Ο Horia Sima για τον Corneliu Zelea Codreanu

Ο Άνδρας

Από την πρώτη στιγμή της συνάντησης με τον Corneliu Condreanu, διεπίστωνε κανείς ότι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο σε αυτόν ήταν η φυσική παρουσία του. Ουδείς θα μπορούσε να βρίσκεται πλησίον του δίχως να τον έχει παρατηρήσει, δίχως να έχει αισθανθεί γοητευμένος από αυτόν, και δίχως να έχει ρωτήσει για εκείνον. Η απλότητα της δημόσιας παρουσίας του εξήπτε την περιέργεια. Αυτός ο άνδρας έμοιαζε με θεό που είχε έλθει ανάμεσα σε απλούς θνητούς. Ήταν ψηλός και είχε σχετικά μεγάλο κεφάλι, δίχως ωστόσο, να είναι ένας γίγαντας που έκανε τους άλλους να αισθάνονται μειονεκτικά. Η ανάπτυξη του, φαίνεται, έπαψε ακριβώς εκεί που του ήταν απαραίτητο προκειμένου να είναι προικισμένος με έναν αέρα υπεροχής. Διέθετε καλές αναλογίες, λεπτός και εύπλαστος, ήταν όμως απεικόνιση των μυών, του συντονισμού και του στυλ του. Εάν κανείς εξετάσει τα τέλεια στρογγυλεμένα χαρακτηριστικά του προσώπου του, ο θαυμασμός αυξάνεται. Ουδεμία ατέλεια διατάρασσε την αρμονία του συνόλου. Το πρόσωπο του ήταν στρογγυλό, η χροιά του χλωμή, το μέτωπο του σε όρθια θέση με τις καμάρες των ματιών ελαφρώς αυξημένες, τα πυκνά βαθυκάστανα μαλλιά του οριοθετούνταν απότομα στο δέρμα του, τα βαθυκάστανα φρύδια του είχαν κυρτότητα. Ανάμεσα στα μάτια του υπήρχαν δυο παράλληλες πτυχώσεις που υπογράμμιζαν τις εσωτερικές δυνάμεις της περισυλλογής. Τα μάτια του ήταν πλατιά και πράσινα, ένα διαυγές πράσινο, ζεστό και πράο χρώμα, η μύτη του ευθεία και συμμετρική, το στόμα του διαγραφόταν όμορφα. Είχε φωνή βαρύτονη, μελωδική και βαθιά, μακριά και λεπτά τα χέρια του, θα προκαλούσαν φθόνο σε κάθε πιανίστα, ένα αριστοκρατικό παράστημα. Εάν έπρεπε να τον περιγράψουμε σύμφωνα με τους κανόνες καλαισθησίας του πολιτισμού μας, θα λέγαμε ότι ήταν η σύνθεση της νορδικής ομορφιάς συνταιριασμένη με την ιδεώδη ομορφιά της αρχαίας Ελλάδος. Ακόμα και οι αδελφοί Tharaud στο βιβλίο τους, “Το Μήνυμα του Αρχάγγελλου”, και δίχως άλλη καλή κουβέντα για τον Καπετάνιο, δεν παρέλειψαν να σχολιάσουν «τα κλασικά χαρακτηριστικά του». Θωρώντας τον κανείς αισθανόταν συγκλονισμένος, μαγεμένος. Το πρόσωπο του απέπνεε μια ακαταμάχητη γοητεία. Ήταν “ένα ζωντανό μανιφέστο”, όπως οι λεγεωνάριοι συνήθιζαν να λένε.

Ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, εκείνος που έφερνε σε πέρας το έργο ανεξάρτητα από την υποστήριξη, ανεξάρτητα από την περίσταση

Στην παρουσία του, όλοι οι υπόλοιποι έπαιρναν από φυσικού δεύτερη θέση, και ήταν μόνο αυτός ο οποίος παρέμενε πάντοτε το επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Δίχως αμφιβολία υπάρχουν πολλά μεμονωμένα άτομα που έχουν προικιστεί με κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, ωστόσο είναι κενοί μέσα τους, δεν είναι ανήσυχοι λόγω κάποιας ηθικής ή πνευματικής ωθήσεως που αντιστοιχεί στα φυσικά δώρα με τα οποία η ίδια η φύση τους έχει προικίσει. Όσον αφορά τον Corneliu Codreanu, αυτή η φυσική μεγαλοπρέπεια ενισχυόταν από έναν εξαιρετικό εσωτερικό πλούτο. Οι επευφημίες του πλήθους τον άφηναν παγερά αδιάφορο. Οι έπαινοι προς το πρόσωπό του τον εξόργιζαν. Τον διέκριναν μονάχα η υπερηφάνεια του πολεμιστή και οι φιλοδοξίες των μεγάλων αναμορφωτών. Η κοινή λογική του Καπετάνιου ήταν παροιμιώδης. Στις ανθρώπινες σχέσεις διακρινόταν από μια σπάνια ταπεινότητα και από μια εξαιρετική διακριτικότητα. Ήταν καθόλα ανίκανος να φανεί άδικος αναίτια και ανεξάρτητα από πρόσωπα, ώστε να κάνει το λιγότερο κακό συνειδητά. Από αυτό το πνευματικό σώμα προέρχεται, εξάλλου, ένα από τα σπουδαιότερα διδάγματα του: να δρα κανείς πάντοτε δίκαια και ευγενικά, ακόμα και εις ό,τι αφορά τους εχθρούς, χρησιμοποιώντας μονάχα ηθικά όπλα στον αγώνα. Μια νίκη που επετεύχθη μέσω δολιότητας θα ήταν πλημμελής στον πυρήνα της και δεν θα μπορούσε να διαρκέσει.

Μολονότι στον ίδιο χρόνο, η κατάσταση το επέβαλε, αυτή η ευγενική ψυχή έσφυζε από ενέργεια ηφαιστείου. Οι χειρονομίες του, συνήθως ήρεμες και ακριβείς, έκοβαν τον αέρα σαν λεπίδα από ατσάλι. Τα ήρεμα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν και τα μάτια του εξέπεμπαν αστραπές.Το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχής του ήταν η ευγένεια. Εάν κανείς επιθυμούσε να μάθει την κύρια αιτία για την οποία ο Corneliu Codreanu έριξε τον εαυτό του σε έναν τέτοιο δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, αγώνα, η μόνη αληθινή απάντηση είναι ότι είχε οίκτο για τα βάσανα του λαού. Η καρδιά του μάτωνε εξαιτίας των αναρίθμητων πληγών που της προκαλούσε η μιζέρια ενάντια στην οποία οι Ρουμάνοι χωρικοί και εργάτες αγωνίζονταν. Η αγάπη του για τον λαό του δεν είχε όρια! Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος εις ό,τι αφορά τα δεινά που έπλητταν τις εργαζόμενες μάζες. Έτρεφε ευλάβεια για τους φτωχούς και έδειχνε υπέρμετρη προσοχή στα όνειρα και τις ελπίδες τους. Η πιο ασήμαντη καταγγελία, το πιο ασήμαντο αίτημα, μελετιόταν από τον ίδιο με την ίδια σοβαρότητα που άρμοζε στα σοβαρά πολιτικά προβλήματα του καιρού του.

Ήταν αυτή η απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους που γέννησε και η οποία έδωσε ώθηση στο κίνημα των Λεγεωνάριων. Για τα επιτεύγματα του, έδωσε το μέγιστο των αισθημάτων και της αυτοθυσίας του. Υπηρέτησε τον λαό του με υπερηφάνεια και αφοσίωση στην διαδρομή των ατέλειωτων δεινών, έως ότου οι δήμιοι του αφαίρεσαν την ζωή. Ο θάνατος του αποτέλεσε ένα έγκλημα, όχι απλώς εναντίον αυτού καθαυτού του ρουμανικού έθνους και του Κινήματος των Λεγεωνάριων, αλλά επί του συνόλου των ηθικών και πνευματικών αξιών της ανθρωπότητας, τις οποίες υπερασπίστηκε και ενσάρκωσε όπως ταιριάζει σε όλους τους αληθινούς μάρτυρες. Ο κόσμος του μέλλοντος θα αποδειχθεί πολύ πιο ελεήμων έναντι αυτού από ό,τι συνέβη στον καιρό του. Παρόλα αυτά, η θυσία του δεν ήταν μάταιη! Από τα συντρίμμια ενός ολοκαυτώματος που φυσιολογικά θα έπρεπε να σηματοδοτήσει το τέλος της ελπίδας, θα αναπτυχθεί το δέντρο της ζωής του λεγεωναρικού δόγματος που θα δώσει ατέλειωτη ώθηση στις αθάνατες ιδέες του Καπετάνιου. Ο κεντρικός ρόλος του Καπετάνιου στην δημιουργία της νέας Ρουμανικής συνειδήσεως έχει περιγραφεί θαυμάσια από τον Δόκτωρα Ion Banea. Αυτός ο συναγωνιστής της πρώτης γραμμής, ένας από τους πιο αγαπημένους συναδέλφους του, και ο οποίος, όπως και εκείνος, πέθανε σαν μάρτυρας, χαρακτήρισε τον ηγέτη του ως εξής:

Ο Καπετάνιος!

Ένας σταθερός οδοδείκτης, ένας μπροστάρης. Ένα σπαθί που υψώθηκε μεταξύ δυο κόσμων. Ενός παλαιού κόσμου που γενναία προσπάθησε να ανατρέψει και ενός νέου κόσμου που προσπάθησε να οικοδομήσει, στον οποίο έδωσε ζωή, τον οποίο ο ίδιος αποκαλούσε φως. Η προσωπικότητα του μέσα στο εθνικιστικό κίνημα, όπως ο πόλεμος ομοιάζει με ένα τείχος φωτιάς που δημιουργεί όλα τα σημαντικά γεγονότα. Υπήρξε η έμπνευση του, το κίνητρο του. Πάντοτε στην πρώτη γραμμή του αγώνα, διακατεχόταν από πίστη και αποφασιστικότητα, ποτέ δεν δίστασε ή επιδίωξε να αποφύγει την ευθύνη. Η ζωή του ήταν απολύτως συνδεδεμένη με τον αγώνα και με το εθνικιστικό κίνημα έως σημείου να μην υπάρχει άλλος χώρος για ιδιωτική ζωή, τα πάντα για εκείνον εμπερικλείονταν ως μια αδιαίρετη ενότητα σε μια σπουδαία προσφορά στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος. Προορισμένος να θυσιαστεί, έζησε μια ζωή έντονη και βασανίστηκε. Η ζωή του ξεχείλιζε από δράση και αντιμετώπισε όλα τα είδη των κινδύνων. Ο ίδιος ανήλθε σε ύψη που κόβουν την ανάσα και βυθίστηκε στην άβυσσο, από την οποία μόνο ο Θεός, στον οποίον πίστευε τόσο πολύ, θα μπορούσε να τον σώσει. Απορρίπτοντας την φρίκη μιας ζωής καταναγκαστικής εργασίας, επιθυμούσε μονάχα να βιώσει την μεγαλοσύνη της Ρουμανικής εθνικής αλληλεγγύης. Οι φριχτές ημέρες της φυλακής επέδρασαν καταλυτικά στην υγεία του, ωστόσο απόλαυσε την αγαλλίαση των οδυνηρών στιγμών, οπόταν δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι τον περιέβαλαν και κοιτούσαν προς το μέρος του. Έζησε σύμφωνα με την εποχή του, αποχαιρετώντας με το χαμόγελο στα χείλη του, με σαρκασμό και αρετή. Αληθώς επιδεικνύοντας θάρρος, αφιέρωσε την ζωή του στον αγώνα. Εναπόθεσε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στην υπηρεσία του Κινήματος, δίχως να αξιώσει οτιδήποτε σε προσωπικό επίπεδο. Οι εχθροί του επιθυμούσαν τον θάνατο του, ωστόσο αυτό ουσιαστικά τον ανέβασε ακόμα υψηλότερα. Ο Καπετάνιος! Σκέψη, Απόφαση, Δράση, Θάρρος, Ζωή! Ακόμα και σήμερα, μπορούμε να επικυρώσουμε τον Ion Banea, λέγοντας πως, παρά το πέρας τριάντα ετών από τον άτιμο θάνατο του, παρά την επιθυμία των εχθρών του να τον δει να βυθίζεται στην ανυποληψία, ο Corneliu Codreanu έχει κερδίσει απόρθητη θέση στην συνείδηση του ρουμανικού λαού έχοντας καταστεί η πνευματική εστία της αντιστάσεως απέναντι στους εισβολείς από την Ανατολή.

Πηγή: Horia Sima – Η ιστορία του Κινήματος της Λεγεώνας