Η μαζική παράνομη μετανάστευση απειλεί τον Ελληνισμό

10/09/2020

του Κώστα Γρίβα

 

H πυρκαγιά στη Μόρια –σύμφωνα και με τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου– φαίνεται πως είναι οργανωμένος εμπρησμός– επαναφέρει με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα το μεταναστευτικό πρόβλημα και το πως αυτό συνδέεται με την ελληνική εθνική ασφάλεια. Έχω ήδη αναφερθεί στις ύποπτες ρίζες της αντίληψης περί "ανοικτών συνόρων" και τις συνέπειες που θα έχει στην υπόσταση της Ελλάδας και του Ελληνισμού.

Ο πυρήνας της σκέψης των περισσότερων από όσους αντιδρούν σε τέτοιες ανησυχίες, θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην αντίληψη ότι η αιτία για τη μαζική παράνομη μετανάστευση προς την Ευρώπη είναι η επιθετική πολιτική της Δύσης, η οποία τόσο στο παρελθόν, δια της Αποικιοκρατίας όσο και σήμερα δια επεκτακτικών πολέμων, έχει αποδομήσει πολλές χώρες, από τις οποίες έρχονται οι μετανάστες.

Οι ευθύνες αυτές φυσικά υπάρχουν. Όμως, η σημερινή αντίληψη περί "ανοιχτών συνόρων" αποτελεί ενιαίο μέγεθος με τις αντιλήψεις που προώθησαν την Αποικιοκρατία, ενώ οι επιθέσεις εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας υποστηρίχθηκαν εν πολλοίς από τους ίδιους ανθρώπους που ενστερνίζονται τις αντιλήψεις των "ανοιχτών συνόρων", μιας και σε αυτές κυβερνούσαν δικτάτορες και έπρεπε να επιβληθεί η "δημοκρατία" δια των όπλων.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης μπορεί μεν να ευθύνεται για πολλά, αλλά δεν ευθύνεται για τα πάντα. Το μεγαλύτερο κομμάτι των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ελλάδα και την Ευρώπη δεν προέρχεται από χώρες που σπαράσσονται από πολέμους. Επιπροσθέτως, πολλές εξ αυτών όχι μόνο δεν είναι αποδομημένες αλλά βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από ότι η Ελλάδα.

Πακιστάν, Αλγερία, Νιγηρία

Παράδειγμα, το Πακιστάν, απ’ όπου προέρχεται σημαντικό μέρος των μεταναστευτικών ροών. Είναι μια ισχυρή πυρηνική δύναμη με ανερχόμενες βιομηχανικές ικανότητες (μεταξύ των άλλων παράγει και δικά του μαχητικά αεροσκάφη), ενώ διεκδικεί ρόλο αυτόνομου δρώντα στο διαμορφούμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα. Μια άλλη χώρα που εξαγάγει μετανάστες προς την Ελλάδα, η Αλγερία, έχει τεράστιο πετρελαϊκό πλούτο και τα τελευταία χρόνια υλοποιεί ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα, αγοράζοντας όπλα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων πρωτίστως από τη Ρωσία.

Σε αυτά περιλαμβάνονται συστήματα αεράμυνας S-400 και S-300, Pantsyr S1, υποβρύχια Kilo, μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su-30 και άλλα. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι τα οπλικά αυτά συστήματα δεν στοχεύουν να αντιμετωπίσουν κάποια άμεση απειλή για την εδαφική κυριαρχία της Αλγερίας, αλλά αποσκοπούν να την καταστήσουν περιφερειακή δύναμη στη Δυτική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική και ισχυρό δρώντα στο παγκόσμιο σύστημα.

Συνακόλουθα, η πολιτική των "ανοιχτών συνόρων" ουσιαστικά διευκολύνει τις χώρες αυτές, αλλά και άλλες, όπως είναι η πλούσια σε πετρέλαια Νιγηρία, να "ξεφορτώνονται" το πληθυσμιακό τους πλεόνασμα, έτσι ώστε να έχουν περισσότερα λεφτά για να αγοράζουν και παράγουν όπλα (συμπεριλαμβανομένων και πυρηνικών), να προωθούν ιμπεριαλιστικές πολιτικές και να διατηρούν ολοκληρωτικά και ανελεύθερα καθεστώτα στην εξουσία, χρησιμοποιώντας τη μετανάστευση προς την Ευρώπη σαν βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονώνεται η εσωτερική δυσαρέσκεια.

Αμείλικτα δημογραφικά δεδομένα

Το καίριο ερώτημα, όμως, είναι πόσους ανθρώπους μπορεί να φιλοξενήσει, να απορροφήσει και να τους προσφέρει μια καλύτερη ζωή η Ευρώπη γενικώς και η Ελλάδα ειδικότερα, ανεξαρτήτως από τα αίτια που ώθησαν αυτούς τους ανθρώπους να φύγουν από τις χώρες τους. Σε μια προσπάθεια λοιπόν να θέσουμε τη ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις ας ρίξουμε μια ματιά στα διεθνή δημογραφικά δεδομένα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Μπαγκλαντές, μιας χώρας που τροφοδοτεί την Ελλάδα με μετανάστες. Η ασιατική αυτή χώρα, λοιπόν, έχει έκταση ελαφρά μεγαλύτερη της Ελλάδας, αλλά ο πληθυσμός της έχει ξεπεράσει τα 160 εκατομμύρια. Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της Νιγηρίας, η οποία μέχρι το 2050 εκτιμάται ότι θα έχει πάνω από 400 εκατομμύρια κατοίκους. Από μόνες τους αυτές οι δύο χώρες μπορούν να κατακτήσουν πληθυσμιακά την Ευρώπη και να εξαφανίσουν τον ελληνικό λαό από το ιστορικό γίγνεσθαι αν αφεθούν να εξαγάγουν ανενόχλητες πληθυσμιακά κύματα προς την Ευρώπη, όπως επιβάλει η αντίληψη των ανοιχτών συνόρων.

Το θέμα, λοιπόν, είναι πρωτίστως ποσοτικό. Άρα, δεν τίθεται θέμα ρατσισμού, όσο διευρυμένη έννοια και αν δώσουμε σε αυτόν τον όρο. Εκτός και αν ως "ρατσισμός" θεωρείται η αγωνία για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους. Γιατί ομιλούμε περί επιβίωσης. Όχι περί "φόβου ανάμειξης" και όλα τα παρόμοια στερεοτυπικά αναθέματα που προβάλουν οι εγχώριοι και αλλοδαποί "αντιρατσιστές" για να δαιμονοποιήσουν την αγωνία των Ελλήνων για το μέλλον τους σαν "ρατσισμό νέου τύπου".

Πράγματι, αν τα πράγματα αφεθούν να εξελιχθούν με τους σημερινούς ρυθμούς, τότε η Ελλάδα ως χώρα, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δύσκολα θα αντικρίσει το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα. Από τον Ελληνισμό θα έχουν απομείνει μερικά ξέφτια σε διάφορα μέρη του κόσμου, που θα σβήνουν σταδιακά. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε ότι έχουμε χρόνο μερικών δεκαετιών μπροστά μας και μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την εξέλιξη παίρνοντας κάποιες αποφάσεις κάποια στιγμή στο μέλλον.

Στην πραγματικότητα, το σημείο χωρίς επιστροφή βρίσκεται πολύ κοντά μας. Δεδομένου του δημογραφικού δυναμισμού που παρουσιάζουν οι εισερχόμενοι μετανάστες και της δημογραφικής παρακμής των Ελλήνων, η στιγμή που η πληθυσμιακή μετάλλαξη για τη μετατροπή των Ελλήνων σε μειονότητα μέσα στη χώρα τους θα καταστεί μη αναστρέψιμη, δεν βρίσκεται σε ορίζοντα δεκαετιών, είναι πολύ κοντά. Μιλάμε, λοιπόν, για έναν υπαρξιακό κίνδυνο για τον ίδιο τον Ελληνισμό που ξεπερνά ό,τι έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στο πέρασμα των αιώνων.

Κίνδυνος ρουαντοποίησης Ελλάδας

Επιπροσθέτως, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αυτή η πληθυσμιακή μετάλλαξη της Ελλάδας, βάσει της ιστορικής εμπειρίας, είναι περίπου αναπόφευκτο να οδηγήσει σε φαινόμενα λιβανοποίησης ή και ρουαντοποίησης. Δηλαδή, αργά ή γρήγορα, θα προκύψουν αντιδράσεις, εθνικιστικά μίση και αντιπαλότητες. Προκύπτει, λοιπόν, το τραγικό ενδεχόμενο οι τελευταίες γενεές των Ελλήνων να βιώσουν φαινόμενα βίαιης σύγκρουσης ανταγωνιστικών εθνικισμών μέσα στις πόλεις, τις γειτονιές, τις πολυκατοικίες.

Άρα, πρέπει να δούμε ρεαλιστικά και χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες το φαινόμενο. Να συνειδητοποιήσουμε τις δυνητικές του συνέπειες σε βάθος χρόνου και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Και τις αποφάσεις θα πρέπει να τις πάρει το κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο, ο ελληνικός λαός και όχι κάποιοι επαγγελματίες "μεταναστοπατέρες" και κάποια κέντρα του εξωτερικού.

Αν τουλάχιστον θέλουμε να διατηρούμε κάποια επίφαση έστω δημοκρατίας, θέλω να κλείσω με κάποια ερωτήματα στα οποία οι "αντιρατσιστές" οπαδοί των "ανοικτών συνόρων" θα πρέπει κάποια στιγμή να απαντήσουν:

• Πόσους μετανάστες θεωρούν ότι μπορεί να φιλοξενήσει η Ευρώπη γενικώς και η Ελλάδα ειδικότερα; Τρία εκατομμύρια; Πέντε; Δέκα; Εκατό; Ένα δισ; Πόσους;
• Υπάρχει κάποιο όριο στον αριθμό των ανθρώπων που θα εισέλθουν στη χώρα μας μετά από το οποίο πρέπει να κλείσουμε τα σύνορα ή αυτά θα πρέπει να είναι μονίμως ανοιχτά;
• Πόσους μετανάστες θεωρούν ότι μπορεί να φιλοξενήσει η Ελλάδα χωρίς να υποστεί τον κίνδυνο εξάλειψης της εθνοπολιτισμικής της ταυτότητας;
• Τους ενδιαφέρει αυτός ο κίνδυνος ή αδιαφορούν; Μήπως το επιδιώκουν στο πλαίσιο κάποιας αντίληψής τους περί "ιδανικού κόσμου", ο οποίος θα έχει αφήσει πίσω του τα έθνη και τους λαούς;
• Σε πόσους μετανάστες θεωρούν ότι η Ευρώπη μπορεί να προσφέρει καλύτερη ζωή, ακόμη και αν θυσιάσει την εθνοπολιτισμική της ταυτότητα; Υπάρχει κάποιο αριθμητικό όριο ή η Ευρώπη θεωρείται ικανή να προσφέρει "καλύτερη ζωή" σε όλους όσοι θα εισέλθουν, ακόμη και αν είναι εκατοντάδες εκατομμύρια;
• Ο ελληνικός λαός έχει, κατά την άποψή τους, δικαίωμα να αποφασίσει για το πώς θα διαχειριστεί τη μαζική μετανάστευση, ή δεν το δικαιούται γιατί, κατ’ αυτούς, η απρόσκοπτη είσοδος αποτελεί "θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα", που δεν τίθεται στην κρίση της πλειοψηφίας;

Όταν λοιπόν υπάρξουν απαντήσεις σε αυτά τα απλά ερωτήματα τότε μόνο μπορούμε να μιλήσουμε για το ποιος είναι ρατσιστής και ποιος όχι, τι πολιτικές απόψεις έχει και τι στοχοθετήσεις προωθεί.

ΠΗΓΗ: slpress.gr