Πως ήταν να είσαι παιδί στην ΕΣΣΔ

Της Katya Soldak (Forbes) / ΚΟ

Ήταν ένα κρύο και γκρίζο απόγευμα στις αρχές Νοεμβρίου του 1984, όταν εγώ, μια μαθήτρια της Α΄ Δημοτικού στο Χάρκοβο - μια πόλη που ήταν τότε Σοβιετική Ουκρανία – επέστρεφα σπίτι μετά το σχολείο με έντονη την αίσθηση ότι είμαι έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο. Μόλις πριν λίγο σε μια επίσημη τελετή την παραμονή της επετείου της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, είχα γίνει δεκτή, μαζί με τους συμμαθητές μου, στην οργάνωση του "Μικρού Οκτωβριστή" (Октября́та) – την πύλη για όλους τους νέους, επίδοξους Σοβιετικούς κομμουνιστές.

                Παρά τον σφοδρό άνεμο και το παγωμένο κρύο, είχα ξεκούμπωτο το παλτό μου για να βλέπουν όλοι καθώς περπατούσα το νέο μου, λαμπερό, μικρό κόκκινο αστέρι, στολισμένο στο κέντρο του με ένα χρυσό πορτρέτο του Βλαντιμίρ Λένιν ως παιδί. Ήταν καρφιτσωμένο στην αριστερή πλευρά του στήθους μου, κοντά στην καρδιά μου. Ένιωθα ότι το μικρό μου αστέρι έλαμπε, σαν ένας μαγικός φάρος. Έλπιζα να με ρωτήσει κάποιος γι' αυτό. Αλλά κανείς δεν το έκανε. Όταν έφτασα στο διαμέρισμά μου, ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν ήθελα να μπω μέσα, οπότε περπατώντας γύρω γύρω, ήλπιζα ότι θα συναντούσα κάποιον με τον οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ τα νέα μου. Υπήρχε συνήθως μια παρέα ηλικιωμένων γυναικών που κάθονταν σε ένα παγκάκι, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν πολύ κρύα και υπήρχε μόνο μια μοναχική γυναίκα εκεί, που δεν φαινόταν πολύ ομιλητική. «Γιατί είναι ανοιχτό το παλτό σου;» με ρώτησε, καθώς περνούσα δίπλα της. «Έγινε οκτωβρίστρια σήμερα!» είπα δείχνοντας το αστέρι μου. Με κοίταξε με ένα άδειο βλέμμα και είπε: «Καλύτερα να φοράς καπέλο».

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στη Σοβιετική Ένωση, έως ότου η ΕΣΣΔ διαλύθηκε ειρηνικά τον Δεκέμβριο του 1991. Ο χρόνος, η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος και οι αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως διάβρωσαν την πίστη μου στον κομμουνισμό και την προπαγάνδα που κάλυπτε τα λάθη του και τύφλωνε τους υποστηρικτές του. Αλλά βίωσα την κομμουνιστική πλύση εγκεφάλου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ