Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ: “Nullum crimen sine lege”

“Nullum crimen sine lege”

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Ν.Γ. Μιχαλολιάκου ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ)

“…Είμαστε στις αρχές του 1948 και δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από το τέλος της Δίκης της Νυρεμβέργης και τον απαγχονισμό των ενόχων, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Καρλ Σμιτ, κορυφαίος καθηγητής του Δικαίου αισθάνεται οργή και θεωρεί ΕΓΚΛΗΜΑ έναντι σε κάθε Αρχή του Δικαίου αυτήν την δίκη και αναφέρεται σε αυτήν στο μυστικό του ημερολόγιο, τονίζοντας ότι με αυτήν παραβιάσθηκε η βασική αρχή του δικαίου ότι “δεν υπάρχει έγκλημα, εάν αυτό δεν έχει εκ των προτέρων οριστεί ως έγκλημα με νόμο”. (“Nullum crimen sine lege”).

Εγκλήματα πολέμου; Ναι, σίγουρα έγιναν και από τους Γερμανούς, αλλά όχι μόνον. Και είναι τουλάχιστον κυνικό λίγους μόνον μήνες μετά το ολοκαύτωμα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι όχι μόνο να μιλάνε για εγκλήματα πολέμου οι Αμερικανοί, αλλά και να στήνουν κατηγορητήρια, δίκες και αγχόνες. Και να ΄τανε μόνο οι ατομικές βόμβες κατά της Ιαπωνίας; Πριν από αυτές είχαν με μαζικούς βομβαρδισμούς δολοφονήσει περισσότερους από δύο εκατομμύρια άμαχους Ιάπωνες, ρίχνοντας εμπρηστικές βόμβες σε μεγάλα αστικά κέντρα με… ξύλινες κατοικίες! Αλλά και στην Ευρώπη το Αμβούργο και η Δρέσδη γνώρισαν το made in USA “δίκαιο” του πολέμου και μη ξεχνάμε και τα δικά μας, τον βομβαρδισμό του Πειραιά τον Ιανουάριο του 1944, που ελάχιστα έπληξε τους Γερμανούς και άφησε πίσω του χιλιάδες Έλληνες νεκρούς. Και ήταν ο Πειραιάς μία “πρόβα τζενεράλε” για Δρέσδη και Αμβούργο. Εγκλήματα πολέμου;… Ναι, σίγουρα και από τους Γερμανούς, αλλά έχουν διαβάσει ποτέ τους αυτοί που τα λένε για τους Ναπολεόντειους πολέμους και τις σφαγές σε Ισπανία, Ιταλία και Αυστρία, σφαγές από Γάλλους “δημοκράτες”; Και τι να πει κανείς για το Βιετνάμ, όπου 20 μόλις χρόνια μετά την Νυρεμβέργη οι Αμερικανοί πυρπολούσαν χωριά και χωράφια και εκτελούσαν αμάχους;

Ως ΝΟΜΙΚΟΣ, λοιπόν, έφριττε κυριολεκτικά ο Καρλ Σμιτ με τα όσα είχαν γίνει, τα οποία καταργούσαν βίαια και αυθαίρετα αρχές του Δικαίου χιλιάδων χρόνων. Καταργούσαν την βασική Αρχή του Δικαίου ότι χωρίς Νόμο, που να προβλέπει το έγκλημα δεν μπορεί να υπάρξει ποινή. Θεωρούσε και θα ήταν πλέον έντιμη μία εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες από το να στηθεί ένα ολόκληρο “θέατρο”, που παρίστανε το δικαστήριο και χαρακτηριστικά γράφει στα 1947 ότι όποιος τελικά κερδίσει έναν πόλεμο δεν ξεχωρίζει τον νικημένο εχθρό από έναν εγκληματία.

“Ο εχθρός δεν είναι “a priori” εγκληματίας”, γράφει ο Καρλ Σμιτ αναφερόμενος στα όσα ακολούθησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην περίπτωσή μας (Δίκη Χρυσής Αυγής – “Νέα Νυρεμβέργη”) αυτό ακριβώς συνέβη. Μας θεώρησαν εκ των προτέρων (“a priori”) εγκληματίες πριν ακόμη γίνει το έγκλημα, ένα έγκλημα εντελώς άσχετο με την πολιτική δράση του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. Χαρακτηριστικό είναι ότι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας και δημοσιογράφοι έγραφαν σε εφημερίδες και έλεγαν σε δελτία ειδήσεων τηλεοπτικών σταθμών ότι είναι το Κίνημά μας “εγκληματική οργάνωση” χωρίς να έχει γίνει ακόμη έγκλημα, χωρίς να υπάρχει δίωξη από δικαστική αρχή εναντίον μας και όταν έγινε αυτή υπήρξε πρωτοβουλία όχι ενός εισαγγελέως, αλλά ενός υπουργού της Νέας Δημοκρατίας (Ν. Δένδιας), ο οποίος κατέθεσε αναφορά στον Άρειο Πάγο. Επρόκειτο ξεκάθαρα για δίωξη πολιτική, χωρίς να κρατηθούν καν τα προσχήματα. Επειδή ήμασταν ο εχθρός τους, ο πολιτικός, έπρεπε να διωχθούμε ως… εγκληματίες!

Πράξεις βίας μέσα στα πλαίσια της πολιτικής αντιπαραθέσεως δυστυχώς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα έχουν γίνει πολλές και ακόμη και δολοφονίες. ΠΟΤΕ, όμως, δεν εδιώχθη με την κατηγορία της “εγκληματικής οργανώσεως” το οποιοδήποτε κόμμα. Χαρακτηριστικά θυμάμαι το γεγονός ότι στην προεκλογική περίοδο του 1985 ένας νεαρός οπαδός της ΕΠΕΝ είχε μαχαιρώσει και δολοφονήσει σε ένα χωριό της Λακωνίας έναν οπαδό της αριστεράς. Δεν εδιώχθη, όμως, η ηγεσία της ΕΠΕΝ ούτε ο τότε επικεφαλής της Νεολαίας της ΕΠΕΝ, Μάκης Βορίδης, που ήταν από αυτούς που πρωτοστάτησαν και παρασκηνιακά, πλέον ως υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και με δημόσιες δηλώσεις του για την δίωξη του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος σαν “εγκληματικής οργανώσεως”. Και γράφει για το θέμα αυτό στην “ΜΑΥΡΗ ΔΙΑΘΗΚΗ” του (στο “Glossarium”) ο Καρλ Σμιτ το 1950:

“Αυτοί που ορίζουν τι λογίζεται ως έγκλημα είναι χειρότεροι από τους εγκληματίες! Όποιος ανευρίσκει εγκληματίες κατά βούληση και αυθαιρέτως, κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας του, είναι χειρότερος από εκείνον τον οποίον αποκαλεί “εγκληματία””.

Αυτό ακριβώς συνέβη με την Χρυσή Αυγή. Δεν υπήρχε Νόμος, που να ορίζει ότι είναι ποινικά υπόλογη η ηγεσία ενός πολιτικού κόμματος για το έγκλημα ενός οπαδού του. Δεν έχει συμβεί αυτό σε καμία χώρα του πολιτισμένου κόσμου, που υπάρχει ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Εντελώς ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ όρισαν σαν “έγκλημα” την συμμετοχή σε ένα κόμμα και αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι καταδικάστηκαν ΟΛΟΙ οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής χωρίς εξαίρεση γι’ αυτήν την κατά φαντασίαν “εγκληματική οργάνωση”!

Και το χειρότερο από όλα, η απόλυτη αυθαιρεσία μίας φανερής τυραννίας, αυτό που ο Καρλ Σμιτ αποκαλεί “αυτονομιμοποίηση της νομιμότητας”, δηλαδή το να επαναλαμβάνουν με θράσος και επιμονή πως ό,τι έκαναν σε βάρος μας, πως η φυλάκισή μας είναι απόλυτα “νόμιμη” γιατί με κάθε τρόπο προσπάθησαν να εμφανίσουν μία επίφαση ότι όλα έγιναν όπως από τον νόμο προβλέπεται και αυτό ενώ είναι προφανές ότι κατάργησαν στην περίπτωσή μας κάθε αρχή του Δικαίου και βεβαίως και το σεβαστό για κάθε κατηγορούμενο ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΟΣ. Ποιο τεκμήριο της αθωότητος όταν όχι από τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν και με προφυλάκισαν, όντας βουλευτής χωρίς να έχει γίνει άρση της ασυλίας μου, αλλά από τον Μάιο του 2012, όταν δηλαδή εισήλθε πανηγυρικά η Χρυσή Αυγή στην βουλή με 7% μας είχε ολόκληρο το πολιτικό Σύστημα χαρακτηρίσει εγκληματίες; Το τεκμήριο της αθωότητας, που είναι σεβαστό για κάθε κατηγορούμενο σε ένα κράτος Δικαίου για εμάς είχε καταργηθεί πολύ πριν ακόμη την δίωξή μας, για λόγους φτηνής μικροπολιτικής γιατί δεν ανήκαμε στην “παρέα” τους, γιατί δεν είμαστε μέρος του κόμματος των πολιτικών κομμάτων και ούτε θελήσαμε να γίνουμε. Και αυτό το απόλυτα αρρωστημένο κλίμα μέσα σε μία πολιτεία σάπια, που βεβαίως και δεν είναι Κράτος Δικαίου, το ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες πριν την ανακοίνωση της καταδίκης μας της 7ης Οκτωβρίου 2020. Δεν υπήρξε ούτε ένας (ακόμη και τα τελευταία σκουπίδια αυτού του άθλιου προτεκτοράτου), που να μην βγει τις ημέρες εκείνες, καταργώντας κάθε έννοια μίας πολιτικά ανεξάρτητης υποτίθεται Δικαιοσύνης, που να μη βγει και να απαιτήσει την εξόντωσή μας. Και μετά την καταδίκη μας ΟΛΟΙ χωρίς εξαίρεση κόμπαζαν ότι αυτοί μας καταδίκασαν. Όλοι τους και ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας και το ΚΚΕ, όλοι τους έλεγαν ότι δικό τους έργο είναι η κάθειρξή μας και τα κελιά των φυλακών Δομοκού, φυλακών τύπου Γ΄ υψίστης ασφαλείας. Υπήρχαν, όμως, και αρκετοί, που όταν άρχισε το “πογκρόμ” εναντίον μας είχαν μιλήσει και είχαν πει ότι δεν στέκει νομικά η δίωξή μας. Μετά την καταδίκη μας σιώπησαν άπαντες…  Όπως σιωπούν και αυτοί που ψιθυρίζουν εμπιστευτικά ότι δεν έπρεπε να καταδικαστούμε.

Για όλα αυτά, που είχαν γίνει και στο παρελθόν, είναι που μιλάει κρυφά στο ημερολόγιό του ο κορυφαίος ίσως Νομικός του 20ου αιώνος, ο Καρλ Σμιτ, μη τολμώντας να τα δημοσιοποιήσει και αφήνοντας εντολή να δουν το φως μετά τον θάνατό του. Για ΟΛΑ! Για την “αυτονομιμοποίηση της νομιμότητος”, για το “ουδεμία ποινή άνευ νόμου”, για την “δικαιοσύνη που έγινε λάφυρο των νικητών”, γι’ αυτούς που “αυθαίρετα ορίζουν τι είναι έγκλημα”. Δεν είπαν, λοιπόν, τυχαία “νέα Νυρεμβέργη” την δίκη της Χρυσής Αυγής. Όμως, εμείς ποιον παγκόσμιο πόλεμο κάναμε για να αξίζουμε αυτήν την αδικία; Αφήνω κατά μέρος τον ποταμό των αποκαλύψεων για τα όσα έγιναν εν κρυπτώ και παραβύστω, για το άθλιο παρασκήνιο πίσω από την δίωξή μας, την φυλάκισή μας και την καταδίκη μας. Εντολή του ίδιου του τότε πρωθυπουργού Σαμαρά για την προφυλάκισή μας με αποδείξεις και ηχητικό υλικό-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, για το οποίο ζήτησε Εισαγγελέας την άρση της ασυλίας του, αλλά ποτέ το θέμα δεν ήλθε στην βουλή! Ομολογία πλήρης του τότε Γενικού Γραμματέως της κυβερνήσεως Τάκη Μπαλτάκου ότι ήταν επιλογή πολιτική η δίωξή μας. Παραδοχή μέσα στην ίδια την βουλή του τότε υπουργού δικαιοσύνης Αθανασίου ότι τηλεφώνησε στην προϊσταμένη δικαστικό των ανακρίσεων το ίδιο βράδυ που αποφασίστηκε η προφυλάκισή μου από την Ευρώπη, όπου ευρίσκετο, προκειμένου, όπως είπε, να… ενημερωθεί! Ιδού η “αυτονομιμοποίηση της νομιμότητας”, η χοντροκομμένη πολιτική σκευωρία να εξουδετερώσουν τον πολιτικό τους αντίπαλο, τον “εχθρό”, βαπτίζοντάς τον… εγκληματία! Και είναι αλήθεια ότι είχαν λόγο σοβαρό εναντίον μας τότε, λόγο πολιτικό ή μάλλον μικροπολιτικό, αφού η Χρυσή Αυγή είχε αγγίξει στις δημοσκοπήσεις το 20% και συγκεκριμένα έρευνα την εμφάνιζε με ποσοστό 18%.

Η αναφορά μου στην υπόθεση της δίκης και καταδίκης της Χρυσής Αυγής σε σχέση με τα όσα γράφει ο Καρλ Σμιτ δεν είναι   τυχαία για δύο λόγους. Ο πρώτος και προφανής γιατί ευρίσκομαι  με μία βαρειά καταδίκη έγκλειστος σε ένα κελί. Καταδίκη ΑΔΙΚΗ και με το μοναδικό όπλο, το οποίο διαθέτω, την γραφίδα μου, θέλω να υπερασπιστώ την αθωότητα όχι μόνον την δική μου, αλλά και όσων καταδικάστηκαν με την κατηγορία της “εγκληματικής οργανώσεως”, αλλά και την αθωότητα μιας ολόκληρης Ιδεολογίας, του Εθνικισμού, που χωρίς αυτό να προβλέπεται από τον Νόμο θεωρήθηκε… έγκλημα! Ο δεύτερος λόγος είναι ο βαθύς Νομικός λόγος του Καρλ Σμιτ, ο οποίος περιγράφει πλήρως και απογυμνώνει την υποκρισία ενός ολόκληρου Συστήματος, της Δυτικής “δημοκρατίας” του Αγγλοσαξωνικού κοινοβουλευτισμού, το οποίο θέλει να εμφανίζει την δικαιοσύνη σαν μία ανεξάρτητη από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία εξουσία. Και όπως όλα τα προϊόντα της Δύσεως ήλθαν στην Ελλάδα-προτεκτοράτο σαν κακέκτυπα έτσι και η δικαιοσύνη, η οποία όπου υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα όχι μόνο δεν είναι τυφλή, ως οφείλει, αλλά βλέπει τα πάντα με φακούς άθλια στρεβλωμένους σύμφωνα πάντα με αυτόν, ο οποίος κατά περίστασιν είναι δυνατός. Ένας “πόλεμος” ήταν και ο πολιτικός αγώνας της Χρυσής Αυγής ενάντια σε ένα ολόκληρο Σύστημα, το οποίο προκειμένου να μας σταματήσει έκανε ακριβώς αυτό που γράφει ο Καρλ Σμιτ, δηλαδή θεώρησε τον “εχθρό”, τον πολιτικό αντίπαλο, εγκληματία! Και δεν είχε το στοιχειώδες ήθος να είναι ειλικρινής, να πει ότι θέτει την Χρυσή Αυγή εκτός νόμου γιατί είναι ενάντια στην δημοκρατία, όπου δημοκρατία δεν είναι βεβαίως το κράτος του Δήμου, αλλά ένα άθλιο συνονθύλευμα ταπεινών συμφερόντων όχι μόνον της εντόπιας ολιγαρχίας, αλλά και του ξένου παράγοντα.

Πολύ πριν μας φυλακίσουν και ασκήσουν εναντίον μας δίωξη για “εγκληματική οργάνωση” ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης Ρουπακιώτης έχει δηλώσει ότι υπήρχαν ισχυρές πιέσεις από το πανίσχυρο σιωνιστικό λόμπυ των ΗΠΑ να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου! Και ήταν το ίδιο λόμπυ, στο οποίο θριαμβευτικά ανήγγειλε ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς τον Σεπτέμβριο του 2013 την σύλληψή μου και ήταν το ίδιο λόμπυ που χαιρέτισε με ενθουσιασμό την καταδίκη μας. Θα μπορούσαν ευθέως να μας θέσουν εκτός νόμου χωρίς να δώσουν χαρακτήρα ποινικό στην δίωξη μας. Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο περιστύλιο της Βουλής μου είχε πει, παρουσία του συμπατριώτη μου πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γρηγοράκου, ότι η δική του γνώμη ήταν ότι θα έπρεπε να τεθούμε εκτός νόμου βάσει του άρθρου 29 του Συντάγματος, εάν δεν κάνω λάθος, το οποίο ρητά αναφέρει ότι τα κόμματα πρέπει να υπηρετούν την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Αυτό θα ήταν περισσότερο έντιμο και θα έδειχνε πολιτική τόλμη. Η Νέα Δημοκρατία, όμως, επέλεξε άλλη οδό, ακολουθώντας πιστά τις συμβουλές του Μακιαβέλι, όπως τις παραθέτει στον “Ηγεμόνα” του, όπου συμβουλεύει τον κυβερνήτη ενός κράτους να φυλακίζει και να καταδικάζει τους πολιτικούς του αντιπάλους σαν κοινούς εγκληματίες! Απόλυτα σχετική με τα παραπάνω ήταν και η πρόταση, η οποία διατυπώθηκε σε πλήθος δημοσιευμάτων, να διωχθούμε για απόπειρα ανατροπής του πολιτεύματος! Κρίθηκε, όμως, τελικά ότι μία αυτής της μορφής δίωξη θα έδειχνε καθαρά τον χαρακτήρα της, χαρακτήρα πολιτικό και αυτό επέλεξαν στους τύπους να το αποφύγουν, όμως, με την στάση τους το υιοθέτησαν πλήρως. Τι έννοια έχει το “η δημοκρατία ενίκησε” μετά την καταδίκη μας, εάν η δίωξή μας δεν είναι πολιτική; Τι έννοια είχαν τα δελτία τύπου των κομμάτων του λεγόμενου “δημοκρατικού” τόξου, με τα οποία ζητούσαν την καταδίκη μας, εάν η δίκη μας δεν είχε χαρακτήρα πολιτικό; Εάν η δίωξή μας δεν ήταν πολιτική, τι έννοια είχε η “αντιφασιστική” συγκέντρωση στο Εφετείο στις 7 Οκτωβρίου του 2020; Τι έννοια είχαν τα χειροκροτήματα στους δικαστές;…”

Πηγή