Τα ζόμπι είναι ελληνοφάγα

  

Το θρίλερ που ζούμε έχει τραγικές συνέπειες για το ελληνικό έθνος, αλλά είναι και διάστικτο με κωμικές πινελιές

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ο Τσίπρας έχει να επιδείξει πολλά πολιτικά «κατορθώματα». Κατόρθωσε να παραδώσει τα όσια και τα ιερά της Μακεδονίας μας στο ημιθανές, σλαβανάκατο κρατίδιο των Σκορπιανών. Έκλεισε τις τράπεζες. Επέβαλε κάπιταλ κοντρόλς. Μας φέρμαρε ένα επικών διαστάσεων Μνημόνιο (αφού είχε πρώτα φροντίσει να μη σεβαστεί το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος που ο ίδιος πρότεινε).

Γέμισε την Ελλάδα με λαθρομετανάστες που… λιάζονταν. Έδωσε το δικαίωμα στους Τούρκους ψαράδες να οργώνουν το Αιγαίο και να οδηγούν στη φτωχοποίηση τους Έλληνες αλιείς. Βαρέθηκε να μετράει μνημειώδεις εκλογικές ήττες με αντίπαλο τον Κυριάκο -είμαι ο γιος του μπαμπά- Μητσοτάκη. Μπήκε μερικά χρόνια στο μούσκιο. Πήγε στη Γαλλία και βρήκε διαφημιστική εταιρία να του κάνει «rebranding – επαναλανσάρισμα». Τώρα θυμήθηκε ότι δεν έκανε τίποτα ως βουλευτής και δήλωσε παραίτηση. Σκοπεύει να κάνει κόμμα για να μας… ξανασώσει, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν.

Εκπληκτικό δεν είναι; Αντιγράφει παλιές συνταγές, όπου οι αποτυχόντες πολιτικοί «ξεπλένονταν» με μερικά χρόνια απουσίας από το προσκήνιο. Έλα, όμως, που οι εποχές περνούν και οι παλιές οι συνταγές δεν περνούν πια… Η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα δεν έλεγε κάποιο ίνδαλμα του κ. Τσίπρα; Ο πάλαι ποτέ τρέντι Αλέξης είναι ένα ελληνοφάγο πολιτικό ζόμπι, που επιθυμεί να παρουσιαστεί σαν κάτι άφθαρτο! Και τι μας θυμίζουν όλα τούτα;

Το περίφημο άσμα «Δε ζωντανεύουν οι νεκροί», σε στίχους του Δημήτρη Γκούτη και μουσική του Μπάμπη Μπακάλη, που ερμήνευσε πρώτη φορά το 1974 ο Στέλιος Καζαντζίδης. Δώστε προσοχή στη στιχοπλοκή. Λες και γράφτηκε (και) για τον Τσίπρα:

«Δε ζωντανεύουν οι νεκροί./ Όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί/ Την τόση αγάπη που ‘χα για σένα/ Εσύ την έθαψες, μην το ξεχνάς/ Εσύ την πρόδωσες, εσύ την σκότωσες/ Εσύ είσαι ο δράστης κι ο φονιάς./ Δε ζωντανεύουν οι νεκροί/ Όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί
Δε σε λυπάμαι κι αν πονάς/ Φύγε λοιπόν, τι με κοιτάς.
Είσαι για μένα τώρα μια ξένη/ Κι αν ξαναγύρισες είναι αργά/ Εσύ πληγώθηκες, εσύ ζημιώθηκες/ Εσένα παίρνει η συμφορά.
Δε ζωντανεύουν οι νεκροί/ Όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί».

ΠΗΓΗ: www.dimokratia.gr