Η ιδιαίτερη αξία του βιβλίου, η οποία το διαφοροποιεί πλήρως και το καθιστά σαφώς ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο που πραγματεύεται τη ζωή του Χίτλερ και την ιστορία του NSDAP, έγκειται στο ότι ο συγγραφέας βασίστηκε σε πρωτογενείς πηγές πληροφόρησης. Πράγματι, ο Heinz αναζήτησε και συνάντησε ο ίδιος πρόσωπα που είχαν έρθει σε επαφή και γνώρισαν καλά τον Χίτλερ σε διάφορες φάσεις της ζωής του: συμμαθητές του, συμπολεμιστές του στα χαρακώματα του Α΄Ππ, τη σπιτονοικοκυρά του, γείτονες, συντρόφους του –άνδρες και γυναίκες– από τα πρώτα του βήματα, από το 1919, στην πολιτική, συμπεριλαμβανομένου του Άντον Ντρέξλερ, ιδρυτή του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, ακόμη και τον δεσμοφύλακά του στο Λάντσμπεργκ. Οι άνθρωποι αυτοί περιγράφουν τον Χίτλερ, όπως οι ίδιοι τον γνώρισαν πολύ πριν γίνει Καγκελάριος της Γερμανίας, είτε στον πόλεμο, είτε στις πρώτες εθνικοσοσιαλιστικές συγκεντρώσεις, είτε στο Πραξικόπημα του Μονάχου, αλλά και την πορεία του NSDAP προς την εξουσία. Όλων αυτών οι αναμνήσεις ήταν ακόμη ζωντανές γύρω στο 1932-1933 που τους συνάντησε ο Heinz, και ζωντανές, συναρπαστικές και κάποιες φορές συγκινητικές είναι οι αφηγήσεις τους, τις οποίες ο συγγραφέας παραθέτει αυτούσιες.
Έτσι, ο αναγνώστης αποκτά πολύτιμες πληροφορίες για την πορεία του Αδόλφου Χίτλερ, από τη γέννησή του ως την κατάληψη της εξουσίας, αλλά και για τα μέτρα που έλαβε για την εδραίωση ενός εθνικολαϊκού κράτους ως το τέλος του 1938, πραγματικά από πρώτο χέρι και χωρίς τα, καθιερωμένα μετά το 1945, σχόλια που συσκοτίζουν την ιστορική αλήθεια και προκαλούν σύγχυση. Συγχρόνως, εφοδιάζεται με γνώσεις για σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως είναι το Πραξικόπημα του Μονάχου του 1923, η απελευθέρωση των Σουδητών Γερμανών το 1938 κ.ά. Ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν παρών με την ιδιότητά του τού δημοσιογράφου στην είσοδο του Χίτλερ αλλά και των γερμανικών στρατευμάτων στην Αυστρία αλλά και κατά την απελευθέρωση των Γερμανών της Σουδητίας, και περιγράφει και τη δική του εμπειρία.
Το βιβλίο θεωρείται, ακόμη και από αυτούς που δεν συμμερίζονται τη μη εχθρική του προσέγγιση στον Χίτλερ (όπως ο ιστορικός Bob Carruthers), «εξαιρετική πηγή» και «θησαυρός πρωτογενούς υλικού».
Περιεχόμενα
1. Γέννηση και παιδική ηλικία
2. Βιέννη
3. Μόναχο
4. Στον πόλεμο με τον Χίτλερ
5. Ο Χίτλερ επιστρέφει στο Μόναχο μετά τον
Πόλεμο – Η αφήγηση του Ερνστ Σμιτ
6. O Χίτλερ γίνεται μέλος του Γερμανικού
Εργατικού Κόμματος
7. Οι πρώτες δυσκολίες του Κινήματος –
Η αφήγηση του Γκότφριντ Σμιτ
8. Ο χερ Ντρέξλερ συνεχίζει την αφήγησή του
9. Und Ihr habt doch gesiegt
10. Ο Χίτλερ στο Λάντσμπεργκ –
Η αφήγηση του Oberwachtmeister Χέμμριχ
11. Επανίδρυση του κόμματος
12. O Χίτλερ ρίχνεται στη δουλειά
13. Ο Χίτλερ, οι άνεργοι και οι άποροι
Αποσπάσματα από το βιβλίο
Τίποτα σπουδαίο δεν δίνεται έτσι απλά στη ζωή. Για όλα πρέπει κανείς να παλέψει. Έτσι, λοιπόν, η αναγέννηση ενός έθνους δεν γίνεται εύκολα, τυχαία ή μοιραία, αλλά πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας.
Αδόλφος Χίτλερ
Πριν από αυτή την προεδρική εκλογή, η δραστηριότητα του Χίτλερ ήταν πρωτόγνωρη για την πολιτική ζωή, όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και οποιασδήποτε άλλης χώρας. Δεν ήταν τίποτα γι’ αυτόν το να παρευρίσκεται σε τρεις ή τέσσερεις συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Οι περισσότερες από αυτές ελάμβαναν χώρα στην ύπαιθρο, σε ακροατήριο από εκατό μέχρι τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπους. Για να γίνει δυνατή η εκπλήρωση του τρομερού καθημερινού του προγράμματος, έπρεπε όλα να οργανωθούν και να εκτελεστούν ακριβώς στην ώρα τους. Για παράδειγμα, ενώ μιλούσε στη Δρέσδη, το ακροατήριο συγκεντρωνόταν ήδη στη Λειψία. Έτρεχε από μέρος σε μέρος, σε όλο το μήκος και πλάτος της χώρας, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα με τη μέρα και νύχτα με τη νύχτα, χωρίς ανάπαυση ή διάλειμμα, χρησιμοποιώντας αεροπλάνο ή αυτοκίνητο, ανάλογα τι εξυπηρετούσε καλύτερα κάθε φορά. Κοιμόταν όπου και όπως μπορούσε. Είχε το δικό του αεροπλάνο και τον πιλότο του, το αυτοκίνητό του και τον σοφέρ του, τις γραμματείς και τους διοργανωτές του, αλλά ουσιαστικά τα πάντα βασίζονταν στη δική του ακατάβλητη ενέργεια και την ακούραστη αποφασιστικότητά του.
Στην προεκλογική περίοδο τον Μάρτιο του 1932, ο στρατηγός Χίντενμπουργκ έλαβε 18.600.000 ψήφους και ο Χίτλερ 11.300.000. Αυτή η φαινομενική ήττα για τον Φύρερ ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη επιτυχία. Είχε διπλασιάσει τις ψήφους του από τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 1930.
Όμως τώρα θα γίνονταν δεύτερες εκλογές, και όλα τα αντίπαλα κόμματα ανασκουμπώθηκαν για την τελική δοκιμασία της δύναμής τους. Αντιλαμβάνονταν πλήρως τους κινδύνους που τους απειλούσαν από το συνεχώς ανερχόμενο Kόμμα - κινδύνους που είχαν πέσει με δύναμη στα κεφάλια τους και τελικά τα εξαφάνισαν τον Ιανουάριο του 1933. Η πρόθεση του Χίτλερ ήταν να μπορούν να γίνουν μέλη του κόμματός του εξίσου οι καθολικοί και οι προτεστάντες, να μπορούν να βαδίσουν στις γραμμές των Ταγμάτων Εφόδου του μαζί καθολικοί και προτεστάντες, όμως ήρθε η στιγμή που στους πρώτους η Εκκλησία αρνήθηκε τη Θεία Κοινωνία, ακόμη και τη χριστιανική ταφή, επειδή ακολούθησαν το κόμμα.
Γινόταν οτιδήποτε ήταν δυνατό, για να διαλυθεί ο Εθνικοσοσιαλισμός, και όχι επειδή απειλούσε τους ανθρώπους (οι άνθρωποι τον επιδοκίμαζαν), αλλά επειδή απειλούσε κάποια ταξικά συμφέροντα, τα προνόμια, τη διαφθορά και καθετί άπληστο, στενόμυαλο και αισχροκερδές στη δημόσια ζωή της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των «μπουρζουάδων». Οι Εθνικοσοσιαλιστές βρέθηκαν μόνοι, αντιμέτωποι και σε πόλεμο με όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα. Θα χρειαζόταν περισσότερος χώρος, για να απαριθμήσουμε τους φόβους που καθένα από αυτά έτρεφε για την επιτυχία των Εθνικοσοσιαλιστών. Θα χρειαζόταν, επίσης, μια άμεση αντίληψη της χαοτικής κατάστασης των εσωτερικών υποθέσεων της Γερμανίας, για να εκτιμήσουμε τη δουλειά που είχε μπροστά του το μοναδικό Κόμμα στο Ράιχ που είχε έναν και μόνο στόχο, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και μια ακλόνητη επιμονή.
Παρά το γεγονός ότι ακόμα και μέχρι εκείνη τη στιγμή, η βόρεια, η ανατολική και η δυτική Γερμανία ήταν υπό την επιρροή των Κόκκινων, και ότι στον καθολικό νότο οι επίσκοποι ήταν πολύ δυνατοί, ο Εθνικοσοσιαλισμός προχώρησε μπροστά με πείσμα και αποφασιστικότητα. Αυτό μπορεί να αποδοθεί μόνο στην τελειότητα της οργάνωσής του.
Η κυβέρνηση μονοπωλούσε το ραδιόφωνο. Όλοι όσοι είχαν εξουσία και υψηλές θέσεις ένιωθαν πως έπρεπε να δώσουν μάχη για την ίδια τους την ύπαρξη. Παρά το γεγονός ότι όλα ήταν εναντίον του, ο Χίτλερ κέρδισε δύο εκατομμύρια ψήφους επιπλέον σε αυτές τις εκλογές. Δεν αρκούσαν, για να εκλεγεί Πρόεδρος, αλλά ενίσχυσαν ιδιαίτερα τη θέση του στην πολιτική ζωή.
Ο Καγκελάριος Μπρύνινγκ δεν είχε καθόλου υπολογίσει αυτήν την άνοδο του Χίτλερ και απογοητεύτηκε. Κατέφυγε, λοιπόν, σε περίεργα μέτρα. Στις 13 Απριλίου του 1932 διέταξε τη διάλυση των Ταγμάτων Εφόδου, καθώς και τη διάλυση του κινήματος με το όνομα Χιτλερική Νεολαία (Hitler Jugend). Η έδρα και η περιουσία αυτών των οργανισμών κατασχέθηκαν.
Όλα αυτά, όμως, ήταν μάταια. Στις εκλογές για τη Δίαιτα (κάθε γερμανικό κρατίδιο διέθετε ένα τοπικό κοινοβούλιο), που έλαβαν χώρα στις 24 Απριλίου του 1932, το NSDAP αναδείχθηκε παντού το πιο ισχυρό κόμμα.[…]
Αφού το Εθνικοσοσιαλιστικό είχε γίνει πια το μεγαλύτερο κόμμα του κράτους, ήταν σωστό και πρέπον να περιέλθει σε αυτό η διακυβέρνηση της χώρας. Ο πρόεδρος φον Χίντενμπουργκ, όμως, δίστασε για πολύ καιρό να εμπιστευτεί στον Αρχηγό του κόμματος, τον Αδόλφο Χίτλερ, την απόλυτη εξουσία. Για δύο χρόνια, η διοίκηση είχε ανατεθεί σε μια μειοψηφία, υπό τον Μπρύνινγκ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να διαλύσει το μεγαλύτερο κόμμα. Όμως τώρα ήταν η κατάλληλη ώρα, και κάτι παραπάνω από κατάλληλη, για μια αλλαγή.
Στις 13 Αυγούστου του 1932 ο Χίτλερ έλαβε μέρος σε πολύ σημαντικές συζητήσεις ανάμεσα στον Χίντενμπουργκ και τον φον Πάπεν. Τότε του πρόσφεραν την Αντικαγκελαρία. Η απάντησή του ήταν αρνητική. Ο Χίτλερ ήταν πάντοτε αντίθετος στους συμβιβασμούς ή στα ημίμετρα. Η μέρα της άρνησής του ονομάστηκε «Μαύρη Μέρα τού Χίτλερ», αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι. Έβλεπε πιο μακριά από τους επικριτές του. Δεν σκόπευε να χρησιμοποιήσει τον Εθνικοσοσιαλισμό, για να ενισχύσει ένα σύστημα που παρέπαιε.
Αφού ο κόσμος απαλλάχτηκε από το φαιδρό θέαμα ενός γερμανικού κοινοβουλίου, την έναρξη εργασιών του οποίου είχε κάνει η πράκτορας της Μόσχας Κλάρα Τσέτκιν, ο διοικητής Χέρμαν Γκαίρινγκ εκλέχτηκε Πρόεδρός του.
Για μια ακόμα φορά, όμως, το κοινοβούλιο διαλύθηκε, παρά το γεγονός ότι υπήρχε πλειοψηφία. Νέες εκλογές προκηρύχθηκαν για τον Νοέμβριο. Αυτή τη φορά, όμως, ο κόσμος είχε σιχαθεί τις εκλογές, και τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά για όλα τα κόμματα.
Το ίδιο το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έχασε τριάντα τέσσερεις έδρες. Υπήρξε, όμως, μια συντριπτική πλειοψηφία κατά του Καγκελάριου, και ο φον Πάπεν δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραιτηθεί. Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ένας σχετικά άγνωστος άντρας, ο Στρατηγός φον Σλάιχερ. Όσο δραστήριος και αν ήταν αυτός ο άνθρωπος σε άλλες δουλειές και στο παρασκήνιο, ως Καγκελάριος ήταν ασήμαντος και σύντομα απομονώθηκε εντελώς.
Για να μη μακρηγορούμε –δεν θα εξυπηρετούσε τον αναγνώστη να πούμε περισσότερα για αυτήν την απογοητευτική και γεμάτη σύγχυση περίοδο– στις 29 Ιανουαρίου του 1933 η κυβέρνηση του φον Σλάιχερ διαλύθηκε, και ο Αδόλφος Χίτλερ κατάφερε αυτό για το οποίο είχε αγωνιστεί με σχεδόν ακατάπαυστο ζήλο και πάνω από όλα με ακλόνητη πίστη, από εκείνη τη μέρα που μέσα σε ένα από τα πιο φτωχά εστιατόρια του Μονάχου έγινε το έβδομο μέλος μιας άγνωστης μικρής ομάδας επίδοξων πολιτικών.
ΠΗΓΗ: ΘΟΥΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.