικό ζήτημα, ασκούν επίθεση στο έμφυτο πατριωτικό ένστικτο των ανήλικων θυμάτων τους αρλουμπολογώντας περί των δήθεν υπέρμετρων επιμειξιών που υπέστησαν οι πρόγονοί τους σε κάθε ιστορική μας φάση ως Έθνος. Ξαφνικά, πομπώδεις πομφόλυγες, διακηρύξεις αντιρατσισμού περί “μαύρης Αθηνάς”, “ξένιου Διός”, “αντιρατσιστού πολίτη του κόσμου Σωκράτους”, παραχαράξεις των λόγων μεγάλων Ελλήνων όπως λ.χ. τα λόγια του Ισοκράτους στον Πανηγυρικό του, ακόμα και η εκ του μηδενός δημιουργία ψευδών ρήσεων, αποκυημάτων της αρρωστημένης φαντασίας των γραικύλων (όπως για παράδειγμα ο δήθεν “όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου”), μετατρέπονται σε εκπαιδευτικά εργαλεία στα χέρια ανισόρροπων και επικίνδυνων για τα τέκνα του λαού μας τυπάκων.

Ο χώρος της Ελληνικής Γραμματείας αποτελεί παλαιόθεν προνομιακό πεδίο χαλκεύσεων και σφετερισμού για την ελλαδική αριστερά, η οποία με τις ευλογίες του αστικού πολιτικού κατεστημένου προβαίνει εσκεμμένα σε βαρύτατα ιστορικά παραπτώματα στην μετάδοση της “διδακτέας ύλης” της. Η ισότητα, αυτός ο ψεύτικος “θεός” τους, η αλλότρια προς τα μέρη μας αντίληψη πως ο Έλληνας και ο αλλόφυλος ήταν ίσοι και απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα, αποτελεί και τον κύριο άξονα αναδρομών τους στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο και την αφήγηση των ιστορικών του πτυχών. Αυτό αποτελεί την επιτομή της μεταμοντέρνας ύβρεως κατά των πραγματικών Ελληνικών παραδόσεων του θεσμού της Πόλεως. Από κοντά ανατροφοδοτείται η προπαγάνδα και με το χοντροκομμένο ψεύδος του δήθεν “απόλεμου” ψυχισμού του Έλληνα, του κατ’ εξοχήν πολεμικού λαού στην παγκόσμια ιστορία. Διακρίνεται αβίαστα η διεργασία διάλυσης των αμυνών μιας κοινωνίας από τις βάσεις της, για αυτό και για την αριστερά είναι ζωτικής σημασίας ο έλεγχος των σχολείων και των πανεπιστημίων.

Η καταγραφή των μυριάδων σημείων επί των οποίων παρεμβαίνει ο καθημερινός ολετήρας “φιλόλογος”, “ιστορικός” ή οτιδήποτε άλλο, δύναται να συνεχιστεί ατέρμονα μέχρι πλησμονής, ακόμα και σε μαθήματα τα οποία φαινομενικά δεν προσφέρονται για τέτοιου είδους παρεκτροπές. Σίγουρα οι αναγνώστες είναι σε θέση να καταγράψουν με ακρίβεια τις δικές τους αφηγήσεις από τις “ιεροτελεστίες” της 17ης Νοεμβρίου, από την ετσιθελική καθιέρωση επετειών ξένων προς το Έθνος μας (βλέπε “ημέρα ολοκαυτώματος”), από την ποικιλότροπη σκύλευση του νοήματος των Εθνικών μαθητικών παρελάσεων, μέχρι την επίδειξη ισχύος από τους δασκάλους και την επιβολή τιμωριών σε όσους απροστάτευτους μαθητές σηκώνουν ανάστημα ενάντια στην κόκκινη χούντα της φίμωσης και της παραπληροφόρησης.

Αυτό που έχει μοναδική σημασία όμως είναι η αντίδραση των Ελλήνων οι οποίοι δεν πιστεύουν πλέον στα βδελυρά παραμύθια της μεταπολιτευτικής αδολεσχίας, των κηρύκων της και των παγκοσμιοποιητών πατρώνων της. Ήτοι η δόμηση συμμετοχικών κυψελών αντιπληροφόρησης, μέσω διάδοσης της αληθινής ιστορίας και κειμένων ή βιβλίων ποιοτικών, προσιτών σε γλώσσα και ύφος, εντύπων αλλά και ψηφιακών. Μα και ταυτόχρονα η μύηση του άνθους της Γενιάς μας στον υπέρλαμπρο πλούτο της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας. Η επανατοποθέτηση του τεράστιας αξίας ζητήματος του Αθλητισμού στην πρώτη γραμμή του δημοσίου διαλόγου για τις νέες γενιές, της αλληλένδετης σχέσεως του υγιούς σώματος με το διαυγές πνεύμα που αυτό περικλύει, μέσω της εμφύσησης του Ολυμπιακού Ιδεώδους και πάντοτε ενάντια στο σύγχρονο εμπορευματοποιημένο καπιταλιστικό προϊόν των “σπορτς”. Η ενασχόληση με όλες τις μορφές τέχνης, όπως την λησμονημένη εικαστική, το εκφυλισμένο στα χέρια των δημοκρατών πια θέατρο, την πανώρια εθνική μας μουσική μακριά από εξωευρωπαϊκές διαβρωτικές επιρροές, και γιατί όχι η ανάδειξη της δημοτικής μας μουσικής αλλά και τα δυναμικά ακούσματα των Ιδεών μας ως η κυρίαρχη τάση στην Νεολαία. Όλα όσα έχουν εν ολίγοις δολίως καταπνίξει ή αλώσει οι χαρτοπόντικες γραφειοκράτες του μπολσεβικισμού και οι εστέτ χρηματοδότες τους από την αστική τάξη, οφείλουν να γίνουν αντικείμενο εναπαοικειοποίησης και αναγέννησής τους από τους φορείς των υγιών Εθνικών Ιδεών και συναισθημάτων.

Ακατάλυτο χρέος μας επίσης είναι η μεταλαμπάδευση της φλόγας του Ελληνισμού, αλλά και η ενθυλάκωση του σπόρου της Ιδέας μας στο γονιμότερο τμήμα του λαού μας. Η επανίδρυση σε πανεθνική βάση του νέου κρυφού σχολειού, που θα καταρρίψει μια για πάντα τα γενικευμένα ψέματα των εχθρών μας και θα συσπειρώσει τους αυριανούς Επαναστάτες της πένας αλλά και του ξίφους. Η ιδεολογικοπολιτική ζύμωση, προσαρμοσμένη βεβαίως στα σχετικά ηλικιακά πλαίσια, των πιο προωθημένων τμημάτων της μαθητικής πρωτοπορίας, η οποία επέδειξε δείγματα απαράμιλλου θάρρους τόσο στις διαδηλώσεις για το ζήτημα της Μακεδονίας, όσο και στο έπος της Σταυρούπολης και μιας σειράς λυκείων σε ολόκληρη την επικράτεια, όπου συστηματικά τσακίζονται και εκδιώχνονται ταπεινωμένοι οι επιτιθέμενοι ροπαλοφόροι “πεζικάριοι” του συστήματος, μαρξιστές και αντιφασίστες.

Ακόμα και στο πρακτικό πεδίο της βιοπάλης, η επένδυση και η αναμόρφωση της τεχνικής παιδείας η οποία έχει περιέλθει στην πλήρη απαξίωση, πρέπει να γίνει προτεραιότητα για τους πολιτικοοικονομικούς προγραμματισμούς μιας εθνικής κυβέρνησης, πάντοτε σε συνάρτηση με την εκβιομηχάνιση της Πατρίδος και την κατάκτηση ενός ειλικρινούς οράματος για ψωμί και προκοπή. Αυτός είναι ο δρόμος της ολόπλευρης αντιπρότασης για μια εναλλακτική, πραγματικά Εθνική Παιδεία άμεσης σύνδεσης με την πραγματική ζωή, μια παιδεία η οποία θα συντρίψει το μπολσεβίκικο κτήνος που εμφιλοχωρεί σε αυτόν τον νευραλγικό κλάδο και σκεπάζει με ένα ερεβώδες πέπλο δυσωδίας τις ελάχιστες εξαιρέσεις εντίμων δασκάλων και παιδαγωγών, οι οποίοι σε αντίξοες συνθήκες και με πενιχρά μέσα επιτελούν έντιμα και με αξιοθαύμαστο ζήλο το λειτούργημά τους.

Εν μέσω ολοκληρωτικής φιλελεύθερης παντοκρατορίας, από τους υπερεθνικούς δυτικούς παράγοντες και το διεφθαρμένο κράτος των Αθηνών έως τον νεόπλουτο της διπλανής πόρτας του οποίου τον ψυχότυπο διεμόρφωσαν οι διδαχές των διεστραμμένων της σχολής της Φρανκφούρτης, η απάντηση των Χρυσαυγιτών είναι ο αγώνας στην κοινωνική βάση. Είμαστε εξόχως υπερήφανοι που διαθέτουμε ως κίνημα τους δικούς μας νεολαιίστικους πολυχώρους ως ένα κοινό κτήμα των μαθητών με εθνική συνείδηση, ως τα άπαρτα Ελληνικά φρούρια των καιρών μας, πάντα στις επάλξεις της πνευματικής πάλης. Θα το διαπιστώσουν αυτό από πρώτο χέρι, κλείνοντας τα αυτιά στον κάθε συκοφάντη και λασπολόγο, οι εκλεκτοί που ως νέοι φαλαγγίτες θα κάνουν το θαρραλέο βήμα να γίνουν ενεργά κομμάτια της εμπροσθοφυλακής του ακτιβιστικού μας φορέα.

Συγκεφαλαιώνοντας, είναι κρίσιμης σημασίας η επίταση του αγώνα στα σχολεία, στα γυμναστήρια, στα γήπεδα και μετέπειτα στα πανεπιστήμια, σε όλα τα μέρη που συχνάζουν μαθητές, φοιτητές, παιδιά και νέοι άνθρωποι. Η αναζωογόνηση του Εθνικιστικού κινήματος περνάει μέσα από την πνευματική έγερση των αυριανών μαχητών του που βρίσκονται ανάμεσά μας, που είναι όμαιμοι, ομόγλωσσοι, ομόθρησκοι και ομότροποι, που συγκροτούν το γνήσιο Ελληνικό Έθνος το οποίο αντέχει το σφυροκόπημα της διεθνιστικής πολυφυλετικής τυραννίας. Διότι εκείνοι, οι Νέοι Έλληνες, είναι το αύριο, το μέλλον της Πατρίδος και του λαού μας. Στα χέρια τους θα βρεθούν, κινούμενοι από την Ανάγκη και την θέληση για Ζωή, τα πεπρωμένα της Φυλής.

ΠΗΓΗ: xrisiavgi.com