Η αυτονομία του πνεύματος

  

Το άρθρο που ακολουθεί είναι μια ελαφρά ανάλυση της σκέψης ενός νεαρού συνεργάτη του ιστολογίου μας, του Τάσου Σοφούλη. Με όμορφο και λιτό τρόπο μας φέρει το πνεύμα με το οποίο σκέφτεται την μεταπολιτική του διάσταση. Καλή ανάγνωση:

Η λέξη αυτονομία είναι ιδιαιτέρως φορτισμένη και εμπεριέχει την αρετή της ελευθερίας τόσο σε πρακτικό, όσο και σε θεωρητικό επίπεδο. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος στην μέγγενη της νεωτερικότητας, η οποία καθορίζει την ελευθερία του βάση των υλικών αναγκών, ενώ στην πραγματικότητα η αντικειμενική ανάγκη του ανθρώπου είναι η θέληση για επιβίωση, δύναμη και κυρίως πνευματική διαύγεια. Στην πραγματικότητα, η πνευματική διαύγεια οριοθετεί τους στόχους του ατόμου εντός της σχετικής υποκειμενικότητας, όπου στον σύγχρονο κόσμο είναι τόσο απροσδιόριστη, όσο και ένας πίνακας ζωγραφικής που ανήκει στο ρεύμα του μοντερνισμού. Ο Ernst Jünger στο βιβλίο του το »Πέρασμα στο Δάσος», εξηγεί πως ένας επαναστάτης πρέπει να λειτουργεί όπως ένας άνδρας που εμπιστεύεται το σώμα του, ένας σύγχρονος αντινεωτεριστής αντάρτης πρέπει να θέτει τους δικούς του κανόνες απέναντι σε κάτι που τον καταπιέζει και κυρίως να το πολεμά αδιάκοπα. Ο αντινεωτερικός πόλεμος, δεν σημαίνει πως ο πολεμιστής πρέπει να δρα επιπόλαια, αλλά αντιθέτως η επιδίωξη του για την οποιαδήποτε μεταβολή, είτε κοινωνική είτε πολιτική, με την συστημική έννοια, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας επίπονης ψυχικής και σωματικής εργασίας, η οποία θα παράξει το πνεύμα του αύριο. Ένα λάθος του βιολογικού ντετερμινισμού ήταν αυτό, ότι δηλαδή το πνευματικό υπόβαθρο, έστω και ακούσια, έπαιρνε μια δευτερεύουσα θέση μετά το βιολογικό υποκείμενο, ενώ στην ουσία το πνεύμα βοηθάει το βιολογικό υπόβαθρο να εξελιχθεί. Το πνεύμα επικρατεί της ύλης και σαφέστατα την διαμορφώνει. Όταν απουσιάζει η πνευματική αριστοκρατία, τότε η κοινότητα δεν έχει λόγο ύπαρξης, καθόσον αντικαθίσταται από την μάζα η οποία είναι αποτέλεσμα του εκφυλισμού.

Ο ριζοσπαστικός τρόπος ζωής διέπεται από έναν συγκεκριμένο εσωτερικό νόμο, που πολλές φορές υπερβαίνει τους νόμους του (οποιουδήποτε) Συντάγματος. Τα κόμματα στο Σύγχρονο Κόσμο λειτουργούν περισσότερο ως λέσχες ψυχοθεραπείας για τους μη ανήκοντες στην ελίτ, ή έστω στους μηχανισμούς του κράτους και ενίοτε ως γραφεία ευρέσεως εργασίας προς εξασφάλιση ενός εκλογικού σώματος. Όσο για τα κόμματα που επικαλούνται τον συντηρητικό ριζοσπαστισμό, παραμένουν εγκλωβισμένα σε μια πολιτική ηθική που περικλείει μέσα της την υπακοή στο υπάρχον σύστημα. Με λίγα λόγια τα κόμματα της «Εθνικής αντίδρασης» στερούνται οράματος και σχεδίου ούτως ώστε να γίνουν μια στέρεα κοινωνική δύναμη.

Σε καιρούς λοιπόν πλήρους ιδεολογικής αποσύνθεσης, το πνεύμα αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να διαδίδεται μόνο σε μια κλειστή δομή ανδρών, η οποία θα επιδιώκει να γίνει κάτι πολύ πιο ισχυρό από κόμμα και πιο αποτελεσματικό από ένα οποιοδήποτε κρατικό φορέα. Ένας Επαναστάτης δεν θα είναι ποτέ νόμιμος σε ένα σύστημα που αμφισβητείτε από τον ίδιο. Η νομιμοποίηση λοιπόν μιας διαρκούς επαναστάσεως είναι ανέφικτη και πρακτικά αδύνατη εφόσον μιλάμε για την αμφισβήτηση του πυρήνα της ελίτ, τόσο σε γραφειοκρατικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Η δύναμη μιας επιτυχημένης εθνικής και κοινωνικής επαναστάσεως, θα πρέπει να κριθεί από ψηλά προκειμένου να δημιουργήσει τις δυνάμεις που θα στελεχώνονται από την βάση. Επίσης ο τρόμος του νεωτερισμού δεν είναι άλλος από την μεταφυσική του κινήματος, διότι όπως υποστήριζε και ο Ernst Junger, τέτοια αφηγήματα δημιουργούν μια εσωτερική πίστη, η οποία στέκεται ως τροχοπέδη στα υλιστικά σχέδια των εξουσιαστών.Η ελευθερία είναι περιορισμένη και σαφέστατα στην ηθική του νεωτερισμού, πλάθεται βάση κάποιων αφηρημένων ουμανιστικών θεωριών, οι οποίες αφαιρούν το αίσθημα της λαϊκής αντίστασης από τα έθνη. Ο Ηρακλής όταν αντιμετώπισε τον Γίγαντα Ανταίο στην Λιβύη, ο Ανταίος πέφτοντας στο έδαφος έπαιρνε δύναμη από την μάνα του την Γη. Με αυτό τον μύθο οι Αρχαίοι Έλληνες ήθελαν να πουν πως το δίκαιο του εδάφους είναι υπερβατικό και γεννά μια δύναμη στους λαούς πέραν της φύσεως – άλλωστε ο Carl Schmitt είχε γράψει για το λεγόμενο “Δίκαιο του Εδάφους” το οποίο δεν έχει καμία σχέση με εκείνο το “Διεθνές” που υποτάσσεται στην πολιτική συμβατικότητα κάποιον οργανισμών. Ο Επαναστάτης του σήμερα δεν πρέπει να επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος, δηλαδή δεν πρέπει να αμφισβητεί μόνο τον παρόντα και παρελθόντα κόσμο αλλά να θέτει τα θεμέλια ενός καινούργιου κόσμου ο οποίος θα υπακούει στο προγονικό κάλεσμα και θα διαμορφώνει το Αιώνιο Διάβα, για το οποίο μίλησε ο Ίων Δραγούμης.

Συνεπώς η αυτονομία του πνεύματος γεννάται μέσα από την θέληση για δύναμη, η οποία επιβάλει την αλλαγή νοοτροπίας σχετικά με την επικράτηση, διότι άλλο πράγμα επικρατώ και άλλο κυβερνώ, άλλο πράγμα εκλέγομαι και άλλο νικάω, άλλο πράγμα ψηφίζω και άλλο αγωνίζομαι. Το πνεύμα αποδεσμεύεται από την μέγγενη της νεωτερικότητας όταν επαναπροσδιορίσει την αποστολή του, η οποία αποδέχεται το πεπρωμένο και το πεπρωμένο δεν είναι άλλο από την τιμή του καθήκοντος εντός της πνευματικής ελευθερίας. Σκοπός της επανάστασης δεν είναι η δημιουργία κάποιου κόμματος, αλλά η επιδίωξη της δημιουργίας μιας δύναμης πάνω από τα κόμματα και τους θεσμούς. Η αυτονομία του πνεύματος λοιπόν είναι μια υπέρβαση που διαχωρίζει τους αποφασισμένους από τους καιροσκόπους. Οι πρώτοι είναι συνειδητοποιημένοι πολεμιστές και οι δεύτεροι είναι απλώς πιόνια του «συστημισμού», έστω και ακούσια. Ο ρόλος της πνευματικής αυτονομίας είναι να διαμορφώσει το χαρακτήρα του αύριο και όχι την πολιτική του σήμερα. Οι αποφασισμένοι άνδρες θα πολεμήσουν ανορθόδοξα έναν εχθρό ορατό και αόρατο διότι στην εποχή μας ο ταυτότητες είναι δυσδιάκριτες, αυτό το χαρακτηριστικό του Σύγχρονου Κόσμου θα κάνει τον αγώνα πολύ πιο δύσκολο και σαφέστατα μηδενιστικό ως προς την οριοθέτησει του σκοπού.

Εν κατακλείδι μια αριστοκρατία του πνεύματος πρέπει να αυτονομήσει το πνεύμα και μέσα από αυτή την διαδικασία να διαμορφώσει τους μαχητές του αύριο, διότι στην υπάρχουσα εποχή ή αλλιώς Σύγχρονη η οποιαδήποτε »προσπάθεια» διάτρησης του συστήματος μέσα από κόμματα είναι στην καλύτερη περίπτωση ανοησία αν όχι προδοσία.

ΠΗΓΗ