Επιστρέφω στον Evola, με ένα σύνθετο άρθρο για τις περιβόητες «μυστικές εταιρείες» του εθνικοσοσιαλισμού. Μια ανάλυση από τον βαρόνο, με το δύσκολο λόγο του, που μας εξηγεί την μυστηριώδη αυτή θεωρία της τότε εποχής…
Από το περιοδικό “Il Conciliatore”, Οκτώβριος 1971,του Julius Evola
Είναι περίεργο το γεγονός ότι στη Γαλλία, αρκετοί συγγραφείς έχουν αφοσιωθεί στην έρευνα των σχέσεων μεταξύ του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού των μυστικών εταιρειών και των μυητικών οργανώσεων, που από αυτές θα τον είχαν εμπνεύσει, σε σημείο ώστε να υποθέσουν κάποιο «αποκρυφιστικό υπόβαθρο» του χιτλερικού κινήματος. Στο γνωστό βιβλίο, γεμάτο παρεκβάσεις, των Pauwels και Bergier, το “The Morning of the Magicians”, εμφανίστηκε για πρώτη φορά αυτή η διατριβή. Σε αυτό, ο εθνικοσοσιαλισμός ορίστηκε ως ένωση της «μαγικής σκέψης» με την τεχνική επιστήμη, φτάνοντας στο σημείο να του δώσει μια φόρμουλα αποτελούμενη από ένα περίεργο συνδυασμό, που ανακάτευε και την θεωρία του René Guénon. Αυτό που πρέπει να έκανε τα οστά, αυτού του εξέχοντος εκφραστή της παραδοσιακής σκέψης και των εσωτερικών επιστημών, να τρέμουν στον τάφο του με αγανάκτηση.
Υπάρχει ήδη μια παρεξήγηση στο γεγονός ότι, εδώ το μαγικό στοιχείο συχνά συγχέεται με το μυθικό, που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το πρώτο. Είναι αδιαμφισβήτητος ο ρόλος που είχαν οι «μύθοι» στον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως εκείνοι του “Μεγάλου Ράιχ”, του χαρισματικού ηγέτη, της φυλής και του αίματος κλπ,, αλλά από αυτή την άποψη είναι σκόπιμο να δοθεί στον όρο «μύθος» η απλή «Σορελιανή» έννοια της «ιδέας – κινητήριας δύναμης», μιας ιδέας προικισμένης με μια συγκεκριμένη υποβλητική δύναμη (όπως, γενικά, χρησιμοποιούνται από τη δημαγωγία), χωρίς κανένα «μαγικό» υπαινιγμό. Έτσι, για παράδειγμα, κανείς δεν θα σκεφτεί λογικά να αποδώσει ένα «μαγικό» στοιχείο σε μύθους που χρησιμοποιεί ο φασισμός, όπως αυτοί της Ρώμης και του Αρχηγού, ή σε εκείνους της Γαλλικής Επανάστασης και του ίδιου του κομμουνισμού. Η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν ερευνούσαμε τις επιρροές μιας μη απλά ανθρώπινης φύσης, που μπορεί να υπάκουσαν ορισμένα κινήματα χωρίς να το καταλάβουμε. Αλλά για τους Γάλλους συγγραφείς, που αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν πρόκειται για αυτό. Δεν σκέφτεται κανείς επιρροές αυτού του είδους, αλλά κάποιες συγκεκριμένες που ασκούνται από πραγματικούς οργανισμούς, έστω και σε διάφορους βαθμούς που θα τις λέγαμε, «μυστικές».
Έχει επίσης γίνει λόγος για «Άγνωστους Ανώτερους» που θα είχαν εμπνεύσει το ναζιστικό κίνημα και θα χρησιμοποιούσαν τον Hitler ως ένα μέντιουμ τους. Δεν είναι σαφές, ωστόσο, για ποιους σκοπούς θα το έκαναν αυτό. Κρίνοντας από τα αποτελέσματα, δηλαδή από τις καταστροφικές συνέπειες που είχε ο εθνικοσοσιαλισμός, έστω και έμμεσα, για την Ευρώπη, θα έπρεπε να σκεφτούμε σκοτεινούς και καταστροφικούς στόχους, που θα ανταποκρίνονταν στη θέση όσων θα ήθελαν να επαναφέρουν την αποκρυφιστική πλευρά όλου αυτού του κινήματος σε αυτό που ο Guénon θα ονόμαζε «αντιμύηση». Αλλά και μια άλλη θέση προτάθηκε από τους προαναφερθέντες Γάλλους συγγραφείς, ότι δηλαδή το «μέντιουμ» Hitler, σε κάποιο σημείο χειραφετήθηκε από τους «Άγνωστους Ανώτερους», σχεδόν σαν ένα Γκόλεμ και ότι από τότε το κίνημα πήρε μοιραία κατεύθυνση. Αλλά τότε θα ήταν απαραίτητο να πούμε ότι αυτοί οι «Ανώτεροι» αποκρυφιστές, είχαν στην πραγματικότητα ικανότητες πρόβλεψης και πολύ περιορισμένες εξουσίες, για να μην μπορούν να μπλοκάρουν αυτόν που είχαν χρησιμοποιήσει ως μέσο τους.
Σε ένα πιο συγκεκριμένο επίπεδο, υπήρξαν πολλές εικασίες για την προέλευση των βασικών θεμάτων και συμβόλων του εθνικοσοσιαλισμού, αναφερόμενοι σε προϋπάρχουσες οργανώσεις στις οποίες, ωστόσο, θα ήταν δύσκολο να αποδοθεί ένας αυθεντικός και τακτικός μυητικός χαρακτήρας. Αναμφίβολα, δεν ήταν ο Hitler που εφηύρε τη ρατσιστική γερμανική ιδεολογία, το σύμβολο της σβάστικας ή τον Άρειο αντισημιτισμό. Όλα αυτά υπήρχαν στη Γερμανία εδώ και πολύ καιρό.
Ένα βιβλίο με τίτλο “Αυτός που έδωσε ιδέες στον Hitler”, μιλάει για τον Lanz von Liebenfels (είχε δώσει στον εαυτό του τον ευγενή τίτλο), έναν πρώην Κιστερκιανό, ο οποίος είχε ιδρύσει ένα Τάγμα που είχε ήδη τη σβάστικα και που από το 1905 είχε εκδώσει ένα περιοδικό, το “Ostara”, σίγουρα γνωστό στον Hitler, όπου δηλώνονταν ήδη ξεκάθαρα οι ρατσιστικοί άριοι και αντισημιτικοί χρόνοι. Αλλά πολύ πιο σχετικός με το απόκρυφο υπόβαθρο του εθνικοσοσιαλισμού, είναι ο ρόλος που θέλει να αποδώσει στην “Thule-Gesellschaft” («Σύλλογος της Θούλης»). Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Αυτός ο σύλλογος ήταν το παρακλάδι ενός προϋπάρχοντος Germanenorden («Τάγμα των Γερμανών») που ιδρύθηκε το 1912, με επικεφαλής τον Rudolf von Sebottendorff. Ο Von Sebottendorf βρισκόταν στην Ανατολή και το 1924 είχε εκδώσει έναν περίεργο μικρό τόμο για τις λειτουργικές πρακτικές του αρχαίου Τουρκικού Τεκτονισμού, στον οποίο περιγράφονται διαδικασίες, βασισμένες στην επανάληψη συλλαβών, σε σύμβολα, χειρονομίες και «βήματα», στόχος του οποίου ήταν η ίδια μυητική μεταμόρφωση του ανθρώπου, που επιδίωκε και η αλχημεία. Δεν είναι ξεκάθαρο με ποιες τουρκικές «μασονικές» οργανώσεις είχε επαφή ο Von Sebottendorf, ούτε αν, εκτός από την αναφορά αυτών των τελετουργιών, τις άσκησε κιόλας. Δεν είναι ούτε καν δυνατό να εξακριβωθεί εάν τέθηκαν σε λειτουργία τακτικά στην “Thule-Gesellschaft”, την οποία ο ίδιος διηύθυνε: αυτό θα ήταν πολύ σημαντικό για να αξιολογηθεί το γεγονός, ότι πολλές ηγετικές προσωπικότητες του εθνικοσοσιαλισμού, ξεκινώντας από τον Hitler και τον Hess , ήταν μέρος αυτής της οργάνωσης ή είχαν επαφές με αυτήν. Σίγουρα θεωρείται δεδομένο ότι ο Hess θα είχε εκπαιδευτεί εκεί και ότι με τη σειρά του θα είχε «μυήσει» κατά κάποιο τρόπο τον Hitler ήδη όταν ήταν μαζί του στη φυλακή, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Μονάχου.
Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί, ότι πολύ περισσότερο από την εσωτερική του πλευρά, η “Thule-Gesellschaft” ήταν ελκυστική για την πτυχή της μιας σχετικά μυστικής κοινωνίας, που είχε ήδη ως έμβλημα τη σβάστικα και η οποία χαρακτηριζόταν από έντονο αντισημιτισμό και ένα γερμανοποιημένο ρατσισμό. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στην υπόθεση, ότι το όνομα που επέλεξε αυτή η οργάνωση, “Thule”, βεβαιώνει μια σοβαρή και συνειδητή αναφορά σε έναν σκανδιναβικό πολικό συμβολισμό και τη φιλοδοξία μιας σύνδεσης με την υπερβόρεια προέλευση των ινδο-γερμανικών λαών, δεδομένου ότι η “Thule” θεωρούνταν το ιερό κέντρο της αρχέγονης παράδοσης, που βρισκόταν στον ακραίο βορρά. Πράγματι, έχει επισημανθεί η πιθανότητα μιας πολύ πιο βέβηλης καταγωγής, επειδή η Thule θα μπορούσε να είναι η παραμόρφωση της «Thule», το όνομα μιας τοποθεσίας στο Harz, όπου το «Τάγμα των Γερμανών» το 1914 είχε οργανώσει ένα συνέδριο με ατζέντα τη συγκρότηση μιας μυστικής ρατσιστικής οργάνωσης, για την καταπολέμηση αυτού, που υποτίθεται ότι υπήρχε πίσω από τον διεθνή Εβραίο. Αυτός είναι ο τύπος ιδεών που τόνισε ο Sebottendorff, ο επικεφαλής του “Thule-Gesellschaft”, στο βιβλίο του που δημοσιεύτηκε στο Μόναχο το 1933 και με τίτλο “Bevor Hitler kam” («Πριν έρθει ο Hitler»), για να δείξει τι υπήρχε ήδη πριν από τον Hitler, όσον αφορά τους μύθους και την ιδεολογία. Επομένως, μια σοβαρή έρευνα για τις αρχικές σχέσεις του Hitler με μυστικές εταιρείες, δεν οδηγεί πολύ μακριά.
Τώρα, όσο για τον Hitler ως μέντιουμ και τη μαγνητική του δύναμη, κάποιες διευκρινίσεις είναι απαραίτητες. Το ότι ο Führer όφειλε αυτή τη δύναμη στις μυητικές πρακτικές, μας φαίνεται σαν μια φαντασίωση. Διαφορετικά θα έπρεπε να υποθέσει κανείς παράλογα κάτι παρόμοιο και σε σχέση με την ίδια υποδηλωτική ψυχική δύναμη που κατείχαν άλλοι ηγέτες, ο Μουσολίνι, για παράδειγμα, ή ο Ναπολέοντας. Αντίθετα, πρέπει να θεωρηθεί ότι μόλις ζωντανεύει ένα συλλογικό κίνημα, δημιουργείται ένα είδος ψυχικής δίνης που συγκεντρώνεται στο άτομο που είναι το κέντρο του, τόσο, που του προσδίδει μια ιδιαίτερη αύρα, αντιληπτή πάνω απ’ όλα από εκείνους που είναι υποβαλλόμενοι. Όσο για τον χαρακτηρισμό του μέντιουμ (που παρεμπιπτόντως είναι αντίθετη με εκείνη του μυητικού προσόντος), μπορεί να αναγνωριστεί με ορισμένες επιφυλάξεις στον Hitler, αφού σε περισσότερες από μία απόψεις, μας παρουσιάζεται ως «φανατισμένος» (είναι το χαρακτηριστικό που τον διακρίνει π.χ. από τον Μουσολίνι). Ακριβώς όταν φανάτισε τα πλήθη, έδινε την εντύπωση ότι τον μετέφερε μια άλλη δύναμη, καθιστώντας τον μάλιστα μέντιουμ, αν και πολύ ιδιαίτερου και ενός εξαιρετικά προικισμένου είδους. Όποιος έχει ακούσει τον Hitler να μιλά σε παραληρημένα πλήθη, δεν μπορεί να μην είχε αυτή την εντύπωση. Δεδομένων των επιφυλάξεων που έχουμε εκφράσει σχετικά με τους υποτιθέμενους «Άγνωστους Ανώτερους», δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε τη φύση αυτής της «υπερπροσωπικής δύναμης».
Όσο για την εθνικοσοσιαλιστική «γνώση», δηλαδή μια υποτιθέμενη σχεδόν μυστικιστική και μεταφυσική διάσταση, είναι απαραίτητο να θυμηθούμε τη μοναδική συνύπαρξη – σε αυτό το κίνημα και στο Τρίτο Ράιχ – «μυθικών» πτυχών με ανοιχτά διαφωτιστικές και ακόμη και επιστημονικές πτυχές. Στον Hitler μπορεί κανείς να βρει πολυάριθμες αναφορές σε ένα ξεκάθαρα «μοντέρνο» όραμα για τον κόσμο και όμως σε βάθος βέβηλο, νατουραλιστικό και υλιστικό, ενώ ταυτόχρονα είχε πίστη σε μια “Πρόνοια”, της οποίας ο ίδιος πίστευε ότι ήταν όργανο, ειδικά όσον αφορά τη μοίρα του γερμανικού έθνους (Έτσι είδε για παράδειγμα, ένα σημάδι Πρόνοιας, της σωτηρίας του, από την βομβιστική επίθεση στο αρχηγείο του). Ο Alfred Rosenberg, ο ιδεολόγος του κινήματος, απαγόρευσε πράγματι τον μύθο του αίματος, μίλησε για ένα «μυστήριο» σκανδιναβικού αίματος που θα είχε μυστηριακή αξία, αλλά ήταν επίσης εκείνος που, όταν επρόκειτο για τον Καθολικισμό, κατηγόρησε κάθε ιεροτελεστία και μυστήριο ως μυστικισμό, που σαν πεφωτισμένος πήρε θέση ενάντια στους «σκοταδιστές της εποχής μας» και απέδωσε στον Άριο άνθρωπο την εφεύρεση της σύγχρονης επιστήμης. Με βάση όλα αυτά, εξηγείται ότι αν η προσοχή εστιαζόταν στους ρούνους, στα αρχαία σκανδιναβογερμανικά ζώδια, αυτά αναστήθηκαν σε καθαρά εμβληματικό επίπεδο, σχεδόν όπως γινόταν στον φασισμό με ορισμένα ρωμαϊκά σύμβολα, χωρίς καμία εσωτερική υπόθεση.
Το ναζιστικό πρόγραμμα για τη δημιουργία ενός ανώτερου ανθρώπου, επηρεάστηκε από έναν «μυστικισμό της βιολογίας» , από έναν κατεξοχήν επιστημονικό προσανατολισμό: το πολύ θα μπορούσε να ήταν ένας «ανώτερος άνθρωπος» με τη νιτσεϊκή έννοια και καθόλου με την μυητική έννοια. Το εγχείρημα της «δημιουργίας μιας ρατσιστικής θρησκευτικής και στρατιωτικής τάξης μυημένων, που συγκεντρώνονται γύρω από έναν θεϊκό Οδηγό» δεν μπορεί να θεωρηθεί ως εκείνο του επίσημου ναζισμού, όπως θα το έλεγε ο Alleau ( ΣτΜ, Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός με ειδικότητα στην αλχημεία), ο οποίος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ακόμη και στους Ισλαμιστές Ισμαηλίτες ως προγενέστερους. Μάλλον στο πλαίσιο των SS, που ας πούμε ότι σχηματίστηκαν αργότερα στο Τρίτο Ράιχ και είχαν θέση μέσα σε αυτό, προέκυψαν κάποια κίνητρα για ένα ανώτερο επίπεδο. Πρώτα απ ‘όλα, ο οργανωτής των SS, ο Heinrich Himmler, είχε ξεκάθαρη πρόθεση να δημιουργήσει ένα Τάγμα, που θα περιλαμβάνει στοιχεία που θα εκπαιδεύονταν σύμφωνα με την πρωσική ηθική και εκείνη των αρχαίων τάξεων του ιπποτισμού, ιδιαίτερα του Τάγματος των Τευτόνων Ιπποτών. Για μια τέτοια οργάνωση αναζήτησε νομιμότητα ή ένα χρίσμα, τα οποία όμως δεν μπορούσε να αντλήσει, όπως εκείνα τα αρχαία Τάγματα, από τον Καθολικισμό, στον οποίο εναντιωνόταν ανοιχτά το ριζοσπαστικό ναζιστικό ρεύμα.
Ακόμη και χωρίς τη δυνατότητα οποιασδήποτε παραδοσιακής σύνδεσης, ο Himmler αναφέρθηκε στη σκανδιναβική-υπερβόρεια (Θούλη) κληρονομιά και συμβολισμό, χωρίς αυτό να οφείλεται σε εκείνες τις «μυστικές κοινωνίες» που αναφέρθηκαν παραπάνω, εφιστώντας αντίθετα την προσοχή (όπως έκανε και ο Rosenberg) στην έρευνα ενός Ολλανδού, του Herman Wirth, σχετικά με τη σκανδιναβική-ατλαντική παράδοση (για την οποία ο Wirth έλαβε χρηματοδότηση από ένα γραφείο που δημιουργήθηκε ειδικά από τον Himmler, το “Ahnenerbe”). Αυτό δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον, αλλά οποιοδήποτε «απόκρυφο υπόβαθρο» είναι εντελώς ανύπαρκτο. Άρα το συνολικό ισοζύγιο είναι αρνητικό. Το όριο των παρεκκλίσεων των Γάλλων συγγραφέων, αποτελεί το βιβλίο “Hitler et la tradition cathare” του J. M. Angebert (εκδόθηκε στο Παρίσι το 1970). Εδώ παίρνουν το επίκεντρο οι “Καθαροί”, μια αίρεση που εξαπλώθηκε μεταξύ του 10ου και του 12ου αιώνα, ειδικά στη νότια Γαλλία, με κέντρο το προπύργιο του Montségur. Καταστράφηκε, κατά την ιδέα του Otto Rahn, σε μια «σταυροφορία ενάντια στο Δισκοπότηρο» (αυτός είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του: Kreuzzug gegen den Gral). Είναι εντελώς σκοτεινό, το τι σχέση έχουν το Δισκοπότηρο και οι Ναΐτες του, με εκείνη την αίρεση που χαρακτηρίζεται από ένα είδος φανατικού μανιχαϊσμού, που απέφευγε τον κόσμο και απεχθάνονταν τη γήινη ύπαρξη στη σάρκα και την ύλη, σε σημείο που οι οπαδοί του μερικές φορές πέθαιναν από την πείνα ή αυτοκτονούσαν με άλλα μέσα.
Λοιπόν είναι προχωρημένο ότι ο Rahn, (με τον οποίο αλληλογραφούσαμε τότε και στον οποίο προσπαθήσαμε να δείξουμε την αυθαιρεσία των διατριβών του) ήταν άνθρωπος των SS και ότι μια γερμανική αποστολή κρατούνταν κρυφά στο Τρίτο Ράιχ. Μετά την πτώση του Βερολίνου, ένας στρατός θα είχε πολεμήσει μέχρι το Zillertal, κοντά στα ιταλικά σύνορα, παίρνοντας το αντικείμενο μαζί του για να το κρύψει στους πρόποδες ενός παγετώνα, περιμένοντας μια νέα εποχή. Στην πραγματικότητα, έγινε λόγος για μια μικρή ομάδα, που ωστόσο φαίνεται ότι είχε μια λιγότερο μυστικιστική αποστολή, αυτή να σώσει και να κρύψει τον θησαυρό του Ράιχ. Δύο άλλα παραδείγματα για το τι μπορεί να οδηγήσει η φαντασίωση, όταν της δίνεται ελεύθερος έλεγχος και υποβάλλεται σε σταθερές ιδέες: τα SS (τα οποία δεν περιλάμβαναν μόνο μαχητικές ομάδες αλλά και ειδικούς μελετητές κλπ) οργάνωσαν μια αποστολή στο Θιβέτ, για ορειβατικούς και εθνολογικούς σκοπούς, και μια άλλη αποστολή στην Αρκτική, προφανώς για πιθανή δημιουργία στρατιωτικής βάσης. Λοιπόν σύμφωνα με αυτές τις ευφάνταστες ερμηνείες, η πρώτη αποστολή θα είχε αναζητήσει μια σύνδεση με ένα μυστικό κέντρο της Παράδοσης, η άλλη θα είχε στόχο μια επαφή με την απόκρυφη Υπερβόρεια Θούλη…
RigenerAzione Evola
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.